Της Νανάς ΙωαννίδουΠέρασαν εξήντα δύο χρόνια από τότε! Ποτέ δεν περίμενα να δω ένα σπάνιο επιστολικό δελτάριο στο Πειραιόραμα στα γεράματά μου, βαδίζοντας προς τα ογδόντα, που να μου ξαναζωντανεύει μνήμες από τότε, που η νιότη ζωγράφιζε με έντονα χρώματα την κάθε στιγμή!
Είμαστε στα 1955 - 56. Ο εμφύλιος είχε τελειώσει, όμως οι φυλακές ήταν γεμάτες από πολιτικούς κρατουμένους και οι συνέπειες του καλά κρατούσαν! Τα προάστια του Πειραιά ακόμα με χωματόδρομους και πολλά σπίτια πρόχειρα, καμαράκια σε μεγάλες αυλές. Κάθε καμαράκι και μια οικογένεια, αλλά και στα αρχοντικά του Νέου Φαλήρου και Πειραιά ο χρόνος και ο πόλεμος είχαν ρίξει τις γκρίζες πινελιές τους!
Η πιο καταπιεσμένη νεολαία όλων των εποχών είμαστε εμείς στα χρόνια του '50 και του '60 και πολιτικά και κοινωνικά. Έτσι όλο μας το δυναμισμό τον σπαταλούσαμε στο σχολείο και βέβαια ευτυχώς και στο rock and roll στα πάρτι μας με μήλα και πέπερμιντ. Είμαστε από τα τυχερά παιδιά που πηγαίναμε γυμνάσιο αλλά και στο Γαλλικό Ινστιτούτο Πειραιά, παράρτημα των Αθηνών. Τότε το Γαλλικό Ινστιτούτο στα χρόνια του '54 - '55, ήταν πίσω από το Δημοτικό Θέατρο. Εκεί καθίσαμε ένα χρόνο κι έπειτα μας έφεραν στο ωραίο ανάκτορο στο Πασαλιμάνι, Ακτή Μουτσοπούλου και Δευτέρας Μεραρχίας.
Τότε το Γαλλικό Ινστιτούτο στα χρόνια του '54 - '55, ήταν πίσω από το Δημοτικό Θέατρο.
Το Πασαλιμάνι τότε έσφυζε από ζωή γιατί εδώ κατέβαιναν για βόλτες και από όλα τα προάστια του Πειραιά, άνθρωποι για να γευθούν το γλυκό τους ή το παγωτό τους, αλλά και για τα σινεμά που ήταν διάσπαρτα, τόσο στην παραλία όσο και στα ενδότερα. Η παραλία άρχιζε με ένα παλιό μεγάλο καφενείο γεμάτο από την αχλή του γκρίζου καπνού, από το τσιγάρο, λίγο παρακάτω από το Γαλλικό Ινστιτούτο. Μέσα μόνο άνδρες ηλικιωμένους έβλεπα κι έπειτα τα γνωστά σινεμά της παραλίας, που ώρες χαζεύαμε έξω τις φωτογραφίες, αυτές τις ανεπανάληπτες φιγούρες του ασπρόμαυρου σινεμά.
Στα γαλλικά πηγαίναμε δύο φορές την εβδομάδα από δύο ώρες. Μόλις είχε ανοίξει κι ένα Ινστιτούτο Αγγλικών στην άλλη γωνία Καραΐσκου και Δευτέρας Μεραρχίας τη χρονιά του '55 - '56. Τότε δεν υπήρχαν στα προάστια σχολεία ξένων γλωσσών κι έπρεπε να πας στο κέντρο ή να κάνεις ιδιαίτερα στο σπίτι. Συμφωνήσαμε επτά παιδιά να πάμε κι αγγλικά. Ρωτήσαμε το τι και το πώς κι αρχίζουμε και τα αγγλικά όχι από φιλομάθεια αλλά για το σουλάτσο όλη την εβδομάδα! Τρίτη, Πέμπτη, γαλλικά, Δευτέρα, Παρασκευή αγγλικά!
Τότε δεν ήταν της μόδας τα αγγλικά όσο τα γερμανικά, καθότι είχαν ανοίξει οι σπουδές στην Αυστρία σε προσιτές τιμές και ήταν απαραίτητα και δεύτερον τα γαλλικά γιατί είμαστε η τελευταία γενιά των γαλλικών με το πιάνο!
Το κτήριο των αγγλικών πρέπει να ήταν παμπάλαιο του 1880 και βάλε. Ήταν δίπλα στο γωνιακό της Δευτέρας Μεραρχίας και Καραΐσκου, αυτό που βλέπουμε στην φωτογραφία με τα πολλά παραθυράκια. Μια βαριά πόρτα ανοίγαμε ξύλινη και μπαίναμε από την Καραΐσκου σε ένα πλατύσκαλο μαρμαρένιο με μια μπορντούρα στενή μαύρη γύρω - γύρω και με ένα ατμοσφαιρικό ημίφως! Μια σκάλα ανέβαινε μέχρι τον πρώτο όροφο που ήταν το αγγλικό σχολείο, ξύλινη που αγκομαχούσε και έτριζε, κρα κρα τώρα έλεγες θα ανοίξει να με καταπιεί! Ήταν βαμμένη με καφετί λούστρο και η κουπαστή της απλή, κομψή ξύλινη, μα που κουνιόταν!
Έφτανες σε ένα διάδρομο που δεξιά κι αριστερά ήταν από δύο δωματιάκια, οι τάξεις μας κι απέναντι στο μέσον υπήρχε η γραμματεία που πηγαίναμε για πληρωμή κάθε μήνα. Ήταν στην μεσοτοιχία του γωνιακού σπιτιού και μάλλον ήταν το σαλόνι των πρώτων κτητόρων. Αυτή η αίθουσα είχε μια τεράστια τζαμαρία εσωτερική στο πλατύσκαλο που φτάναμε, από βαρύ κρύσταλλο που ήταν σκαλιστό ματ με λουλούδια πασχαλιάς. Στις τάξεις, μας υποδέχθηκαν και για πρώτη φορά, ατομικά τραπεζάκια με μια καρεκλίτσα από φορμάικα πράσινη. Διευθυντής μας ήταν ο κύριος Μπούας, σοβαρός άνθρωπος κι όμορφος σαν αστέρι του κινηματογράφου. Δάσκαλός μας ο κύριος Χαλδαίος που ήταν ένας μεσήλικας κομψός άνθρωπος που πάσχιζε να μας μαθαίνει τη σωστή εγγλέζικη προφορά. Τότε τα παιδιά, δεν προσφωνούσαμε ποτέ το μικρό όνομα των καθηγητών μας ή των διευθυντών μας, έτσι παρέμειναν μόνο με επίθετο στη μνήμη μας!
Από την πρώτη μέρας μας είπε ότι τα βιβλία μας έχουν έρθει από την Οξφόρδη κι έγραφαν "Oxford University Press 1954" και άρχιζε αμέσως το μάθημα στα αγγλικά. Δεν έχανε λεπτό από τη διδασκαλία και ήταν χαρούμενος και μας εκτιμούσε που μαθαίναμε και γαλλικά κι εμείς που είχαμε αγαπήσει περισσότερο τη γαλλική γλώσσα. Αποχαιρετούσαμε μετά το μάθημα όλα τα χρόνια .....Bonne Nuit κι εκείνος χαμογελούσε.
Στο τέλος κάθε χρονιάς όσοι αριστεύαμε, μας έδιναν κι ένα χαρτί περασμένο στη γραφομηχανή που έγραφε ότι παίρναμε Α' έπαινο! Εκεί βλέπαμε και θυμάμαι μέχρι τώρα που έγραφε την επωνυμία του σχολείου. English Language Institute of Piraeus.
Είμαστε στο 1956 πια, έχει έρθει η κρίση του Σουέζ και μαζί με αυτήν οι Στόλοι, έτσι η conversation στις δύο γλώσσες από τα δαιμόνια εφηβάκια ήταν εξασφαλισμένη! Από τους Αμερικανούς ναύτες που πλημμύριζαν το Πασαλιμάνι ζητούσαμε τσιγάρα! Από τους Γάλλους σαλτάραμε σαν κοκότες να τους πιάσουμε την κόκκινη φούντα που είχαν στο καπέλο τους, τους λέγαμε ότι το άγγιγμα θα μας φέρει τύχη!
Η γωνία Καραΐσκου και Δευτέρας Μεραρχίας πάντα γεμάτη από τις φωνές και τα γέλια μας! Το 1960 πλησίαζε, τότε που όλο το status Qwo θα άλλαζε....
Τώρα, όταν καμιά φορά περνάω δεν βλέπω τα απρόσωπα γραφεία ή τις πολυκατοικίες, ακούω όμως ακόμα τα γέλια μας και τις αγγλογαλλικούρες μας! Εκεί καθίσαμε άλλα τρία χρόνια ώσπου να τελειώσουμε και το γυμνάσιο που πήγαινε κάθε παιδί. Έπειτα τα ταξιδιάρικα πουλιά πέταξαν για άλλους προορισμούς. Τώρα πλησιάζοντας τα ογδόντα διαβάζω και τα αγγλικά βιβλία μου, που στις σελίδες τους έγραφα σε άπταιστα ελληνικά, ένα από τα αποφθέγματα της εποχής "Έρως είναι αυτό που κάνει τα λουλούδια να μπουμπουκιάζουνε και τα πουλιά να κελαηδούνε!". Τώρα λέω, Νανά μου... ήσουν ένας ρομαντικός μπουμπούνας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου