Έθνος τεράστιο, Κράτος αστείο…

του Αριστοτέλη Βασιλάκη

Αισίως φτάσαμε στην έκτη συνεχόμενη δύσκολη χρονιά για τους Έλληνες και μπορεί τον τελευταίο καιρό να διαφαίνεται κάποια αχτίδα φωτός στην άκρη του τούνελ, ωστόσο απέχουμε πολύ από το να νοιώθουμε σαν Έλληνες ασφαλείς πολίτες οικονομικά… Πολίτες που μπορούμε να πατήσουμε στα πόδια μας… Να ονειρευτούμε… Να σχεδιάσουμε… Να...
ταξιδέψουμε… Τα λάθη της πρόσφατης ιστορίας μας, δεν μας αφήνουν να ορθοποδήσουμε…

Η Ελλάδα διατηρεί, χωρίς κόπο, για αιώνες τον τίτλο του πιο ιστορικού ίσως κομματιού της γης. Η γωνία που δίδαξε τον δυτικό πολιτισμό και μετέδωσε την πυρήνα της ανθρώπινης σκέψης κατοικείται διαχρονικά από λογής λογής ανθρώπους. Από αυτούς που κάνουν το ελληνικό φως να φαίνεται δυνατότερο και από εκείνους που δυστυχώς μόνιμα αποθεώνουν τη μετριότητα. Γι’ αυτό και μία χώρα ιστορική, ένα Έθνος περιούσιο και μια κοινωνία με χιλιάδες αρετές, ζει σήμερα σ’ ένα απόλυτα αστείο κράτος. Γιατί το ελληνικό πρόβλημα δεν είναι πως το κράτος είναι λίγο, ή πολύ, υπερφορτωμένο, ή ελλειπτικό. Αλλά είναι, πως το κράτος είναι κυριολεκτικά αστείο.
Επειδή έχουν γραφτεί πολλά κατά καιρούς από τον ξένο τύπο κυρίως, αλλά και από «Έλληνες αναλυτές ευθύνης», για το πόσο η σύγχρονη Ελλάδα μπορεί να ανταποκριθεί στα νέα δεδομένα, που διαμορφώνονται στην παγκόσμια κοινωνία έχω να καταθέσω μερικές σκέψεις, οι οποίες αναδεικνύουν κατά τη γνώμη μου, ότι όσο σημαντικό είναι το dna ενός λαού, άλλο τόσο σημαντικοί είναι και οι μηχανισμοί ενός κράτους, για να προοδεύσει, το οποιοδήποτε μυαλό.
Η Ελλάδα, από τότε που απελευθερώθηκε από τους Τούρκους έχει στηθεί ως κράτος 100% από τους ξένους. Με την ανοχή, αν όχι με την ικεσία των ίδιων των Ελλήνων… Ενδεχομένως για να τους ξεπληρώσουμε τα δάνεια που μας έδωσαν για να απελευθερωθούμε… Μην ξεχνάμε πως τα πρώτα κόμματα που υπήρξαν ήταν το Αγγλικό, το Γαλλικό και το Ρωσικό. Στη συνέχεια (και μετά τη δολοφονία του μοναδικού ανθρώπου που θα έκανε τη χώρα μας κράτος, του Καποδίστρια), είχαμε ηγεμόνες Βαυαρούς, Δανούς και Γερμανούς. «Στηθήκαμε» ως κράτος, με μεγάλα δάνεια και χρέη προς τις οικονομικά ισχυρές χώρες. Το πελατειακό κράτος, που υπάρχει σήμερα, εκτός όλων των άλλων ήταν κυρίως αποτέλεσμα της διαφθοράς από τις ξένες μεγάλες δυνάμεις. Ένα κράτος δύσκαμπτο, με αδιάφορους πολίτες και μη ανταποδοτικούς νόμους. Στον 20ο αιώνα, όλο όσοι διετέλεσαν Πρωθυπουργοί ήταν ή θρεμμένοι, ή μεγαλωμένοι πολιτικά ή υπόδουλοι ξένων χωρών. Εκείνες καθόριζαν τη λειτουργία του ελληνικού κράτους και η λειτουργία του κράτους με τη σειρά της καθόριζε τη νοοτροπία του Έλληνα πολίτη. Η διαφθορά και η αδιαφορία είναι αποτέλεσμα, όχι αιτία, του κράτους που μας στήσανε, έχοντάς μας στο χέρι με τεράστια χρέη, έτσι ώστε τις επιδοτήσεις να τις παίρνουν οι ανίκανοι ΧΩΡΙΣ κρατικό έλεγχο, οι επίορκοι δημόσιοι υπάλληλοι να ΜΗΝ τιμωρούνται, οπότε να ενθαρρύνεται η διαφθορά και τα λαμπρά επιστημονικά μυαλά να μην έχουν τομέα να απορροφηθούν και να αναγκάζονται να στελεχώσουν μηχανισμούς άλλων χωρών. Το επίπεδο διαφθοράς της Ελλάδας είναι ανάλογο αντιστοίχων χωρών με εγκάθετες κυβερνήσεις (βλ. Λατινική Αμερική, Αφρική, Μέση Ανατολή) και ΜΗ νομίζετε πως ο ωχαδερφισμός είναι “προνόμιο” μόνο του Έλληνα. Αυτός ο ωχαδερφισμός πώς γίνεται να εξαφανίζεται ως δια μαγείας όταν οι Έλληνες πηγαίνουν να εργαστούν σε ξένο κράτος; Μήπως δεν φταίνε τελικά οι άνθρωποι, αλλά οι μηχανισμοί που οι ξένες μεγάλες δυνάμεις έστησαν σε «αποικίες» τύπου Ελλάδας, έτσι ώστε να τις απομυζούν στον αιώνα τον άπαντα; Νομίζω το παράδειγμα της Siemens είναι το πιο αντιπροσωπευτικό. Η εταιρεία αυτή δεν είχε καμία κύρωση από το “αδιάφθορο” γερμανικό κράτος, ίσα ίσα που μας έγινε και σύσταση να το βουλώσουμε, γιατί το να λαδώνεσαι είναι κατακριτέο, ενώ το να λαδώνεις «μαγκιά».
Καταλήγοντας θεωρώ πως πρέπει να διδαχτούμε από τα λάθη μας… Να αντιληφθούμε πως δεν γίνεται να τα περιμένουμε όλα από τους άλλους… Να τους επιβάλουμε, ότι εκτός από μεγάλο ΕΘΝΟΣ, θέλουμε να γίνουμε και μεγάλο κράτος… Θα πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε ότι εμείς , το «περιούσιο Έθνος του Θεού», που έχουμε μάθει να βαδίζουμε μόνο με τη βοήθεια του Θεού της Ελλάδας, ότι και ο μεγαλοδύναμος θα βαρεθεί να μας βοηθάει αν δεν βάλουμε το χέρι μας. Συν Αθηνά και χείρα εκείνη, έλεγαν οι πρόγονοι μας, οι οποίοι ήταν το σπουδαιότερο ΕΘΝΟΣ του πολιτισμένου κόσμου, φτιάχνοντας το καλύτερο κράτος του γνωστού – τότε – κόσμου…
Μετά από ώριμη σκέψη θα μπορούσαμε να καταλάβουμε πως δεν γίνεται να έχουμε μόνο τα ωφελήματα μιας μακραίωνης ιστορίας αλλά και την υποχρέωση να περιφρουρούμε το κύρος με το οποίο μας έντυσαν οι προγονοί μας.
Ένα αστείο κράτος υποσιτίζεται, αν ζει, από τις παθογένειες των πολιτών και φυσικά πρωτίστως των πολιτικών του , ενώ ζει καλύτερα χτίζει προοπτική και συναντάει το μέλλον με οδηγό το παρελθόν, παλεύει για ένα αντάξιο αύριο. Όχι όταν δεν αφήνεται να φύγει από τις δοξασμένες αναμνήσεις ενός μεγάλου παρελθόντος.