Τι δουλειά έχει ένα ρομπότ στην οδό Κριεζώτου;

Η γκαλερί Ζουμπουλάκη εγκαινιάζει τη φθινοπωρινή της βιτρίνα με ένα ρομπότ εντυπωσιακών διαστάσεων, φιλοδοξώντας να ανοίξει μια νέα συζήτηση για το αποτύπωμα της τεχνητής νοημοσύνης σε πεδία δημιουργίας.

Πόσο θα επηρεάσει η τεχνητή νοημοσύνη τον χώρο της τέχνης; Τι σηματοδοτεί η αλματώδης τεχνολογική ανάπτυξη για τις εκθέσεις που θα γίνονται στις γκαλερί; Πόσο έτοιμοι είμαστε για έργα τέχνης-ρομπότ; Και ποια θα είναι η εικαστική και καλλιτεχνική τους έκφραση; Από σήμερα το απόγευμα ένα ρομπότ-εγκέφαλος δεσπόζει στη φθινοπωρινή βιτρίνα της γκαλερί Ζουμπουλάκη. Όπως μου εξηγεί η ιδιοκτήτριά της, Πέγκυ Ζουμπουλάκη, με αυτό το πρωτοποριακό εγχείρημα φιλοδοξεί να ανοίξει μια νέα συζήτηση. Τα εγκαίνια θα γίνουν την ερχόμενη Παρασκευή, γι’ αυτό απευθύνει κάλεσμα σε μικρούς και μεγάλους tech-freaks, φοιτητές, μαθητές, φιλότεχνους, αναποφάσιστους, περίεργους αλλά και σε μικρά παιδιά που έχουν συνηθίσει πλέον να παίζουν με αστεία ρομποτάκια και όχι με τα παραμύθια της γιαγιάς




Η ίδια, διατηρώντας αμείωτο το ενδιαφέρον της για όσα συμβαίνουν σήμερα στον χώρο της τέχνης, επιδιώκει με μια καινοτόμα προσέγγιση να ακολουθήσει τις τάσεις της εποχής. «Η τεχνολογία είναι παντού γύρω μας. Όλα είναι αποτέλεσμα της τεχνητής νοημοσύνης. Κάθε μας κίνηση είναι απόρροια ενός αλγόριθμου. Επομένως, ως γκαλερί θέλουμε να πυροδοτήσουμε σκέψεις και προβληματισμούς ως προς το μέλλον της τέχνης και πώς αυτό θα διαμορφωθεί λόγω της τεχνολογικής εξάπλωσης. Ήδη ζούμε σαν άνθρωποι-ρομπότ, είναι δυνατό, λοιπόν, να μην προκύψει κάποιου είδους έμπνευση απ’ όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας;» αναρωτιέται.


Η τεχνητή νοημοσύνη μπορεί να εξελιχθεί σε μια κινητήρια δύναμη της φαντασίας και να αντιπροσωπεύσει νέα δεδομένα όπως και τις κοινωνικές, πολιτικές και πνευματικές αλλαγές που συντελούνται σε παγκόσμιο επίπεδο. Κάποτε τα παιδιά μας μεγάλωναν με τα παραμύθια της γιαγιάς, σήμερα παίζουν με ρομποτάκια.

Όση ώρα διαρκεί το στήσιμο στη βιτρίνα τη ρωτώ από πού προήλθε η ιδέα αυτή. «Όλα ξεκίνησαν όταν βρέθηκα στον προσωπικό χώρο ενός σημαντικού συλλέκτη σύγχρονων έργων τέχνης, ο οποίος θέλει να παραμείνει ανώνυμος. Εκεί είδα και το έργο του Zarkhan Catilo, το οποίο έφτασε στα χέρια του όταν επισκέφθηκε το Παρίσι. Μόλις το είδα, αποφάσισα αμέσως ότι έπρεπε να εκτεθεί ώστε να ξεκινήσει ένα debate με σχόλια και αντιδράσεις για το αποτύπωμα της τεχνολογίας στον χώρο της τέχνης. Ήδη, όπως παρατηρείτε, πολύς κόσμος σταματά για να φωτογραφίσει το συγκεκριμένο έκθεμα, κάτι που σημαίνει ότι προσελκύει το ενδιαφέρον του κοινού. Η τέχνη διαρκώς μετασχηματίζεται, δεν μπορεί να μένει στάσιμη. Όποιος δεν το διακρίνει, δεν έχει τη δυνατότητα να προχωρήσει. Προφανώς θέλουμε να ακούσουμε τις απόψεις του φιλότεχνου κοινού, αλλά επιθυμούμε να δημιουργήσουμε μια νέα συνθήκη που να τροφοδοτεί το παρόν και να συμβάλλει στη διαμόρφωση του μέλλοντος μέσα από τον μεγεθυντικό φακό της τέχνης».

Η Πέγκυ Ζουμπουλάκη, διατηρώντας αμείωτο το ενδιαφέρον της για όσα συμβαίνουν σήμερα στον χώρο της τέχνης, επιδιώκει με μια καινοτόμα προσέγγιση να ακολουθήσει τις τάσεις της εποχής. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LiFO

Στη διάρκεια της συνομιλίας μας παρατηρώ τους χώρους της γκαλερί και συνειδητοποιώ ότι κάθε καλλιτέχνης φιλοδοξεί να εκφράσει όλα όσα βρίσκονται πέρα από την πραγματικότητα ή και να κατανοήσει κόσμους που δεν υπάρχουν. Στο σκεπτικό μου αυτό η Πέγκυ Ζουμπουλάκη προσθέτει: «Η τεχνητή νοημοσύνη μπορεί να εξελιχθεί σε μια κινητήρια δύναμη της φαντασίας και να αντιπροσωπεύσει νέα δεδομένα όπως και τις κοινωνικές, πολιτικές και πνευματικές αλλαγές που συντελούνται σε παγκόσμιο επίπεδο. Κάποτε τα παιδιά μας μεγάλωναν με τα παραμύθια της γιαγιάς, σήμερα παίζουν με ρομποτάκια. Είναι δυνατό, εμείς ως γκαλερί, να μη διευρύνουμε ή να μη γεννήσουμε νέα καλλιτεχνικά δεδομένα; Ως εκ τούτου, πρόκειται για μια διαφορετική και σύγχρονη προσέγγιση της τρέχουσας πραγματικότητας με κύριο στόχο την ανάπτυξη ενός δημόσιου διαλόγου σε σχέση όχι μόνο τα οφέλη αλλά και τους κινδύνους που μπορεί να προκύψουν από τη χρήση της τεχνητής νοημοσύνης σε πεδία δράσης και δημιουργίας του ανθρώπου».

 Είναι αλήθεια ότι το ρομπότ-εγκέφαλος μαγνήτιζε το βλέμμα των περαστικών. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LiFO

Είναι αλήθεια ότι το ρομπότ-εγκέφαλος μαγνήτιζε το βλέμμα των περαστικών. Μένει να αποδειχθεί αν θα αποτελέσει μια εικόνα απ’ την αισθητική του μέλλοντος.