Ζεράρ Ντεπαρντιέ

Ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ (Gérard Depardieu) είναι γάλλος ηθοποιός,

από τους μεγαλύτερους σταρ που ανέδειξε ο γαλλικός κινηματογράφος τα τελευταία χρόνια του 20ού αιώνα. Ως τα τέλη της δεκαετίας του ’80, είχε γίνει ο πιο δημοφιλής ηθοποιός στη Γαλλία και είχε αποκτήσει διεθνή φήμη.

Ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ ξεχωρίζει για το πολύπλευρο ταλέντο του, που τον καθιστά ικανό να ερμηνεύει με την ίδια άνεση μία μεγάλη γκάμα ρόλων, από χωριάτες και εργάτες μέχρι τον γάλλο επαναστάτη Δαντών και τον γλύπτη Ογκίστ Ροντέν. Ξεχωρίζει επίσης γιατί προβάλλει στο πανί μία μάτσο περσόνα, από την οποία όμως δεν λείπει η ευγένεια και η ευαισθησία.

Η ερμηνεία που έκανε τα κινηματογράφικα στούντιο να τον προσέξουν

Ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ γεννήθηκε στο Σατορού της κεντρικής Γαλλίας στις 27 Δεκεμβρίου 1948. Γιος περιπλανώμενων εργατών, δεν έλαβε ούτε συστηματική ούτε μακροχρόνια παιδεία. Στα 15 του χρόνια πήγε στο Παρίσι για να σπουδάσει ηθοποιός.

Έκανε το ντεμπούτο του στη μεγάλη οθόνη στη μικρού μήκους ταινία «Le Beatnik et le minet» (1967) και στις αρχές της δεκαετίας του ‘70 άρχισε να εμφανίζεται σε μικρούς ρόλους σε μεγάλου μήκους ταινίες. Προκάλεσε την προσοχή των κινηματογραφικών κύκλων με την ερμηνεία του ως νεαρού κακοποιού στην ταινία του Μπερτράν Μπλιέ «Ο χορός των διεφθαρμένων» («Les Valseuses», 1973).

Στη συνέχεια εμφανίστηκε σε σημαντικές ταινίες: «1900» (1976) του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι, «Η τελευταία γυναίκα» («La Derniere Femme», 1976) του Μάρκο Φερέρι, «Το τελευταίο μετρά» («Le Dernier Metro», 1980) του Φρανσουά Τριφό, «Το αγόρι που αγαπούσαν τα κορίτσια» («Lulu», 1980) του Μορίς Πιαλά, «Η γυναίκα της διπλανής πόρτας» («La Femme d’ a Cote», 1981) του Φρανσουά Τριφό, «Υπόθεση Δαντών» («Danton», 1982) του Αντρέι Βάιντα, «Ζαν ντε Φλορέτ» («Jean de Florette», 1987) του Κλοντ Μπερί, «Κάτω από τον ήλιο του σατανά» («Sous le Soleil de Satan», 1987) του Μορίς Πιαλά και «Σιρανό ντε Μπερζεράκ» («Cyrano de Bergerac», 1990) του Ζαν-Κλοντ Ραπενό. Για τον ρόλο του Σιρανό βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών.

Κατά τη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας του 20ού αιώνα, καθώς και στο νέο αιώνα, ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ συνέχισε με αμείωτους ρυθμούς την κινηματογραφική του παραγωγή. Οι ερμηνείες του στις ταινίες «Συνταγματάρχης Σαμπέρ» («Le Colonel Chabert», 1994), σχετικά με έναν στρατιώτη που επιστρέφει στο σπίτι από τον πόλεμο για να βρει τη γυναίκα του παντρεμένη με άλλον άντρα, και «Ζωή σαν τριαντάφυλλο» («La Môme», 2007), στην οποία υποδύθηκε τον ιμπρεσάριο του νυχτερινού κέντρου που ανακάλυψε την Εντίθ Πιάφ, έτυχαν καλής υποδοχής.

Στον ρόλο του Οβελίξ και στην περιπέτεια του Ανγκ Λι «Η ζωή του Πι»

Αργότερα εμφανίστηκε ως αρχηγός συμμορίας στην γκανγκστερική ταινία «Υπ’ αριθμόν 1 δημόσιος κίνδυνος» («L' Instinct de mort», 2008), ως Οβελίξ στην ταινία «Ο Αστερίξ στους Ολυμπιακούς Αγώνες» («Asterix aux Jeux Olympique», 2008) ως αστυνομικός ντετέκτιβ στο θρίλερ του Κλοντ Σαμπρόλ «Ύποπτος για φόνο» («Bellamy», 2009) και ως συνδικαλιστής στην κωμωδία του Φρανσουά Οζόν «Potiche» (2010).

Ο Ντεπαρντιέ πρωταγωνίστησε επίσης και σε αμερικανικές παραγωγές, όπως στη ρομαντική κωμωδία του Πίτερ Γουίρ «Πράσινη Κάρτα» («Green Card», 1990), στην κομεντί του Στιβ Μάινερ «Διακοπές με τον μπαμπά μου» («My Father the Hero», 1994), στην κωμική ταινία δράσης του Μπραντ Μίρμαν «Η Σπείρα» («Crime Spree», 2003) και στην περιπέτεια του Ανγκ Λι «Η ζωή του Πι» («Life of Pi», 2012). Από το 2016 έως το 2018 πρωταγωνίστησε στην τηλεοπτική σειρά του Netflix «Marseille», ένα γαλλόφωνο δράμα για τη διαφθορά και την πολιτική.

Άρνηση της γαλλικής υπηκοότητας λόγω φορολογίας

Το 2013 ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ για φορολογικούς λόγους έγινε ρώσος πολίτης με διάταγμα που υπέγραψε ο ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν και τον Σεπτέμβριο του 2020 ασπάστηκε την ορθοδοξία στο ναό του Αγίου Αλεξάνδρου Νέφσκι στο Παρίσι.