Γεώργιος Ζωιτάκης

Έλληνας στρατιωτικός, ηγετικό στέλεχος της χούντας των

Συνταγματαρχών, που διετέλεσε αντιβασιλέας από το 1967 έως το 1972.

Ο Γεώργιος Ζωιτάκης γεννήθηκε στη Ναύπακτο στις 3 Μαρτίου 1910 και ήταν γιος του χωροφύλακα Κωνσταντίνου Ζωιτάκη. Μετά τις εγκύκλιες σπουδές του, τις οποίες ολοκλήρωσε στην Πάτρα, φοίτησε για λίγο στο Μαθηματικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών και στη συνέχεια εισήλθε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, από την οποία αποφοίτησε το 1932.

Υπηρέτησε με το βαθμό λοχαγού σε τάγμα ευζώνων στον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο και κατά τη διάρκεια της Κατοχής εντάχθηκε στην αντιστασιακή οργάνωση ΕΔΕΣ του Ναπολέοντα Ζέρβα, στην οποία ήταν οργανωμένος και ο πατέρας του. Σε μία σύγκρουση μεταξύ ΕΔΕΣ και ΕΛΑΣ στα τέλη του 1943, ο πατέρας του σκοτώθηκε. Το φθινόπωρο του 1944 συνελήφθη αιχμάλωτος από άνδρες του ΕΛΑΣ και απελευθερώθηκε μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας την άνοιξη του 1945. Κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου πολέμησε στις τάξεις του Εθνικού Στρατού, με τον βαθμό ταγματάρχη.

Τη δεκαετία του ‘50 φοίτησε στη Σχολή Πολέμου και μετεκπαιδεύτηκε στη Δυτική Γερμανία και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Διετέλεσε υπασπιστής του Βασιλιά Παύλου και διοίκησε μεγάλες στρατιωτικές μονάδες. Η 21η Απριλίου 1967, τον βρήκε να διοικεί με το βαθμό του αντιστρατήγου το Γ’ Σώμα Στρατού, τον σπουδαιότερο σχηματισμό του Ελληνικού Στρατού εκείνη την περίοδο με έδρα τη Θεσσαλονίκη. Είχε μυηθεί στο πραξικόπημα και την ημέρα εκδήλωσής του βρισκόταν στην Αθήνα. Την επομένη διορίσθηκε υφυπουργός Εθνικής Αμύνης.

Μετά το αποτυχημένο κίνημα του βασιλιά Κωνσταντίνου (13 Δεκεμβρίου 1967) χρίστηκε αντιβασιλέας. Ήταν ο ανώτατος άρχοντας της χώρας κι εγκαταστάθηκε στο Μέγαρο Μαξίμου μαζί με την οικογένειά του, τη σύζυγό του Σοφία Βουρανζέρη και την κόρη τους Βασιλική. Μία από τις πρώτες ενέργειες του Ζωιτάκη ήταν η προσθήκη ενός ορόφου στο κτίριο, ο οποίος χρησιμοποιήθηκε ως ιδιαίτερο ενδιαίτημα της οικογένειάς του. Θρυλείται ότι η εξ Ευβοίας σύζυγός του δυσανασχετούσε με τη διαμονή τους στο κέντρο της Αθήνας και μάλιστα σ’ ένα μέγαρο, όπου δεν «επιτρέπεται ούτε κοτέτσι να φτιάξεις».

Τον Ιούλιο του 1969, ως ανώτατος άρχοντας της χώρας συνέγραψε μήνυμα, το οποίο μαζί με τα μηνύματα των άλλων ηγετών του κόσμου μεταφέρθηκε στη Σελήνη από το πλήρωμα του διαστημοπλοίου «Απόλλων 11». Στο μήνυμά του έγραφε, μεταξύ άλλων: «Οι δυσκολίες που έσπασαν τα φτερά του Ικάρου ξεπεράστηκαν με την επιμονή για αναζήτηση του ανθρώπου να ανακαλύψει την αλήθεια, του ιδίου ανθρώπου που βλέπει σήμερα από το Φεγγάρι τη Γη, για τον οποίο η ειρήνη και η ευτυχής διαβίωση οφείλουν από τούδε και εις το εξής να παραμένουν κύριοι σκοποί».

Ο Ζωιτάκης παρέμεινε στη θέση του έως τις 21 Μαρτίου 1972, οπότε «εκθρονίστηκε» με απόφαση του υπουργικού συμβουλίου και ουσιαστικά του Γεωργίου Παπαδόπουλου, ο οποίος τον διαδέχθηκε. Ο δικτάτορας είχε διαβλέψει ότι ο Ζωιτάκης σήκωνε κεφάλι και από διακοσμητικός αντιβασιλέας ήθελε να χαράζει κι αυτός πολιτική. Του έκοψε, λοιπόν, τα φτερά και συγκέντρωσε όλες τις εξουσίες στο πρόσωπό του. «Ο παραγκωνισμός του Ζωιτάκη ήταν η αποτροπή της δημιουργίας ενός δεύτερου κέντρου εξουσίας που ίσως συνιστούσε κάποτε απειλή για τη δική του εξουσία» σημείωνε σε αναφορά του προς το κέντρο, ο βρετανός πρεσβευτής στην Αθήνα.

Μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας (24 Ιουλίου 1974), βάσει της μηνυτήριας αναφοράς του δικηγόρου Αλέξανδρου Λυκουρέζου (9 Σεπτεμβρίου 1974), της Συντακτικής Πράξης της 3ης Οκτωβρίου 1974 και του Δ’ Ψηφίσματος της Βουλής (18 Ιανουαρίου 1975), ο Γεώργιος Ζωιτάκης οδηγήθηκε στο εδώλιο του Πενταμελούς Εφετείου, μαζί με τους άλλους πραξικοπηματίες, κατηγορούμενος για στάση και εσχάτη προδοσία. Στις 23 Αυγούστου 1975 καταδικάστηκε σε ισόβια δεσμά, 10 χρόνια κάθειρξη και στρατιωτική καθαίρεση. Στις 21 Ιουνίου 1976 με προεδρικό διάταγμα υποβιβάστηκε στην τάξη του στρατιώτη.

Παρέμεινε σε ειδική πτέρυγα των φυλακών Κορυδαλλού έως το 1988, οπότε αποφυλακίστηκε λόγω προβλημάτων υγείας κι έκτοτε μέχρι το θάνατό του, που επισυνέβη στις 21 Οκτωβρίου 1996, παρέμεινε σε κατ’ οίκον περιορισμό. Το 1993 υπέβαλλε αίτηση χάριτος, η οποία απορρίφθηκε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνο Καραμανλή.