Μπορεί να είναι μοναχικοί επειδή πληγώθηκαν από άλλους ανθρώπους
Συνήθως γράφω συμβολικά. Το κάνω για να μπορεί αφαιρετικά ο κάθε αναγνώστης να βρίσκει τον εαυτό του στα κείμενά μου. Μα σήμερα θα γράψω απλά. Ερμηνευτικά. Θέλω να είμαι σίγουρος πως όλοι, κι o Κώστας κι η Μαρία, κι ο Τόλης κι η Ηρώ, και η Σόφη και η Εύα... όλοι θα καταλάβουν την αλήθεια μου.
Ξεκινώ με ορισμένες αλήθειες που εγώ τις δέχομαι αξιωματικά. Ο άνθρωπος από τη φύση του δεν είναι κακός. Ουδείς εκών αμαρτάνει. Συνεπώς, όποιος είναι κακός είναι έτσι είτε επειδή το διδάχτηκε κοικωνικά, είτε από πλάνη. Επίσης, ο άνθρωπος από τη φύση του είναι ενστικτωδώς φυγόπονος. Είναι κομμάτι του ενστίκτου της επιβίωσης. Ό,τι πονάει είναι κακό. Με άλλα λόγια ο καθένας μας αναζητά (στο πλαίσιο της αντιληπτικής του ικανότητας) τις βέλτιστες συνθήκες, τις συνθήκες που ελαχιστοποιούν τον πόνο. Τελευταία άφησα την ανάγκη της αυτοπραγμάτωσης. Την κορυφή της πυραμίδας του Μάσλοου. Ορίζω ως ευτυχία την απόλυτη και βαθιά ικανοποίηση από τον εαυτό μας. Μπορεί το περιεχόμενο, ή ο δρόμος και τα μέσα μέχρι εκεί να είναι διαφορετικά για κάθε άνθρωπο, όμως τελικά ευτυχία δεν είναι οι στιγμές χαράς όπως ισχυρίζονται μερικοί, αλλά αυτή η βαθιά ικανοποίηση και η αίσθηση πως η ζωή μας αξίζει τον κόπο...
Ύστερα, υπάρχει και μια de facto αλήθεια. Η σχετικότητα της ίδιας της αλήθειας. Γιατί αν φύγουμε από τον πολιτισμό, τον ανθρώπινο πολιτισμό, και δούμε τη ζωή ως μια παραξενιά, ως μια τυχαία σχετική μείωση της εντροπίας (δηλαδή της ακαταστασίας) του σύμπαντος, οι καθολικές αλήθειες είναι λίγες. Πολύ λίγες και απλές. Αν γυρίσουμε στον πολιτισμό, οι αλήθειες είναι πολλές και περίπλοκες. Αυτό οφείλεται σε δυο πράγματα. Αφενός αυτές οι αλήθειες στηρίζονται στην "ερμηνεία" των πραγμάτων από τους ανθρώπους, και αφετέρου είναι σε μόνιμη και διαρκή εξάρτηση από την "αντίληψη". Ακριβώς αυτό το στοιχείο, η εξάρτηση από την αντίληψη, η οποία είναι διαφορετική για κάθε άνθρωπο (λόγω διαφορετικών φυσικών δυνατοτήτων, αλλά κυρίως λόγω διαφορετικής εμπειρίας και άρα διαφορετικής ερμηνευτικής των πραγμάτων) κάνει την αλήθεια στον πολιτισμό σχετική και τον άνθρωπο βαθειά μοναχικό.
Μοναχικός άνθρωπος... Πώς αντιλαμβανόμαστε αυτήν την μοναχικότητα;
Εξαρτάται!
Μερικοί άνθρωποι - και δεν θα μιλήσω πολύ γι' αυτούς - απλά δεν σκέπτονται. Είναι πλήρως παραδομένοι, υπόδουλοι στη φόρμα και στα πρέπει. Είναι ευτυχέστεροι, αλλά αντιληπτικά κατώτεροι. Δεν αντιλαμβάνονται τη μοναχικότητα. Αν περιτριγυρίζονται από συγγενείς, φίλους ή απλά συναδέλφους και τελικά μία όμοια ή έναν όμοιο σύντροφο... είναι απλά ευτυχισμένοι.
Μετά υπάρχουν οι άνθρωποι που μιλούν πολύ. Όχι από φαφλατισμό. Από ανάγκη βαθιά να γίνουν κατανοητοί. Και εξηγούν. Και προσπαθούν να δείξουν στους υπόλοιπους ανθρώπους τον κόσμο με τα μάτια τους. Και ελπίζουν. Ελπίζουν πως οι άλλοι κάτι θα καταλάβουν. Αλλά, μάταια... Διότι, το μόνο που μπορούν οι άλλοι άνθρωποι να αντιληφθούν είναι ένα ερέθισμα... ένα ερέθισμα που θα φέρει στο μυαλό τους τη δική τους γνώση και τη δική τους εμπειρία... και τελικά κανείς δεν βλέπει τον κόσμο με τα μάτια του άλλου, μα και πάλι αντιδρώντας στα ερεθίσματα ο καθένας βλέπει τον κόσμο με τα μάτια τα δικά του και δίνει τις δικές του ερμηνίες. Η ματαίωση αυτή προκαλεί αγωνία σ' αυτήν την κατηγορία ανθρώπων. Και συνεχίζουν να προσπαθούν ακόμα περισσότερο να γίνουν κατανοητοί ή αντιληπτοί. Δεν είναι μοναχικοί... διάφοροι άλλοι άνθρωποι τους περιτριγυρίζουν και τους απολαμβάνουν καθώς αυτή η ομάδα είναι πληθωρική στα ερεθίσματα που προσφέρει κι οι άλλοι εμπνέονται. Νιώθουν, όμως, μοναξιά... νιώθουν μοναξιά γιατί διαισθάνονται τη ματαιότητα των προσπαθειών τους.
Υπάρχουν επίσης άνθρωποι που δεν μιλούν πολύ. Όχι επειδή λακωνίζουν. Είναι η συστολή, ο φόβος της αποτυχίας του περάσματος του μηνύματος που τους κάνει να σιωπούν. Καθισμένοι στο σκοτάδι της ψυχής τους, με τα πατζούρια κλειστά, υπομένουν τη ζωή τους. Σκέφτονται. Σκέφτονται πολύ. Έχουν μεγάλη αντιληπτική ικανότητα καθώς και συναισθηματικό βάθος. Καμιά φορά μεγαλύτερα κι από αυτούς της προηγούμενης ομάδας. Δεν έχουν, όμως, το θράσος να προσπαθήσουν να επικοινωνήσουν την αλήθεια τους. Ή απλά έχουν την ωριμότητα να καταλαβαίνουν πόσο μόνοι είναι. Τέλος, υπάρχουν και άνθρωποι που μιλούν αρκετά - καμιά φορά πολύ - όμως, δεν τους ενδιαφέρει να επικοινωνήσουν την αλήθεια τους. Όχι τουλάχιστον με τη μάζα. Ίσως, μερικές φορές, να επιλέγουν να δώσουν ερεθίσματα σε κάποιους. Χωρίς προσπάθεια όμως. Μόνο εάν αυτοί οι κάποιοι τους πλησιάσουν κι ενδιαφερθούν. Είναι άνθρωποι που έχουν δεχτεί τη μοναχική φύση τους. Έχουν αντιληφθεί τη σχετικότητα - κι ίσως - την πλάνη της αλήθειας στον πολιτισμό. Δέχονται μόνο τις απλές αλήθειες, όπως τις ορίζει η φύση τους. Χωρίς ερμηνείες. Δρουν ή καλύτερα λειτουργούν αναχωρητικά, κι ας παραμένουν ενεργοί στην κοινωνία. Ζουν απλά, σχεδόν ασκητικά. Βιώνουν την πιο τέλεια, την πιο φιλοσοφημένη, την πιο συνειδητή αποκτήνωση.
Κανένας άνθρωπος δεν ανήκει σε μια ομάδα τυχαία. Ούτε γενετικός παράγοντας υπάρχει, ούτε έμφυτη κλίση, ούτε τίποτα παρεμφερές. Οι περισσότεροι μάλιστα τις διασχίζουν μία-μία... ακούνε γι' αυτές... επιλέγουν. Συνήθως δε, μια αλλαγή ομάδας επέρχεται μετά από ένα δραματικό συμβάν στη ζωή κάποιου. Είναι η ανάγκη που μας σπρώχνει. Είτε στην πλήρη αποχή από τη σκέψη, είτε στη φιλοσοφία.
Αναγκάζομαι να σκέπτομαι. Αναγκάζομαι να σκέφτομαι γιατί η πλάνη των ανθρώπων δεν μου φέρνει απλά θλίψη, αλλά ακόμα χειρότερα. Με πονάει. Η σκέψη είναι ανάγκη. Δεν είναι επιλογή. Αναγκάζομαι να σκέπτομαι και να απαντώ σε άρθρα που μιλάνε γι' ανθρώπους που κοιμούνται μόνοι σε κρεβάτια για δύο επειδή τάχα ερωτεύτηκαν την μοναξιά. Όχι! Όχι! Όχι! Κανένας δεν ερωτεύεται τη μοναξιά. Μπορεί ορισμένοι να επιλέγουν να είναι μοναχικοί επειδή είναι πολύ μεγάλοι για ν' αφήνουν τη ζωή τους να περνά και να τους προσπερνά, και συνάμα πολύ μεγάλοι για να κάνουν πράγματα που δεν θέλουν πραγματικά. Μπορεί να είναι μοναχικοί επειδή πληγώθηκαν από άλλους ανθρώπους, όχι κακούς αλλά πλανεμένους. Ή κάποιοι - λίγοι - ακόμα να γυρνούν με το φανάρι και να ψάχνουν ανθρώπους. Μα κανείς δεν ερωτεύεται τη μοναξιά.
Από τον Jep Gambardella
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου