Γράφει ο Θάνος Τάκης
Κάπου είχα διαβάσει την άποψη ότι ο καλός δικαστής φροντίζει να έχει προσωπική γνώση και άποψη για την ζωή στις φυλακές, με συνεπακόλουθο να είναι πολύ μετρημένος και προσεκτικός με την επιμέτρηση της ποινής. Δεν σκορπίζει μήνες και χρόνια με ευκολία, γιατί αντιλαμβάνεται τις τραγικές συνθήκες. Με την αντίληψη ότι εφόσον αναγκάζεις τον άλλο σε έναν τρόπο ζωής, απαραίτητο είναι να γνωρίζεις κι εσύ πώς ακριβώς είναι αυτός.
To 2001, κορυφαία σε τηλεθέαση εκπομπή για την γείτονα Τουρκία ήταν ένα reality-show, με τίτλο «Living with the Kemal Dervis model». Έμπνευση για την συγκεκριμένη τηλεοπτική παραγωγή, κατά τους συντελεστές της, ήταν το θαύμα που παρουσίαζαν εκατομμύρια Τούρκοι πολίτες οι οποίοι συντηρούνταν κι επιβίωναν με μηνιαίο εισόδημα 102 εκ. τουρκικές λίρες, ποσό ισοδύναμο με μόλις 68 δολάρια. Όσα δηλαδή και ο βασικός μισθός της εποχής, τον οποίο ο εξ Αμερικής κληθείς ως σωτήρας για την οικονομία, και ορισθείς ως Υπουργός Οικονομικών κ. Κεμάλ Ντερβίς (και πρώην Πρόεδρος της World Bank) έβρισκε επαρκέστατο!
Στην τηλεοπτική σειρά, ομάδες από δύο πολίτες-παίκτες, προσπαθούσαν να επιβιώσουν με 68 δολάρια ο καθένας, σε ένα ξεχωριστό διαμέρισμα. Οι προσπάθειές τους, μεταδίδονταν όλο το 24ωρο, στο διαδίκτυο. Και παρότι οι συμμετέχοντες δεν επιβαρύνονταν με νοίκι, είχαν την υποχρέωση να πηγαίνουν στην εργασία τους, να πληρώνουν για την μεταφορά τους, τα γεύματα, τη θέρμανση, το νερό και το ηλεκτρικό ρεύμα, να αγοράζουν μία εφημερίδα κάθε μέρα και ένα βιβλίο το μήνα καθώς και (υποχρεωτικά) να συναντούν τους φίλους τους τα Σαββατοκύριακα, όλα αυτά, με τον βασικό μισθό των 68 δολαρίων, χωρίς καμία επιπλέον εξωτερική παροχή σε χρήμα ή είδος. Κάθε ένας που δεν τα κατάφερνε, και του τελείωναν νωρίτερα, έφευγε, στο τέλος του μήνα.
Το εξαιρετικά ενδιαφέρον και αναπάντεχο της υπόθεσης είναι ότι στην εκπομπή, είχε αποφασίσει να συμμετάσχει και ένας βουλευτής. Κυβερνητικός, μάλιστα και σίγουρα, αφελής! Θυμάμαι με ενδιαφέρον, την κατοπινή συνέντευξή του, την οποία δυστυχώς δεν διαθέτω σε εικόνα, όπου περιέγραφε ότι για να αντέξει τον (έναν) μήνα και να μην τα παρατήσει νωρίτερα, αναγκάστηκε το δεύτερο 15ήμερο να περπατά, καθημερινά, περίπου 40 χιλιόμετρα καθώς το διαμέρισμα που του είχε χορηγηθεί απείχε πάνω από 20 χιλιόμετρα από την Βουλή. Και με τα οικονομικά δεδομένα του βασικού μισθού, γρήγορα διαπίστωσε ότι τα χρήματα δεν επαρκούν όχι για χρήση αυτοκινήτου – αυτό κλειδώθηκε από την πρώτη μέρα! – αλλά ούτε για μεταφορά με το λεωφορείο, φυσικά, για όλο το μήνα! Ξεκινούσε λοιπόν, μέσα στην μαύρη νύχτα κι επέστρεφε, κατάκοπος κι εξαντλημένος, πάλι νύχτα, στο σπίτι του. Πέραν αυτού, η διατροφή ήταν κακής ποιότητας, ελάχιστης ποσότητας και χαμηλής διατροφικής αξίας. Στην ουσία, υποσιτιζόταν.
Ο γενναίος αλλά αφελής βουλευτής, ο οποίος άντεξε ολόκληρο τον μήνα, αλλά ήτανε να τον κλαις, πήρε το καλύτερο μάθημα που θα μπορούσε να λάβει ένας πολιτικός ο οποίος κυβερνά, και που με μια μελέτη και μια υπογραφή, βάζει την ζωή (των άλλων) στο περιθώριο.
Μιλάμε για overdose ρεαλισμού, που είμαι βέβαιος ότι τον άλλαξε. Σοκαρισμένος από αυτό που γνώριζε μόνο από εκθέσεις οικονομολόγων, οικονομολογούντων και βολικών παπαγάλων της δημοσιογραφίας, όλων με επαρκώς γεμάτες τσέπες, κατάλαβε ότι η μακροοικονομία είναι μια κατάσταση άσχετη με την καθημερινότητα. Ότι δεν μπορεί να διεκδικείται η ευημερία των αριθμών, χωρίς να συνυπολογίζεται εκείνη των ανθρώπων.
Μετανιωμένος για την αδιαφορία του, την μέχρι τότε στάση του και συνειδητοποιώντας την δική του, ατομική ευθύνη, είχε δηλώσει, εξερχόμενος από το κολαστήριο της επιβίωσης με μόνο τον βασικό μισθό, ότι πλέον θα άλλαζε στάση και συμπεριφορά και θα διεκδικούσε για τους συμπατριώτες του, μισθούς που θα έρχονται σε αντιστοίχιση με την πραγματικότητα.
Θα ήθελα πολύ να δούμε ελληνική μεταφορά της σειράς, στις δικές μας τηλεοράσεις. Εννοείται ότι θα ήθελα πολύ, οι συγκυβερνητικοί βουλευτές μας να τολμήσουν να προσπαθήσουν να ζήσουν, να εργαστούν, να αγαπήσουν, να κάνουν οικογένεια και να την μεγαλώσουν, να γιατρευτούν και να γιατροπορέψουν, να ζήσουν δηλαδή, με τον βασικό μισθό.
Έστω και για ένα μήνα!
Ειδικά, κάθε αληταράς που συνεχίζει να ανακαλύπτει ευημερία, επιτυχία, και μπόλικες success stories, μέσα στις οικονομικές εκθέσεις. Που συνεχίζει να κρίνει τη ζωή στο χαρτί, επειδή δεν συμφέρει να κοιτάξει έξω από το παράθυρο.
Τα γράφω αυτά, επειδή ο βασικός μισθός στην Ελλάδα, την χώρα-οικονομικό θαύμα της Ευρώπης που, όρθια, μας χειροκροτά «για όσα πετύχαμε», είναι περίπου 450 ευρώ. Και ακόμη λιγότερα για τους κάτω των 25 ετών.
Ρέστα από πεντακοσάρικο έχετε κύριε Βουλευτά;
Καλή σας διαμονή!
Υ.Γ. Ποιον να στέλναμε πρώτο;
taxalia
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου