Η Άγνωστη Προϊστορία: Πελασγοί στην Κίνα

Οι μούμιες το αποδεικνύουν: Κάποτε η Κίνα κατοικούνταν από Λευκούς Ανθρώπους!

Οι Κινέζοι είναι πιθανόν το σύμβολο της μογγολοειδούς φυλής. Το πρώτο πράγμα που μας
έρχεται στο μυαλό όταν βλέπουμε μια ασιατική φάτσα είναι να ρωτήσουμε: Είσαι από την Κίνα;

Ακόμη και αν αυτός είναι στην πραγματικότητα από την Ιαπωνία, Κορέα, ή το Βιετνάμ κ.ο.κ.


Αλλά αυτό που πολλοί άνθρωποι δεν γνωρίζουν είναι ότι κατά την διάρκεια της αρχαιότητας, όταν οι Αιγύπτιοι έχτιζαν τις εντυπωσιακές πυραμίδες και οι Έλληνες πολεμούσαν για την Τροία, η Δυτική Κίνα στην πραγματικότητα κατοικούνταν από μια ανοιχτόχρωμη ξανθιά με γαλανά μάτια λευκή φυλή!

Πέρα από την επαρχία της Ν. Κίνας που φέρει ακόμα την επωνυμία Γιουνάν (Γιουνάν αποκαλούν οι Τούρκοι τους Έλληνες και προέρχεται ετυμολογικά από τη λέξη Ίωνας – Ιωνία) , μια ομάδα δυτικών και Κινέζων αρχαιολόγων προσπάθησε να ανιχνεύσει μια ακόμα από μια σειρά μούμιες ηλικίας 2800 ετών, καυκάσιου (Λευκού) ανθρώπου, που βρέθηκε σε ένα αρχαίο τάφο στο Ξιγιανγκ Ουϊγκορ την αυτόνομη περιοχή της Βορειοδυτικής Κίνας.

Η πολύ καλά διατηρημένη μούμια είναι πιθανότατα ενός σαμάνου και βρίσκεται κάτω από προσεχτική έρευνα ήδη από το 2003.

Οι επιστήμονες παραξενεύτηκαν από την παρουσία ενός σακιδίου φύλλων μαριχουάνας που βρήκαν θαμμένο οι αρχαιολόγοι μαζί με την ντυμένη με δερμάτινη φορεσιά μούμια.

«Από την φορεσιά και τα φύλλα της μαριχουάνας, που έχουν επιβεβαιωθεί από διεθνείς ειδικούς ότι είναι τα συστατικά ναρκωτικού, υποθέτουμε ότι ο άνδρας αυτός ήταν σαμάνος μεταξύ ηλικίας 40 και 50 ετών», εξήγησε ο ιστορικός Λι Ξϊαο.

Η εξερεύνηση το 2003 στην περιοχή έφερε στο φως 600 μούμιες από 2000 περιφερειακούς τάφους.

Αυτές οι μούμιες λευκών ανθρώπων που κάποτε κατοικούσαν στην Δυτική Κίνα δεν ήταν ταριχευμένες, όπως οι Αιγυπτιακές, αλλά διατηρήθηκαν αθέλητα από το τοπικό κλίμα: ακραίας ζέστης και ανυνδρίας καλοκαίρια, δριμύτατοι ψυχροί χειμώνες, και έδαφος με άλατα.

Όταν οι ερευνητές πρωτοανακάλυψαν τις μούμιες, εντυπωσιάστηκαν από τα ξεκάθαρα ευρωπαϊκά τους χαρακτηριστικά, με ξανθές ή ερυθρόχρωμες τρίχες, προεξέχουσες μύτες, μουστάκια και γένια, σκωτσέζικου τύπου υφάσματα (σημ: ελληνιστί ΣΚΟΤ-ΛΑΝΤ η Χώρα του Σκότους, λόγω μεγάλου γεωγραφικού πλάτους μεγάλες νύχτες), και με αεράτα φτερωτά καπέλα.

Οι μούμιες, που ο λαός τους αποκαλέστηκε Τοχάριοι, άφησαν ακόμα και γραφή που είναι καθαρά Ινδοευρωπαϊκής προελεύσεως.

Επίσης, σε αρχαία Κινεζικά χρονικά, αναφέρονται επαφές (διάβαζε: εθνοκάθαρση-γενοκτονία) με κοκκινομάλληδες λαούς από την δύση.

στοιχεία από:
http://news.softpedia.com/news/Mummies-Proves-it-Once-China-Was-Inhabited-by-White-People-43301.shtml

Το Άρθρο του Βήματος

Η περασμένη χρονιά ανήκε αναμφίβολα στην Κίνα. Ήταν η χρονιά των Ολυμπιακών Αγώνων της, η χρονιά που μας προμήθευσε ντόπες, η χρονιά που ξύπνησε στον κόρφο της το Θιβέτ, η χρονιά που τη θυμήθηκε με θυμό ο Εγκέλαδος... Χρονιά κορύφωσης για την πρώτη σε πληθυσμό και τέταρτη σε έκταση χώρα της Γης, για καλό ή για κακό.
Πριν από λίγες ημέρες ξανακοίταξα προσεκτικά τη θέση της στον χάρτη. Θυμήθηκα σαν χθες το ανάγλυφο της χώρας, όπως το είδα σε ένα πάρκο «της Κίνας σε μινιατούρα», κατά την εκεί επίσκεψή μου προ δεκαετίας. Βαδίζοντας μεταξύ του Σινικού Τείχους και της Λάσας του Θιβέτ, είχα ρωτήσει τον ξεναγό μας πώς λένε την Ελλάδα στη γλώσσα τους. Μου αποκρίθηκε: «Σελλά» (λαρισινή προφορά). Ξαφνιασμένος, τον ρώτησα αν αυτή η λέξη έχει κάποιο άλλο νόημα στα κινέζικα. «Οχι» μου είπε «αλλά Αιγαίο σημαίνει Θάλασσα της Αγάπης»...
Η απορία για τις συμπτώσεις με συνόδεψε όλα τα επόμενα χρόνια. Ιδιαίτερα η ομοιότητα του Σελλά με το προομηρικό όνομα Σελλάς (Χώρα του Φωτός) της χώρας μας, με έκανε να φαντάζομαι απογόνους των Αργοναυτών σε ρόλο Μάρκο Πόλο. Βέβαια, ο Αριστέας ο Προκοννήσιος, ο ποιητής του 7ου αιώνα π.Χ. και συγγραφέας των Αριμασπείων Επών, είχε περιηγηθεί μεγάλο μέρος της Ασίας- αλλά είχε φθάσει στην άλλη της άκρη; Η βεβαιότητα του Αλεξάνδρου ότι μετά την Ινδία ο κόσμος τελείωνε, δεν άφηνε περιθώρια για κάτι τέτοιο. Ακόμη και έτσι όμως αυτό δεν σήμαινε ότι δεν θα το έκανε κάποιος επόμενος «για λογαριασμό του». Και, όντως, το λαμπύρισμα της δάδας στα Ιμαλάια φώτισε κάτι που είχα παραβλέψει.

Όταν η Ευρώπη συνάντησε την Κίνα

Τυπικά, ο Αλέξανδρος κατέκτησε και κράτησε την αυτοκρατορία του Δαρείου για μόλις εννέα χρόνια (334-323 π.Χ.), αλλά το σοκ που επέφερε στην ιστορία αυτού του κόσμου έμελλε να κρατήσει αιώνες. Χάρη στην αίγλη του ονόματός του, οι επίγονοι κατόρθωσαν μετά τον θάνατό του να κρατήσουν για δύο αιώνες τα φέουδα που μοιράστηκαν, παρά τους συνεχείς πολέμους μεταξύ τους. Χαρακτηριστικό είναι ότι ο Πείθων που είχε αναλάβει τις ινδικές κτήσεις στην κοιλάδα του Ινδού και ο Εύδεμος που είχε πάρει τη διοίκηση του Παντζάμπ έμειναν στις κτήσεις τους ως το 316 π.Χ., για να πάρει τη θέση τους η ινδική δυναστεία του Τσαντραγκούπτα Μαουρία. Ως τον πρώτο αιώνα π.Χ.- μας λέει η Ιστορία- τις κτήσεις της Δύσης τις κατέλαβαν οι Ρωμαίοι και εκείνες της Ανατολής οι διάδοχοι των Περσών, Πάρθοι. Σε πείσμα της ιστορίας όμως, οι Ελληνες κατόρθωσαν να συστήσουν στα εδάφη του Αφγανιστάν και του Πακιστάν το Ελληνο-Βακτριανό βασίλειο (206-140 π.Χ.) και να το επεκτείνουν ανατολικά, συστήνοντας το Ελληνο-Ινδικό βασίλειο (180 π.Χ.- 10 μ.Χ.) Τότε, με τα πρώτα κύματα των Ούννων (Ξιον Γκνου για τους Κινέζους) να σαρώνουν τα πάντα, τελείωσε το παιχνίδι εξουσίας των Ελλήνων. Όσο για τους Κινέζους... γνωρίζαμε μόνο ότι οι στρατιώτες του Ευθύδημου (με πρωτεύουσα την Αντιόχεια τη Μαργιανή και ορμητήριο την Αλεξάνδρεια την Εσχάτη) είχαν εξερευνήσει τις ερημιές στο τωρινό κινεζικό Τουρκεστάν. Ο Στράβων έγραψε χαρακτηριστικά ότι οι Ελληνο-Βακτριανοί «επέκτειναν την αυτοκρατορία τους μακριά ως την Κίνα και τους Φρύνους (βλ. http://www.perseus.tufts.edu/cgibin/pte xt? lookup=Strab. +11.11.1 στο Διαδίκτυο). Αλλά λεπτομέρειες για εμπορικές σχέσεις δεν ανέφερε. Τους Κινέζους τους γνώρισαν έμμεσα οι Ρωμαίοι, επειδή εκείνοι πουλούσαν μετάξι στους Πάρθους και οι Πάρθοι στους Ρωμαίους. Η επαφή τους έγινε άμεση μετά το 14 μ.Χ., όταν ο έλληνας πλοίαρχος Εύπαλος έδειξε στον ναύαρχο του Αυγούστου το πώς να εκμεταλλεύεται τους μουσώνες για να συντομεύει το ταξίδι στην Ινδία. Σύμφωνα με τα κινεζικά αρχεία, ως τον 2ο αιώνα οι έλληνες ναυτικοί είχαν φτάσει στο Βιετνάμ και το 166 μ.Χ. επισκέφθηκαν την αυτοκρατορική αυλή του Χουάν Τι, ως απεσταλμένοι του αυτοκράτορα Μάρκου Αυρηλίου. Από τότε και ως τον Μάρκο Πόλο (1266 μ.Χ.) οι Ευρωπαίοι γνώριζαν ότι ο στεριανός δρόμος για την Κίνα ήταν στα χέρια Ούννων και Μογγόλων.


Παράδοξα, συμπτώσεις και ανατροπές

Αυτή η παγιωμένη εικόνα απομόνωσης της Κίνας ανατρέπεται άρδην τα τελευταία χρόνια, από τη διασταύρωση τόσο ιστορικών όσο και αρχαιολογικών ευρημάτων.
Σύμφωνα με το αρχείο του κινέζου ιστορικού Σίμα Κιάν, ο αυτοκράτορας Γου αποφάσισε το 138 π.Χ. να στείλει τον πρεσβευτή του Ζανγκ Κιάν στους λαούς της Δύσης, ψάχνοντας για συμμάχους κατά των Ούννων. Εκείνος, έπειτα από την ατυχή σύλληψή του και αιχμαλωσία δέκα χρόνων στα χέρια των Ούννων, δραπέτευσε και διέσχισε την έρημο του Τακλαμακάν για να συναντήσει... τους «Νταϊουάν» (Δαναοί;). Ήταν λευκοί χωρίς λοξά μάτια και είχαν γενειάδες. Ήταν εκτροφείς υπέροχων αλόγων, είχαν πολύ όμορφα κτίρια και αγάλματα, φέρονταν με σεβασμό στις γυναίκες και... τις άκουγαν. Η περιοχή διέθετε 60.000 οικογένειες και 30.000 στρατιώτες. Με βάση τις γεωγραφικές συντεταγμένες που έδινε ο Ζανγκ Κιάν στην αναφορά του, η πόλη που συνάντησε ήταν η Αλεξάνδρεια η Εσχάτη, στα όρια Φεργάνας και Σογδιανής, στο πέρασμα του Παμίρ. Το πολύ περίεργο είναι ότι στην πόλη αυτή έκοβαν ήδη νομίσματα με μια τεχνική που γνώριζαν μόνον οι Κινέζοι. Συγκεκριμένα, οι βασιλείς Αγαθοκλής και Πανταλέων της Βακτρίας είχαν κυκλοφορήσει- γύρω στο 170 π.Χ. - το πρώτο δυτικό νόμισμα «λευκού χαλκού», από κράμα χαλκού- νικελίου σε αναλογία 75/25. Προφανώς, κάποιοι είχαν προλάβει να κάνουν εισαγωγές...
Ο Ζανγκ προχώρησε στη Βακτρία και έφθασε ως την Ινδία. Επέστρεψε- έπειτα από μία ακόμη αιχμαλωσία στα χέρια των Ούννων- και πληροφόρησε τον αυτοκράτορα για τα θαυμαστά που είδε. Τον αυτοκράτορα τον ενδιέφερε κυρίως η αγορά των αλόγων που είχαν οι Έλληνες, αλλά μαζί με αυτό ξεκίνησε το αλισβερίσι που, τον 19ο αιώνα, βαφτίστηκε από τον γερμανό μελετητή von Richthofen «δρόμος του μεταξιού». Τους Έλληνες αντικατέστησαν στη συνέχεια οι Σκύθες, οι οποίοι πιεζόμενοι από τους Ούννους εισέβαλαν στη Βακτρία και στην Ινδία, για να δημιουργήσουν την αυτοκρατορία του Κουσάν, ώσπου την περιοχή κατέλαβε η Κίνα (70 μ.Χ.). Τα καραβάνια έφευγαν από την Κίνα με μετάξι, κεραμικά και σιδηρικά και επέστρεφαν με χρυσό, ελεφαντόδοντο και γυάλινα αντικείμενα. Ωστόσο οι επιθέσεις από ληστές ήταν συχνές. Για την προστασία του εμπορίου, το νεότευκτο Σινικό Τείχος επεκτάθηκε δυτικά, ως την έρημο Τακλαμακάν.

Τα σημάδια και η μεγάλη έκπληξη

Το πέρασμα των καραβανιών από την έρημο αυτή ανά τους αιώνες άφησε πάμπολλα σημάδια πίσω του. Οι πρώτοι δυτικοί μελετητές που έφθασαν στην περιοχή το 1900- ο Σουηδός γεωγράφος Sven Ηedin και ο Ούγγρος Αurel Stein- βρήκαν πολλά από αυτά, όπως και 2.000 χειρόγραφα που εξιστορούσαν τα δρομολόγια του δρόμου του μεταξιού τους προηγούμενους αιώνες. Ακολουθώντας τον δρόμο στις περιοχές της Κίνας, έβρισκαν παντού επιρροές από την τέχνη των Ελλήνων: Γεωμετρικά σχέδια στα υφαντά και στα κεραμικά, αγάλματα φτερωτών αλόγων, απεικονίσεις του Βούδα με φτερά αγγέλου... αλλά και ζωγραφιές με έλληνες στρατιώτες και Κενταύρους. Πολλοί σύγχρονοι αρχαιολόγοι επιμένουν ότι και ο πήλινος στρατός, που συνόδευσε το 210 π.Χ. τον αυτοκράτορα Κιν στον τάφο, είχε πηγή έμπνευσης τα αγάλματα των Ελλήνων!
Αλλά η μεγάλη έκπληξη ήλθε όταν πέρασε το «καθαρτήριο» της Πολιτιστικής Επανάστασης και η Κίνα άρχισε να ανασκάπτει επιστημονικά το παρελθόν της: Η έρημος Τακλαμακάν μόνον έρημη δεν ήταν. Θαμμένες πόλεις βρέθηκαν κάτω από τις αμμοθίνες της και τάφοι με μούμιες άρχισαν να έρχονται στην επιφάνεια. Δεκάδες μούμιες χιλιετηρίδων, τέλεια διατηρημένες από την ξηρασία. Ωστόσο... οι νεκροί δεν ήταν Κινέζοι! Ήταν ψηλοί, κοκκινομάλληδες, με ανοιχτόχρωμα μάτια. Οι πιο παλιοί ανάγονταν στο 1800 π.Χ. και οι πιο πρόσφατοι στο 300 π.Χ. Μεταξύ αυτών ήταν και ένα μωρό ενός έτους, που είχε στη θέση των ματιών του γαλάζιες πέτρες, και κάποιες γυναίκες, του 4ου και 3ου π.Χ. αιώνα, που φορούσαν μυτερά καπέλα όπως οι Αμαζόνες. Τι συνέβαινε; Ποιοι ήταν αυτοί οι άνθρωποι και πώς ζούσαν σε μια περιοχή τελείως άνυδρη;
Για το τελευταίο ερώτημα η απάντηση είναι μάλλον γεωλογική: Η έρημος Τακλαμακάν βρίσκεται πολύ χαμηλότερα από το επίπεδο της θάλασσας και- σε παλιότερη εποχή, με άλλο κλίμα- ήταν πιθανότατα εύφορη πεδιάδα με λίμνη.
Κατά τα λοιπά, τα απρόσμενα αυτά ευρήματα- της δεκαετίας του 1990- δημιούργησαν μεγάλο μειονοτικό πρόβλημα στην Κίνα. Οι τουρκογενείς Ουιγούροι της περιοχής άρχισαν να λένε ότι οι μούμιες αποδείκνυαν ότι κατάγονταν από μη Κινέζους, τους Τοχάριους, άρα και η γύρω χώρα έπρεπε να γίνει αυτόνομη. Όλοι θυμήθηκαν τους αρχαίους κινεζικούς μύθους για έναν λευκό λαό στα δυτικά, ψηλό, με πράσινα και γαλανά μάτια, και βοστρυχωτά γένια. Έπειτα από πολλές διελκυστίνδες, η κινεζική κυβέρνηση δέχτηκε να γίνει εξέταση DΝΑ από κοινή ομάδα ερευνητών από πανεπιστήμια της Κίνας, της Σουηδίας και των ΗΠΑ.
Τα πορίσματα από το DΝΑ ξεκαθάρισαν ένα πράγμα: Οι μούμιες δεν είχαν καμία σχέση με τους Ουιγούρους Τούρκους, οι οποίοι άλλωστε είχαν καταλάβει την περιοχή μόλις τον 9ο αιώνα μ.Χ. Αλλά δεν επήλθε συμφωνία για τίποτε από τα υπόλοιπα. Οι ανθρωπολόγοι είχαν βρει γονιδιώματα που παραπέμπουν άλλοτε σε Κιμμέριους Κέλτες της Κριμαίας, άλλοτε σε Σκύθες του Κιργιστάν και άλλοτε σε κατοίκους της Ανατολικής Μεσογείου.
Τι λένε οι αρχαιολόγοι; Πολύ απλά, ότι τα σχέδια των ρούχων των νεκρών έχουν ελληνικής τεχνοτροπίας μοτίβα. Μάλιστα, ένα από τα εγχάρακτα ταφικά αναθήματα φέρει το σύμβολο της γνωστής σβάστικας. Ακόμη πιο εντυπωσιακά, μια μούμια που βρέθηκε πολύ νοτιότερα της ερήμου στο Γινγκπάν της ΝΔ Κίνας- χρονολογείται από το 1000 π.Χ., έχει ύψος γύρω στο 1.90(!) και φέρει χρυσή νεκρική προσωπίδα, κατά το συνήθειο των Μυκηναίων.
Μα... υπάρχει ιστορική διασταύρωση; Έχουμε ξανακούσει ποτέ για τέτοιον λαό; Ψάχνοντας στα κείμενα του Πλίνιου του Πρεσβύτερου (ΧΧΙV, Τaprobane) βρίσκουμε μια απροσδόκητη περιγραφή των Κινέζων, από έναν πρεσβευτή της Κεϋλάνης, προς τον αυτοκράτορα Κλαύδιο: «Ο πατέρας μου έχει επισκεφθεί συχνά τη χώρα τους. Αυτοί οι άνθρωποι ξεπερνούν στο ύψος τους συνηθισμένους ανθρώπους, έχουν πυρόξανθα μαλλιά και γαλανά μάτια...». Σημειωτέον ότι ένας επισκέπτης από την Κεϋλάνη προφανώς θα πήγαινε στην Κίνα με πλοίο και θα έπιανε λιμάνι στη νοτιοδυτική μεριά της, κοντά στο Γινγκπάν. Έπειτα από αυτό, η φαντασία οργιάζει. Βρήκαμε, μήπως, πού κατέληξαν οι Μυκηναίοι, όταν μετανάστευσαν λόγω κλιματικής αλλαγής μετά τον Τρωικό Πόλεμο; Τα κείμενα των Χετταίων μιλούν για τους Αχιγιάβα (Αχαιούς) που προχώρησαν πολεμώντας μέσα από τη Συρία. Αλλά και οι Κιμμέριοι σάρωσαν εκείνα τα μέρη, για να καταλήξουν να γίνουν οι Πάρθοι. Μήπως, απλά, βρήκαμε αυτούς που τους κυνήγησαν ως την εσχατιά της Γης και τους εξολόθρευσαν, κλέβοντας ακόμη και τα ταφικά τους έθιμα; Κάποτε, η αλήθεια θα έλθει στο φως.

ΒΟΥΔΑΣ... ΑΡΣΑΚΕΙΟΣ

Το άνοιγμα του δρόμου του μεταξιού έδωσε ανατολικούς ορίζοντες όχι μόνο στους εμπόρους αλλά και στους απόστολους νέων ιδεών. Τα κινεζικά χρονικά αναφέρουν ότι ένας από τους πρώτους κήρυκες του ινδογενούς βουδισμού στην Κίνα ήταν ο Αν Σινγκάο. Ήταν ευγενούς καταγωγής, από τον βασιλικό οίκο των Ανξί, της χώρας του. Το όνομα Ανξί είναι η απόδοση στα κινεζικά του ονόματος Αρσάκης, της γνωστής δυναστείας που βασίλεψε στους Πάρθους μεταξύ του 240 π.Χ. και του 224 μ.Χ., με πρωτεύουσα την Αντιόχεια Μαργιανή (ή Μερβ). Λίγο μετά τον Αν Σιγκάο, στο δεύτερο μισό του 2ου αιώνα μ.Χ., ένας άλλος βουδιστής ιεραπόστολος στην Κίνα είχε «αρσάκειο όνομα», ο Αν Ξουάν. Επίσης, την ίδια εποχή, εμφανίστηκε στην Νταρόν της Αρμενίας ομάδα βουδιστών από την Ινδία, για τους οποίους ο μελετητής Ε. Seldeslachts ισχυρίζεται ότι τουλάχιστον οι δύο αρχηγοί τους ήταν Έλληνες του πρώην ελληνο-ινδικού βασιλείου. Να ήταν οι απόστολοι αυτοί δημιουργήματα της τότε παγκοσμιοποιημένης κρίσης, μια μείξη ελληνικής φιλοσοφίας με τον φιλειρηνικό τρόπο ζωής που δίδασκε ο Ινδός «πεφωτισμένος πρίγκιψ»;
Όποια και αν ήταν η ακριβής καταγωγή των αποστόλων του βουδισμού στην Κίνα, το γεγονός είναι ότι ο δρόμος του μεταξιού λειτούργησε τελικά ανασχετικά στη μετατροπή της μεγάλης αυτής χώρας σε μουσουλμανική. Αντίθετα, η ιστορία παίζει τελευταία ένα περίεργο πολιτικοθρησκευτικό παιχνίδι: Όπως διαβάσαμε στην επίσημη ιστοσελίδα της κινεζικής πρεσβείας στην Αυστραλία, η κυβέρνησή της προωθεί από το 2006 το... πάντρεμα του κομμουνισμού με τον βουδισμό. «Η ανισοκατανομή του πλούτου και ο καταναλωτισμός δεν έχουν εγείρει μόνον άγχος και εντάσεις στη μοντέρνα Κίνα» γράφει, «αλλά και ένα ιδεολογικό κενό. Πολλοί αισθάνονται χαμένοι, πνευματικά και ηθικά. Οι ιερείς του βουδισμού πιστεύουν ότι η κοσμοθεωρία τους προσφέρει την αναγκαία πνευματική γαλήνη για να γεμίσει αυτό το κενό». Τον νέο αυτό προσανατολισμό, οι κομματικοί αξιωματούχοι που τον εμπνεύστηκαν τον ονομάζουν «αρμονική κοινωνία της Κίνας». Μας βαυκαλίζει η ιδέα ότι πρόκειται για την τελευταία συμβολή της Ελληνιστικής εποχής στη διαμόρφωση του κόσμου μας.

Αόρατα Γεγονότα