Σουρούπωσε.Μετρούσαμε και τα λεπτά ώσπου να βραδιάσει ,σκοτάδι πυκνό να σκεπάσει τη γης ,ν' ανοίξει ο δρόμος,ο μεγάλος δρόμος για τη λευτεριά.
Δεν βαστιέται άλλο τούτη η πείνα μας έχει τσακίσει μέρες τώρα.
Η Φροσύνη δεν άντεξε,το σώμα της την άφησε πιο πέρα κι ο παπα- Γιώργης ίσα που της ψέλλισε δυο λόγια με φωνή τρεμάμενη ,σβησμένη... και πού να τη θάψουν;πως; πρόχειρα και βιαστικά, σαν να 'ναι αδέσποτο .Μας άφησε, όπως κι ο Μένιος κι η Ελένη και τόσοι άλλοι.
Πόσοι θ' απομείνουμε;
-Παναγιά μου! Κάνε ν' αντέξουμε! Εσύ που τα μάτια Σου ζωγράφισε η θλίψη Του Μονάκριβού Σου,βόηθα τούτες τις μανάδες ν' αντέξουν,που η πείνα λύγισε τα γόνατά τους.Βόηθα Παναγιά μου,τούτα τα άμοιρα που σε λάθος στιγμή γεννήθηκαν. Αυτά τι φταίνε;Τι όμορφα που είναι "!!! η θεια- Ασήμω σταυροκοπιέται μπρος σε μια ξύλινη μουτζουρωμένη εικόνα της Παναγιάς κοιτάζοντας τα μικρά αγγελούδια στις αγκαλιές των μανάδων τους μεσ' το βαθύ ύπνο ,ύπνο βαρύ με γάλα παπαρούνας,όλα είν ' έτοιμα...και μεις...ήρθε επιτέλους τούτη η ώρα!
Σε λίγο,λίγο ακόμα κι όλα θα τελειώσουν.Ο ήλιος θ' ανατείλει ξανά για μας,χαμογελαστός,δε θα φοβάται ν' αντικρύσει τα παιδιά του ,θαρρείς πως τόσον καιρό κρύβεται μη βλέπει την ασχήμια μας!
Πόση ασχήμια!Πρόσωπα χαρακωμένα από τις κακουχίες,τον πυρετό και τις αρρώστειες,κορμιά ισχνά χωρίς σάρκα χωρίς ζωή.Μα η ψυχές δε βγαίνουν! Γαντζώθηκαν μεσ ' τ άδεια κουφάρια για να δουν τούτη τη μέρα τη μέρα της λευτεριάς.
-Κι αν μας καταλάβουν; ψιθύρισε η Μαριγώ στον ξαδερφό της τον Μάρκο γεμάτη αγωνία .Η Μαριγώ...σαν δροσοσταλίδα της αυγής , δίχως στεφάνι ακόμα , φτωχή μα πολυζητημένη.Στεφανωμένη όμως από τις μαύρες γυαλιστερές μπούκλες της που μοσχομύριζαν γιασεμί και τώρα... αναμαλλιασμένη,ρακοντυμένη κι αγνώριστη.
Τα μάγουλά της τα μάζεψε η ώχρα διώχνοντας το χρώμα του τριαντάφυλλου μα ακόμα είναι όμορφη...ο κρυφός καημός του Διονύση. Τώρα που για τούτη τη Λαμπρή το ' χε αποφασίσει να τη ζητήσει απ' τον πατέρα της,μα που καιρός.ο αγώνας ασταμάτητος,οι ουλές μαρτυρούν τις μέρες του στη μάχη στα τείχη της πόλης .Μόνοι τους πια,η προμήθειες σταμάτησαν να ' ρχονται.Ελεύθεροι πίσω απ' τα τείχη της σκλαβιάς!
Τρεις Λαμπρές το πάλευε και τώρα τα γόνατά του κόβει ο λιμός κι όχι ο φόβος μήπως η Μαριγώ του το αρνηθεί.
- Σώπα! Όλα θα πάνε καλά! της λέει απότομα,ο Μάρκος κόβοντας τα όνειρα του Διονύση με τη βαριά απότομη φωνή του. Μα κάτι ,κάτι σκιάζει το βλέμμα του.
Κι αν τους καταλάβουν;Όχι,όχι! Όλα θα πάνε καλά! Ο Θεός θα τους κοιτάζει! Όχι! Μη κιοτεύεις τώρα! Πόσο χειρότερα θα 'ναι;
Νύχτωσε! Όλοι περιμένουμε το γνέψιμο κι ο δρόμος θ' ανοίξει!
Με τα παιδιά τυλιγμένα σκυφτές οι μανάδες ,με τόση λαχτάρα να τα γλυτώσουν.Και παιδιά και γέροι και κάθε ηλικίας.Στο δρόμο για τη λευτεριά!
-Αύριο ο ήλιος θα λάμπει χρυσός ,ακούγεται ο ρομαντικός Φιλλέληνας,μιλώντας σπαστά ελληνικά.
Κρύψου φεγγάρι μου,μη βγεις τούτη τη νύχτα!Κρύψου να φανεί ο δρόμος που χαράξαμε.
Οι χτύποι της καρδιάς είναι τόσο δυνατοί που φοβάμαι θ' ακουστούν απ' την άλλη μεριά.
Κράτα καρδιά μου! Λίγο ακόμα!
Αυτά τα σιωπηλά βήματα! Πόσο αργά μα τόσο μεγαλειώδη,ακολουθώντας τους άλλους από το στενό πέρασμα,σιωπή παντού.Πόσο γαλήνια ειν' η τούτη η ανοιξιάτικη νυχτιά,πλημμυρισμένη από το άρωμα της βιολέτας και της πασχαλιάς που φτάνει ως εδώ από την αυλή της κυρα- Στάθαινας.
Μα το σκοτάδι χάνεται φωτιές παντού,φωνές πιο μπροστά,επικρατεί πανικός,ο ένας πέφτει πάνω στον άλλον,αλαλαγμός,σκοτάδι και φως μαζί. Το φως της λύτρωσης έγιναν φωτιές θανάτου που διαλύουν τη μαύρη μπόλια που μας σκέπαζε.
Μας πρόδωσαν! Προδότες!!!
Ζήτω η Ελλάδα!!!Ελλάδα πολύπαθη κόρη η ποδιά σου πάλι βάφτηκε κόκκινη!!!
Στο φωτεινό μονοπάτι διαβαίνουν χορεύοντας τα μικρά αγγελούδια κι ανεβαίνουν ψηλά,πολύ ψηλά μέσα σ' ένα απέραντο φως,στο δρόμο για την αγκαλιά Του... Ακολουθούν κι άλλοι αφήνοντας τούτη την κόλαση ευτυχισμένοι πια!
Ο δρόμος για τη λευτεριά χαράχτηκε...
Κάπως έτσι φαντάστηκα τη νύχτα της Εξόδου του Μεσολογγίου!
Δόξα και τιμή στους πεσόντες!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου