Τρίτη του Σεπτέμβρη. 50 χρόνια μετά. Ξέρουμε τη μισή ιστορία..

 

ithacanet

Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ: ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΕΣ, ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ...

Έτυχε να είμαι κι εγώ εκεί, αλλά η μνήμη δεν με βοηθά, πια. Την ιστορία μου θύμισε ένα μικρό αποσπασματικό βίντεο, που μου έστειλε ένας φίλος. Είναι μια ιστορία, περισσότερο επίκαιρη σήμερα από ποτέ και θα προσπαθήσω να δείξω αυτό μέσα σε λίγες γραμμές, επικαλούμενος και όσα θυμάμαι.

Στο πατάρι του ξενοδοχείου Κινγκ Πάλας, στην πλατεία Συντάγματος, μπροστά σε καμιά 100στή ανθρώπους, ανάμεσα στον Άκη του ΠΑΚ και στον Καράγιωργα της “Δημοκρατικής Άμυνας”, ο Ανδρέας Παπανδρέου ανακοίνωνε (αποσπάσματα):

“…μπορώ να ανακοινώσω σήμερα την ενοποίηση αντιστασιακών δυνάμεων που προέρχονται… η πρωτοβουλία που ανέλαβα για τη δημιουργία ενιαίου σοσιαλιστικού κινήματος… στο ίδιο τραπέζι είναι τα μέλη της μικτής επιτροπής που διαπραγματεύτηκαν την ενοποίηση… για όλα τα θέματα που αφορούν την οργάνωση και την εμφάνιση του ενιαίου αυτού κινήματος… εκτός βέβαια από τις θεμελιώδεις αρχές του που περιέχονται στις δηλώσεις της τρίτης Σεπτέμβρη 1974 θα αποφασίσει κυριαρχικά το πρώτο πανελλαδικό συνέδριο…”

Για να συμπληρώσει “ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ, ΛΑΪΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ είναι το τρίπτυχο που σημαίνει τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας μας”.

Η εικόνα, όπως παρουσιάστηκε και έμεινε στη μνήμη μας, δεν δείχνει όλη την εικόνα. Ο Ανδρέας Παπανδρέου μίλησε για την εμφάνιση ενιαίου σοσιαλιστικού κινήματος με την ενοποίηση αντιστασιακών οργανώσεων μετά από διαπραγματεύσεις. Η εικόνα δείχνει το ΠΑΚ και την Δημοκρατική Άμυνα, αλλά υπήρξαν κι άλλες οργανώσεις που έλαβαν μέρος στην ιδρυτική διαδικασία.

Ό,τι θυμάμαι:

Μια μέρα του Αυγούστου του 1974, με πήρε τηλέφωνο ο συμμαθητής και φίλος μου Πέτρος Σταθάτος από την Ιταλία: “Στον Προφήτη Ηλία της Καστέλας πρόκειται να γίνει μια συνάντηση αντιστασιακών οργανώσεων, την οποία θα συντονίζει ο Αστέρης Στάγκος της Δημοκρατικής Άμυνας. Θα πας εκ μέρους του “Άρη” και θα ψηφίσεις “ναι” στην ίδρυση ενιαίου σοσιαλιστικού κινήματος. Αυτή είναι η απόφαση της συνέλευσης της οργάνωσης“.

Σήμερα που γράφω είναι 2 του Σεπτέμβρη.

2 Σεπτεμβρίου 1970: Απόπειρα ανατίναξης της αμερικανικής πρεσβείας με αυτοκίνητο-βόμβα της “Οργάνωσης Άρης” του ΠΑΜ καταλήγει στο θάνατο των βομβιστών – του κύπριου Γιώργου Τσικουρή και της ιταλίδας Μαρία-Έλενα Αντζελόνι. Στην Κύπρο ο Τσικουρής, γιος αγνοούμενου της τουρκικής εισβολής, έχει μνημείο. Στην Ελλάδα κανείς δεν τους θυμάται.

Πολλά χρόνια μετά, ο Νίκος Κλειτσίκας, άριστος γνώστης των ιταλικών πραγμάτων εκείνης της εποχής, μου είπε πως η βόμβα τους δόθηκε ελαττωματική από το τμήμα των Ερυθρών Ταξιαρχιών, που είχε διαβρωθεί από την Gladio (Operation Gladio είναι κωδική ονομασία μίας μυστικής παρακρατικής-παραστρατιωτικής επιχείρησης του ΝΑΤΟ και της CIA). Περισσότερα για το θέμα, από τον ίδιο, εδώ

Ο Πέτρος Σταθάτος, πριν αναχωρήσει οριστικά από την Ελλάδα, αφού του επέστρεψε η χούντα το παρακρατημένο διαβατήριο, με είχε “μυήσει” στην οργάνωση Άρης του Ρήγα Φεραίου/ ΠΑΜ. Είχαν ήδη αποσκιρτήσει από τον Ρήγα Φεραίο / ΠΑΜ, λόγω του συντηρητισμού των τελευταίων. Η ομάδα Άρης, όπως και το ΠΑΚ και η  Δημοκρατική Άμυνα, ήταν υπέρ του ένοπλου αγώνα.

Η συμμετοχή μου ήταν μηδενική, αλλά και να μην ήταν, το ίδιο θα έλεγα. Κι ας πέρασε μισός αιώνας.

Δεν με βοηθά η μνήμη μου, αλλά παρούσες στη σύναξη στον Προφήτη Ηλία , σε ένα χαμόσπιτο, ήταν η Δημοκρατική Άμυνα, ο Άρης (δηλ. εγώ), ο Μαχητής, η 20η Οκτώβρη και η ΛΕΑ. Δεν θυμάμαι, αλλά δεν αποκλείω να ήταν  και άλλες. Οι τρεις πρώτες είχαν φέρει θετική απάντηση από τις συνελεύσεις τους. Κατά πλειοψηφία. Τα μέλη των μειοψηφιών ακολούθησαν δικούς τους δρόμους. Ο Πέτρος Σταθάτος, που με έστειλε να πω “ναι”, ανήκε στους μειοψηφήσαντες. Προσχώρησε στο ΚΚΕ και έγινε διευθυντής στις εκδόσεις της Σύγχρονης Εποχής. Ο φίλος των εφηβικών και φοιτητικών μου χρόνων έφυγε νωρίς από τη ζωή. Η μειοψηφία του Μαχητή έγινε Κ.Ο. Μαχητής και συνέχισε την ύπαρξη της.

Οι υπόλοιπες οργανώσεις είχαν φέρει μαζί τους αρνητική απάντηση.

Νομίζω πως κάπως έτσι ήταν τα γεγονότα.

Το ΠΑΣΟΚ με ριζοσπαστικά / επαναστατικά συνθήματα και σκοπούς μέσα σε τρεις εκλογικές διαδικασίες έγινε κυβέρνηση.

ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑΤΟ. ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΟΚ. ΕΞΩ ΟΙ ΒΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ, ήταν η “μετάφραση” του τρίπτυχου στην πράξη, που το έκαμαν κυβέρνηση.

Με ευθύνη της ηγεσία τίποτε από αυτά δεν έγινε πράξη. Ξεχάστηκαν. Το κίνημα που έγινε κόμμα έγινε κυβέρνηση, αλλά εξουσία δεν έγινε ποτέ. Πρόδωσε.

Το αποτέλεσμα που ζούμε σήμερα είναι μια φυσιολογική συνέχεια εκείνης της χαμένης ευκαιρίας. Η Ελλάδα έχει τεθεί με εντολή του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. υπό την κηδεμονία της Τουρκίας του Παντουρκισμού (Τουρανισμού). Ήδη, με τις χρηματοδοτούμενες ΜΚΟ προσπαθεί να προωθήσει τον Τουρανισμό στο Καζακστάν. Είναι το όπλο του ΝΑΤΟ κατά της Ρωσίας και της Κίνας και έχει για σκοπό να δημιουργήσει σε αυτές τις χώρες διαχωριστικά κινήματα.

Ο Ριζοσπαστισμός του λαού παραμένει, αλλά, μετά τις αλλεπάλληλες προδοσίες  των κομμάτων που τον είχαν υιοθετήσει στα λόγια, δεν υπάρχει πια πολιτική οργάνωση που να ενώνει και να απελευθερώνει.

Το αποδεικνύουν τα ομόφωνα ριζοσπαστικά ψηφίσματα λαϊκών συνελεύσεων από το  2011 ως τις μέρες μας.

Τελευταίο δείγμα ομόφωνου ψηφίσματος :

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ από την ΙΘΑΚΗ για την ΕΛΛΑΔΑ και τον ΚΟΣΜΟ

Και για του λόγου το αληθές, ένα ακόμα ομόφωνο ψήφισμα από τις λαϊκές συνελεύσεις του 2011:

Η ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΠΟΥ ΣΚΟΤΩΝΕΙ  

(όπως την ονόμασε ο σκηνοθέτης Κώστας Φέρρης)

Σε τι διαφωνούμε;

Ο λαός παραμένει ριζοσπάστης. Λαό έχουμε, ηγεσία δεν έχουμε, όπως φάνηκε και στο ΟΧΙ του δημοψηφίσματος του 2015, όπου πάνω από το 15% του 61,3% προερχόταν από τα κόμματα του ΝΑΙ. Οι ηγεσίες όμως… θέλουν να αναγνωρίζονται ως ηγεσίες, προκαταβολικά. Φτιάχνουν κόμματα, αντί να αναγνωρίζουν, να αποδέχονται και να στηρίζουν τις αυτόνομες, ελεύθερες  τοπικές οργανώσεις πολιτών. Μπορούμε και μόνοι μας, γιατί οι ηγεσίες  έχουν το συνήθειο να προδίδουν  και η εξουσία να φτωχοποιεί, να υποδουλώνει και να σκοτώνει.

Αυτοοργάνωση, συνεργασία, αλληλοβοήθεια με τον διαχρονικό τρόπο των Ελλήνων:

Εκκλησίες του δήμου παντού. Τοπικές οργανώσεις με τον τρόπο του Χριστού, του Αριστοτέλη, του Πλάτωνα… τον δικό μας.  Αυτό που μπορεί να ενώνει  δεν είναι μια διακήρυξη ή ένα καταστατικό , αλλά μια σχέση, βασισμένη στην Αγάπη, στη Φιλία, στον Έρωτα (στην αγάπη με πάθος). Στην αναζήτηση της αλήθειας για την του παντός διοίκηση.

Ο σκοπός της Δημοκρατίας είναι να ενώνει . Η αλήθεια είναι μία και βρίσκεται, όταν κοινωνούμε και θέλουμε να ζήσουμε την ειρήνη και την ευημερία, μαζί και χωρίς εξαιρέσεις. Δεν μπορεί να είναι πολλές οι αλήθειες για το ίδιο θέμα. Στα ελληνικά, η πειθαρχία βασίζεται στον διάλογο και στην αρχή της πειθούς. (Μόνο στα ελληνικά). Και η πολιτική, κατά τον Πλάτωνα, είναι η απόπειρα εφαρμογής της κοινής  ηθικής. Έτσι φτιάχνονται οι ομοφωνίες. Η δημοκρατία δεν χρειάζεται εκλογές. Χρειάζεται κοινό πάθος κι αγάπη. Οι πρεσβύτεροι και οι δημογέροντες θα συντονίζουν το μέλλον μας. Όπως κάποτε στο παρελθόν. Χάρις στη σοφία τους.

Οι δούλοι ημών, πρώτοι ημών και ο ταπεινώνων εαυτόν θα υψωθεί.

(Το κείμενο δεν χρειάζεται υπογραφή. Ένας ανθρωπάριθμος είμαστε όλοι. Υπήκοοι κι όχι πολίτες. “Αποτελούμαστε από σάρκα και κλειδάριθμους”, λέει ο γκουρού του Νταβός Γιουβάλ Νόα Χαράρι).