Γερμανία: Τι κρύβεται πίσω από τη νέα μεταναστευτική πολιτική – H κόντρα κυβέρνησης-αντιπολίτευσης και το φάντασμα της ακροδεξιάς

Αυτό που κοντεύει σχεδόν να διαλύσει την ευρωπαϊκή μεταναστευτική πολιτική είναι στην

πραγματικότητα ένα εσωτερικό πολιτικό παιχνίδι μεταξύ του κυβερνητικού συνασπισμού στην Γερμανία και της αντιπολίτευσης των Χριστιανοδημοκρατών και των ομοϊδεατών τους στην Βαυαρία (CDU/CSU). Πίσω του βέβαια κρύβονται οι άνοδος της ακροδεξιάς και τα άλυτα προβλήματα των πολιτών σε όλη την Ευρώπη.

Η κοινοβουλευτική ομάδα της συντηρητικής αντιπολίτευσης (CDU/CSU) έφερε μια αμφιλεγόμενη πρόταση για το άσυλο. Ουσιαστικά απαιτεί όλοι οι πρόσφυγες που θέλουν να εισέλθουν στη Γερμανία μέσω άλλης χώρας της ΕΕ (“κανόνας του Δουβλίνου”) να επαναπροωθούνται στα σύνορα.  Το CDU/CSU θέλει αυτές τις επαναπροωθήσεις σε όλα τα γερμανικά σύνορα. Ωστόσο, ο κυβερνητικός συνασπισμός (SPD, οι Πράσινοι και το FDP) το απέρριψαν. Και μετά άλλαξαν γνώμη. Στελέχη από το SPD και το FDP δήλωσαν ότι εξακολουθούν να είναι διατεθειμένοι να εκπληρώσουν τις απαιτήσεις του CDU/CSU.

 Καθώς η Γερμανία περιβάλλεται από ασφαλείς τρίτες χώρες, η πρόταση αυτή θα μπορούσε να σταματήσει το μαζικό κύμα μετανάστευσης. “Οι συνολικές απορρίψεις στα εσωτερικά σύνορα της Γερμανίας είναι νομικά επιτρεπτές, είναι πρακτικά εφικτές και είναι πλέον απαραίτητες ενόψει της τρέχουσας κατάστασης”, αναφέρει η πρόταση την οποία είναι σε θέση να γνωρίζει η BILD, όπως τουλάχιστον γράφει σήμερα.

Αν οι Φιλελεύθεροι (FDP) ψηφίσουν την πρόταση της αντιπολίτευσης τότε κινδυνεύει να διαλυθεί ο κυβερνητικός συνασπισμός του Σολτς. Η αντιπολίτευση εκτιμά ότι η κυβέρνηση δεν θέλει στην πραγματικότητα να ψηφίσει την πρότασή της. Διότι ο κυβερνητικός συνασπισμός έχει προ πολλού αποφασίσει να συνεχίσει να επιτρέπει την είσοδο στη χώρα μεταναστών από ασφαλείς τρίτες χώρες, αλλά δεν μπορεί να το πει δημόσια.

 

Η αντιπολίτευση πιστεύει ότι οι απελάσεις μεγάλης κλίμακας είναι απαραίτητες για να αντιμετωπιστεί η μαζική εισροή μεταναστών στα σύνορα της Γερμανίας, αλλά και για να σταματήσει η θριαμβευτική προέλαση του ακροδεξιού κόμματος Εναλλακτική για την Γερμανία (AfD).

Αν η κυβέρνηση δεν είναι έτοιμη να γυρίσει πίσω στα εξωτερικά σύνορα της Γερμανίας, όλους τους μετανάστες που θέλουν να εισέλθουν στην χώρα από μια ασφαλή ευρωπαϊκή άλλη χώρα, τότε δεν θα είχε νόημα η συζήτηση για την συνεργασία κυβέρνησης και αντιπολίτευσης στη μεταναστευτική πολιτική.

Βασικά η Δεξιά στην Γερμανία (CDU/CSU) πιστεύει ότι επειδή η χώρα περιβάλλεται από ασφαλείς ευρωπαϊκές χώρες, δεν θα έπρεπε να επιτραπεί η είσοδος σε γερμανικό έδαφος σε κανέναν μετανάστη χωρίς βίζα, αν υπήρχαν συνεπείς έλεγχοι.

Οι ευρωπαϊκές αντιδράσεις

Η κυβέρνηση λοιπόν στην Γερμανία προσπαθεί να εξισορροπήσει με την έντονη εσωτερική συζήτηση για την παράνομη μετανάστευση. Τα μέτρα θα τεθούν σε ισχύ από την ερχόμενη εβδομάδα και οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες αντιδρούν.

Ο πρωθυπουργός της Πολωνίας Ντόναλντ Τουσκ ακύρωσε ένα προγραμματισμένο ταξίδι στη Γερμανία την Παρασκευή και ζήτησε “επείγουσες διαβουλεύσεις” με άλλες ευρωπαϊκές χώρες για να προσπαθήσει να αναγκάσει το Βερολίνο να ανακαλέσει τους νέους περιορισμούς. Ο υπουργός Εσωτερικών της Αυστρίας Γκέρχαρντ Κάρνερ δήλωσε σε γερμανικές εφημερίδες ότι “δεν υπάρχει περιθώριο ελιγμών” και ότι η Αυστρία δεν θα συνεργαστεί με τη σχεδιαζόμενη αυστηροποίηση του Βερολίνου.

Αυστηρές ήταν και οι δηλώσεις του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη κατά την συνάντηση που είχε με τον καγκελάριο της Αυστρίας Karl Nehammer.

Σύμφωνα με τους όρους του κανονισμού του Δουβλίνου, οι αιτούντες άσυλο πρέπει να υποβάλουν αίτηση ασύλου στην πρώτη χώρα της ΕΕ στην οποία εισέρχονται. Προσωρινοί έλεγχοι εφαρμόζονται κατά μήκος των συνόρων της Γερμανίας με την Τσεχική Δημοκρατία, την Πολωνία και την Ελβετία από τον περασμένο Οκτώβριο και με την Αυστρία από το 2015. Η ανακοίνωση αυτής της εβδομάδας ότι παρατείνονται για άλλους έξι μήνες και ότι θα συμπεριλάβουν τώρα τα σύνορα με τη Γαλλία, τη Δανία, το Βέλγιο, τις Κάτω Χώρες και το Λουξεμβούργο- διαψεύδει την προσωρινή τους υπόσταση, λένε οι επικριτές της γερμανικής κυβέρνησης.

Αν και οι προσωρινοί συνοριακοί έλεγχοι επιτρέπονται βάσει των όρων της Συμφωνίας Σένγκεν, η οποία εγγυάται την ελεύθερη κυκλοφορία στην Ευρώπη, θεωρούνται από πολλούς ως επιζήμιοι για το πνεύμα του νόμου, λόγω των διαταραχών που προκαλούν και του γεγονότος ότι σπάνια είναι βραχύβιοι στην πράξη.

Απαντώντας στη γερμανική καταστολή, εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής δήλωσε: “Οι έλεγχοι πρέπει να είναι αναγκαίοι και αναλογικοί. Ως εκ τούτου, τα μέτρα αυτά θα πρέπει να παραμείνουν αυστηρά έκτακτα. Ο Τουσκ δήλωσε ότι η γερμανική ανακοίνωση είναι “απαράδεκτη”, λέγοντας ότι ισοδυναμεί με “de facto αναστολή της Συμφωνίας Σένγκεν σε μεγάλη κλίμακα”.

Η Γερμανία παραμένει προτιμώμενος προορισμός για πολλούς που φιλοδοξούν να τους χορηγηθεί άσυλο, ακόμη και αν δεν είναι η πρώτη χώρα εισόδου τους στην ΕΕ, λόγω των θεωρούμενων μεγαλύτερων οικονομικών ευκαιριών και των πιο γενναιόδωρων κρατικών παροχών σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Η κατάσταση στην Γερμανία

Το γερμανικό υπουργείο Εσωτερικών δήλωσε ότι τα υφιστάμενα προσωρινά συνοριακά μέτρα του είχαν ήδη ως αποτέλεσμα να απομακρυνθούν περισσότερα από 30.000 άτομα από τον περασμένο Οκτώβριο, με την υποψία ότι είχαν πρόθεση να υποβάλουν ψευδή αίτηση ασύλου στη Γερμανία.

Η κυβέρνηση λέει ότι ελέγχει την κατάσταση. Η επίθεση στο Ζόλιγκεν την διέψευσε. Και ήρθαν οι επιτυχίες της ακροδεξιάς AfD στην Θουριγκία και στην Σαξονία και απέδειξαν ότι πολλοί Γερμανοί πιστεύουν ότι πράγματι η κυβέρνηση δεν έχει τον έλεγχο των μεταναστευτικών ροών.

Το γεγονός ότι κυβέρνηση και αντιπολίτευση δεν μπορούν να συμφωνήσουν στην μεταναστευτική πολιτική και αλληλοκατηγορούνται για τεχνάσματα και θεατρινισμούς οφείλεται στο ότι έρχονται εθνικές (ομοσπονδιακές)εκλογές σε έναν χρόνο και αισθάνονται πως η ακροδεξιά AfD θα σαρώσει, τόσο που ίσως φτάσει στην κυβέρνηση.

Για να κυβερνήσει, όμως, το AfD πρέπει να παρουσιαστεί ως πιθανός εταίρος για τα καθιερωμένα συντηρητικά κόμματα που αρνούνται σήμερα να συνεργαστούν μαζί του. Και εδώ υπάρχει ακόμα ένα ενδιαφέρον σημείο. Δεν είναι μόνο αν τα γερμανικά κόμματα θέλουν να συγκυβερνήσουν με τους Ακροδεξιούς. Η AfD θέλει να κυβερνήσει ή μήπως θέλει να μείνει μόνιμα στο πεζοδρόμιο και να λιθοβολεί τους απέναντι;

“Το AfD, πρέπει να αποφασίσει αν θέλει να κυβερνήσει”, δήλωσε ο Thorsten Faas, καθηγητής πολιτικής κοινωνιολογίας στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου.

Τι μπορεί να κάνει η Ευρώπη;

Μπορεί όμως η Ευρώπη να επαναπαυτεί στο ότι οι ακροδεξιοί ίσως δεν είναι έτοιμοι να κυβερνήσουν;  Η αυξανόμενη υποστήριξη των πολιτών σε εξτρεμιστικά κόμματα είναι από μόνη της ανησυχητική. Και έχει ένα πολύ κακό αποτέλεσμα. Τα μετριοπαθή κόμματα προκειμένου να κυβερνήσουν αποκλείοντας τους εξτρεμιστές αναγκάζονται να κατασκευάζουν όλο και πιο δυσκίνητους συνασπισμούς που συχνά αποδεικνύονται κακοί στη διακυβέρνηση, όπως συμβαίνει τώρα στην Γερμανία που εύκολα τα στελέχη αλλάζουν γνώμη.

Η εθνική κυβέρνηση της Γερμανίας, ένας μάλλον ατυχής συνασπισμός τριών κομμάτων, είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα και οι ομοσπονδιακές εκλογές του επόμενου έτους μπορεί να ακολουθηθούν από πιο βασανιστικές διαπραγματεύσεις συνασπισμού, γράφει ο Economist.

Και το φαινόμενο δεν είναι μόνο γερμανικό. Μπορεί να χρειαστούν μήνες για να σχηματιστούν τοπικές κυβερνήσεις στη Θουριγγία και τη Σαξονία. Αλλά το ίδιο έγινε και στην Γαλλία. Χρειάστηκαν δύο μήνες μετά τις πρόωρες βουλευτικές εκλογές που προκήρυξε ο Μακρόν για να βρει πρωθυπουργό και είναι αμφίβολο αν η νέα του κυβέρνηση θα επιβιώσει για πολύ.

Ο καλύτερος τρόπος για να αντιμετωπιστούν οι εξτρεμιστές είναι να λυθούν τα προβλήματα του πολιτών, τα οποία που ενισχύουν τη δημοτικότητα των ακραίων λαϊκιστικών πολιτικών φορέων.

Η επιβάρυνση των καταναλωτών με το κόστος της ενεργειακής μετάβασης προκαλεί οργή. Οι κεντρικές κυβερνήσεις πρέπει να αναλάβουν μεγαλύτερο μέρος του λογαριασμού. Η ακρίβεια καλπάζει σε όλη την Ευρώπη. Και η πρόσβαση στην Υγεία δεν είναι πάντα εύκολη.

Αλλά το πιο δυσεπίλυτο πρόβλημα είναι η μετανάστευση. Η αίσθηση ότι η μετανάστευση είναι εκτός ελέγχου τροφοδοτεί την ακροδεξιά. Η ενίσχυση των εξωτερικών συνόρων της Ευρώπης, η απέλαση όσων δεν καταφέρουν να πάρουν άσυλο και η ενσωμάτωση όσων μένουν είναι πράγματι δύσκολα ζητήματα

Ωστόσο, σε όλη την Ευρώπη, όσο οι πολίτες δεν πείθονται ότι οι κυβερνήσεις προσπαθούν περισσότερο να λύσουν τα προβλήματα του κόσμου, η άνοδος των ακραίων κομμάτων θα συνεχίζεται και ταυτόχρονα θα ξεθωριάζουν οι μετριοπαθείς πολιτικές δυνάμεις.