Καντήλια και διακόσμηση

Μάγισσα Κίρκη

Όλα ξεκίνησαν όταν γεννήθηκε ο μπέμπης οπότε και αποφασίσαμε ότι η μόνη λύση για να μην μας παίρνει μάτι και πληρώνουμε μια ζωή το ψυχικό το τραύμα, είναι να μετατρέψουμε την κουζίνα σε παιδικό δωμάτιο μιας που το σπίτι
είχε μόνο μία κρεβατοκάμαρα. Πήραμε λοιπόν τις προσφορές μας, έριξα και κανα δυο μπινελίκια σε κάτι ζωάκια του Μετσοβείου που ζητούσαν όσα τους έλειπαν για όλο το χρόνο αλα ξενοδόχοι Μυκόνου ώσπου καταλήξαμε σε έναν πολιτικό μηχανικό-πες τον, Άλκη-με τον οποίο είπαμε κάποιες τελευταίες λεπτομέρειες, του δώσαμε και μια προκαταβολή και περιμέναμε να μας πει πότε αρχίζουμε. Αφού για την εκκίνηση των εργασιών μας ειδοποίησε εγκαίρως -δηλαδή το βράδυ της προηγούμενης- το ξημέρωμα του Σαββάτου με βρήκε να σηκώνω βιβλιοθήκες και να τυλίγω ποτήρια, το δε Σαββατόβραδο άπλυτη και λέτσα φορώντας μια παλιοφόρμα να σέρνω στην Κηφισίας ένα μωρό μαζί με 56.789 σακούλες και παραλίγο χαρτονένια επιγραφή "ΔΕΝ ΕΧΟ ΝΑ ΦΑΟ" σκουπίζοντας τα παρμπρίζ. Κι όσο εκείνος ορκιζόταν πως "σε μια βδομάδα θα΄χουμε τελειώσει, να μη σώσω να δω μπετούγια" εγώ γελούσα γιατί το έργο "Ανακαίνιση" το' χα παρακολουθήσει μέσω φίλων και ήξερα καλά πως όταν λένε μια βδομάδα εννοούν ένα μήνα. Ε, είκοσι μέρες μετά από εκείνη τη νύχτα, στο Βιλαβλάχο ακόμα τρίβουν……




Όπως πάντα συμβαίνει στις ανακαινίσεις, έτσι κι εμείς ξεκινήσαμε να αλλάξουμε ένα δωμάτιο και καταλήξαμε να το ξηλώσουμε απ' τη ρίζα. Τί εσωπόρτες βάλαμε, τί κεραίες, τί πατώματα, μόνο το δρόμο απ’ έξω δεν ασφαλτοστρώσαμε να μας στείλει ο δήμαρχος τιμητική πλακέτα! Το δε σουρεάλ της υπόθεσης ήταν ότι εγώ-που μέχρι πρότινος έμενα στον Αγ.Παντελεήμονα σε μια παρ'ολίγον τρώγλη όπου περίμενες με τον κώλο έξω να κλείσει ο άλλος τη βρύση στην κουζίνα για να ανοίξεις του μπάνιου και να τρέξει το ζεστό-έπρεπε να αποφασίσω για πάγκους και πλακάκια χρησιμοποιώντας ένα κάρο ακαταλαβίστικους όρους όπως βέγκε-ρέγγε-whatever και μάλιστα να συνεννοηθώ γι΄αυτά με τους Αλβανοβούλγαρους μαστόρους οι οποίοι μου έλεγαν «αμμοβολή» κι εγώ καταλάβαινα «σκοποβολή» (με δώρο έναν αρκούδο). Έτσι, όταν μέσα στην άγνοιά μου διάλεξα μαύρο πάγκο κουζίνας με αποτέλεσμα να σέρνω το καρότσι με το μωρό, ράλι από τη μία άκρη της Κηφισίας στην άλλη για να πάω στο σπίτι και να ζητήσω από τον Άλκη να τον αλλάξει κλαίγοντας για το Άλιεν που προσγειώθηκε στον νεροχύτη μου (άσχετα που εγώ το διάλεξα) και "(σνιφ) σ’ αυτή την κουζίνα (λυγμ) αρνούμαι να (μπουχουχου) μαγειρέψω" (λες και πρίν μαγείρευα!), άκουσα τα γαμοσταυρίδια μου οπότε ίσιωσα, μούτρωσα και δεν ξαναπέρασα απ’ το σπίτι. Εννοείται βέβαια πως από τότε, όλες οι Χριστοπαναγίες, τα Χερουβείμ τα Σεραφείμ και τα εξαπτέρυγα πηγαινοέρχονται κάθε μέρα και για διαφορετικό λόγο (βλ. νεροχύτες, μπιντέδες, στοκαρίσματα) με την ευγενική χορηγία του "Kantilia Travel"(κανείς δεν σε ταξιδεύει καλύτερα!).

Κάπου στη μέση της προηγούμενης εβδομάδας έπαθα το πρώτο εγκεφαλικό όταν έμαθα ότι οι πατωματζήδες μόλις τέλειωσαν τη δουλειά τους, άφησαν την πόρτα του σπιτιού ανοιχτή κι έφυγαν κύριοι. Αφού έφαγαν το χέσιμο σε όλες τις γλώσσες του Στρατηγάκη, σειρά είχε ο μπογιατζής Μουντίν το όνομα του οποίου δεν άκουσα καλά οπότε τον έλεγα συνέχεια Πούτιν και πάλι καλά που δεν τον φώναζα Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη! Αυτός λοιπόν έβαψε πάρα πολύ ωραία τα δωμάτια (η κρεβατοκάμαρα είναι τόσο ΓΑ-ΜΑ-ΤΗ που κάνω δεύτερο παιδί χαλαρά και με έμπνευση!) αλλά όταν ήρθε η ώρα να βάψει και τις κάσες, τις έκανε τόσο εκτυφλωτικά άσπρες που στο σκοτάδι κάνουν blacklight σαν τα δόντια του Ρος μετά τη λεύκανση. Το δεύτερο εγκεφαλικό το έπαθα όταν σήκωσα τα μάτια μου κι είδα το φωτιστικό σπασμένο σε φάση "σέρνω-τη-σκάλα-όπως-να’ναι-για-να-τελειώσω-γρήγορα-κι-αν-τα-γαμήσω-όλα-στα-τέτοια-μου-δικά-μου-είναι;!". Μας ζήτησαν συγγνώμη βέβαια τα παιδιά αλλά η συγγνώμη είναι τσάμπα ενώ το φωτιστικό κάνει 300 ευρώ. Κι όπως συμβαίνει σε κάθε Ελληνική συμφωνία που σέβεται τον εαυτό της, έτσι και στη δική μας ό,τι δεν ζητήσαμε έγινε κι όσα ζητήσαμε δεν έγιναν ποτέ. Αυτό ωστόσο δεν εμποδίζει καθόλου τον Άλκη κάθε τρείς και λίγο να ζητάει λεφτά σε στυλ "Παιδιά αν έχετε 100-200 ευρώ να πληρώσω τον Μαστροπαπάρα και τον Μαστροαρχίδα" παρόλο που του έχουμε ήδη δώσει τρία χιλιάρικα μπροστά αλλά έχε χάρη που αυτά δε τα λέει σε μένα, ειδάλλως θα τον επισκεπτόταν κι εκείνον η Αγία Οικογένεια κι επειδή το ξέρει, ξέρει ποιόν να (μην) πάρει και τηλέφωνο! Φυσικά μας έχει φλομώσει στη παπαρολογία του "αύριο τελειώνουμε" αλα "εργοτάξιο θα στο κάνω" όπως ο εργολάβος στην 80’s βιντεοταινία "Για μια χούφτα τούβλα" με τον Τσάκωνα που είχε πάρει 500 δάνεια για να σηκώσει οικοδομή και στο τέλος του σήκωσε η γυναίκα του ένα ωραιότατο κέρατο με τον ταβερνιάρη της γειτονιάς (βλ. Φοίβος του Ρετιρέ) ο οποίος για κάθε πήδο κράταγε σκόρ στον τοίχο πάνω απ' το κρεβάτι ενώ τη γυναίκα του Τσάκωνα την υποδύονταν μία φουσκομάγουλη τύπισσα με λιονταρίσια χαίτη η οποία φορούσε συνέχεια κάτι πανηγυριώτικα κόκκινα σουτιέν κι ένα τιγρέ ολόσωμο που το ανέβαζε μέχρι το σαγόνι κι έμοιαζε με τον Σούπερμαν τραβέλι μπλα μπλα μπλα χρρρ ζζζ….

Μην σας τα πολυλογώ, το αποκορύφωμα (του αποκορυφώματος) έλαβε χώρα χθες που πήγα στο σπίτι να πάρω μερικά πράγματα γιατί δεν είχα δεύτερο βρακί να βάλω η φτωχάτζα ναούμ τσσσσ. Κρατώντας τη μύτη μου απ' τις αναθυμιάσεις των-κατά τ' άλλα-οικολογικών χρωμάτων με τα οποία συμφωνήσαμε (μπουχαχα!) να βαφτεί το σπίτι, σκέφτομαι ότι μιας που είμαι εκεί, είναι ευκαιρία να ζυγιστώ να δω που βρίσκομαι η Τζίνα Βαρώνη. Παρατάω για λίγο τις τσάντες, μπαίνω στο μπάνιο, ανεβαίνω στη ζυγαριά με αγωνία και με δείχνει……192 κιλά! Γουρλώνω το μάτι σαν καρτούν που του πιάστηκε το δάχτυλο στην πόρτα, ξανανεβαίνω, γυρνάει το καντράν, με ματα-ξαναδείχνει 192 οπότε παίζουν δύο σενάρια: Ή από το ένα τετράγωνο της Κηφισιάς στο άλλο παίρνεις 112 κιλά και πρωταγωνιστείς στο διαφημιστικό που αδυνατίζεις πίνοντας το καφεδάκι σου ή εκτός απ' το φωτιστικό κλαίμε και τη ζυγαριά αλλά ειλικρινά τώρα: Πες ότι το φωτιστικό το έσπασαν κατά λάθος όταν άνοιξαν τη σκάλα για να βάψουν το ταβάνι, να το δεχτώ και να παραβλέψω που επειδή τελείωσε το κρεμοσάπουνο για τα χέρια πήγαν και άδειασαν το Head & Shoulders για την πιτυρίδα. Με την ηλεκτρονική ζυγαριά ρε πούστη μου, τι στο διάολο έκαναν; Λιπομέτρηση στους Αλβανούς; (εκτός αν στα διαλείμματα έπαιζαν μπαρμπούτι digital!).

Με τούτα και με κείνα, συνεχίζω να είμαι άστεγη και τα νεύρα μου είναι μονίμως πέργκολες. Όλα μου τα υπάρχοντα βρίσκονται πακεταρισμένα σε άπειρες σακούλες, νεσεσέρ και τσάντες και για να βρώ αυτό που θέλω πρέπει να διαλέξω ανάμεσα στο κουτί ή στην κουρτίνα. Επιπλέον-και σαν να μην έφταναν όλα αυτά-επέστρεψα και στη δουλειά πράγμα πολύ ευχάριστο για μένα αλλά πολύ δυσάρεστο για τους υπόλοιπους αφού είμαι έξω απ' τα νερά μου κι ακόμη δεν ξεκίνησα τα΄χω κάνει πουτάνα. Αρκεί να σας πω ότι είμαι τόσο φρικαρισμένη που τις προάλλες προσπαθούσα να στείλω φαξ σε πελάτη βρίζοντας και καταριώντας την ψώλα στην άλλη γραμμή που απαντούσε χωρίς να το γυρίζει σε φαξ, για να ανακαλύψω ότι επί μισή ώρα έπαιρνα στο εσωτερικό της διευθύντριας η οποία επίσης αναρωτιόταν ποιά ψώλα στέλνει fax και δεν της μιλάει!




Μάγισσα Κίρκη