Αγαπημένο μου μπορντέλο
Τα χρόνια της εφηβείας τα πέρασα στο Μεταξουργείο. Απέναντι από το μπουρδέλο της Βασίλως. Διάσημη αδελφή της εποχής, σταρ της περίφημης "Χαβάης" των αδελφών Κατελάνων της πλατείας Μεταξουργείου, στο υπόγειο του "Περοκέ".
Εμαθα πως τον μαχαιρώσανε, πολλά χρόνια μετά, όταν το "μαγαζί" μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινουπόλεως, εκεί που άραζαν οι φορτηγατζήδες.
Από το πρωί, όταν φεύγαμε για το σχολείο, καθάριζε.
Εριχνε νερά και Tide στην αυλή, γέμιζε ο δρόμος σαπουνάδες κι έπιανε κουβέντα με τις μανάδες που μας ξεπροβόδιζαν στις πόρτες.
"Τι φκιάνεις μαρή σήμερα;".
"Αρακά με πατάτες, εσύ μαρή;".
Ολοι "μαρή" τον έλεγαν.
"Μακαρόνια με κιμά. Φρέσκος είναι ο αρακάς;".
"Εμ τι, χθες βράδυ τον καθάρισα, θα βάλω και λίγα κουκιά μέσα".
"Αχ μαρή, μια πιρουνιά στο πιατάκι του καφέ θα με φέρεις;".
Ετσι γινότανε το νταραβέρι. Αλλάζανε πιάτα οι μανάδες με την "τσατσά".
Εβρισκα μακαρόνια με κιμά στο τραπέζι και μου έκλεινε το μάτι η μάνα. Κιμά τότε, κάθε δύο μήνες αγοράζαμε.
"Χρυσές" εποχές. Το "κορίτσι" δεν έβγαινε στο δρόμο.
Από την πόρτα της αυλής τη βλέπαμε. Καθότανε σε μια καρέκλα,
μ’ ένα τρανζίστορ στο χέρι και τραγουδούσε Πόλυ Πάνου.
"Της αμαρτίας το στρατί".
Είχε μια φωνή βραχνή κι ένα πρόσωπο αγίας. Μόνο όταν έβαφε τα χείλη και φορούσε την κόκκινη ρόμπα καταλάβαινες τη διαφορά. Μπαίναμε καμιά φορά στην αυλή και τρώγαμε χαστούκια από τους πατεράδες.
"Τι θες στο μπουρδέλο κωλόπαιδο".
Αναβε το φως έξω από το παράθυρο, κανονικό, όχι κόκκινο, τα βράδια είχε κίνηση. Αλλά, όλα στην εντέλεια. Οταν είχε καλό καιρό, έβγαζε καρέκλες στην αυλή
ο Βασίλης, κερνούσε τα παλικάρια ούζο και βερμούτ, έπαιζε Τζένη Βάνου
στο πικ απ, νόμιζες ότι κάποιος φεύγει φαντάρος κι ήρθαν οι φίλοι να τον αποχαιρετήσουν.
Τακτοποιημένα όλα. Μετά άλλαξε η γειτονιά, έφυγα από ’κει, στη θέση του μπουρδέλου υπάρχει θέατρο σήμερα, το σπίτι μας γκρεμίστηκε, άλλη Αθήνα, άλλοι άνθρωποι.
Στο μυαλό μου όμως, έχω πάντα την εικόνα ενός καθαρού, τίμιου, μπουρδέλου. Καμιά σχέση μ’ αυτό που λέγεται κράτος και κακώς το παρομοιάζουμε με το τσαρδί της Βασίλως.
Κοιτάξτε γύρω σας.
Τίποτα δεν λειτουργεί, τίποτα δεν κινείται, δεν αναπτύσσεται.
Αστυνομικοί δολοφονούνται, ηλικιωμένες πέφτουν νεκρές από ληστές, δεν ξέρεις αν είναι καλύτερα να σε κλέψει κουκουλοφόρος ή το κράτος, πολιτικοί συναγωνίζονται ποιος θα πει το μεγαλύτερο ψέμα, κρύβονται τρομαγμένοι κι όποιος σηκώσει φωνή χαρακτηρίζεται αναρχικός, πόσο καλύτερα θα ήταν αν βάζαμε μια τσατσά να συγυρίσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου