ΕΠΙΘΕΣΗ και από τον Καρτερό στον Κασσελάκη: "Πάμε να σας σκίσω, λέει συνεχώς, όπως ο Ζήκος..."

 

Για «εκλογική αιμορραγία, απογοήτευση, ιδιώτευση» κάνει λόγο σε άρθρο του στην «Εφημερίδα των Συντακτών» ο γνωστός δημοσιογραφος, Θανάσης Καρτερός, διαπιστώνοντας με φόντο την εσωκομματική κρίση στον ΣΥΡΙΖΑ πως «χιλιάδες μέλη πια δεν τα μέλλει γιατί δεν αντέχουν άλλα ροζ κουτσομπολιά, ανοησίες, αποκεφαλισμούς, λυκοσυμμαχίες».
Ταυτόχρονα, αφήνει αιχμές για τα στελέχη που «ωραιοποιούν και προσυπογράφουν τις ασχήμιες». «Να υποκύψουμε λίγο στον πειρασμό του λαϊκισμού; Τετραήμερο γαμήλιο πάρτι πολυτελείας στην Κρήτη, με εκατοντάδες ανθρώπους απλήρωτους κι απελπισμένους στην Αθήνα. Και αυτοί κουμπαριές, βίον ανθόσπαρτον, μυστικές συμφωνίες και φανερά δείπνα. Με συντρόφους τους στο μενού» σημειώνει ο Θανάσης Καρτερός, ενώ διερωτάται «γιατί λοιπόν ο Στέφανος αρνείται πεισματικά αυτή την προσφυγή στα μέλη που λατρεύει και τον λατρεύουν;».


Απαντώντας εμμέσως στην ανάρτηση του αδελφού του προέδρου του συριζα ΠΣ, Στέλιου Κασσελάκη, «γιατί ακούγονται ανοησίες, και από χείλη της οικογένειας ακόμα, ότι η προσφυγή στα μέλη κοστίζει; Είναι ταλαιπωρία; Είναι κόλπο και σχέδιο των υπονομευτών;».


«Φοβάται, λέγεται, την είσοδο των μελών στο προσκήνιο. Φοβάται δηλαδή το άνοιγμα, με καθαρούς πολιτικούς όρους, στο μεγάλο κόσμο όσων ακόμα πονούν τον ΣΥΡΙΖΑ; Αν είναι δυνατόν! Ο Στέφανος να φοβάται τα μέλη!» σημειώνει ο κ. Καρτερός, συμπληρώνοντας πως «πάμε να σας σκίσω, λέει συνεχώς, όπως ο Ζήκος στη γνωστή ελληνική ταινία. Αλλά δεν πάει».


«Μεταρρυθμιστής του παρωχημένου ΣΥΡΙΖΑ και ιδρυτής του μεγάλου αριστερού σούπερ μάρκετ να συμπεριφέρεται σαν Ζήκος του μπακάλικου», καταλήγει ο κ. Καρτερός.

Ολόκληρο το άρθρο του Θανάση Καρτερού στην ΕφΣυν:
Είναι παγκοίνως διαπιστωμένη η ρητορική αφοσίωση του Στέφανου Κασσελάκη στα μέλη. Κόμμα των μελών, αυτό είναι το άγιο δισκοπότηρο που συνοδεύει αναρτήσεις, δηλώσεις, συνεντεύξεις, τικ τοκ. Καμιά απόφαση χωρίς τα μέλη. Όχι στα κλειστά δωμάτια, τις δολοπλοκίες της νομενκλατούρας, τις συμφωνίες κορυφής, τις κομματικές λυκοφιλίες, τις παντός είδους μεθοδεύσεις παραμερισμού των μελών. Αυτά έρχονται και επανέρχονται, μαζί με τη μελοδραματική του δέσμευση προς τα μέλη: Δεν θα σας προδώσω ποτέ! Εγώ κι εσείς, εσείς κι Εγώ. Αδιαμεσολάβητα! Αισθάνεται κανείς τον πειρασμό της ομοιοκαταληξίας: Στάζει μέλι για τα μέλη.
Υπάρχει βέβαια η υποψία, ότι κυρίως ενδιαφέρεται για τα μέλη των μελών -τα χέρια- που διαπράττουν χειροκρότημα. Σε κάθε περίπτωση πάντως έχει αποδειχτεί ότι δεν αγαπάει το ίδιο όλα τα μέλη. Μόνο τα καλά μέλη. Όχι όσα σχεδιάζουν να μετατρέψουν τον ΣΥΡΙΖΑ σε αποκαΐδια. Ούτε τους υπονομευτές, διακινητές μαύρου χρήματος, αποστάτες, επίδοξους διασπαστές. Ούτε τη Λινού. Ούτε τον Φάμελλο. Ούτε τη Γεροβασίλη. Και ούτε -πολλαπλασιασμένο επί εκατό αυτό του «ούτε»- τον Τσίπρα. Μιλάμε για την επιτομή της αριστερής μαχητικότητας. Και της πολιτικής σοβαρότητας: Ο Κασσελάκης σώζει τον ΣΥΡΙΖΑ από τον Τσίπρα!!!


Αλλά ακόμα και με τα καλά μέλη, στα οποία γονυκλινής προσεύχεται, υπάρχει ένα ζήτημα. Δεν ρώτησε, ας πούμε, τη γνώμη τους για τη χειροτονία του Πάπα της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, που έλαβε χώρα πριν λίγες μέρες. Ούτε για τον αφορισμό του Φάμελου. Δεν ρώτησε -αυτό έλειπε- ούτε για τη δολοφονία χαρακτήρα της Λινού. Ούτε βέβαια για διάφορα του όχι και τόσο μακρινού παρελθόντος, όπως για παράδειγμα η ιερή συμμαχία του ΝΑΤΟ, οι πολυτελείς οικίες, το μαύρο χρήμα, τα πράσινα σηπτικά άλογα και τα κόκκινα μπαλόνια, που από προσωπικά του δεδομένα τα κατέστησε ο ίδιος κυρίαρχα στοιχεία της δημοσιότητας.



Στην πραγματική ζωή βλέπουμε τι παράγουν όλα αυτά. Εκλογική αιμορραγία, απογοήτευση, ιδιώτευση. Χιλιάδες μέλη πια δεν τα μέλλει γιατί δεν αντέχουν άλλα ροζ κουτσομπολιά, ανοησίες, αποκεφαλισμούς, λυκοσυμμαχίες. Και είναι να απορεί κανείς πώς επώνυμοι κάτοχοι ποικίλων αξιωμάτων, που ορκίζονται σε αξίες, ωραιοποιούν και προσυπογράφουν τις ασχήμιες. Να υποκύψουμε λίγο στον πειρασμό του λαϊκισμού; Τετραήμερο γαμήλιο πάρτι πολυτελείας στην Κρήτη, με εκατοντάδες ανθρώπους απλήρωτους κι απελπισμένους στην Αθήνα. Και αυτοί κουμπαριές, βίον ανθόσπαρτον, μυστικές συμφωνίες και φανερά δείπνα. Με συντρόφους τους στο μενού.

Καλή τους όρεξη, αλλά η κρίση που γέννησαν όλα αυτά στο ΣΥΡΙΖΑ είναι πρωτοφανής. Απεχθής, ντροπιαστική, απογοητευτική. Που κάθε εχέφρων άνθρωπος καταλαβαίνει ότι μόνο με τη συνδρομή των μελών μπορεί να αντιμετωπιστεί. Ότι μόνο τα μέλη και οι φίλοι που επιμένουν μπορούν να επιφέρουν κάθαρση. Να βάλουν με τη δική τους απόφαση κάθε κατεργάρη στον πάγκο του. Γιατί λοιπόν ο Στέφανος αρνείται πεισματικά αυτή την προσφυγή στα μέλη που λατρεύει και τον λατρεύουν; Γιατί ακούγονται ανοησίες, και από χείλη της οικογένειας ακόμα, ότι η προσφυγή στα μέλη κοστίζει; Είναι ταλαιπωρία; Είναι κόλπο και σχέδιο των υπονομευτών;
Φοβάται, λέγεται, την είσοδο των μελών στο προσκήνιο. Φοβάται δηλαδή το άνοιγμα, με καθαρούς πολιτικούς όρους, στο μεγάλο κόσμο όσων ακόμα πονούν τον ΣΥΡΙΖΑ; Αν είναι δυνατόν! Ο Στέφανος να φοβάται τα μέλη! Μήπως του επιφυλάσσουν ξύδι αντί για μέλι. Όπως και να έχει όμως -δειλία, φόβος, ανασφάλεια, απειρία, αφέλεια, πονηριά, στρατηγική, κακοί σύμβουλοι- επιλέγει μπροστά στα μάτια των μελών αυτό που οργίλα καταδικάζει. Το παρασκήνιο, τη νομενκλατούρα, τις χειροτονίες, τους αφορισμούς, το ασανσέρ έλα-εσύ-να φύγει-αυτός, την κρυπτεία των σόσιαλ, τις απολίτικες κουμπαριές. Μακριά από τα μέλη, πίσω από την πλάτη τους.
Πάμε να σας σκίσω, λέει συνεχώς, όπως ο Ζήκος στη γνωστή ελληνική ταινία. Αλλά δεν πάει. Κρύβεται πίσω από συναδέλφους και αδελφούς που αναλαμβάνουν να μας εξηγήσουν γιατί πρέπει να ισχύσει λουκέτο για τα μέλη. Και δεν του πάει αυτή η στάση. Αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης να κρύβεται πίσω από ανοησίες, προσχήματα ιεράρχες του φραξιονισμού, κόλακες του συρμού και πρωτεργάτες του σασμού. Μεταρρυθμιστής του παρωχημένου ΣΥΡΙΖΑ και ιδρυτής του μεγάλου αριστερού σούπερ μάρκετ να συμπεριφέρεται σαν Ζήκος του μπακάλικου. Αγωγός της ανάδειξης των μελών να εμφανίζεται ως προαγωγός των αφελών.
Δεν είναι και πολύ πιθανό να το καταλάβει, αλλά όπως έχουν έρθει τα πράγματα μόνο η μεγάλη και γενναία έξοδος στα μέλη και τους φίλους μπορεί να εκτονώσει, να ενώσει, να ανακουφίσει, να ανοίξει κάποιους δρόμους. Μια τέτοια απόφαση όμως απαιτεί ηγετική τόλμη, αποφασιστικότητα, ενσυναίσθηση, αξίες, αγάπη για τον απλό άνθρωπο, διάλογο με την αλήθεια και την ιστορία, σεβασμό στους αποκλεισμένους της κοινωνίας μας. Ιδού τα μέλη, ιδού και το μέλι, αγαπητέ Στέφανε. Της πράξης, όχι της κολακείας. Και η τελευταία λέξη στον Αναγνωστάκη: Είστε υπέρ, ή κατά; Σκεφτείτε το καλά. Θα περιμένω…