Και είναι περίεργο γιατί όσοι το κάνουμε αυτό, επιδιώκουμε το ακριβώς αντίθετο
«Έχω πιεστεί τόσο πολύ τον τελευταίο καιρό με αυτό το μεγάλο πρότζεκτ που ετοιμάζω!»
Σίγουρα αρκετοί από εμάς το έχουμε πει κατά καιρούς. Μάλιστα, μπορεί να νομίζουμε ότι συζητώντας για τον μεγάλο φόρτο εργασίας, δενόμαστε με τους συναδέλφους μας. Ωστόσο, τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι: Αν απλά καυχιόμαστε συνεχώς για το πόσο σκληρή δουλειά κάνουμε και «καμαρώνουμε για το άγχος που κουβαλάμε στην πλάτη μας», αυτό θα μπορούσε να βλάψει την επαγγελματική μας υπόληψη.
Σε μια πρόσφατη μελέτη που δημοσιεύτηκε στο Personnel Psychology, η Τζέσικα Ρόντελ, ερευνήτρια από το Terry College of Business του Πανεπιστημίου της Τζόρτζια, μαζί με τους συναδέλφους της, διαπίστωσαν ότι οι άνθρωποι που καυχιούνται ότι εργάζονται σκληρά και παραπονιούνται πως αισθάνονται τρομερό εργασιακό άγχος, φαίνονται λιγότερο ικανοί και συμπαθείς στα μάτια των συναδέλφων τους.
Αλήθεια, γιατί καυχιόμαστε για την εργατικότητα και το άγχος μας σε κάθε ευκαιρία;
«Ένας λόγος για τον οποίο συμβαίνει συνήθως η καυχησιολογία για το άγχος είναι ότι εξακολουθούμε να ζούμε σε μια κοινωνία που δοξάζει το να είμαστε απασχολημένοι», εξηγεί η Σάνον Γκαρσία, ψυχοθεραπεύτρια στο State of Wellness Counseling με έδρα το Ιλινόις και το Ουισκόνσιν.
Γιατί αυτή η συμπεριφορά μας καταστρέφει
Σε ένα πειραματικό μέρος της μελέτης, ζητήθηκε από 360 συμμετέχοντες να διαβάσουν διαφορετικά σενάρια, σχετικά με έναν φανταστικό συνάδελφο, που είχε μόλις επιστρέψει από μια σ;yσκεψη.
Ένα από τα σενάρια αφορούσε κάποιον που παραπονιόταν διαρκώς ότι είχε στρες. Αυτός ο συνάδελφος, μετά το μίτινγκ παραπονέθηκε - ω τι περίεργο - ότι η σύσκεψη ήταν το αποκορύφωμα μιας πολύ φορτωμένης εβδομάδας, όπου το στρες του είχε ήδη χτυπήσει κόκκινο.
Οι συμμετέχοντες στην έρευνα βαθμολόγησαν αυτόν τον δυνητικό συνάδελφο ως λιγότερο συμπαθή και ικανό σε σχέση με έναν άλλο υπάλληλο, που χαρακτήρισε τη σύσκεψη απλώς «καλή» ή «όχι και τόσο σπουδαία».
Όλα αυτά θέλουν να μας πουν, πως όταν παραπονιόμαστε ή καυχιόμαστε για τις υποχρεώσεις που έχουμε αναλάβει, λίγοι θα αντιληφθούν την κόπωσή μας και θα ταυτιστούν μαζί μας. Οι περισσότεροι θα θεωρήσουν είτε ότι δεν είμαστε αρκετά καλοί στο πόστο μας, είτε ότι μας αρέσει να γκρινιάζουμε όπου σταθούμε και όπου βρεθούμε.
Καταλαβαίνουμε επομένως, ότι αυτή η συμπεριφορά, μακροπρόθεσμα, θα έχει αρνητικές συνέπειες, αφού οι συμμετέχοντες στην έρευνα δήλωσαν συν τοις άλλοις, λιγότερο πρόθυμοι να βοηθήσουν κάποιον που καυχιέται-παραπονιέται για το στρες του.
Κι αν είμαι εγώ ο «καυχησιάρης»;
Η καυχησιολογία για το άγχος μπορεί πράγματι να είναι ένας τρόπος να επικοινωνήσουμε έμμεσα τις ανάγκες μας για συντροφιά, με την ελπίδα ότι κάποιος θα ταυτιστεί μαζί μας και θα πάει τη συζήτηση παραπέρα.
Ωστόσο, οι άνθρωποι συχνά «ενοχλούνται» με αυτή την έμμεση προσπάθεια, που δεν φανερώνει από την αρχή την πρόθεσή μας.
Οπότε, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε αν νιώθουμε περήφανοι για το έργο μας και θέλουμε κάποιος να μας το αναγνωρίσει είναι να το πούμε ευθέως ξεκινώντας κάπως έτσι:
«Είμαι συγκλονισμένος/η με το πρότζεκτ που ανέλαβα αλλά πρέπει να αναπροσαρμόσω το πρόγραμμά μου για να τα καταφέρω». Η: «Είμαι πραγματικά περήφανος/η που έλαβα θετική αξιολόγηση για ένα τόσο μεγάλο έργο!»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου