Εκτός από το κομμάτι του νοτίου τμήματος της Νότιας Αμερικής, ο Νίκος Τσίμηλας, όπως λέει, έχει γυρίσει σχεδόν κάθε γωνιά του κόσμου, ή τουλάχιστον έχει βρεθεί σχεδόν σε όλα τα λιμάνια. Η διέξοδός του στο πλοίο, όπως λέει, είναι η μουσική, αφού ο ίδιος απολαμβάνει να παίζει κλαρίνο, οπότε τον ελεύθερό του χρόνο, πέρα από την επικοινωνία με την σύντροφό του και την οικογένειά του, τον περνάει με αυτόν τον τρόπο.
«Με την σύντροφό μου ετοιμαζόμαστε να παντρευτούμε, και για ακόμη μία χρονιά, τις γιορτινές ημέρες, εγώ βρίσκομαι μακριά. Είμαι 10 χρόνια στον χώρο και ακόμη θεωρώ πως είναι εξαιρετικά δύσκολο να μην είμαι με την οικογένειά μου. Το καράβι είναι πιεστικό, είναι η αλήθεια» αναφέρει στο enikos.gr. Εκτός από τους δικούς του ανθρώπους, περισσότερο, όπως λέει, του λείπει η καθημερινότητά του. «Ένα ζεστό φαγητό, η μαστίχα της Χίου, από που κατάγομαι, τα πανηγύρια τα καλοκαίρια. Μου λείπουν πολύ απλά πράγματα, γιατί δεν έχω τίποτα στο βαπόρι».
«Ο χαμένος χρόνος δεν αναπληρώνεται»
Ο 28χρονος πλοίαρχος Γ΄ θα απουσιάσει συνολικά επτά με οκτώ μήνες. Η τεχνολογία ίσως δίνει την ψευδαίσθηση ότι οι αποστάσεις μικραίνουν, ότι μια οθόνη αρκεί για να γεφυρώσει τη θάλασσα. Στην πραγματικότητα, όμως, η απόσταση παραμένει βαριά. «Διανύουμε τους πρώτους τρεις μήνες που βρίσκομαι μακριά από τη σύντροφό μου και την οικογένειά μου», λέει, «και ξέρω πως έχουμε άλλους τόσους μπροστά μας. Τα Χριστούγεννα, τα τελευταία τρία χρόνια, με βρίσκουν στο καράβι, γνωρίζοντας πως αυτός ο χρόνος δεν αναπληρώνεται». Όταν μιλά για εκείνη, η φωνή του μαλακώνει, γίνεται πιο ζεστή. «Όταν επιστρέφω στο σπίτι, δεν αφήνω ούτε λεπτό να χαθεί», προσθέτει. «Γιατί ξέρω πως ο χρόνος μαζί τους είναι πάντα μετρημένος, και για αυτό πολύτιμος».
Αυτές οι ημέρες, είναι διαφορετικές στο πλοίο. Όπως εξηγεί ο κ. Νίκος Τσίμηλας οι ρυθμοί είναι πιο χαλαροί, όλοι έχουν διάθεση για καλαμπούρι και χαμόγελα, και υπάρχει μία γιορτινή ατμόσφαιρα, χωρίς όμως αυτό να είναι εφικτό κάθε χρόνο. «Σε περίπτωση που είμαστε σε λιμάνι, δεν υπάρχουν αργίες για παράδειγμα. Το μόνο σίγουρο είναι πως στις γιορτές το μυαλό μας είναι ακόμη περισσότερο στα σπίτια μας. Έχω πιάσει πολλές φορές τον εαυτό μου, να ξυπνάω και τα πρώτα λεπτά να αισθάνομαι πως είμαι στην κρεβατοκάμαρά μου, και μετά συνειδητοποιώ ότι βρίσκομαι στο βαπόρι. Πάντα ουσιαστικά, περιμένουμε πότε θα επιστρέψουμε».
Κάποια στιγμή, ένας ναυτικός με 25 χρόνια υπηρεσίας στην πλάτη του, είχε πει στον κ. Τσίμηλα πως ουσιαστικά, σε αυτό το επάγγελμα, παρακαλούν να γεράσουν. «Μου είπε “Νικόλα, παρακαλάμε να ξεμπαρκάρουμε, άρα παρακαλάμε να περάσει ο χρόνος. Όμως, άμα περάσει ο χρόνος, μεγαλώνουμε και εμείς. Άρα παρακαλάμε να γεράσουμε. Αυτή την φράση την έχω κρατήσει και μέσα μου ξέρω πως ισχύει».
«Έχουμε ο ένας τον άλλον»
Στο ίδιο πλοίο με τον Νίκο Τσίμηλα, βρίσκεται και ο 40χρονος μηχανικός Στρατής Μανωλάκης, επίσης με καταγωγή από την Χίο. Την τελευταία πενταετία, τόσο τα Χριστούγεννα όσο και το Πάσχα, βρίσκεται μακριά από το σπίτι και την οικογένειά του. «Δώδεκα χρόνια κάνω αυτή τη δουλειά. Δεν είναι εύκολη, αλλά συμβιβάζεσαι, χωρίς να είναι μία κατάσταση που συνηθίζεται».
Ο κ. Μανωλάκης έχει έναν γιο και μία κόρη, 14 και 7 ετών αντίστοιχα και αυτές τις γιορτινές ημέρες, ο Έλληνας ναυτικός αναπολεί περισσότερο το οικογενειακό τραπέζι που καμία καρέκλα δεν είναι κενή. «Όσο μεγαλώνουν τα παιδιά, πιστεύω πως τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο δύσκολα, γιατί στεναχωριούνται περισσότερο κάθε φορά που λείπω. Για αυτό, όταν είμαι στην Ελλάδα, αξιοποιώ μαζί τους σχεδόν όλο μου τον ελεύθερο χρόνο, και όταν λείπω, τους παίρνω δώρα από τα αεροδρόμια, όσες φορές μου δοθεί η ευκαιρία».
Προκειμένου να διαχειριστεί το κενό της οικογένειάς του, με κάποιους συναδέλφους του, έχουν έρθει πιο κοντά. «Είμαστε ατελείωτες ώρες μαζί κάθε μέρα, έχουμε ο ένας τον άλλον ουσιαστικά. Με αυτόν τον τρόπο, προσπαθούμε να καλύψουμε λίγο όσα αναπολούμε, και όσα μας λείπουν από την Ελλάδα, όπου αυτές τις ημέρες, κάποιες θα τις περνούσα, κάνοντας βόλτες με μοτοσικλέτες πάνω στο βουνό, που είναι ένα από τα χόμπι μου».
Στον χώρο που χρησιμοποιείται σαν σαλόνι, όπου συγκεντρώνεται όλο το πλήρωμα, έχουν στολίσει ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο, «για να καταλαβαίνουμε και εμείς την διαφορά στις γιορτές. Είμαστε περισσότερο καιρό πάνω στο πλοίο, παρά στα σπίτια μας» λέει ο κ. Μανωλάκης και προσθέτει πως υπάρχει και αντίστοιχο χριστουγεννιάτικο μενού. «Πάντα φτιάχνεται κάτι διαφορετικό, φέτος έχουμε γουρουνάκι».
Όπως λέει ο Έλληνας ναυτικός, δεν ήταν λίγες οι φορές που όσο βρισκόταν, και βρίσκεται, πάνω στο πλοίο, λύγισε. «Αυτό που έρχεται συχνά στο μυαλό μου, είναι ότι δεν ξέρω αν θα βρω όλους μου τους ανθρώπους εν ζωή όταν επιστρέψω. Λόγω της δουλειάς μου, ίσως να μην μπορέσω να είμαι κοντά τους όταν φύγουν, και αυτή είναι μία κατάσταση που φοβάμαι» όπως εκμυστηρεύεται, με την φωνή του να χαμηλώνει.
Οπότε, όταν επιστρέφει στο νησί του, δεν αφήνει λεπτό να πάει χαμένο. «Ανυπομονώ να δω την γυναίκα μου και τα παιδιά μου. Ξέρω ότι για εκείνη είναι πιο δύσκολο αλλά στηρίζουμε ο ένας τον άλλον. Περισσότερο, αυτές τις μέρες, μου λείπει η παρέα που δημιουργείται στο οικογενειακό τραπέζι. Το μυαλό μου είναι στους ανθρώπους μου».
Η ώρα της επιστροφής…
«Τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά είναι οι πιο ζεστές γιορτές για να τις περάσεις με την οικογένεια και τους φίλους. Αυτό είναι το δικό μου δώρο φέτος».
Ο υποπλοίαρχος Εμπορικού Ναυτικού Δημήτρης Στασινός, φέτος έχει την ευκαιρία να είναι δίπλα στην γυναίκα του, η οποία είναι μόλις τεσσάρων εβδομάδων έγκυος. Αυτό που επιθυμεί είναι να βρίσκεται μαζί της και 1 μήνα πριν από τα γεννητούρια, όπως λέει. «Φυσικά δεν μπορώ καν να φανταστώ να μην είμαι κοντά της την ημέρα της γέννησης του παιδιού μας».
Ο 37χρονος Έλληνας ναυτικός, εργάζεται από το 2010, με τον ίδιο να επισημαίνει πως ο καθένας αντιμετωπίζει διαφορετικά την απόσταση, μακριά από τους ανθρώπους του. «Εγώ το βιώνω σαν έναν φαύλο κύκλο συναισθημάτων. Ξέρω ότι θυσιάζω τον χρόνο μου με την οικογένειά μου, το αντιλαμβάνομαι πλήρως, αλλά πάντα υπάρχει το παράπονο επειδή είμαι μακριά τους. Όμως δείχνω όσο περισσότερη ψυχραιμία μπορώ και προχωράω».
Το σημαντικότερο για εκείνον, όσο βρίσκεται στο πλοίο, χιλιάδες μίλια μακριά από την Χαλκίδα, τον τόπο καταγωγής του, είναι το ψυχολογικό κομμάτι. «Πέρα από το ίντερνετ που έχουμε στα βαπόρια τα τελευταία 5 χρόνια, εγώ γράφω και μουσική, προσπαθώ να ξεχνιέμαι και να απασχολούμαι με αυτόν τον τρόπο, για να μην καταρρεύσω. Είμαι μουσικός περίπου 20 χρόνια». Ωστόσο, αν και η μουσική αποτελεί έναν μοναδικό τρόπο που σε κάνει να ταξιδεύεις σε μέρη που δεν βρίσκεσαι, ο Έλληνας ναυτικός αναφέρει πως πάντοτε του λείπουν οι ατελείωτες βόλτες που κάνει με το αυτοκίνητό του, όταν είναι στην Ελλάδα. «Όσο βρίσκομαι εδώ αυτές τις ημέρες, κανονίζουμε να κάνουμε ένα road trip για παράδειγμα».
Κάθε του ταξίδι με το καράβι, είναι δύσκολο, όπως τονίζει, κάθε φορά. Αλλά, το αντιμετωπίζει με αγάπη, πόσω μάλλον τώρα που περιμένουν με την γυναίκα του, το πρώτο τους παιδάκι, λέει εμφανώς συγκινημένος. «Όταν λείπω έχουμε καθημερινή επικοινωνία, εξαρτάται βέβαια και σε ποια μεριά της γης βρίσκομαι γιατί υπάρχει και η διαφορά ωρών. Η πρώτη μου αντίδραση κάθε φορά που πατάω στην στεριά, είναι να πάρω μια ανάσα, και η επόμενή μου κίνηση είναι να λάβω το αεροπλάνο και να γυρίσω δίπλα της, στο σπίτι μας».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου