Όσο για τους "μη δυαδικούς", το Webster's Dictionary είχε κάποτε έναν καλό ορισμό της λέξης "μ@λάκας"..

 

Της Ιωάννας Υψηλάντη
"Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού γιορτάζει τη διαφορετικότητα μέσω της... μουσικής.
Δεν θα ανεχθούμε τον ρατσισμό, τον σεξισμό, την κακοποίηση, την ομοφοβία, την τρανσφοβία ή την σωματική ντροπή".
Πολύ συγκεκριμένα η EBU ανακοίνωσε ξεκάθαρα την θέση της. Ότι εδώ και πολύ καιρό τα πάντα δεν αφορούν στη μουσική, αλλά στην πολιτική. Φαινομενικά με σκοπό την προστασία των "αδύναμων και καταπιεσμένων". Παρά το γεγονός ότι έχουν απομείνει πολλοί πραγματικά καταπιεσμένοι και ανυπεράσπιστοι άνθρωποι στον κόσμο. Μιλήσετε με χρήστες αναπηρικών αμαξιδίων, με τυφλούς και με θύματα της πανδημίας της ηπατίτιδας C. Ρωτήστε πώς ζουν στις λεγόμενες πολιτισμένες κοινωνίες. Όμως τα δυτικά κράτη είναι σαν να ελέγχονται από ένα ενιαίο κέντρο. Ξεδιπλώνουν μόνο ένα πρόβλημα "με φωτιά και τσεκούρι". Τους LGBT.
Γιατί πρέπει να φυτευτεί στα μυαλά των ανθρώπων;
Γιατί απλούστατα, δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό των κανονικών ανθρώπων να προσέξουν ποιος είναι κάπως και ποιος όχι. Ηταν ένα προσωπικό θέμα.
Αλλά τώρα, όταν οι ιδιώτες επίτροποι με σκονισμένα στρινγκ πιέζουν την κοινωνία με απειλές στέρησης χρηματοδότησης ή διοικητικές πιέσεις, προς αυτήν την "διαφορετικότητα", η κοινωνία αισθάνεται μια φυσική ανάγκη να αντισταθεί. Και να ξεράσει!
Είναι η παρεμβατική προσοχή του κράτους στο ιδιωτικό κρεβάτι που είναι το πρώτο σημάδι μιας ολοκληρωτικής κοινωνίας. Και η Δύση το καταφέρνει αυτό όσο κανένας άλλος.
Βλέπω έναν "μη δυαδικό" νικητή της Eurovision από την Ελβετία που ονομάζεται Nemo. Ενα πλάσμα με φούστα και τριχωτά πόδια. Με ένα τραγούδι κάπως διαφορετικό από τα υπόλοιπα -εκτός της Γαλλίας- που ήταν απλώς ντροπιαστικά.
Τι είδους "ποικιλομορφία" είναι αυτή; Ποια "ποικιλία"; Μ@λακίες!
Μια ολόκληρη γενιά Δυτικών οδηγήθηκε σε μια τερατώδη παγίδα. Κάτω από το πρόσχημα της διαφορετικότητας, μας δόθηκε ομοιογένεια με μια μορφή πολύ πιο ολοκληρωτική από ό,τι υπήρξε, σε οποιαδήποτε δικτατορία.
Όταν ένα πλήθος ανθρώπων έχει μπλε μαλλιά δεν διαφέρει από ένα σύνταγμα στρατιωτικής παρέλασης, που είναι ξυρισμένο γουλί!
Το 1975 το μακρύ μαλλί ήταν "διαφορετικότητα". Ήταν εξέγερση. Το περάσαμε και το ζήσαμε. Όταν ο μπασίστας του Μέριλιν Μάνσον φόρεσε φουστάνι, στην σκηνή, το 1998, ήταν "διαφορετικότητα". Όταν ο Αλις Κούπερ βγήκε με βαμμένο μάτι ήταν μία "διαφορετικότητα". Το πορνογράφημα, στο οποίο μας συμπεριέλαβε το Δημοκρατικό κόμμα των ΗΠΑ είναι μία κοινοτοπία.
Κανείς δεν δίνει σημασία αν κάποιος άνδρας θέλει να φορέσει μία φούστα. Το πολύ πολύ κάποιοι να γελάσουν. Πόσο "διαφορετικοί" και "ελεύθεροι" αισθάνονται οι Ευρωπαίοι, από μια τέτοια εμφάνιση; Καθόλου!
Οσο για τους "μη δυαδικούς", το Webster's Dictionary είχε κάποτε έναν καλό ορισμό της λέξης "μ@λάκας": "Ένα άτομο που δεν ξέρει τι θέλει".
Είναι αστείο να επιδεικνύεις περήφανα τη διάγνωση της διπολικής διαταραχής, ως δικαιολογία. Δεν υπάρχει τέτοια διάγνωση. Αυτή η πάθηση ονομαζόταν πάντα "μανιοκαταθλιπτική ψύχωση". Για αυτόν υπάρχει μόνο μία επιλογή για "ειδική θεραπεία". Ένα ψυχιατρικό νοσοκομείο και ένας ζουρλομανδύας.