Οι 8 κρυφές μάχες που δίνουν οι άνθρωποι που είναι πάντα «μια χαρά»

 

Υπάρχει μια έντονη αντίθεση μεταξύ αυτών που πάντα «φαίνονται καλά» και αυτών που βιώνουν στην

πραγματικότητα. Πρόκειται για τις κρυφές μάχες. Άνθρωποι που συνεχώς λένε ότι είναι «καλά» συχνά παλεύουν με δυσκολίες που δεν εκφράζουν ποτέ πραγματικά.

Είναι σαν μια σιωπηλή όπερα, γεμάτη δράμα αλλά ανήκουστη από τον κόσμο. Και αυτές οι μάχες μπορεί να είναι ιδιαίτερα σκληρές.

Στο άρθρο, αναλύονται 8 σιωπηλές δυσκολίες εκείνων που δείχνουν πάντα «μια χαρά».  Διαβάστε παρακάτω για να αποκωδικοποιήσετε την άρρητη και «σκοτεινή» ιστορία πίσω από αυτές τις δυνατές ψυχές.

Οι 8 κρυφές μάχες που δίνουν οι άνθρωποι που είναι πάντα «μια χαρά”»

• Μεταμφιεσμένα συναισθήματα
• Προσωπικές απαιτήσεις
• Δυσκολεύονται να ζητήσουν βοήθεια
• Φόβος μην γίνουν βάρος
• Μοναξιά
• Η διαρκής πίεση της εικόνας
• Παραμέληση της αυτοφροντίδας
• Η δύναμη της ευαισθησίας τους

Μεταμφιεσμένα συναισθήματα

Ξέρετε το ρητό, «Ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός»; Λοιπόν, μπορεί κάλλιστα να εφαρμοστεί σε εκείνους που δείχνουν πάντα «μια χαρά». Έχουν κατακτήσει την τέχνη να κρύβουν τα συναισθήματά τους.

Ένα χαμόγελο, ένα ανάλαφρο γέλιο, μια συζήτηση για τα τετριμμένα που αποσπά την προσοχή από το τι πραγματικά συμβαίνει – αυτά είναι η πανοπλία τους. Αλλά κάτω από αυτό το φαινομενικά χαρούμενο εξωτερικό πρόσωπο, θα μπορούσε να βράζει μια καταιγίδα συναισθημάτων.

Λύπη, απογοήτευση, άγχος, ονομάστε το όπως θέλετε. Τα βιώνουν όλα, απλώς οι περισσότεροι άνθρωποι γύρω τους δεν το καταλαβαίνουν.  Η πράξη της καταστολής των συναισθημάτων δεν είναι απλώς μια τακτική αντιμετώπισης για αυτούς, γίνεται τρόπος ύπαρξης. Φαινομενικά φυσιολογικό, αλλά αναμφισβήτητα εξαντλητικό.

Αυτός είναι ο αγώνας νούμερο ένα για τους σιωπηλούς πολεμιστές, και ενώ συχνά παραβλέπεται, είναι ίσως ένας από τους πιο τρομακτικούς.

Προσωπικές απαιτήσεις

Η προσδοκία να είστε πάντα διαθέσιμοι, πάντα ψύχραιμοι και να έχετε πάντα τη σωστή απάντηση. Η ειρωνεία είναι ότι όσο περισσότερο γίνεστε γνωστοί ως αυτοί που είναι πάντα καλά, τόσο περισσότερο οι άνθρωποι παραλείπουν να ρωτήσουν για την ευημερία σας.

Αυτός, επίσης, είναι ένας σιωπηλός αγώνας που αντιμετωπίζουμε, αυτή η συνεχής πράξη εξισορρόπησης μεταξύ προσωπικών αναγκών και εξωτερικών προσδοκιών.

Δυσκολεύονται να ζητήσουν βοήθεια

Οι άνθρωποι που δείχνουν πάντα «μια χαρά» δυσκολεύονται απίστευτα να ζητήσουν βοήθεια. Γιατί; Επειδή τους αναγκάζει να αντιμετωπίσουν κάτι που προτιμούν να αποφύγουν: την ευάλωτη πλευρά τους.

Μια μελέτη από την Αμερικανική Ψυχολογική Εταιρεία διαπίστωσε ότι η αποδοχή της αδυναμίας και η ζήτηση βοήθειας μπορεί να δημιουργήσει συναισθήματα φόβου, ανασφάλειας και δυσφορίας, ανεξάρτητα από τα πιθανά οφέλη.

Έτσι, βάζουν τα προβλήματά τους στην άκρη, ασχολούνται με αυτά στην απομόνωση αντί να τα μοιραστούν και να ζητήσουν βοήθεια. Αυτή η συνεχής μάχη με την ευαλωτότητα είναι ένας ακόμη αγώνας που υπομένουν σιωπηλά, συχνά με τον κόσμο να αγνοεί παντελώς την εσωτερική τους αναταραχή.

Φόβος μην γίνουν βάρος

Υπάρχει ο διαρκώς διάχυτος φόβος μήπως γίνουν βάρος. Οι άνθρωποι που δείχνουν πάντα «μια χαρά» είναι συνήθως αυτοί που είναι εκεί για τους άλλους. Ακούν τους άλλους με προσοχή, προσφέρουν παρηγορητικά λόγια και βοηθούν στην επίλυση προβλημάτων.

Νιώθουν τον πόνο των άλλων ανθρώπων και κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν για να τον απαλύνουν. Αλλά όταν έρχεται η σειρά τους να μοιραστούν, διστάζουν.

Δεν θέλουν να προσθέσουν τα δικά τους προβλήματα στο φορτίο κάποιου άλλου.  Δεν θέλουν να γίνουν η αιτία ανησυχίας ή δυσφορίας κάποιου άλλου.  μΈτσι, κρατούν τις λύπες τους για τον εαυτό τους, εμφιαλώνοντάς τες μέσα τους ακόμα και στις πιο σκοτεινές μέρες.

Αυτή η αυτοεπιβαλλόμενη απομόνωση, που καθοδηγείται από τον φόβο μήπως προκαλέσουν αναστάτωση, είναι ένας ακόμη σιωπηλός αγώνας που υπομένουν σιωπηλά.

Μοναξιά

Στην καρδιά όλων αυτών, εκείνοι που δείχνουν πάντα «μια χαρά» συχνά μπορεί να αισθάνονται απομονωμένοι, ακόμα και όταν περιβάλλονται από φίλους ή οικογένεια.  Οι εσωτερικές τους μάχες μοιάζουν με μοναχικά ταξίδια, που διαβαίνουν μόνοι.

Αισθάνονται μια αίσθηση ασυμφωνίας μεταξύ της εσωτερικής τους αναταραχής και της ευθυμίας που παρουσιάζουν στον κόσμο. Είναι σαν να βρίσκονται σε ένα μοναχικό νησί, πάντα ορατοί στους άλλους, πάντα μέρος του πλήθους, ωστόσο εσωτερικά πολύ μακριά.

Λαχταρούν να συνδεθούν σε βαθύτερο επίπεδο, να χαλαρώσουν την άμυνά τους και να μοιραστούν τις ιστορίες τους χωρίς τον φόβο της παρεξήγησης. Αυτή η κρυμμένη μοναξιά, αυτή η λαχτάρα για αυθεντικές συνδέσεις, είναι ένας ακόμη σιωπηλός αγώνας χαραγμένος βαθιά μέσα στις καρδιές τους.

Η διαρκής πίεση της εικόνας

Οι εικόνα των ανθρώπων που δεν μοιράζονται τα προβλήματά τους είναι πάντα συγκροτημένη, που τα έχει όλα τακτοποιημένα, αυτή που είναι πάντα «μια χαρά».  Αλλά κάτω από αυτό το ψύχραιμο εξωτερικό, παλεύουν.

Οι μέρες που οι προσωπικές ανησυχίες θόλωναν το μυαλό, οι στιγμές που κάθε εργασία έμοιαζε με ηράκλειο έργο, ωστόσο, φορούν την πανοπλία της κανονικότητας. Γιατί;

Το να παίζεις συνεχώς τον ρόλο κάποιου που είναι πάντα καλά είναι ένας αόρατος αγώνας από μόνος του. Η σιωπηλή πίεση να συμμορφωθείς με μια εικόνα, να διατηρήσεις μια ψευδαίσθηση, μπορεί να είναι πιο εξαντλητική από ό,τι αντιλαμβάνονται οι περισσότεροι.

Παραμέληση της αυτοφροντίδας

Επόμενος στη σειρά έρχεται ο αγώνας με την αυτοφροντίδα. Οι άνθρωποι που δείχνουν πάντα «μια χαρά» συχνά βάζουν τους άλλους πριν από τον εαυτό τους.  Τρέχουν να βοηθήσουν τους πάντες, αλλά όταν πρόκειται για τις δικές τους ανάγκες, καταλήγουν πάντα στον πάτο της λίστας.

Μεταξύ του να δανείζουν ένα συμπονετικό αυτί, να απαλύνουν τα προβλήματα των άλλων και να παραμερίζουν τις δικές τους ανησυχίες, η αυτοφροντίδα τους ακούσια περνάει σε δεύτερη μοίρα. Το να βρουν τον χρόνο και τον ψυχικό χώρο για να σταματήσουν, να αναπνεύσουν και να ξαναγεμίσουν το ποτήρι της δύναμής τους γίνεται από μόνο του μια μάχη.

Αυτή η συνεχής ώθηση και έλξη, αυτός ο αγώνας να καλύψουν τις δικές τους συναισθηματικές ανάγκες ενώ φροντίζουν τους άλλους, είναι ένας ακόμη σιωπηλός αγώνας που αντιμετωπίζουν μέρα με τη μέρα.

Η δύναμη της ευαισθησίας τους

Πάνω απ’ όλα, είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε την έμφυτη δύναμη μέσα σε εκείνους που δείχνουν πάντα «μια χαρά».  Οι σιωπηλοί αγώνες τους, οι μάχες τους που δίνονται πίσω από κλειστές πόρτες, αποδεικνύουν απέραντη εσωτερική δύναμη.

Είναι η δύναμη να χαμογελάς μέσα από τα δάκρυα, να στέκεσαι όρθιος μέσα από τις κακουχίες και να προχωράς αμείλικτα, ακόμη και με βαριά καρδιά. Πρόκειται για την εύρεση του θάρρους να είσαι ευάλωτος, να είσαι αληθινός κάτω από τις προσόψεις και να συνεχίζεις παρά τις σιωπηλές μάχες.

Λοιπόν, ας θυμηθούμε: το πώς δείχνουν «μια χαρά» δεν είναι απλώς μια μάσκα. είναι επίσης μια απόδειξη της ανθεκτικότητάς τους.

Tips

Καθώς αναλύουμε τις ιδιαιτερότητες της ανθρώπινης συμπεριφοράς και των συναισθημάτων, γίνεται σαφές ότι εκείνοι που δείχνουν πάντα «μια χαρά» κουβαλούν μια συμφωνία σιωπηλών αγώνων μέσα τους. Ωστόσο, αυτοί οι αγώνες δεν μειώνουν την ανθεκτικότητά τους. Αντίθετα, τη μεγεθύνουν.

Η ικανότητά τους να χαμογελούν μέσα από καταιγίδες, να αντιμετωπίζουν κρίση μετά από κρίση, προσφέροντας παράλληλα παρηγοριά στους άλλους, αποτελεί απόδειξη της διαρκούς δύναμής τους. Μια υπενθύμιση παλιά όσο ο χρόνος αντηχεί εδώ – οι εμφανίσεις μπορούν να εξαπατήσουν.

Οι άνθρωποι που περιμένουμε ότι μας χρειάζονται λιγότερο, μπορεί να είναι αυτοί που μας χρειάζονται περισσότερο. Πίσω από κάθε πρόσοψη του «μια χαρά» μπορεί να κρύβεται μια ανείπωτη ιστορία αγώνα, ανθεκτικότητας και παρηγοριάς.

Μας προτρέπει να κοιτάξουμε λίγο πιο βαθιά, να ψάξουμε λίγο περισσότερο και να καλλιεργήσουμε λίγο περισσότερη συμπόνια.  Αυτό δεν αφορά τον εξωραϊσμό των αγώνων τους, αλλά την απόκτηση μιας εκλεπτυσμένης κατανόησης της σιωπηλής δύναμής τους.

Πρόκειται για την αναγνώριση ότι το «μια χαρά» τους δεν είναι απλώς ένας ήχος, είναι ένας ψίθυρος που φέρει το βάρος των ανείπωτων ιστοριών τους. Και ίσως, είναι καιρός να μάθουμε να ακούμε.