Ελβίρα Ζαρντινίδη, «Η πεθερά μου η Ρόζα Εσκενάζυ...."

«Εγώ τη Ρόζα τη γνώρισα το 1942, όταν γνώρισα και το γιο της τον Παράσχο και
μετέπειτα σύζυγό μου. Δεν ήξερα ότι ήταν ο γιος της Ρόζας. Εκείνη ήταν μεγάλη και
τρανή. Ήταν η περίφημη Ρόζα εκείνα τα χρόνια. Είχε κόκκινα μαλλιά, πράσινα μάτια,
μεγάλα μάτια, που σε μάγευαν. Αξιοσημείωτο ήταν πώς βαφόταν εκείνα τα χρόνια
η Ρόζα τόσο έντονα: είχε ένα μαρμαράκι άσπρο, το λεγόμενο “κόλι”, άναβε πάνω
ένα σπίρτο και με ένα μπαμπάκι έπαιρνε τη μουντζούρα και την έβαζε γύρω από
τα μάτια της.

Η Ρόζα Εσκενάζυ σε εξώφυλλο δίσκου.»Θυμάμαι τότε μέναμε στην οδό Ξούθου, στην Ομόνοια, σε μια πανσιόν, γιατί δεν
βρίσκαμε σπίτι να μείνουμε. Ήμουν 15 ετών και δεν θα ξεχάσω ποτέ πώς με
αγκάλιασε σαν νύφη της αλλά και την καλοσύνη της. Με αγάπησε πολύ, όπως
την αγάπησα κι εγώ. Στο γάμο μας, μάλιστα, μου είχε κάνει δώρο ένα διαμάντι
σε μέγεθος καρυδιού. Τότε στο γάμο μας τραγούδησε η Βέμπο, η Δανάη και πολλοί
άλλοι ελαφρολαϊκοί τραγουδιστές που η Ρόζα αγαπούσε. Τότε γνώρισα και τη
μάνα της τη Φλώρα, η οποία ήταν 95 ετών και την πρόσεχα σαν τα μάτια μου.

Κάθε πρωί πηγαίναμε μαζί βόλτες στην Ομόνοια. Ο πεθερός μου ήταν στρατηγός
και ο άντρας μου ο Παράσχος ήταν αξιωματικός.
»Τότε, λοιπόν, η Ρόζα εργαζόταν σε ένα πολυτελέστατο μαγαζί στη Σόλωνος που
λεγόταν “Σερραία”. Θυμάμαι, μάλιστα, που την είχε ερωτευτεί ένας Γερμανός
αξιωματικός τότε. Γινόταν χαμός με την ομορφιά και τη φωνή της Ρόζας εκείνα
τα χρόνια. Η Ρόζα είχε μεγάλη δράση στον πόλεμο. Προστάτευε τους Έλληνες,
τους Εβραίους και τους Άγγλους λόγω της φιλίας που είχε με τους Γερμανούς.
Δηλαδή τι έκανε; Επειδή της άρεσαν τα κοσμικά και πήγαινε παντού, μάθαινε
τη δράση των Γερμανών και τις επόμενες κινήσεις τους και αυτά τα διοχέτευε στους Εγγλέζους. 

Όταν οι Γερμανοί αντιλήφθηκαν τη δράση της, συνέλαβαν τη Ρόζα,
όπως κι εμένα, και μας έκλεισαν φυλακή. Ο σύζυγός μου, λόγω του ότι ήταν
αξιωματικός, έφυγε για την Αίγυπτο για να κρυφτεί και επέστρεψε για να με
απελευθερώσει», λέει σήμερα η 83χρονη νύφη της Ελβίρα Ζαρντινίδη.
«Θυμάμαι τον Τσιτσάνη που ερχόταν εκείνα τα χρόνια και κάνανε πρόβες.
Έπαιζε ο Βασίλης μπουζούκι κι η Ρόζα ακουγόταν σε όλη την Ομόνοια.
Όταν χωρίσαμε με το γιο της, εκείνη υποστήριξε εμένα. Γιατί εκείνος αποφάσισε
να με χωρίσει κι όχι εγώ. Η Ρόζα το είδε αυτό και πήρε το μέρος μου. Μάλιστα,
μου ζήτησε να μείνουμε μαζί, αλλά εγώ δεν δέχτηκα. Όμως κάθε μέρα μαγείρευα
εγώ και τρώγαμε στο σπίτι της. Όταν πέρασαν τα χρόνια της Κατοχής, οι Γερμανοί
της άφησαν ένα βέλγικο λυκόσκυλο το οποίο το είχαν εκπαιδεύσει για να κάνει
όλες τις δουλειές. Έτσι, το κράτησε η Ρόζα και το σκυλί, η Λουξ όπως τη φώναζε
η Ρόζα, κάθε πρωί πήγαινε στο μπακάλικο, στο κρεοπωλείο και ψώνιζε
σαν άνθρωπος.

»Όταν η Ρόζα έφυγε για την Αμερική, της βρήκα καινούριο σπίτι, της το επίπλωσα
και όταν ήρθε το βρήκε έτοιμο. Δεν θα ξεχάσω την αγάπη και τη λατρεία που
της είχε ο κόσμος. Μάλιστα η Ρόζα μου έλεγε για τη ζωή της πως, όταν πήγαινε
στην Αίγυπτο, οι πλούσιοι θαμώνες του κέντρου που τραγουδούσε της πετούσαν
διαμάντια, ρουμπίνια και χρυσάφι με τις χούφτες. Όταν ανέβαινε στο πάλκο
και τραγουδούσε και χόρευε, το κέντρο έπαιρνε φωτιά».

πηγή