Ποσειδώνας Γιαννόπουλος: «Μου είπε “Τι λες μωρή π@@@” και μου έριξε ένα σκαμπίλι που ακόμα το θυμάμαι»

Μία εφ΄όλης της ύλης συνέντευξη παραχώρησε ο Ποσειδώνας

Γιαννόπουλος στο περιοδικό ΟΚ! αυτή την εβδομάδα.

Στις γκέι συναναστροφές μου με αγνώστους δεν συστηνόμουν ως Ποσειδώνας»

«Μέχρι τα 16 μου, όταν ήρθα με τους γονείς μου από το Βέλγιο στην Ελλάδα, αναγκάστηκα να καταπιεστώ για να προσαρμοστώ σε πολλά δεδομένα. Και στα επαγγελματικά καταπιέστηκα για βιοποριστικούς λόγους.Γι’ αυτό ήθελα να νιώθω απόλυτα ελεύθερος σε όλα τα άλλα επίπεδα. Διαφορετικά, ένιωθα ότι αρρωσταίνω. Αυτός ήταν και ο λόγος, το λέω πρώτη φορά, που δεν βγήκα στην τηλεόραση στις αρχές της δεκαετίας του ’90, όταν άνοιξαν τα ιδιωτικά κανάλια.

Ο γνωστός ραδιοφωνικός παραγωγός μίλησε για τον σεξουαλικό του προσανατολισμό και τον ρατσισμό που βίωσε μεγαλώνοντας.

 Ήθελα να ζω ελεύθερα την γκέι ζωή της Αθήνας, που τότε ήταν πολύ περιορισμένη. Λόγω ραδιοφώνου το όνομά μου και η φωνή μου ήταν αναγνωρίσιμα. Αλλά όχι το πρόσωπό μου. Έτσι, στις γκέι συναναστροφές μου με αγνώστους, με ανθρώπους που δεν ήξερα, ποτέ δεν συστηνόμουν ως Ποσειδώνας. Τότε που υπήρχαν λίγοι σταθμοί, οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί ήμασταν οι απόλυτοι σούπερ σταρ.

Αρχές δεκαετίας του ’90, κάναμε στον ΑΝΤ1 για μισό χρόνο μια εκπομπή μαζί με τέσσερις συναδέλφους από το ραδιόφωνο. Εκείνο το εξάμηνο συχνάζαμε με έναν συνάδελφο σε γκέι μπαρ και παρατηρούσαμε ότι μας κοίταζαν κάπως, όχι όμως επειδή γούσταραν, αλλά επειδή μας αναγνώριζαν. Ήταν πριν από 35 χρόνια. Ένιωθα λοιπόν πανικό και δεν κυνήγησα την τηλεόραση και δεν το μετανιώνω».

«Μου έριξε ένα σκαμπίλι ο αστυνομικός που ακόμα το θυμάμαι»

«Στο Βέλγιο ήμουν το Ελληνάκι. Όταν ήρθα στην Ελλάδα και μίλαγα τα ελ- ληνικά όπως η Έλενα Παπαρίζου όταν είχε έρθει από τη Σουηδία, ήμουν το Βελγάκι. Μετά τα 22 μου, που ομολόγησα ότι είμαι γκέι στους κοινωνικούςκαι επαγγελματικούς μου κύκλους, άρχισα να ζω τον ρατσισμό που υπήρχε για τους ομοφυλόφιλους. Μην ξεχνάμε ότι ειδικά τη δεκαετία του ’90, όταν δήλωνες γκέι, σε κοιτούσαν με μισό μάτι γιατί σε ταύτιζαν με μια συγκεκριμένη ασθένεια, που κακώς θεωρούσαν ότι αφορούσε μόνο τους ομοφυλόφιλους.

Έχω ζήσει όλων των ειδών τους ρατσισμούς. Στο παρελθόν, στην Αθήνα πάντα, μου έχει τύχει να μου επιτεθούν λεκτικά τρεις άντρες ταυτόχρονα στον δρόμο. Δεν θυμάμαι πώς κατάφερα να ανταπεξέλθω. Σε τέτοιες στιγμές ανακαλύπτεις κάποιες εσωτερικές δυνάμεις που σε άλλες συνθήκες δεν αντιλαμβάνεσαι ότι τις διαθέτεις. Θυμάμαι ότι ένα ακόμα απίστευτο που βιώναμε στις αρχές της δεκαετίας του ’90 ήταν όταν κυκλοφορούσαμε στις cruising areas, όπως το Πεδίον του Άρεως και το Ζάππειο, που ήταν επίσης και τόπος συνάντησης με φίλους, έσκαγαν περιπολικά και τότε οι αστυνομικοί είχαν τη συνήθεια να πηγαίνουν τους γκέι στo αστυνομικό τμήμα για εξακρίβωση στοιχείων.

Ήταν σκληρές στιγμές γιατί εξαρτιόταν και από τον αξιωματικό υπηρεσίας αν θα τηλεφωνούσαν στους γονείς σου για να τους πουν “βρήκαμε τον γιο σας στο Πεδίον του Άρεως”.

Όποτε κάναμε βόλτες λοιπόν εκεί, τρέχαμε να εξαφανιστούμε μόλις εμφανιζόταν περιπολικό. Μια φορά είχα παραμείνει στο πάρκο και ο αστυνομικός βγαίνοντας από το περιπολικό με σταμάτησε αμέσως. “Τι κάνεις εδώ;” ρώτησε. “Περίπατο. Γιατί, απαγορεύεται;” απάντησα, οπότε γύρισε και μου είπε: “Περίπατο κάνεις τέτοια ώρα στο Πεδίον του Άρεως; Τι λες, μωρή π…” και μου έριξε ένα σκαμπίλι που ακόμα το θυμάμαι. Πάντως την τελευταία δεκαετία ζω και τον ηλικιακό ρατσισμό. Έχω χάσει δουλειές στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση γιατί κάποιος μπορεί να είπε: “Έλα, μωρέ, είναι μεγάλος”».