Το Ισραήλ, η ακραία πόλωση και το «Ζ» του Γαβρά

Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει η Κυβέρνηση του Ισραήλ τις πιέσεις από εξωτερικό και εσωτερικό και η πολύ

έντονη πόλωση στο εσωτερικό της χώρας δημιουργούν το σκηνικό του «Ζ» του Γαβρά λίγο πριν το πραξικόπημα στην Ελλάδα.

Η Κυβέρνηση Νετανιάχου κινείται από την αρχή της κρίσης με την Χαμάς στα όρια της νομιμότητας στο εσωτερικό και το εξωτερικό. Ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου έχει κερδίσει σε προσωπικό επίπεδο όλες τις μάχες που έχει δώσει σε επικοινωνιακό επίπεδο αλλά στο τέλος της διαδρομής φαίνεται να έχει καταδικάσει την χώρα του σε μία πόλωση που ποτέ στο 65χρονο παρελθόν της δεν έχει βιώσει. Η αόρατη απειλή που προϋπήρχε στην ισραηλινή κοινωνία πριν το «Μαύρο Σάββατο» σήμερα αν και είναι ξεκάθαρη δεν φαίνεται να τρομάζει ούτε την εξουσία, ούτε τους θεσμούς ούτε και τους πολίτες που πιο διχασμένοι από ποτέ πορεύονται σε μετωπική με την εμφύλια σύγκρουση.

Στόχος η Χαμάς

 Μετά από οκτώ μήνες μαχών είναι ξεκάθαρο σε όλους πως ο μοναδικός πραγματικός στόχος για τον Νετανιάχου εντός της Γάζας είναι να διαλύσει τη Χαμάς με τον τρόπο που αυτός ορίζει την «διάλυση» και δεν θα σταματήσει τις επιχειρήσεις εντός του Παλαιστινιακού θύλακα ακόμη κι αν αυτό σημαίνει πως στο τέλος οι νεκροί θα είναι περισσότεροι από 50.000 ή και 60.000 άμαχοι. «Φυλακισμένος» στα δεσμά που ο ίδιος έχει δημιουργήσει ο Νετανιάχου δεν μπορεί να κάνει πλέον κανένας απολύτως ελιγμό καθώς καραδοκούν και με κάθε ευκαιρία ανοιχτά τον απειλούν είτε οι ακροδεξιοί του εταίροι είτε διάφορες κοινωνικές ομάδες που πλέον δεν επιθυμούν, ανεξάρτητα από το κοινωνικό πλαίσιο που εκπροσωπούν, να συνεχίσει ο «Μπίμπι» να τους εκφράζει…

Ένα στοιχείο που έχει μεγάλο ενδιαφέρον αναφορικά με την πόλωση που θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια το Ισραήλ σε εμφύλια σύρραξη είναι αυτό που θέλει περισσότερους από 600.000 ανθρώπους της κοινωνικής, οικονομικής αλλά και της θρησκευτικής ελίτ του Ισραήλ να έχει φύγει στο εξωτερικό μόνο τους τρεις τελευταίους μήνες… Αυτή η κίνηση είναι ενδεικτική πως ένας πολύ μεγάλος αριθμός ισχυρός οικονομικά, πολιτικά αλλά και πνευματικά ανθρώπων βλέπει την καταστροφή του διχασμού να πλησιάζει με ταχύτητα και επιλέγει να βρίσκεται εκτός χώρας όταν τα σύννεφα του πολέμου σκεπάσουν τον ουρανό του Τελ Αβίβ…

Δυσαρέσκεια

Ακόμη ένα στοιχείο με αντίστοιχο ενδιαφέρον είναι αυτό που επικαλούνται τις τελευταίες ημέρες κυρίως φιλοκυβερνητικά μέσα και αφορά την μάζα όσων διαδηλώνουν κάθε εβδομάδα ζητώντας την επιστροφή των ομήρων αλλά και την άμεση παραίτηση Νετανιάχου… Σύμφωνα με μεγάλα μέσα που πρόσκεινται στο Νετανιάχου και τους εταίρους επιχειρούν να δώσουν στοιχεία αναρχίας σε αυτές τις μαζικές διαδηλώσεις που διαρκούν περισσότερο από ενάμιση χρόνο και δεν είναι σημερινές και υπογραμμίζουν πως τόσο οι διοργανωτές όσο και πολύ από τους συμμετέχοντες διαμένουν μόνιμα στο εξωτερικό. Αν αυτό ισχύει τότε τα προβλήματα για το Ισραήλ είναι πολύ πιο κοντά από όσο πιστεύουμε ή θέλουν να δηλώνουν όσοι βιώνουν εκ των έσω την κατάσταση… Εάν η οικονομική, πολιτική (έστω και αντιπολιτευτική) και κοινωνική ελίτ της χώρας και έχει αποχωρήσει από τη χώρα και έχει τη δυνατότητα, την θέληση και τα μέσα κάθε εβδομάδα να μετέχει σε τόσο μαζικές αντικυβερνητικές διαδηλώσεις δεν υπάρχει τρόπος εξόδου όχι από τη Γάζα αλλά από την ίδια του την χώρα για τον Νετανιάχου…

Όλο το παραπάνω περίγραμμα δείχνει ξεκάθαρα και όχι «αχνά» πως η κατάσταση εντός του Ισραήλ έχει ξεπεράσει τα όρια της συγκράτησης και σε λίγο η λογική και η αυτοκυριαρχία θα μοιάζουν με προσχήματα που δύσκολα θα κρατηθούν… Ο μεγάλος κίνδυνος, ο κίνδυνος ανατροπής όπως και στο «Ζ» του Γαβρά δεν είναι τόσο ο στρατός που δεν έχει και τις καλύτερες σχέσεις με την πολιτική εξουσία τους τελευταίους μήνες. Παραδοσιακά στα πραξικοπήματα ο στρατός είναι το μέσο και όχι η ουσία των όσων κάποιοι επιλέγουν να κάνουν. Για το Ισραήλ του 2024 ο μεγάλος «αδελφός» και το μεγάλο πρόβλημα του κοσμικού κράτους δεν είναι ούτε νέο ούτε και κρυφό. Οι έποικοι στην πλειονότητά τους υπερορθόδοξοι έχουν βρει καταφύγιο πολιτικό και εσχάτως και κυβερνητικό σε Σμόντριχ και Μπεν Γκβρίρ αλλά αυτό φαίνεται πως δεν είναι αρκετό. Για τους εποίκους το σοκ των αμερικανικών κυρώσεων πριν από λίγους μήνες έχει μετατραπεί σε οργή και όσοι γνωρίζουν αναφέρουν πως έχουν συγκεντρωθεί τα απαραίτητα κεφάλαια και έχουν βρεθεί και οι «κατάλληλοι» άνθρωποι που θα «φέρουν τη χώρα πίσω στις απαρχές της». Για αυτήν ακριβώς την ομάδα των ανθρώπων ο Νετανιάχου δεν έχει πλέον καμία χρησιμότητα, δεν τον θέλουν στην εξουσία όχι γιατί τους «χάλασε χατίρι» αλλά κυρίως γιατί δεν μπορεί και πιθανότατα δεν θέλει να σύρει το Ισραήλ από την Δημοκρατία στον Θεοκρατισμό.

Η ηχηρή κατά το πλείστο και κυρίως η απερίφραστη εκφορά του πόθου των εποίκων υπερορθόδοξων δεν είναι πλέον στα πλαίσια του 3%. Για τον ισραηλινό πολίτη που πληρώνει φόρους, πάει ο ίδιος και τα παιδιά του υποχρεωτικά στο στρατό από τα 18 του χρόνια και αγωνίζεται για μία ισορροπία ανάμεσα στον τρόμο που βίωσε στις 7 Οκτωβρίου του 2023 και την εξέλιξη όλο το παραπάνω είναι casus belli. Ο εχθρός για το κοσμικό κράτος δεν είναι οι άμαχοι στη Γάζα ούτε οι Παλαιστίνιοι στη Δυτική όχθη, αλλά όλοι αυτοί που σήμερα πιο οργανωμένα και συντονισμένα από ποτέ επιχειρούν ακόμη «ταπεινά» αλλά μεθοδικά να μετατρέψουν το Τελ Αβίβ σε «Τεχεράνη» της ανατολικής Μεσογείου.