Η κατάπαυση του πυρός στην Ουκρανία που υποστηρίζουν οι ΗΠΑ
και στην οποία έχει συμφωνήσει η Ουκρανία, θέτει ένα δίλημμα στον Πούτιν. Ο ηγέτης της Ρωσίας από την μία απέρριψε πρόσφατα την ιδέα μιας προσωρινής εκεχειρίας στην Ουκρανία, από την άλλη όμως θέλει να διατηρήσει τη σχέση του με τον πρόεδρο Τραμπ, σημειώνει ο Economist.Μόλις τον Ιανουάριο, ο Πούτιν απέρριψε κατηγορηματικά την ιδέα της προσωρινής εκεχειρίας στην Ουκρανία. Αλλά έπειτα από έναν μήνα κατά τον οποίο ο πρόεδρος Τραμπ έφερε τα πάνω κάτω στην αμερικανική εξωτερική πολιτική και οι ρωσικές δυνάμεις σημείωσαν πρόοδο στο πολεμικό πεδίο, το Κρεμλίνο φαίνεται τώρα πρόθυμο να εξετάσει τουλάχιστον την πρόταση εκεχειρίας 30 ημερών που κατέθεσαν την Τρίτη η Ουκρανία και οι Ηνωμένες Πολιτείες.
Ο Ντμίτρι Πεσκόφ, ο εκπρόσωπος του Πούτιν, δήλωσε στους δημοσιογράφους την Τετάρτη ότι το Κρεμλίνο “μελετά προσεκτικά” το αποτέλεσμα των συνομιλιών της Τρίτης μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ουκρανίας και την έκκλησή τους για κατάπαυση του πυρός για ένα μήνα.
Και ο πρόεδρος Τραμπ ανακοίνωσε επίσημα ότι έχει στείλει αντιπροσωπεία στην Μόσχα. Το ίδιο επίσημα απείλησε την Ρωσία ότι μπορεί να της κάνει πολύ κακό αν θέλει. Αλλά προτιμά την ειρήνη είπε.
Για πρώτη φορά, ο κ. Πούτιν είναι αυτός που πρέπει να λάβει μια μοιραία απόφαση, την ώρα που δεν είναι σαφές πόσο μακριά είναι διατεθειμένη να φτάσει η Αμερική για να διασφαλίσει ότι ο ηγέτης του Κρεμλίνου θα καταλήξει στο σωστό συμπέρασμα.
Η κατάπαυση του πυρός δεν ευνοεί τη Ρωσία, σύμφωνα με τον Economist. Μια προσωρινή παύση θα δώσει στην Ουκρανία την ευκαιρία να ανεφοδιαστεί και μπορεί να διαρκέσει, επειδή οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι οι Ρώσοι έχουν κουραστεί από τον πόλεμο.
Όποια πλευρά ξαναρχίσει πρώτη τις μάχες, θα προκαλέσει διεθνή καταδίκη, αλλά και την οργή του προέδρου Τραμπ. Μια παραβίαση της εκεχειρίας που σφυρηλάτησε ο Τραμπ θα τον εμφανίσει ως αδύναμο και ευκολόπιστο. Αυτό δεν θα του άρεσε.
Το πρόβλημα του Πούτιν είναι ότι δεν πήρε ακόμη αυτό που ήθελε στην Ουκρανία. Στόχος του ήταν να υποτάξει ή να παραλύσει τη χώρα, να διακόψει τις σχέσεις της με τη Δύση, να απαλλαγεί από τον ενοχλητικό πρόεδρό της, τον Ζελένσκι, και να παραλύσει μόνιμα τις ένοπλες δυνάμεις της.
Η υπέρτατη φιλοδοξία του, όπως έχει καταστήσει επανειλημμένα σαφές σε γραπτά και ομιλίες του, δεν ήταν άλλη από την αποκατάσταση της Ρωσίας ως μεγάλης δύναμης με εκτεταμένη σφαίρα επιρροής, ξεκινώντας από την Ουκρανία, την αρχαία καρδιά της.
Στην πραγματικότητα, παρά το γεγονός ότι έχει χάσει περίπου 150.000-210.000 Ρώσους στρατιώτες, το μόνο που κατάφερε ο Πούτιν είναι να καταλάβει περίπου το 11% του εδάφους της Ουκρανίας, μεγάλο μέρος του οποίου έχει πλέον καταστραφεί από τους δικούς του στρατιώτες. Σε αυτό πρέπει να προστεθεί και το 7% των εδαφών που κατέλαβε το 2014. Ο σκοπός δεν δικαίωσε τα μέσα.
Οι όροι που μπορεί να θέσει ο Πούτιν
Μπορεί λοιπόν πράγματι να δώσει μία κάπως θετική απάντηση, για να κερδίσει και χρόνο και να επιτύχει την πλήρη ανακατάληψη του Κουρσκ από τους Ουκρανούς. Κατά συνέπεια το πιο λογικό είναι να θέσει όρους για να δεχτεί την εκεχειρία.
Το πόσο σημαντικό είναι για την Ρωσία το Κουρσκ δείχνει και η σημερινή επίσκεψη του Πούτιν στα εδάφη της επαρχίας που έχει ήδη ελευθερώσει ο Ρωσικός Στρατός.
Μπορεί να ζητήσει να σταματήσουν οι παραδόσεις όπλων από όλες τις χώρες προς την Ουκρανία, να σταματήσουν η ουκρανική επιστράτευση και η στρατολόγηση μισθοφόρων, να μην μετακινηθούν οι ουκρανικές μονάδες στο πολεμικό πεδίο και να σταματήσουν οι διώξεις ρωσόφωνων πολιτών στην Ουκρανία.
Αλλά η κοινή πρόταση κατάπαυσης του πυρός ΗΠΑ Ουκρανίας περιπλέκει τα πράγματα για τον Πούτιν. Από την μία θέλει να πετύχει μια εκτεταμένη νίκη στην Ουκρανία και από την άλλη θέλει καλή σχέση με τον Τραμπ.
Εδώ δυσκολεύουν τα πράγματα. Γιατί ενώ ο Τραμπ λέει ότι θέλει να τερματίσει τον πόλεμο το συντομότερο δυνατό, ο Πούτιν έχει δείξει ότι δεν θα σταματήσει να πολεμά μέχρι να αποσπάσει σημαντικές παραχωρήσεις από τη Δύση και το Κίεβο, συμπεριλαμβανομένης της δέσμευσης ότι η Ουκρανία δεν θα ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και ότι η συμμαχία θα μειώσει την παρουσία της στην Κεντρική και την Ανατολική Ευρώπη, σημειώνουν οι New York Times.
Αυτό που σίγουρα θέλει ο Ρώσος πρόεδρος είναι να κερδίσει από τον κ. Τραμπ αυτό που δεν κατάφερε να κατακτήσει στο πεδίο της μάχης. Και κατά καιρούς ο Τραμπ τον άφησε να καταλάβει ότι είναι σύμμαχός του, όπως τότε που έλεγε ότι ο Ζελένσκι είναι δικτάτορας.
Επίσης έχει δείξει μικρή προθυμία να “στηρίξει” μια ειρηνευτική δύναμη μετά από ενδεχόμενη συμφωνία εκεχειρίας και έχει αποκλείσει τη στάθμευση αμερικανικών στρατευμάτων σε ουκρανικό έδαφος.
Ο Τραμπ μιλάει για επιχειρηματικές συμφωνίες με τη Ρωσία, σαν η άρση των κυρώσεων να είναι προ των πυλών. Κυρίως, η προθυμία του να εκφοβίσει την Ουκρανία σε μια περίοδο εθνικού κινδύνου έχει μεταφερθεί στο ΝΑΤΟ, τα μέλη του οποίου έχουν αρχίσει να αμφιβάλλουν για το αν μπορούν να υπολογίζουν σε αυτόν.
Για τον Πούτιν είναι ευκαιρία τώρα να ζητήσει από τον Τραμπ να μην ξαναρχίσει την βοήθεια στην Ουκρανία, και να γίνουν εκλογές στην χώρα για να φύγει ο Ζελένσκι. Επίσης θα ζητήσει να κρατήσει τα εδάφη που έχει καταλάβει.
Το μεγάλο παζάρι
Αυτό σημαίνει ότι αρχίζει τώρα ένα μεγάλο παζάρι. Είναι σημαντικό ο Τραμπ να αντισταθεί. Εάν υποχωρήσει, κινδυνεύει να σαμποτάρει τη συμφωνία της κυβέρνησής του με την Ουκρανία. Ο Μάρκο Ρούμπιο, ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών, και ο Στιβ Γουίτκοφ, ο φίλος και απεσταλμένος του κ. Τραμπ, προσπάθησαν να αποκαταστήσουν μέρος της ζημίας από την καταστροφή του Οβάλ Γραφείου, και η Ουκρανία συμπεριφέρθηκε επίσης λογικά. Η επιστροφή στην ατζέντα του Βλαντίμιρ Πούτιν τώρα, θα τα κατέστρεφε όλα αυτά, σχολιάζει ο Economist.
Ο Ρώσος πρόεδρος μπορεί τώρα να προσπαθήσει να διαλύσει τη δυναμική που δημιούργησε η πρόταση κατάπαυσης του πυρός, με ατελείωτη αναβλητικότητα υπό το πρόσχημα της αναζήτησης διευκρινίσεων.
Οι Αμερικανοί πρέπει να είναι αποφασιστικοί και σε αυτό. Μια παύση της καταστροφής και της σφαγής που σημάδεψαν τα τελευταία τρία χρόνια θα ήταν ένα επίτευγμα για τον Τραμπ, έστω και προσωρινό.
Έχει ασκήσει ασυνείδητη -και επιζήμια- πίεση στην Ουκρανία, το οποίο ήταν το εύκολο μέρος. Τώρα ήρθε η ώρα να ασκήσει πίεση στον κ. Πούτιν. Θα τολμήσει;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου