Φατς Ντόμινο

Ο Αμερικανός μουσικός Φατς Ντόμινο υπήρξε ένας από τους πιονιέρους του

ροκ-εντ- ρολ. Είναι γνωστός για τα τραγούδια του «Ain’t that a Shame» (1955), «Blueberry Hill» (1956) και «I’m Walkin'» (1957).

Ο Αντουάν Ντόμινο (Antoine Domino), όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε στις 26 Φεβρουαρίου 1926 στην Νέα Ορλεάνη, στους κόλπους μιας μουσικής οικογένειας Γαλλο-Κρεολικής καταγωγής.

Εξαιρετικός πιανίστας από νεαρής ηλικίας, υπέγραψε το πρώτο του συμβόλαιο με την δισκογραφική εταιρεία Imperial Records, με πρόταση του Μπίλι Ντάϊαμοντ, ενός πιανίστα και επικεφαλής ορχήστρας της Νέας Ορλεάνης, που εκτίμησε το ταλέντο του. Ο ίδιος τόν αποκαλούσε Φατς, επειδή πίστευε ότι το παίξιμό του έμοιαζε με αυτό των Φατς Γουόλερ και Φατς Πίντσον, δύο σπουδαίων πιανιστών της τζαζ και τον ακολούθησε για το υπόλοιπο της καριέρας του.

Στα τέλη του 1949, ο Φατς Ντόμινο κυκλοφόρησε το πρώτο του τραγούδι με τίτλο «The Fat Man», που γνώρισε μεγάλη επιτυχία και έως το 1953 οι πωλήσεις του είχαν ξεπεράσει το ένα εκατομμύριο αντίτυπα. Σήμερα θεωρείται ένα από τα πρώτα δείγματα του πρώιμου ροκ-εντ-ρολ.

Η φήμη του εδραιώθηκε κατά την δεκαετία του 1950 με τα τραγούδια «Ain’t that a Shame» (1955), «Blueberry Hill» (1956), «I’m Walkin'» (1957), «Valley of Tears» (1957) και «Whole Lotta Lovin'» (1958). Ακολούθησαν δύο ακόμη επιτυχίες στις αρχές της δεκαετίας του 1960 («Walking to New Orleans» και «My Girl Josephine» ), προτού ενσκήψει η «λαίλαπα» των Beatles και οι πιονιέροι του ροκ-εντ-ρολ, όπως ο Τσακ Μπέρι και ο Μπο Ντίντλεϊ περάσουν σε δεύτερο πλάνο. Τις επόμενες δεκαετίες απόλαυσε τη φήμη ενός θρύλου του ρον-εντ-ρολ , δίνοντας συναυλίες σε Αμερική και Ευρώπη. To 1986 εισήλθε στο «Πάνθεον του Ροκ-εντ-Ρολ» («Rock ’n’ Roll Hall Of Fame»).

To ύφος του ως πιανίστα είναι διαποτισμένο από τις μουσικές παραδόσεις της Νέας Ορλεάνης. Μέντορές του υπήρξαν ο ερμηνευτής του μπούγκι-γούγκι Άλμπερτ Άμονς και ο περίφημος συμπατριώτης του πιανίστας Προφέσορ Λόνκχεαρ. Κληρονομημένο από τα μπλουζ και το μπούγκι, το ιδίωμά του Φατς Ντόμινο επηρέασε μουσικούς, όπως οι Ντόκτορ Τζoν, Αλέν Τουσέν, Έλβις Πρίσλεϊ, Τζον Λένον και ο Πολ ΜακΚάρτνεϊ. Μάλιστα, όπως έχουν παραδεχθεί οι Beatles, το τραγούδι τους είναι «Lady Madonna» είναι επηρεασμένο από το στιλ του Ντόμινο. Πολλά από τα τραγούδια που ηχογράφησε διασκευάστηκαν από λευκούς μουσικούς, ενώ υπήρξε βασική επιρροή για την εξέλιξη του Τζαμαϊκανού μουσικού ιδιώματος Σκα (ska).

Ο Φατς Ντόμινο έκανε και μια παράλληλη, μικρότερης εμβέλειας καριέρα στον κινηματογράφο συμμετέχοντας στις ταινίες «Shake Rattle and Roll» (1956), «Disk Jockey Jamboree» (1957) και «The Girl Can’t Help It» (1957) και «Let The Good Times Roll» (1973).

Στα τέλη Αυγούστου του 2005, επανήλθε στην επικαιρότητα, όταν το σπίτι του στην Νέα Ορλεάνη καταστράφηκε από τον κυκλώνα «Κατρίνα». Για λίγες ημέρες θεωρήθηκε αγνοούμενος, έως ότου ανακοινωθεί ότι είχε διασωθεί από ελικόπτερο και βρισκόταν σώος σ' ενα καταφύγιο.

Από τότε, ο Φατς Ντόμινο ζούσε στο γειτονικό Χάρβεϊ, όπου άφησε την τελευταία του πνοή στις 24 Οκτωβρίου 2017, σε ηλικία 89 ετών.