Τα ζευγάρια που επιβιώνουν μετά την απιστία έχουν αυτά τα 4 κοινά χαρακτηριστικά

Η αλήθεια είναι, ότι ένα ζευγάρι μπορεί και να μην χωρίσει έπειτα από μια

απιστία. Ορισμένα μάλιστα, όχι απλώς επιβιώνουν, αλλά γίνονται και πιο δυνατά.

Αυτό δεν σημαίνει ότι οι σύντροφοι πρέπει να είναι άπιστοι. Ωστόσο, η ελπίδα μια σχέση να επιβιώσει και να καταφέρει να ξεπεράσει το πλήγμα της απιστίας, είναι υπαρκτή.

Τα ζευγάρια που επιβιώνουν μετά την απιστία έχουν αυτά τα 4 κοινά χαρακτηριστικά

Καταλαβαίνουν ότι η απιστία δεν σημαίνει αναγκαία ότι υπάρχει πρόβλημα στον γάμο

Αναγνωρίζουν ότι η δέσμευση δεν αλλάζει τη νέα δυναμική της σχέσης

Ο σύντροφος που απάτησε είναι πρόθυμος να μιλήσει για αυτό που συνέβη

Ο άπιστος σύντροφος θέλει να είναι απόλυτα ειλικρινής

Καταλαβαίνουν ότι η απιστία δεν σημαίνει αναγκαία ότι υπάρχει πρόβλημα στον γάμο

Η απιστία είναι ο Νο 1 λόγος που οδηγεί τα ζευγάρια σε συμβουλευτική.

 Οι σύντροφοι έχουν αποφασίσει να παραμείνουν μαζί και θέλουν πραγματικά να προσπαθήσουν να ξεπεράσουν την προδοσία, η οποία μπορεί να προκαλέσει τόσο πόνο όσο και ο θάνατος ενός ανθρώπου.

Αυτό συμβαίνει επειδή, από πολλές απόψεις, ο γάμος έχει πεθάνει — αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να γεννηθεί ένας καινούργιος.

Ένα άρθρο με θέμα την πρόβλεψη της απιστίας που δημοσιεύθηκε στο Current Opinion in Psychology Journal, εξηγεί ότι οι άνθρωποι απιστούν για πολλούς λόγους. Κάποιοι από τους ανθρώπους που απιστούν, μπορεί να ντρέπονται να μιλήσουν στους συντρόφους τους για τις προτιμήσεις ή τις φαντασιώσεις τους.

Μπορεί να έχουν προτείνει δειλά  μια εναλλακτική που αντιμετωπίστηκε με δυσπιστία, απέχθεια, ή κατηγορίες διαστροφής με αποτέλεσμα να καταπιέσει την επιθυμία του.

Ωστόσο, η καταστολή της φαντασίας ή της επιθυμίας, όπως εξηγεί η έρευνα στο Progress in Experimental Social Psychology Journal, δεν απαλλάσσει ένα άτομο από την επιθυμία.

Στις περισσότερες περιπτώσεις, απλά χάνεται στο ασυνείδητο, ενώ μπορεί να εκφραστεί κάποια στιγμή με ακατάλληλους και καταστροφικούς τρόπους.

Κάποιοι άνδρες, αντί να εγείρουν ένα τέτοιο θέμα, νιώθουν τόση ντροπή, που αυτόματα υποθέτουν ότι οι γυναίκες τους θα φρικάρουν.

Στη συνέχεια, μεταφέρουν τη δική τους ντροπή στην σύντροφό τους, συχνά αδικαιολόγητα.

Ακόμη και αν η σύζυγος αρχικά δεν είναι ανοικτή σε τέτοιους πειραματισμούς, η επιθυμία του άνδρα για αυτό δεν θα εκλείψει και μπορεί να αναζητήσει μια διαφορετική δίοδο.

Κατά τον ίδιο τρόπο, αν ο άνδρας δεν θέλει να είναι πιο ρομαντικός, αυτό δεν σημαίνει ότι η σύζυγός του θα πάψει να επιθυμεί κάτι τέτοιο.

Αυτά τα ζευγάρια πρέπει να μάθουν πώς να κάνουν ειλικρινείς, ανοιχτές και εκτεταμένες συζητήσεις, να βλέπουν τις διαφορετικές απόψεις του καθενός, να δίνουν ο ένας στον άλλο την ευκαιρία να νιώσουν τα συναισθήματα του άλλου και, ίσως, να είναι πρόθυμοι να πειραματιστούν.

Αναγνωρίζουν ότι η δέσμευση δεν αλλάζει τη νέα δυναμική της σχέσης

Όταν μια σχέση επιβιώνει ύστερα από μία απιστία, και το ζευγάρι καταφέρνει να θεραπευτεί, η σύνδεσή τους συνήθως γίνεται καλύτερη από ποτέ. Αλλά αυτό δεν συμβαίνει χωρίς πολλή σκληρή δουλειά και πολλές δύσκολες συζητήσεις.

Η αγάπη και η επιθυμία είναι εξαιρετικά λεπτά και περίπλοκα συναισθήματα. Η διεθνώς γνωστή συγγραφέας και ψυχοθεραπεύτρια Esther Perel λέει:

«Τα διλήμματα της αγάπης και της επιθυμίας είναι υπερβολικά πολύπλοκα για να υπάρξουν απλές απαντήσεις για το τι είναι καλό και τι κακό, ποιος είναι το  θύμα και ποιος ο θύτης, τι είναι σωστό και τι λάθος»

Αν ο προδομένος σύντροφος, για παράδειγμα, υιοθετήσει τη στάση του θύματος (πχ «το έκανες αυτό σε μένα και τώρα είναι στο χέρι σου να διορθώσεις το πρόβλημα, επειδή δεν έχω καμία σχέση με αυτό»), τότε το πρόβλημα δεν θα γίνει κατανοητό ούτε θα επιλυθεί.

Το πρόβλημα μπορεί να έχει τις ρίζες του στο αίσθημα απογοήτευσης, της παραμέλησης, της μοναξιάς ή σε πολλά άλλα πράγματα. Η καταδίκη του συντρόφου που απάτησε και η υιοθέτηση του ρόλο του θύματος,  δεν είναι μόνο άχρηστη, αλλά και επιβλαβής.

Ακόμα χειρότερα είναι όταν ο απατημένος νιώθει ντροπή, πχ όταν ένας φίλος ή συγγενής λέει, Πώς μπορείς να σκέφτεσαι καν να μείνεις με αυτόν μετά από όσα σου έκανε;»

Χρειάζεται πραγματικό θάρρος για να αντιμετωπιστούν τα υποβόσκοντα προβλήματα που οδηγούν στην απιστία. Τέτοιες επιφανειακές κρίσεις από άλλους, το μόνο που κάνουν είναι να επιδεινώνουν τα προβλήματα.

Ειλικρινά, το να ντροπιάζουμε τον πληγωμένο σύντροφο για το ότι μένει στη σχέση και προσπαθεί να φτιάξει τα πράγματα, φαίνεται να έρχεται σε αντίθεση με το πολιτισμικό μας μήνυμα ότι ο γάμος και οι σχέσεις έχουν σημασία και πρέπει να αγωνιζόμαστε για αυτές.

Ο σύντροφος που απάτησε είναι πρόθυμος να μιλήσει για αυτό που συνέβη

Μια μελέτη στο Journal of Family Issues εξηγεί πώς ο άπιστος σύντροφος πρέπει να είναι πρόθυμος να ακούσει τον πόνο του απατημένου συντρόφου για όσο διάστημα χρειάζεται μέχρι να αρχίσει να επουλώνεται το τραύμα και να αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη του.

Θα πρέπει να είναι ικανοί και διατεθειμένοι να βιώσουν και να εκφράσουν τη λύπη, τις τύψεις και την κατανόηση για τον πόνο που προξένησαν.

Αυτή η συζήτηση πρέπει να γίνει σε ένα ελεγχόμενο πλαίσιο,  δηλαδή παρουσία ενός θεραπευτή ή κάποιου άλλου ειδικού και σε ελεγχόμενο περιβάλλον ή χώρο θεραπείας.

Η επώδυνη αυτή διαδικασία, δεν πρέπει να είναι αυθόρμητη ή να γίνεται δημοσίως ή μπροστά σε άλλα μέλη της οικογένειας ή παιδιά.

Ο άπιστος θέλει να είναι απόλυτα ειλικρινής

Αυτό σημαίνει τέλος στους μυστικούς κωδικούς πρόσβασης στο email ή τους υπολογιστές και τέλος στις μυστικές συναντήσεις ή τα κρυφά μηνύματα. Όλα πρέπει πλέον να έρχονται στο φως, ειδάλλως, ο απατημένος σύντροφος δεν θα μπορέσει να ανακτήσει την εμπιστοσύνη του.

Με την πάροδο του χρόνου, ο απατημένος σύντροφος πρέπει να κατανοήσει ότι η πλήρης διαφάνεια δεν είναι πλέον χρήσιμη και να μάθει να εμπιστεύεται εκ νέου τον σύντροφό του.  Δεν είναι εύκολο, αλλά είναι απαραίτητο.

Η απιστία υπάρχει από τότε που ξεκίνησε ο θεσμός του γάμου και θα εξακολουθήσει να υπάρχει και στο μέλλον.

Έτσι, είναι σημαντικό να μπορέσουμε, ως κοινωνία, να συμβιβαστούμε με αυτήν την πραγματικότητα, να βρούμε τρόπους να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά την ντροπή και τον πόνο και να προσπαθήσουμε να βοηθήσουμε τα ζευγάρια να αποκαταστήσουν τους δεσμούς τους.

Όσον αφορά το ευρύτερο ζήτημα της μονογαμίας, ως κοινωνία, ίσως τελικά να πρέπει να συμβιβαστούμε με την ιδέα ότι κάποιοι από απλά δεν είναι τόσο  κατάλληλοι για αυτή.