Μια γάτα μεταφέρθηκε σε ένα απομακρυσμένο νησί και έναν χρόνο αργότερα ένα είδος εξαφανίστηκε

Πολλοί είναι αυτοί που μπαίνουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και βλέπουν αστεία βιντεάκια με γάτες. Υπάρχει όμως και μια πλευρά που είναι πιο… διαφορετική. Αυτή εμπλέκει έναν φάρο σε μια απομακρυσμένη νησίδα της Νέας Ζηλανδίας, την έγκυο γατούλα «Tibbles» και ένα μικρό πουλί – το «Lyall’s wren». 

Ο Φάρος της Νήσου Στέφενς

Οι φάροι συνήθως είναι τοποθετημένοι σε απομονωμένες περιοχές γης ή νησιά για να καθοδηγούν με ασφάλεια τα πλοία μέσα από άγρια νερά ή γύρω από επικίνδυνες ακτές. Αυτή η στρατηγική τοποθέτηση, ζωτική για τη ναυτική πλοήγηση, σημαίνει ότι οι φαροφύλακες έπρεπε να ζουν σε απομακρυσμένες, συχνά δυσπρόσιτες τοποθεσίες.

Η μοναξιά και η μονοτονία αυτού του κρίσιμου ρόλου οδήγησαν πολλούς φαροφύλακες να αναζητήσουν τη συντροφιά των κατοικιδίων, που παρείχαν συναισθηματική υποστήριξη και βοηθούσαν στη διαχείριση των δύσκολων στιγμών της αποξένωσης.

Ο φαροφύλακας και η Tibbles στο Νησί Στέφενς

Ο David Lyall ήταν ένας φαροφύλακας που έφερε την οικογένειά του – τη σύζυγό του, τον γιο του και μια γάτα – στο Νησί Στέφενς στα τέλη του 19ου αιώνα.

Το απομονωμένο νησί, που βρίσκεται στο Cook Strait της Νέας Ζηλανδίας, ήταν ένα κλειστό, ακέραιο περιβάλλον, λόγω έλλειψης ανθρώπινης δραστηριότητας. Ο Lyall, ως απλός φυσιολάτρης ήξερε ότι θα υπήρχαν αρκετά είδη για ανακάλυψη και μελέτη.

Στο νησί Stephens, η Tibbles βρήκε ένα περιβάλλον πλούσιο με ευκαιρίες να απολαύσει τα ένστικτά της. Χωρίς προηγούμενη έκθεση σε θηλαστικά αρπακτικά, τα ιθαγενή είδη, συμπεριλαμβανομένου του ανυποψίαστου Lyall’s Wren, ήταν κακώς προετοιμασμένα για μια έμπειρη γάτα.

Θα έφερνε αυτά τα πουλιά (μερικές φορές μισοφαγωμένα και μερικές φορές άθικτα) ως «δώρο» στον Lyall, ο οποίος έκανε ερασιτεχνικές επεμβάσεις ταξιδερμίας σε άθικτα δείγματα και τα πήγαινε σε εξέχοντες ορνιθολόγους της εποχής, συμπεριλαμβανομένου ενός με το όνομα H.H. Travers.

Απεικόνιση του Lyall’s Wren, ενός μικρού, άπτερου πουλιού που κάποτε ήταν ενδημικό στο νησί Stephens της Νέας Ζηλανδίας. Γνωστό για τις μοναδικές προσαρμογές του σε ένα περιβάλλον χωρίς θηρευτές, βασιζόταν στην ευκινησία και το καμουφλάζ του και όχι στην πτήση για να περιηγηθεί στο βιότοπό του / πηγή: John Gerrard Keulemans/Wikimedia Commons

Πώς έμοιαζε το είδος αυτό και τι χαρακτηριστικά το έκαναν ξεχωριστό

Αυτό το πουλί, που αργότερα ονομάστηκε Lyall’s Wren (Traversia lyalli), παρουσίαζε πολλά μοναδικά χαρακτηριστικά.

Το Wren του Lyall ήταν ένα μικρό πουλί με μεγάλα πόδια. Η επάνω επιφάνεια ήταν απλή σκούρα με μια πιο σκούρα καφέ άκρη σε κάθε φτερό και μια στενή κιτρινωπή λωρίδα στο μάτι.

Τα φτερά και η ουρά ήταν σκούρα καφέ. Ο λαιμός και το στήθος ήταν καστανοκίτρινο στο αρσενικό και γκρι στο θηλυκό, με λεπτά καφέ περιθώρια στα φτερά. Τα πλαϊνά του σώματος και η κοιλιά ήταν ανοιχτό καφέ.

Πιθανώς λόγω της άφθονης τροφής ή της έλλειψης αρπακτικών, το πουλάκι του Lyall δεν εξελίχθηκε ποτέ για να πετάξει. Ήταν εξαιρετικά μοναδικό από αυτή την άποψη, καθώς ήταν ένα από τα λίγα είδη ωδικών πτηνών χωρίς τη δυνατότητα να πετάξουν.

Όντας χωρίς την ικανότητα να πετάει, βασιζόταν στην ευκινησία και το καμουφλάζ του για να αποφύγει τον κίνδυνο. Ωστόσο, αυτές οι προσαρμογές δεν ταίριαζαν με ένα αρπακτικό θηλαστικό όπως η Tibbles και οι απογόνοι της.

Δείγμα του Lyall’s wren στο Παγκόσμιο Μουσείο

Το είδος που έπαψε πια να υπάρχει

Καθώς αυτές οι άγριες γάτες πολλαπλασιάζονταν, τόσο αυξήθηκε ο αντίκτυπός τους στην εύθραυστη οικολογική ισορροπία του νησιού. Κάθε γατάκι μεγάλωσε γρήγορα, μαθαίνοντας να κυνηγάει και να επιβιώνει στην άγρια ​​φύση, ακονίζοντας δεξιότητες που ήταν καταστροφικά αποτελεσματικές ενάντια στα ιθαγενή είδη, όπως το πουλί αυτό.

Μέσα σε ένα χρόνο από την άφιξη της εγκύου Tibbles, ο πληθυσμός των Wren του Lyall είχε πέσει κατακόρυφα. Τα λίγα δείγματα που συνέλεξε και συντήρησε ο David Lyall στάλθηκαν σε διάφορα μουσεία.

Δυστυχώς, όταν έγινε πλήρως κατανοητή η επίδραση που είχαν αυτές οι γάτες στα πουλιά, ήταν πολύ αργά. Η τελευταία γνωστή παρατήρηση ενός ζωντανού Wren του Lyall ήταν το 1895, μόλις ένα χρόνο μετά την μεταφορά της Tibbles στο Stephens Island.

Γιατί τα πτηνά που δεν πετούν υποφέρουν περισσότερο από την εξαφάνιση

Δυστυχώς για τα Lyall’s wren, το γεγονός ότι δεν είχαν την ικανότητα να πετούν, τα έκανε εύκολο στόχο για τον αυξανόμενο πληθυσμό των γατών του νησιού. Όταν εισάγονται είδη θηρευτών σε ένα οικοσύστημα, τα πτηνά χωρίς πτήση τείνουν να διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο εξαφάνισης, σύμφωνα με άρθρο του 2020 στο Science Advances.

Σε αυτό το πλαίσιο, ο ανθρώπινος παράγοντας είναι ο κύριος υπεύθυνος. Οι άνθρωποι έθεσαν τις βάσεις για την εξαφάνιση του είδους Lyall εισάγοντας ένα μη αυτόχθονο είδος ζώου στο νησί.

Η αρπακτική συμπεριφορά της Tibbles ήταν φυσική και ενστικτώδης, αλλά η εισαγωγή τέτοιων αρπακτικών σε ένα ευαίσθητο οικοσύστημα ήταν ένα ακούσιο ανθρώπινο λάθος.