Μαρκόπουλο: To ναυάγιο του αποτεφρωτηρίου νεκρών

 Την στιγμή που σωροί συμπατριωτών μας μεταφέρονται στο εξωτερικό για να αποτεφρωθούν, αλλά και οι χώροι ταφής στα υπάρχοντα κοιμητήρια κάθε άλλο παρά αρκετοί είναι, οι προσπάθειες για την ίδρυση του πρώτου αποτεφρωτηρίου στην Αττική σκοντάφτει τόσο στην άρνηση εκκλησιαστικών
παραγόντων, όπως συνέβη στην περίπτωση του Μαρκόπουλου, όσο και στην αδιαφορία ή ατολμία πολιτικών παραγόντων υπό τον φόβο του πολιτικού

κόστους. Αυτό ήταν το συμπέρασμα της συνέντευξης Τύπου που διοργανώθηκε από την Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου με θέμα «το μετέωρο βήμα της αποτέφρωσης νεκρών».

Υπολογίζεται ότι τουλάχιστον 2-3 σωροί συμπατριωτών, που είχαν εκφράσει την επιθυμία να αποτεφρωθούν όσο ζούσαν, μεταφέρονται καθημερινά στο εξωτερικό, κυρίως στη Βουλγαρία, με τις οικογένειες τους να καταβάλλουν τα τουλάχιστον 3000 ευρώ που απαιτούνται για αυτή τη διαδικασία. Πλέον, μετά την αποτυχία της προσπάθειας για κατασκευή του χώρου στο Μαρκόπουλο, οι υποστηρικτές της στρέφονται σε άλλες λύσεις όπως είναι ο χώρος του διαδημοτικού νεκροταφείου στο Σχιστό. Λύσεις που αυτή τη στιγμή δεν βρίσκονται καν σε επίπεδο «ασκήσεων επί χαρτού».

Ο δήμαρχος Μαρκόπουλου- Μεσογαίας κ. Σωτήρης Μεθενίτης, το δημοτικό συμβουλίου του οποίου είχε αρχικά εγκρίνει ομόφωνα -πριν στη συνέχεια αλλάξει απόφαση- την κατασκευή του αποτεφρωτηρίου, αναφέρθηκε στο χρονικό των εξελίξεων κάνοντας και την αυτοκριτική του. «Υποτιμήσαμε την δύναμη της αντίδρασης της εκκλησίας και κυρίως των ανθρώπων που επηρεάζονται από αυτήν. Μαζεύτηκαν 2500 υπογραφές δημοτών που έχουν σχέση με την Μητρόπολη Μεσογαίας. Στο τελευταίο δημοτικό συμβούλιο, όταν πάρθηκε η απορριπτική απόφαση , οι υποστηρικτές της κατασκευής διακόπτονταν με χυδαίους χαρακτηρισμούς. Οι ίδιες παρατάξεις που αρχικά είχαν υποστηρίξει την απόφαση «ανέκρουσαν πρύμναν» και προσχώρησαν στον πιο χυδαίο λαϊκισμό. Μίλησαν ακόμα και για «Άουσβιτς και κρεματόρια» ή για τεράστιες περιβαλλοντικές επιπτώσεις. Από αυτές τις συζητήσεις πρέπει να απουσιάζει ο φανατισμός».

Από την πλευρά του ο κ. Αντώνης Αλακιώτης, εκπρόσωπος της «Επιτροπής για το Δικαίωμα της Αποτέφρωσης των Νεκρών στην Ελλάδα», δεν στάθηκε τόσο στις αντιδράσεις από την πλευρά της εκκλησίας, τις οποίες απέδωσε στην «φιλοδοξία του συγκεκριμένου μητροπολίτη».Αναφέρθηκε στις πρώτες προσπάθειες για την νομιμοποίηση της αποτέφρωσης το 1998, τη διευθέτηση του ζητήματος με το νόμο Παυλόπουλου το 2006 «που δε θα είχε γίνει αν δεν είχε συναινέσει ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος», καθώς και τη σημερινή κατάσταση «που αν και υπάρχει νομοθετική ρύθμιση η κατασκευή του αποτεφρωτηρίου σκοντάφτει συνεχώς στην ελληνική γραφειοκρατία και την ατολμία των πολιτικών παραγόντων». Μάλιστα, ο κ. Αλακιώτης τοποθετήθηκε και στο ζήτημα των περιβαλλοντικών επιπτώσεων χαρακτηρίζοντας το αποτεφρωτήριο «κατασκευή ήπιας περιβαλλοντικής όχλησης. Στις χώρες της δυτικής Ευρώπης υπάρχουν εντός κατοικημένων περιοχών. Ας σημειωθεί, ότι ελληνορθόδοξες εκκλησίες του εξωτερικού, όπως εκείνη στον Καναδά, επιτρέπουν ακόμα και να τελεστεί εξόδιος ακολουθία σε ανθρώπους που πρόκειται να αποτεφρωθούν» είπε.

Τέλος, ο αντιπρόεδρος της Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου κ. Δημήτρης Χριστόπουλος, έκανε λόγο για «ένα συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα το οποίο ο συντηρητισμός της ελληνικής κοινωνίας και οι εκφάνσεις του σε πολιτική και εκκλησία δεν επιτρέπουν να εκφραστεί».