Κάθε χρόνο παραμονή Πρωτομαγιάς στέλνω
λουλούδια, στη Μαριλένα.
Είναι σε ηλικία κοντά με πολλούς από σας.
Ένα κορίτσι που το γνώρισα από τα γεννοφάσκια του.
Δεν θέλω, να κρίνω κανένα ούτε να δώσω τα γιατί.
Θα το θεωρούσα ανέντιμο να κρίνω, πόσο μάλλον
να κατακρίνω και να αποδώσω ευθύνες.
Εκ των υστέρων δεν αρμόζει να κάνω τον κριτή.
Το πλάσμα αυτό μεγάλωσε σε ένα προστατευμένο
περιβάλλον με πολλή αγάπη.
Στα μαθητικά της χρόνια είχε όνειρα και δύναμη
να καταφέρει τα πάντα.
Ο στόχος και το ταλέντο είχαν στραφεί στη
σχολή Καλών Τεχνών.
Λίγο πριν και για λόγους που έπνιγαν την καρδούλα της
άπλωσε το χέρι της στο πρώτο χάπι.
Η ίδια πολλή αργότερα μου εξήγησε πως όταν ο άλλος
σου απλώνει το χέρι είναι στη δική σου
ευχέρεια να το πάρεις.
Αν δεν είσαι έτοιμη θα το πάρεις
ή το πετάς στα σκουπίδια αν το μπορείς
Είναι δικές κουβέντες….
Το χέρι κρατά το χάπι και μετά την ηρωίνη.
Και η Μαριλένα είχε ήδη απλώσει το δικό της..
Ζήτησε από την μάνα νωρίς να σωθεί και δίχως εκείνη
να το έχει καταλάβει αρχίζει ο πόλεμος…
Πέρασε για ένα χρόνο την πόρτα του δεκαοχτώ άνω..
Το πάλεψαν το νίκησαν…
Στον επόμενο χρόνο πέρασε στη σχολή…
Με διακρίσεις και υποτροφίες τα τρία χρόνια..
Και πάνω εκεί έρχεται το πισωγύρισμα
στα απλωμένα χέρια!
Ενας Οκτώβρης ήταν που χάθηκε για ένα μήνα από
το σπίτι έτσι ξαφνικά…
Ψάχναμε νοσοκομεία, νεκροτομία
και η μάνα σμπαράλια.
Ηταν ένα βράδυ ξημερώματα που γύρισε..
Αντίκρισα για πρώτη φορά το γλυκό μουτράκι της
με τα ματάκια της απλανή..
Είχα δει άλλα παιδιά να τριγυρίζουν στους δρόμους
αλλά από την απόσταση ενός μέτρου σε δικό σου ποτέ!
Εβλεπα τα σημάδια στο κορμί της που τα χάιδευε και μας
τα έδειχνε..
Η μάνα δεν άντεχε να τα ακούει…
Άλλος αγώνας άρχισε…
Με χάσιμο και γυρισμούς…
Με νοσηλείες επικίνδυνες .. λίγο πριν το τέλος.
Και τις νίκησε!
Μια πενταετία κράτησε η απόγνωση, μπαινοβγαίνοντας
σε κοινότητες και ξανά ο κατήφορος..
Όταν ήταν ήδη αποφασισμένη, κάνοντας την τελική
προσπάθεια , πέρασε πάλι την είσοδο κλειστής κοινότητας.
Έικοσι μήνες κράτησε ο εγκλεισμός..
Αυτή τη φορά ήταν οριστική η νίκη μέχρι σήμερα.
Παραμονή Πρωτομαγιάς βγήκε…
Η αγωνία δεν σταμάτησε .. ο φόβος νωπός..
Αλλά η ζωή δεν την ξεγέλασε..
Πρίν πέντε χρόνια πήρε με έπαινο το πτυχίο..
Ηταν αρχές Καλοκαιριού που στην έκθεση στη Πειραιώς
που αποσβολωμένοι βλέπαμε την επιτροπή να περνά από
το δικό της γλυπτό, για να μάθουμε την άλλη μέρα
πως είχε νικήσει!
Σήμερα βρίσκεται στη Β. Ελλάδα όπου ζει και εργάζεται.
Παράλληλα κατεβαίνει και για μεταπτυχιακό.
Τα χρώματα ήρθαν στη ζωή της.
Ακόμα όταν με παίρνει τηλέφωνο μου θυμίζει μια καρτούλα
που της είχα στείλει στην γιορτή της που τότε δεν μπόρεσε
να καταλάβει γιατί ήταν χωμένη στη μαστούρα όπως λέει
γελώντας, Και αυτό το γέλιο της με πνίγει από χαρά!
Μαριλένα μου σε αγαπάμε όλοι
Συνέχισε να αγαπάς τον εαυτό σου..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου