Ήταν 2 Ιουλίου του 1817 όταν η γαλλική φρεγάτα «Μέδουσα» προσάραξε στα ανοιχτά της Μαυριτανίας στον Ατλαντικό. Από εκείνη την ώρα άρχισε το μαρτύριο για 17 ανθρώπους.
Στις 5 Ιούνιου του 1816 η φρεγάτα του Γαλλικού Ναυτικού «Μέδουσα» , μαζί με άλλα 3 πλοία, σαλπάρισε από το Εξ της Γαλλίας για το Σεν Λούι της Σενεγάλης, με σκοπό να παραλάβουν οι Γάλλοι την αποικία από τους Βρετανούς από τους όποιους τους χαρίστηκε. Ο Ναπολέων έχει ηττηθεί πριν δυο χρόνια στο Βατερλώ και στο θρόνο είχε ανέλθει ο Λουδοβίκος XVIII.
Κυβερνήτης στην «Μέδουσα» ήταν ενας 53χρονος αριστοκράτης, ο Βισκόντ Ουγκ Ντουρουά ντε Σομερέι, που δεν είχε ξανακυβερνήσει πλοίο στη ζωή του και είχε και 25 χρόνια απομακρυνθεί από την θάλασσα. Το πλοίο μετέφερε περίπου 400 άτομα, μεταξύ των οποίων τον νέο κυβερνήτη της Σενεγάλης και τους στρατιώτες του και 160 μέλη του πληρώματος.
Ο ανεπαρκής πλοίαρχος αντί να βασιστεί στους αξιωματικούς του, πολλοί από τους οποίους ήταν έμπειροι γιατί είχαν λάβει μέρος στους πρόσφατους πολέμους, εμπιστεύτηκε τα λεγόμενα ενός επιβάτη που ισχυριζόταν πως γνώριζε τις ακτές της Αφρικής.
Θέλοντας να φτάσει πιο γρήγορα από τα άλλα πλοία, η Μέδουσα έπλευσε κοντά στις αφρικανικές ακτές και έτσι τα ξεπέρασε μεν αλλά έχασε και την επαφή με αυτά. Το πλοίο κόλλησε σε μια ξέρα ανοικτά της Μαυριτανίας· πέταξε αρχικά ό,τι μπορούσε από περιττά βάρη ελπίζοντας ότι με την παλίρροια θα ξεκολλούσε, όμως δεν ξεκόλλησε και ο κυβερνήτης δεν επέτρεψε στο πλήρωμα να πετάξει τα κανόνια του πλοίου και τελικά αναγκάστηκε να το εγκαταλείψει!
Στις 6 μόνο λέμβους του πλοίου επιβιβάστηκαν οι αξιωματούχοι, οι πλούσιοι και οι ναυτικοί, ενώ 148 άνδρες και μια γυναίκα, ανέβηκαν σε μια μικρή και ελαφριά σχεδία που έφτιαξαν πρόχειρα οι μαραγκοί του πλοίου, με μοναδικά εφόδια μια σακούλα γαλέτες, λίγο κρασί, και δύο φλασκιά νερό που καυγαδίζοντας μεταξύ τους ,το έχυσαν. Με το βάρος τόσων ανθρώπων η σχεδία ήταν μισοβυθισμένη και το νερό έφτανε περίπου μέχρι την μέση τους.
Την σχεδία την έσερνε μια βάρκα και είτε τυχαία είτε εκ προθέσεως ο υποπλοίαρχος έκοψε το σχοινί που ήταν δεμένη και έτσι αυτή έμεινε ακυβέρνητη επί 13 μέρες μέχρι να την βρει το πλοίο «Αργος».
Φρικτές ιστορίες είχαν γίνει αυτό το διάστημα πάνω στην σχεδία από τους διψασμένους και πεινασμένους ναυαγούς. Καυγάδες με δολοφονίες και τραυματισμοί, πληγωμένοι πετάγονταν στην θάλασσα, άλλοι παραφρονούσαν, άλλοι πέθαιναν από πείνα και αφυδάτωση· κανιβαλισμοί σε πτώματα που τα ξέραιναν στον ήλιο για μπορέσουν να τα φάνε. Τελικά βρέθηκαν ζωντανοί σε άθλια κατάσταση μόνο 15, και από αυτούς οι 5 πέθαναν λίγο μετά την διάσωση τους.
Η τραγωδία προκάλεσε αίσθηση. Ο κυβερνήτης της «Μέδουσας» πέρασε από ναυτοδικείο το οποίο και τον αθώωσε γιατί οι Γάλλοι δεν ήθελαν να γελοιοποιηθούν στα μάτια των Βρετανών για την ανικανότητα του αριστοκράτη κυβερνήτη, που πέρασε την υπόλοιπη ζωή του στο κήπο του μέσα στην γενική περιφρόνηση, ενώ όταν κυκλοφορούσε στον δρόμο τα παιδιά του πετούσαν πέτρες.
Η ιστορία αυτή συγκλονίζει τον νεαρό ζωγράφο Τεοντόρ Ζερικό (1791-1824), ο οποίος προερχόμενος από πλούσια οικογένεια, είχε την οικονομική δυνατότητα να ξοδέψει αρκετά χρήματα προκειμένου να ζωγραφίσει έναν τεράστιο πίνακα διαστάσεων 4,91Χ 7,16 μέτρων όπως είναι το θρυλικό «Ναυάγιο της Μέδουσας».
Το «Ήταν ένα μικρό καράβι» (στα Γαλλικά: Il était un petit navire) είναι παραδοσιακό γαλλικό ναυτικό τραγούδι, που πλέον θεωρείται παιδικό, παρά το μακάβριο θέμα του αφού το τραγούδι αναφέρεται στο ναυάγιο της «Μέδουσας».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου