Μινιόν "Το μεγαλύτερο μεγάλο κατάστημα" των παιδιών

Το 1926 ο μικρός Γιάννης Γεωργακάς κατεβαίνει στην Αθήνα από την ορεινή Τριφυλία προκειμένου να δουλέψει στο μπακάλικο του θείου του. Γράφεται σε νυχτερινό γυμνάσιο και κουβαλώντας μικροπράγματα γυρνούσε τα περίπτερα κάνοντας τον πωλητή. Γνωρίζεται με τον Άγγελο Σεραφειμίδη που είχε περίπτερο στην Ομόνοια και το ονόμαζε «Μινιόν». Γρήγορα τον εμπιστεύεται και γίνονται συνέταιροι. Μια από τις καινοτομίες που εισήγαγε ήταν να πουλάει σε σετ τις λάμες για τα ξυραφάκια (ακόμα πουλιόταν κάθε μια χωριστά). Αυτό κάνει το «Μινιόν» ιδιαίτερο γνωστό και έτσι κατακλύζεται με αυτή την προσφορά συνεχώς από πελάτες. Οι δουλειές αυξάνονται και το 1939 νοικιάζουν και δεύτερο περίπτερο.

Με την απελευθέρωση το «Μινιόν» βρίσκει ανταγωνιστή το «Μπιζού» που αντιγράφει τις μεθόδους τους. Ο συνέταιρος του Γεωργακά φεύγει το 1950 στην Αμερική. Τότε αποφασίζει να πάρει άδεια εξαγωγής ελληνικών προϊόντων και εισαγωγής ξένων. Με αυτό τον τρόπο οι δουλειές διαρκώς αυξάνονται. Στα τέλη του `50 έχει αγοράσει ένα ολόκληρο δεκαώροφο κτίριο κοντά στο πρώτο «Μινιόν». Νοικιάζοντας και αγοράζοντας θα φτάσει το 1975 να κατέχει ένα μπλοκ 5 δεκαώροφων κτιρίων στο τετράγωνο Πατησίων και Σατωβριάνδου.


Το «Μινιόν» από κατάστημα νεωτερισμών είχε εξελιχθεί στο «μεγαλύτερο μεγάλο κατάστημα», όπως έλεγε. Ήταν το πρώτο πολυκατάστημα της πόλης που πουλούσε από καρφίτσες και τρόφιμα μέχρι υπολογιστές και αυτοκίνητα!.

Μια αδιευκρίνιστη πυρκαγιά τον Δεκέμβριο του 1980 προκαλεί στο Μινιόν ζημιές 2 δις. Δραχμών. Την ίδια μέρα ακόμα μια φωτιά στο κατάστημα «Κατράντζος» κάνει την πυροσβεστική ανίσχυρη για να μπορέσει να τα σώσει.

Με επιμονή του Γεωργακά και θέληση των εργαζομένων το κατάστημα κατάφερε να αναγεννηθεί κυριολεκτικά από τις στάχτες του. Μετά από συνεχείς πιέσεις στην τότε πολιτική ηγεσία κατάφερε να λάβει υψηλό δάνειο. Με την διαφορά ότι πλέον το Μινιόν άνηκε στο κράτος και ο ιδιοκτήτης του ήταν ένας απλός υπάλληλος…


Το Μινιόν παρ’ όλες τις δυσκολίες κατάφερε να λειτουργήσει ακόμα καλύτερο. Ίσως το `80 να ήταν και η χρυσή δεκαετία του. Είναι γεγονός ότι έφερε όχι απλά πολλά νέα προϊόντα στην αγορά αλλά άλλαξε ακόμα – ακόμα και τις συνήθειες που τότε υπήρχαν στο αθηναϊκό εμπόριο.

Εισήγαγε τις κυλιόμενες σκάλες σε κτίριο (μόνο στην Ομόνοια υπήρχαν τότε), καθιέρωσε τις εκπτωτικές κάρτες μέλους, τη λίστα γάμου και φυσικά εκπαίδευε όλους τους εμποροϋπαλλήλους τους σε τεχνικές πωλήσεων και καλής συμπεριφοράς.

Για τους σημερινούς τριαντάρηδες και εικοσάρηδες ίσως η παιδική τους ηλικία να ήταν κατά ένα μεγάλο ποσοστό συνυφασμένη με εικόνες από το Μινιόν. Από την μεγάλη ποικιλία σε σχολικές τσάντες στις αρχές της χρονιάς, αλλά κυρίως από τις εκδηλώσεις για παιδιά που διοργάνωνε με κάθε ευκαιρία.


Ο τελευταίος όροφος του Μινιόν άνοιγε μόνο κάθε Χριστούγεννα. Ήταν πραγματικά η χαρά του παιδιού. Στολισμένες βιτρίνες με παιχνίδια, μουσική, διαγωνισμοί και δεκάδες παιδικοί ήρωες που υποδέχονταν και έβγαζαν φωτογραφία με τα παιδιά. Δεν ήταν απλά μια γιορτινή ατμόσφαιρα καλά σχεδιασμένη, ήταν μια αυθεντική παιδική χαρά. Οι μικροί σε ηλικία ήθελαν περισσότερο εκείνα τα χρόνια απλά να περάσουν από το Μινιόν για να δουν τους παιδικούς τους ήρωες (από τον Ιππότη της ασφάλτου μέχρι τον κουικάρα!) ακόμα και αν χρειάζονταν να κάνουν ταξίδι από την επαρχία.

Όλα αυτά μέχρι το 1998 οπότε το Μινιόν έκλεισε «προσωρινά» για να ανακαινιστεί. Μέχρι σήμερα οι πράσινες λινάτσες το κοσμούν περιμετρικά και ο νέος του ιδιοκτήτης υπόσχεται να το αναγεννήσει στην παλαιά του αίγλη μέχρι την άνοιξη του 2011.