Οι γονείς δεν μιλούν πια για όνειρα και φιλοδοξίες. Μιλούν για το πώς θα πληρώσουν τους λογαριασμούς και
τα φροντιστήρια των παιδιών τους.Στην Ελλάδα του 2024, οι οικογένειες παλεύουν καθημερινά να επιβιώσουν σε μια οικονομική πραγματικότητα που έχει γίνει θηλιά στον λαιμό.
Με τους μισθούς καθηλωμένους, το κόστος ζωής εκτοξευμένο και τις ανάγκες των παιδιών να αυξάνονται συνεχώς, η ζωή τους έχει γίνει ένας ατέλειωτος αγώνας για το ελάχιστο.
Οι γονείς δεν μιλούν πια για τους στόχους, τα όνειρα και τις φιλοδοξίες για το μέλλον. Μιλούν για τα οικονομικά άγχη. Μιλούν για το πώς θα πληρώσουν τον λογαριασμό του ρεύματος, το νοίκι και τα φροντιστήρια των παιδιών τους.
Πέντε γονείς περιγράφουν μια σκληρή πραγματικότητα: την αγωνία για το αν είναι σε θέση να ανταποκριθούν στις βασικές ανάγκες των παιδιών τους, τον φόβο για το μέλλον, και την απόγνωση μπροστά στα έξοδα που μοιάζουν να μην έχουν τέλος.
Μέσα από τις μαρτυρίες τους, αναδύεται μια κοινωνία που καταρρέει οικονομικά και συναισθηματικά, αφήνοντας τις οικογένειας χωρίς ελπίδα για κάτι καλύτερο.
ΟΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΣΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΤΕΛΜΑ – Ο ΛΟΓΟΣ ΣΕ ΠΕΝΤΕ ΓΟΝΕΙΣ“Αναγκαζόμαστε να ζούμε με δανεικά”
Ελπίδα, 36 ετών. Μητέρα δύο παιδιών (5 και 8 ετών).
“Ως μητέρα δύο μικρών παιδιών, τα τελευταία χρόνια η ζωή είναι όλο και πιο δύσκολη οικονομικά. Ο μισθός μου είναι στα 900 ευρώ, ενώ ο σύζυγός μου, που δουλεύει σε καφετέρια και βγάζει περίπου 1.000 ευρώ. Μετά βίας τα καταφέρνουμε. Μόνο το ενοίκιο μας κοστίζει 600 ευρώ, και με τους λογαριασμούς ρεύματος, θέρμανσης και τηλεφώνου και το σούπερ μάρκετ να φτάνουν τα 700-800 ευρώ τον μήνα, δεν μένει σχεδόν τίποτα για τα υπόλοιπα έξοδα. Τα παιδιά μας είναι σε ηλικία που χρειάζονται πολλά: ρούχα, παπούτσια, σχολικά είδη, και δραστηριότητες όπως χορός ή κολύμβηση, που πια έχουμε αναγκαστεί να κόψουμε γιατί δεν μπορούμε να τα πληρώσουμε.
Το πιο δύσκολο είναι πως, ακόμα και για τα βασικά, όπως τρόφιμα και φάρμακα, πολλές φορές χρειάζεται να κάνουμε περικοπές. Οι τιμές στα σούπερ μάρκετ έχουν εκτοξευθεί. Παλιά αγοράζαμε βιολογικά προϊόντα για τα παιδιά, αλλά πλέον αυτό θεωρείται πολυτέλεια. Μαγειρεύω με φθηνότερα υλικά, κι ακόμα και το κρέας το περιορίζουμε στη μία φορά την εβδομάδα.
Το πιο απογοητευτικό είναι ότι αναγκαζόμαστε να ζούμε με δανεικά από γονείς και φίλους. Αυτή η κατάσταση μας γεμίζει άγχος και ανασφάλεια για το μέλλον. Αναρωτιέμαι πώς θα τα καταφέρουμε όταν τα παιδιά μας μεγαλώσουν λίγο ακόμα και οι ανάγκες τους αυξηθούν ακόμα περισσότερο. Φοβάμαι ότι αν η οικονομική κατάσταση της χώρας δεν αλλάξει, οι νέες οικογένειες δεν θα μπορούν να προσφέρουν στα παιδιά τους τα εφόδια που χρειάζονται για να έχουν μια καλύτερη ζωή. Αυτή είναι η κατάσταση που ζούμε. Όχι μόνο η δική μας οικογένεια, πολλές οικογένειες στην Ελλάδα.”
Αν περάσει σε Πανεπιστήμιο, η υποστήριξή μας θα είναι περιορισμένη”
Γρηγόρης, 42 ετών. Πατέρας ενός εφήβου (15 ετών).
“Έχω έναν γιο που φέτος θα πάει στην Α’ Λυκείου. Η οικονομική πίεση που βιώνουμε ως οικογένεια είναι συνεχώς αυξανόμενη. Τα φροντιστήρια είναι πλέον αναπόφευκτα, και αυτό σημαίνει περίπου 200 ευρώ τον μήνα για τα μαθήματά του. Το δημόσιο σχολείο δεν μπορεί να καλύψει τις ανάγκες σε βασικά μαθήματα όπως τα μαθηματικά και η φυσική, οπότε το φροντιστήριο είναι αναγκαστική λύση. Τόσο εγώ, όσο και η σύζυγός μου εργαζόμαστε σε πλήρη απασχόληση, αλλά η ακρίβεια είναι τόσο μεγάλη που τα χρήματα των μισθών μας εξαφανίζονται σε λογαριασμούς και βασικά έξοδα.
Η κατάσταση στην Ελλάδα του 2024 είναι αποκαρδιωτική για τους γονείς. Δεν μπορούμε να ανταποκριθούμε στις ανάγκες του παιδιού μας, παρά τις θυσίες που κάνουμε καθημερινά. Οι τιμές στα τρόφιμα, τα καύσιμα και τους λογαριασμούς έχουν αυξηθεί δραματικά και μας στερούν τη δυνατότητα να προσφέρουμε κάτι ακόμα στο παιδί μας. Πριν λίγα χρόνια, κάναμε οικονομίες για κάτι παραπάνω, βάζαμε χρήματα στην άκρη, αλλά πλέον αυτό δεν είναι εφικτό. Το πιο θλιβερό είναι ότι νιώθουμε πως δεν υπάρχει προοπτική βελτίωσης.
Και αρχίζουμε ήδη να ανησυχούμε για τα έξοδα των σπουδών του παιδιού. Φοβόμαστε πως αν δεν καταφέρει να περάσει σε σχολή στην Αθήνα, θα είναι αδύνατο να του καλύψουμε τα έξοδα διαμονής και διαβίωσης σε μια άλλη πόλη. Όταν κι αν περάσει σε Πανεπιστήμιο, ξέρουμε ότι η υποστήριξή μας θα είναι περιορισμένη. Η απογοήτευση είναι μεγάλη γιατί όσο κι αν προσπαθούμε, δεν βλέπουμε φως στο τούνελ, και αυτή η κατάσταση δημιουργεί μια διαρκή αίσθηση αβεβαιότητας.”
“Έχουμε περιορίσει τις εκδρομές, το σινεμά και το παιδικό θέατρο”
Νίκος, 43 ετών. Πατέρας ενός παιδιού (11 ετών).
“Τώρα που ανοίγουν τα σχολεία, τα έξοδα είναι και πάλι στο ζενίθ. Μόνο για τα σχολικά είδη φέτος χρειάστηκαν περίπου 200 ευρώ σε σχολικά είδη, κι αν βάλεις μέσα και τα καινούργια ρούχα, το ποσό ανεβαίνει κι άλλο. Η κόρη μου κάνει μαθήματα Αγγλικών που φέτος θα μας κοστίζουν πάνω από 100 ευρώ τον μήνα, και έχουμε επίσης τα έξοδα για τις δραστηριότητές της, όπως ο χορός και η μουσική, που συνολικά φτάνουν τα 70 ευρώ τον μήνα. Όλα αυτά είναι πράγματα που θεωρούμε απαραίτητα για την ανάπτυξή της, αλλά ταυτόχρονα αποτελούν μια μεγάλη πίεση στον οικογενειακό προϋπολογισμό.
Η ακρίβεια μας έχει σκίσει. Δουλεύουμε και οι δύο, αλλά πλέον δεν βγαίνουμε οικονομικά. Τα Σαββατοκύριακα έχουμε περιορίσει τις εκδρομές, κάτι που πριν λίγα χρόνια κάναμε συχνά. Πλέον, ούτε σινεμά ούτε παιδικό θέατρο μπορούμε να πηγαίνουμε με την ίδια συχνότητα. Οι έξοδοι για φαγητό έχουν γίνει σπάνιες. Όταν πας στο σούπερ μάρκετ και πληρώνεις 350-400 ευρώ τον μήνα για τα βασικά, δεν μένει κάτι για διασκέδαση.
Προσπαθούμε να κρατήσουμε τα πράγματα σε μια ισορροπία, αλλά βλέπουμε πως κάθε χρόνο τα έξοδα ανεβαίνουν όλο και περισσότερο, ενώ οι μισθοί παραμένουν στάσιμοι. Κι όλο αυτό είναι ένας φαύλος κύκλος. Δεν ξέρω τι θα γίνει αργότερα με τα φροντιστήρια ή τα επόμενα έξοδα που θα έρθουν, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι η κατάσταση αυτή δεν μας επιτρέπει να ζήσουμε με αξιοπρέπεια και άνεση, ούτε και να δώσουμε στα παιδιά μας όσα επιθυμούμε.”
“Αναρωτιόμαστε αν αυτό το μέλλον θέλουμε για τα παιδιά μας”
Ελένη, 38 ετών. Μητέρα ενός παιδιού (9 ετών).
“Η πραγματικότητα για τις οικογένειες σε αυτή τη χώρα είναι σκληρή. Αν δεν είχαμε τη βοήθεια των παππούδων, ο μήνας απλά δεν θα έβγαινε. Η κόρη μου είναι 9 χρονών, αλλά τα έξοδα είναι τεράστια από τώρα. Σχολικά είδη, ρούχα, εξωσχολικές δραστηριότητες, όλα στα ύψη. Και μιλάμε μόνο για τα απαραίτητα. Δεν συζητάμε καν για ταξίδια ή συχνές εξόδους, αυτά τα έχουμε περιορίσει εδώ και χρόνια. Ακόμα και η απλή βόλτα ή το σινεμά είναι πολλές φορές πολυτέλεια για εμάς.
Οι παππούδες μας βοηθάνε πολύ –οικονομικά, αλλά και πρακτικά. Και πολλές φορές αναρωτιέμαι πώς θα τα βγάζαμε πέρα χωρίς αυτούς. Κι αυτό είναι το χειρότερο. Ότι εμείς, στην ηλικία που είμαστε, αντί να είμαστε ανεξάρτητοι και να μπορούμε να στηρίξουμε την οικογένειά μας, βασιζόμαστε στους γονείς μας. Αυτό, όμως, δεν είναι λύση. Είναι απλώς μια προσωρινή διέξοδος που μας κρατάει όρθιους για λίγο.
Πώς να σκεφτείς να κάνεις δεύτερο παιδί όταν νιώθεις ότι με το ζόρι τα καταφέρνεις με το ένα; Ακόμα κι αν θέλεις, ξέρεις ότι δεν θα μπορέσεις να ανταποκριθείς. Βλέπουμε τους λογαριασμούς να συσσωρεύονται, την πίεση να αυξάνεται, και αναρωτιόμαστε αν αυτό το μέλλον θέλουμε για τα παιδιά μας. Νιώθω ότι παλεύουμε για να επιβιώσουμε, όχι για να ζήσουμε με αξιοπρέπεια. Ζούμε σε μια χώρα στην οποία δεν μπορείς να κάνεις όνειρα, σε μια χώρα που κρίνει τις ανάγκες των ανθρώπων με τα επιδόματα ντροπής. Πρέπει να χαιρόμαστε για αυτή την κατάσταση; Να νιώθουμε υπερηφάνεια; Προσωπικά, δεν νιώθω ούτε χαρά ούτε υπερηφάνεια. Νιώθω ντροπή!”
“Οι γονείς είναι παγιδευμένοι σε ένα αδιέξοδο”
Κώστας, 45 ετών. Πατέρας δύο παιδιών (10 και 14 ετών).
“Η κατάσταση είναι εξαιρετικά δύσκολη στην Ελλάδα, κι αυτό δεν είναι υπερβολή. Όταν έχεις δύο παιδιά και βλέπεις πως δεν μπορείς να καλύψεις τις βασικές τους ανάγκες, αρχίζεις να αναρωτιέσαι αν ήταν σωστή απόφαση να κάνεις οικογένεια. Οι τιμές ανεβαίνουν συνεχώς και παντού. Δίνεις συνέχεια, παντού χρωστάς, συνέχεια πρέπει να βάζεις το χέρι στην τσέπη, αλλά η τσέπη στο τέλος του μήνα είναι άδεια. Και οι δύο γονείς δουλεύουμε σκληρά, αλλά συνεχώς αναρωτιόμαστε πώς θα πληρώσουμε τα έξοδα του επόμενου μήνα. Οι ανάγκες των παιδιών δεν σταματούν ποτέ, από ρούχα και σχολικά μέχρι δραστηριότητες, και αυτό μας εξαντλεί οικονομικά και ψυχολογικά. Όχι μόνο εμάς. Και τα παιδιάς μας, που θέλοντας και μη σε αυτές τις ηλικίες που βρίσκονται, αντιλαμβάνονται τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε.
Αυτό που με εξοργίζει είναι ότι η κυβέρνηση δεν φαίνεται να νοιάζεται για την πίεση που ζούμε καθημερινά. Μιλάνε για στήριξη στις οικογένειες, αλλά στην πραγματικότητα δεν υπάρχει τίποτα χειροπιαστό και ουσιαστικό. Αντί να δίνουν πραγματικά οικονομικά και κοινωνικά κίνητρα στους νέους γονείς, μας αφήνουν να παλεύουμε μόνοι μας. Δεν βλέπω κανέναν πραγματικό σχεδιασμό για την παιδεία, για το πώς θα βελτιωθεί το επίπεδο των σχολείων, για το πώς θα καλυφθούν οι αυξημένες ανάγκες των παιδιών. Στην ουσία, οι γονείς είναι παγιδευμένοι σε ένα αδιέξοδο.
Πώς να προσφέρεις στα παιδιά σου ό,τι χρειάζονται όταν δεν μπορείς να τα βγάλεις πέρα οικονομικά; Δεν είναι μόνο τα υλικά αγαθά, είναι και η αίσθηση ότι δεν μπορούμε να τους προσφέρουμε ούτε λίγες ξέγνοιαστες στιγμές. Οι εκδρομές και οι έξοδοι έχουν περιοριστεί στο ελάχιστο. Φοβάμαι για το μέλλον, για το πώς θα αντεπεξέλθουμε όταν έρθει η ώρα για φροντιστήρια και Πανελλήνιες, και αν η οικονομική πίεση θα επιβαρύνει ακόμα περισσότερο τη ζωή μας. Δεν ξέρω πού θα βγάλει όλο αυτό, αλλά, αν κρίνω από την αδιαφορία του κράτους, σίγουρα δεν βλέπω να αλλάζει κάτι προς το καλύτερο.”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου