Η δεκαετία του 1920 ήταν σαν τη δεκαετία του 1990: ένας αέρας ελευθερίας, ευημερίας και ανοιχτότητας κυριαρχούσε στην αμερικανική κουλτούρα.
Στο νέο βιβλίο Beautiful: The Story of Julian Eltinge, America’s Greatest Female Impersonator, ο συγγραφέας Andrew L Erdman καταγράφει τη ζωή ενός καλλιτέχνη των αρχών του αιώνα, του οποίου η καριέρα εξακολουθεί να θεωρείται ριζοσπαστική περισσότερα από ογδόντα χρόνια μετά το θάνατό του.
Ο Julian Eltinge ήταν διάσημος, για το περίτεχνο μακιγιάζ του που δημιουργούσε μια οπτική ψευδαίσθηση και για τους στενούς κορσέδες του. «Εκείνος ήταν αυτή η τέλεια, όμορφη γυναίκα», δήλωσε ο Erdman σε συνέντευξή του. «[Η γυναικεία μίμηση] ομαλοποιήθηκε πολύ τη δεκαετία του 1920 … υπήρχε πολύ παιχνίδι των φύλων και άνοιγμα σε όλο το φάσμα».
Η δεκαετία
Πιθανότατα να μην το γνωρίζατε, αλλά στις δεκαετίες του 1910 και του 1920, το «varsity» αναφερόταν τόσο στα κολεγιακά drag musical – «κανονικοί» τύποι με υπέροχα φορέματα και λαμπερά τακούνια- όσο και στο ποδόσφαιρο.
Το University of Michigan Mimes, το University of Wisconsin Haresfoot Club, το Princeton Triangle Club και αμέτρητα άλλα αποτελούσαν το καμάρι των αντίστοιχων πανεπιστημιουπόλεών τους.
Mετά την κατάρρευση του χρηματιστηρίου και την άνοδο του φασισμού στην Ευρώπη, πολλοί performers και crossdressers λογοκρίθηκαν, η δουλειά τους ποινικοποιήθηκε και η δήθεν «επιστημονική» σκέψη που εξυπηρετούσε πολιτικά συμφέροντα και αντικατόπτριζε την δυσωδία της κοινωνίας, τους βάφτισε «διεστραμμένους»
Το 1923, πρωτοσέλιδα εφημερίδων εγκωμίαζαν τον πασαδόρο του Dartmouth, Haley Mills, επειδή «απολάμβανε διπλά τα φώτα της δημοσιότητας» ως «αστέρας του gridiron» και «μιμητής γυναικείων ρόλων». Οι νεαροί άνδρες που έδειχναν ιδιαίτερα απολαυστικοί με φούστες και παπούτσια συχνά αποκαλούνταν «broilers» – όπως τα νόστιμα κοτόπουλα.«Γάμοι χωρίς γυναίκες»
Και δεν ήταν μόνο στις πανεπιστημιουπόλεις. Ανδρικές επιχειρηματικές και κοινωνικές λέσχες, όπως οι Elks και οι Ιππότες του Ak-Sar-Ben («Νεμπράσκα» ανάποδα), διοργάνωναν πολυτελή μιούζικαλ, επιθεωρήσεις και σκετσάκια στα οποία οι άνδρες υποδύονταν με πάθος και δίχως ειρωνεία τις γυναίκες με μεγάλη επιτυχία. Κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι Αμερικανοί doughboys ασχολήθηκαν με ενθουσιασμό με το drag, με την πλήρη υποστήριξη των ανωτέρων στην Ουάσινγκτον.
Η 88η Μεραρχία του Αμερικανικού Εκστρατευτικού Σώματος δημιούργησε έναν θίασο με την ονομασία The Runaways που περιόδευσε στην εμπόλεμη Γαλλία με πρωτότυπες παραστάσεις όπως το The Million Dollar Girl, που οι άνδρες με γυναικεία ρούχα έπαιζαν τόσο επιδέξια, ώστε ο στρατηγός Merch Stuart κανόνισε να σχηματίσουν τη δική τους «ταξιαρχία» με επίκεντρο την ψυχαγωγία.
Λέσχες επιχειρηματιών, εκκλησιαστικές ομάδες και κοινωνικές λέσχες έστηναν τις δικές τους θεατρικές παραστάσεις με άνδρες ηθοποιούς που φορούσαν γυναικεία ρούχα. Υπήρξε ακόμη και η τρέλα των «γάμων χωρίς γυναίκες» κατά την οποία τοπικές λέσχες και ομάδες ενορχήστρωναν περίτεχνες γαμήλιες εκδηλώσεις όπου όλοι οι παρευρισκόμενοι, από τη νύφη και τη μητέρα της μέχρι τους καλεσμένους, ήταν άνδρες. Αυτοί οι αμιγώς ανδρικοί θίασοι είχαν ένα κοινό: ήταν ανένδοτοι στο ότι το να ντύνονται με γυναικεία ρούχα για να διασκεδάσουν οι ίδιοι και οι άλλοι ήταν «ανδρική υπόθεση».
Αέρας ελευθερίας
Έναν αιώνα αργότερα, στο σήμερα, το σκοτάδι βρίσκεται πάνω από τις ζωές εκείνων που τολμούν να δηλώνουν ότι το φύλο και η σεξουαλικότητα είναι κάτι πολύ περισσότερο από δύο κουτάκια που μας φυλακίζουν όλους.
Η δεκαετία του 1920 ήταν σαν τη δεκαετία του 1990: ένας αέρας ελευθερίας, ευημερίας και ανοιχτότητας κυριαρχούσε στην αμερικανική κουλτούρα. Οι καλλιτέχνες του drag και της γυναικείας μίμησης κυριαρχούσαν στη λαϊκή σκηνή. Μέχρι το 1923, ήταν σύνηθες να βλέπουμε δύο δημοφιλείς καλλιτέχνες drag ή γυναικείας μίμησης στο ίδιο νούμερο.
Φωτογραφία: Northport Historical Society
Πολλά από τα ονόματα αυτών των διασκεδαστών, συμπεριλαμβανομένων των Julian Eltinge, Bothwell Brown, Bert Savoy και Karyl Norman, έχουν αποσιωπηθεί με την πάροδο των δεκαετιών. Αλλά δεν υπήρχε τίποτα σκοτεινό γι’ αυτούς τότε. Διοικούσαν τεράστια πλήθη, απολάμβαναν συμβόλαια αξίας εκατοντάδων και χιλιάδων δολαρίων την εβδομάδα και πρωταγωνιστούσαν στα πάντα, από θεάματα βαριετέ μέχρι θεατρικά μιούζικαλ και βωβές ταινίες.
Από το 1912 έως τα τέλη της δεκαετίας του 1930, το θέατρο Julian Eltinge στεκόταν περήφανα στη διεύθυνση West 42nd Street στο Μανχάταν, παρουσιάζοντας μερικά από τα πιο δημοφιλή έργα αυτής της κατεξοχήν αμερικανικής μορφής τέχνης, το σόου του Μπρόντγουεϊ. Το Eltinge μετονομάστηκε μερικές φορές, και στις αρχές της δεκαετίας του 1990, κυριολεκτικά το σήκωσαν και το μετέφεραν κάτω από το τετράγωνο για να γίνει το κινηματογραφικό συγκρότημα Οι τοιχογραφίες στην οροφή λέγεται ότι είναι ιδεαλιστικά οράματα της γυναικείας φύσης εμπνευσμένα από τις απαιτητικές μιμήσεις του Julian Eltinge.
Mετά την κατάρρευση του χρηματιστηρίου και την άνοδο του φασισμού στην Ευρώπη, πολλοί performers και crossdressers λογοκρίθηκαν, η δουλειά τους ποινικοποιήθηκε και η δήθεν «επιστημονική» σκέψη που εξυπηρετούσε πολιτικά συμφέροντα και αντικατόπτριζε την δυσωδία της κοινωνίας, τους βάφτισε «διεστραμμένους».
Είναι αλήθεια ότι οι genderqueer θα παρέμεναν καταπιεσμέν@ μέχρι την εξέγερση του Stonewall και όχι μόνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου