Βαμπίρ, Λυκάνθρωποι, Ξωτικά, Νάνοι, Άρχοντες του Κακού, Εξωγήινοι, Μάγοι, Twilight, Dracula, Lord of The Rings, Harry Potter, True Blood, Battlestar Galactica, Star Wars, Avatar. Ταινίες, μυθιστορήματα, αστικοί μύθοι, πλάσματα, διαστάσεις, πλανήτες και αρχέγονοι φόβοι και ένστικτα όπως το σκοτάδι, ο θάνατος, το διάστημα. Γιατί μας τραβάνε τόσο; ....
Γιατί μας αρέσει να ακούμε γι αυτά; Να μιλάμε, να ψάχνουμε, να διαβάζουμε και προπαντός να παρακολουθούμε; Να μεταφερόμαστε “αλλού”; Τι είναι αυτό που δίνει τόση δύναμη στην λογοτεχνία, στις ιστορίες και ειδικά στο Χόλιγουντ που παραδόξως μοιάζει σαν να είναι συνεννοημένο και τα μεγάλα στούντιο πάρα ρυθμίζουν ή και…
προλαβαίνουν τις κοινωνικές τάσεις και τις διαθέσεις του κόσμου, δίνοντας του ακριβώς αυτό που θέλει να δει;
Γράφω αυτές τις γραμμές με αφορμή την υστερία με το Twilight και το Avatar αλλά και το γεγονός οτι οι ταινίες που διαχρονικά έσπαγαν τα ταμεία, πάντα είχαν να κάνουν με κάτι μη χειροπιαστό. Σε μία μικρή χώρα σαν την Ελλάδα η μανία αυτή φαίνεται να μοιάζει πιο περιορισμένη αλλά δεν έχει μείνει αλώβητη, έξω γίνεται ο πανικός ειδικά στις νεαρότερες ηλικίες αλλά και στους υπόλοιπους. Ενθουσιασμένοι όλοι με έναν πανέμορφο πλανήτη που θα θέλαμε να ζούσαμε, μια πιο αρμονική και φυσική κοινωνία μακρυά απο τις τσιμεντουπόλεις και τις πολυκατοικίες. Άνθρωποι που δήλωσα οτι μετά την ταινία έπεσαν σε κατάθλιψη γιατί δεν ήθελαν να επιστρέψουν στην πραγματικότητα. Ένα αισθησιακό βαμπίρ που παίζει τον ρόλο του όμορφου και ψυχρού τραγικού ήρωα που προστατεύει με όλη του την δύναμη το θνητό αντικείμενο του πόθου του. Δεν γερνάει, είναι δυνατός, είναι όμορφος, είναι εξωπραγματικά τέλειος, πάντα ερωτευμένος, πάντα ερωτικά αρχέγονος. Ότι ονειρεύεται μία γυναίκα. Η την εξωπραγματική πρωταγωνίστρια, δυνατή, όμορφη τέλεια.
Πορωνόμαστε και κολλάμε γιατί οι ταινίες, οι αστικοί μύθοι, η λογοτεχνία πάντα μας χτυπούσε σε δύο μεγάλα μυστικά. Σε δύο τεράστιους και ζωτικούς παράγοντες βαθιά ριζωμένους μέσα μας, τόσο ωστε πλέον να θεωρούνται ξεχασμένοι από εμάς, αλλά πάντα υπαρκτοί και παντοδύναμοι κάτω από τις κατάλληλες συνθήκες.
Ο ένας παράγοντας είναι οι αρχέγονες αισθήσεις μας, επιθυμίες και ένστικτα (σκοτάδι, δεισιδαιμονία, μεταφυσικό, αθανασία, σεξ, αισθησιασμός) και το δεύτερο και πιστεύω ακόμα πιο σημαντικό, μία τρομερή πραγματικότητα που δεν τολμάμε να παραδεχτούμε, και κάποιοι ξεκίνησαν να το ψιθυρίζουν μέχρι πρόσφατα ευθέως: Δεν είμαστε ευχαριστημένοι απο την ζωή μας. Καθόλου. Ζούμε μεν την ζωή μας, έχουμε στιγμές ικανοποίησης, υπάρχουμε, επιβιώνουμε στην καθημερινότητα μας, αλλά μέσα μας ξέρουμε και εμείς οι ίδιοι οτι περιτριγυριζόμαστε καθημερινά απο πράγματα που δεν γουστάρουμε, που μισούμε, που μας την σπάνε, που θέλουμε να αλλάξουμε αλλά νιώθουμε οτι δεν μπορούμε. Ήρθαμε σε αυτόν τον κόσμο, και πρέπει να κάνουμε ότι περνάει απο το χέρι μας για να γίνουμε ευτυχισμένοι, χωρίς να ξέρουμε καν τι είναι ευτυχία.
Ζούμε σε μεγάλες, αγχώδεις και βρώμικες μεγαλουπόλεις. Μας την σπάει ο γείτονας μας, βαριόμαστε την δουλειά μας, ανταγωνιζόμαστε με τους διπλανούς μας, δεν εμπιστευόμαστε τους ανθρώπους και εκείνοι εμάς, υιοθετούμε ρόλους και συμπεριφορές απέναντι στους άλλους, μας ζαλίζουν τα τηλεπαράθυρα, κάθε μέρα ζούμε για να πληρώνουμε κάτι μέχρι να πεθάνουμε, αγωνιούμε για τα παιδιά μας, αρρωσταίνουμε, φθειρόμαστε, γερνάμε, χωρίζουμε, ρουτινιάζουμε, παχαίνουμε, αδυνατίζουμε. Θα θέλαμε να είμαστε το κέντρο του κόσμου, αλλά μέσα μας ξέρουμε οτι είμαστε ένας κόκκος στην άμμο μιας επιθετικής και ανώριμης, αυτοκαταστροφικής ανθρωπότητας. Πάντα όλοι θα θέλαμε για λίγο ή για πάντα, να είμαστε κάπου αλλού, κάποιοι άλλοι. Ίσως γι αυτό και η ανθρώπινη κοινωνία, ανώριμη και επιθετική εκ φύσεως, δεν μπορούσε ποτέ να βρει τον δρόμο της χωρίς να δημιουργήσει κάτι, να σακατέψει κάτι, να κάνει κάτι νέο, να αναζητάει αλήθειες και εξηγήσεις, να μην μπορεί να σταθεί ήσυχη. Μήπως αυτός είναι και ο λόγος πλέον που έχουμε γίνει τόσο υπερκαταναλωτικοί οι μισοί, και ακόμα φτωχότεροι οι άλλοι μισοί; Τι έχει αλλάξει; Πονάει η αλήθεια ε; Και όμως, ποιος μπορει να αμφισβητήσει τα παραπάνω;
Και εδώ έρχεται η ανάγκη του ανθρώπου να κατασκευάσει μία εικονική πραγματικότητα, έναν άλλο εαυτό που να μπορεί να ταυτιστεί. Ένα nickname στο ίντερνετ, έναν RPG ήρωα, έναν σούπερ ντούπερ δυνατό που σώζει τον κόσμο, έναν θερμό σκοτεινό εραστή που πίνει το αίμα, την ουσία της ζωής απο τα θύματα του. Δυνατό αρπακτικό ή σκοτεινός επιβήτορας . Μία πριγκίπισσα, μία πολεμίστρια. Ένα φανταστικό αιθέριο πλάσμα χωρίς τις έννοιες και τις ανησυχίες της μικρής μίζερης καθημερινότητας των ανθρώπων. Έναν V που θα ανατινάξει το κοινοβούλιο της σκλαβιάς μας και θα φέρει τον κόσμο τούμπα και ανω κάτω, αλλάζοντας τον για λογαριασμό μας. Ένας δυνατός άρχοντας του κακού που δεν φοβάται κανέναν. Ένας πανέμορφος πλανητης που μπορείς να ζήσεις αρμονικά με την φύση χωρίς να πληρώνεις όλη σου την ζωή ένα τσιμεντένιο κουτί. Όλα σκοτεινοί και ευσεβείς πόθοι μας, ακόμα και για αυτούς που ορκίζονται οτι δεν επηρεάζονται και δεν ταυτίζονται έστω και λίγο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου