Η Ιστορία του Ταξιδιώτη των Κόσμων

Ο Ταξιδιώτης των Κόσμων και τα Κρυμμένα Όντα

«Υπάρχουν κι άλλα πράγματα, Οράτιε, στον ουρανό και στη γη, που δεν τα ονειρεύτηκε η φιλοσοφία μας» Γουίλιαμ Σαίξπηρ


Οι παλιές ιστορίες λένε πως κάποτε ο κόσμος των ξωτικών και ο κόσμος των ανθρώπων ήταν ένας κι αδιαίρετος μα κάτι συνέβη, χωρίστηκε στα δύο κι από τότε ο καθένας τους ζει στο δικό του κομμάτι του κόσμου. Οι παλιές ιστορίες μας λένε ακόμα, πως οι δύο αυτοί κόσμοι είναι τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους, όσο διαφορετική είναι η μέρα από τη νύχτα, ο αέρας από το χώμα ή το όνειρο από την πραγματικότητα.

Κι αν δεν υπήρχαν εκείνα τα λιγοστά μαγικά μονοπάτια που συνδέουν τους δύο αυτούς κόσμους είναι πολύ πιθανό να μην είχαμε τώρα, ούτε τις μαγευτικές ιστορίες των ξωτικών, μα ούτε και τα ίδια τα ξωτικά. Αν δεν υπήρχαν εκείνες οι ελάχιστες σχισμές από όπου ο ένας κόσμος εισχωρεί μέσα στον άλλον και μετά αποσύρεται και πάλι αφήνοντας πίσω του τα λιγοστά του ίχνη, σίγουρα θα είχαμε χάσει το πιο γοητευτικό κομμάτι των ονείρων μας.

Πολλές φορές ακούμε ή διαβάζουμε για ανθρώπους, που ξαφνικά εξαφανίζονται και κανείς δεν μαθαίνει ποτέ τίποτε γι’ αυτούς. Το μόνο που μένει πίσω τους είναι ερωτηματικά και υποθέσεις που αμβλύνουν την έμφυτη ανθρώπινη περιέργεια, τόσο πολύ που αποφασίζουν να διαιωνίσουν εκείνη τη φευγαλέα μεθυστική συνάντησή τους με το «παράξενο» και το «μαγικό», μέσα από τις ιστορίες που διηγούνται.

Κι είναι τότε που κι οι δικοί μας εσωτερικοί μηχανισμοί του θαυμαστού αρχίζουν να λειτουργούν κι ο κόσμος γύρω μας γίνεται μια θάλασσα που μας ταξιδεύει στις πιο μακρινές ακτές. Και δεν είναι καθόλου παράξενο αν κάποτε, στη διάρκεια αυτού του υπέροχου ταξιδιού μας, αρχίσουμε να αισθανόμαστε κάποια αδιόρατα νήματα να συνδέουν μ’ έναν περίεργο ακατανόητο τρόπο όλες αυτές τις ιστορίες και να νιώθουμε πως, κάπως, με κάποιο παράξενο υπέροχο τρόπο, όλες αυτές οι ιστορίες του κόσμου δεν είναι παρά μια και μοναδική ιστορία: η ιστορία του Ταξιδιώτη των Κόσμων.

Ο Robert Kirk, έβδομος γιος του James Kirk, ενός κληρικού από τη Σκωτία, σπούδασε Θεολογία και ακολούθησε κι ο ίδιος το δρόμο του πατέρα του φορώντας τελικά το σχήμα. Στα 1685 κατάφερε να διοριστεί στο Aberfoyle, στην παλιά ενορία του πατέρα του στην περιοχή των Highlands, όπου αφθονούσαν οι παλιές παραδόσεις των ξωτικών και των νεράιδων. Αν και θα περίμενε κανείς από τον Kirk να καταδικάσει αυτήν την παραδοσιακή πίστη του ποιμνίου του, στα 1691, ένα μόνο χρόνο πριν το «φαινομενικό» θάνατό του, τελειώνει μια συμπαθή προς τις παραδόσεις εκείνες εργασία, με θέμα: The commonwealth of Elves, Fauns and Fairies (A’ έκδοση, 1815)·

Στην εργασία του, αναφέρει για τα ξωτικά πως:

1) είναι ένα είδος που βρίσκεται μεταξύ των ανθρώπων και των αγγέλων,
2) τα σώματά τους είναι φωτεινά και ρευστά και μπορούν να εμφανίζονται ή να εξαφανίζονται κατά βούληση,
3) είναι έξυπνα και περίεργα,
4) μπορούν και κλέβουν οτιδήποτε τους αρέσει,
5) ζουν σε σπηλιές και μπορούν να φτάσουν οποιεσδήποτε ρωγμές του εδάφους απ’ όπου περνάει αέρας,
6) κάποτε είχαν τη δική τους κοινωνία και γεωργία,
7) δεν μπορούν να μείνουν σε μία περιοχή, αλλά ταξιδεύουν συνέχεια,
8) από τη φύση τους είναι σχεδόν άυλα,
9) ανήκουν σε φυλές, παντρεύονται, κάνουν παιδιά, πεθαίνουν,
10) έχουν σπίτια αόρατα για τα μάτια των ανθρώπων,
11) μιλούν με έναν σφυριχτό ήχο,
12) έχουν ρούχα και γλώσσα που για τους ανθρώπους φαντάζουν ανθρώπινα,
13) λένε πως τίποτα δεν πεθαίνει, πως όλα εξελίσσονται και επαναλαμβάνονται για πάντα,
14) έχουν αρχηγούς, όχι όμως οργανωμένη θρησκεία,
15) έχουν φιλοσοφικά βιβλία, καθώς και βιβλία για να διασκεδάζουν και
16) ίσως μπορείς να τα διατάξεις να εμφανιστούν μπροστά σου ανάλογα με τη θέλησή σου…

Ο Kirk είχε πίστη στις προσωπικές ψυχικές του δυνάμεις ως έβδομος γιος της οικογένειας, σε «μία μυστική δύναμη που πήγαζε από τη μήτρα του γονιού του, και η οποία αυξανόταν μέχρι τη γέννηση του έβδομου γιου για να διοχετευθεί σε εκείνον».Έτσι η μοίρα του Kirk, όπως πίστευε ο ίδιος, ήταν συνυφασμένη με την απόκρυφη γνώση του Βασιλείου των Ξωτικών. Κάποια μέρα στα 1692, εκεί που περπατούσε σ’ έναν νεραϊδόλοφο (dun-shee), «βυθίστηκε σ’ έναν τόσο απόλυτο λήθαργο που όλοι πίστεψαν πως είχε πεθάνει».

«Μετά τη λειτουργία της φαινομενικής κηδείας,» γράφει ο Sir Walter Scott στο βιβλίο του Demonology and Witchcraft (1830), ο διάδοχος του Kirk, αιδεσιμότατος Grahame, αναφέρει πως «…η μορφή του αιδεσιμότατου Robert Kirk εμφανίστηκε σ’ έναν συγγενή του και τον πρόσταξε να πάει στον Grahame του Duchray και να του πει:

Πες στον Duchray, που είναι κοινός μας εξάδελφος, πως δεν είμαι νεκρός, αλλά φυλακισμένος στη Χώρα των Ξωτικών και πως μόνο μια ελπίδα υπάρχει για να ξεφύγω. Όταν το αγέννητο παιδί μου, που ήταν ακόμα στην κοιλιά της μάνας του όταν εγώ εξαφανίστηκα, βαπτισθεί, θα εμφανισθώ στο δωμάτιο. Αν εκείνη ακριβώς τη στιγμή ο Duchray πετάξει πάνω από το κεφάλι μου ένα μαχαίρι ή ένα dirk (είδος σκοτσέζικου στιλέτου) που πρέπει να κρατάει στο χέρι του, ίσως επανέλθω στον κόσμο σας, αν δεν το κάνει τότε είμαι χαμένος για πάντα…».

«Συνεπής στο ραντεβού τους» συνεχίζει ο Scott, «ο κύριος Kirk εμφανίστηκε την ώρα του βαπτίσματος και “έγινε ορατός” αλλά, στον κόσμο μας ο κύριος Kirk δεν επανήλθε ποτέ». Όταν ο τάφος του Kirk, στην ανατολική πλευρά της αυλής στην εκκλησία του Aberfoyle, ανοίχτηκε κατά την εποχή του Scott δεν βρέθηκε κανένα πτώμα.

Αργότερα το μυστήριο πήρε νέα τροπή από το R. J. Stewart, συγγραφέα μιας κριτικής πάνω στο έργο του Kirk. Σ’ ένα κατοπινό του βιβλίο γύρω από την απόκρυφη γνώση των ξωτικών ο Stewart περιγράφει πως στα 1982, διαλογιζόμενος πάνω σ’ έναν λόφο στο Aberfoyle, βρέθηκε ξαφνικά να επικοινωνεί με … έναν κοντόχοντρο άνθρωπο, που όπως ισχυριζόταν ήταν ο Robert Kirk, ζωντανός ακόμα στο Βασίλειο των Ξωτικών! Ο Stewart γράφει πως ο Kirk του μίλησε για μία ομάδα ανθρώπων που τους αποκαλούσε «Οι Δικαιωμένοι Ανθρωποι» («The Justified Men»), που προέρχονταν από διαφορετικές εποχές και τόπους, οι οποίοι – όπως κι ο ίδιος – είχαν εισχωρήσει στο Βασίλειο των Ξωτικών με το φυσικό τους σώμα. Ο Kirk τον προσκάλεσε σ’ αυτή την ομάδα κι ο Stewart αισθάνθηκε μια πόρτα να ανοίγει από τον έναν κόσμο στον άλλο, μέσα από την οποία μπορούσε κι ο ίδιος να περάσει με το φυσικό του σώμα. Εκείνη τη στιγμή όμως ακούστηκε ο ήχος μιας μακρινής κόρνας αυτοκινήτου και τον επανέφερε στην καθημερινή πραγματικότητα.

Τί συνέβη τελικά στον αιδεσιμότατο Robert Kirk τη μακρινή εκείνη μέρα του 1692;

Κι ακόμα, τί συνέβη στο R. J. Stewart στον καταπράσινο λόφο του Aberfoyle στα 1982;

Κανείς δεν ξέρει.

Η παράδοση των ξωτικών δεν αποτελεί άλλο ένα είδος θρησκείας, αλλά είναι περισσότερο ένας πνευματικός δρόμος με τον οποίο μπορεί κανείς να συντονίσει μια επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων και άλλων μορφών ζωής. Τα ίδια τα ξωτικά είναι ζωντανά πλάσματα που βρίσκονται μόλις ένα βήμα δίπλα στην ανθρωπότητα. Το μόνο που απαιτείται από μας είναι μια ελάχιστη διαφοροποίηση στον τρόπο που κατανοούμε τον κόσμο γύρω μας. Πρόκειται για μια μορφή άχρονου παρόντος, μέσα στο οποίο μπαίνουμε ξαφνικά μετά από κάποιο σημείο.

Υπάρχουν πολλές παραδόσεις σε ολόκληρο τον κόσμο, και όλες τους λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο, αρκεί να μην απομακρυνθεί κάποιος απ’ αυτές. Μια παράδοση, είτε είναι βουδιστική, είτε μουσουλμανική, είτε ελληνική, είτε κελτική, κ.τ.λ., προσφέρει στον άνθρωπο ένα είδος νοητικής κατασκευής, μια μηχανή συντονισμού για τη συνείδησή του, μα και για τις ενέργειες που τον περιτριγυρίζουν. Ειδικότερα μάλιστα, σε κάποιες πανίσχυρες μαγικές παραδόσεις, όπου οι «αλλαγές» συμβαίνουν με την επέμβαση πλασμάτων από Αλλους Κόσμους.

Το σημαντικότερο είναι να βρίσκεσαι πάντοτε μέσα στα όρια κάποιας παράδοσης. Αν για οποιοδήποτε λόγο αποκλίνεις πάρα πολύ απ’ αυτήν ή αποφασίσεις να συνδυάσεις διαφορετικές παραδόσεις, τότε μπαίνεις σε πολύ ιδιόμορφα και επικίνδυνα μονοπάτια. Στο βιβλίο του The Power Within the Land, o R. J. Stewart υποστηρίζει πως οι Ιεροί Βασιλιάδες και οι Ιέρειες Βασίλισσες, συγχωνεύονται σε τέτοιο σημείο, που καταλήγουν να αντιπροσωπεύουν την ίδια τη Γη.

Κάποιοι συγκεκριμένοι άνθρωποι, τόσο σήμερα όσο και παλαιότερα, επέλεγαν για τον εαυτό τους μια εθελοντική θυσία. Αυτό ενέχει μέσα του την ιδέα του θανάτου και της αναγέννησης. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που επιλέγουν να φτάσουν σε ένα επίπεδο όπου η συνείδησή τους απορροφάται από τη γη. Οι αρχαίοι ιεροί βασιλιάδες το έκαναν αυτό χρησιμοποιώντας μια χώρα ή μια φυλή ή έναν τόπο. Πήγαιναν στη γη και επικοινωνούσαν με κάποιες ενέργειες ή κάποιες δυνάμεις, που δεν προέρχονταν από το χώρο των πνευμάτων, αλλά από την ίδια τη γη.

Φωτογραφίες: Η Διαμάχη του Oberon και της Titania από τον Noel Paton 1821-1901




Τέτοιου είδους οντότητες υπάρχουν παντού

Οι ανθρωπολόγοι τις αποκαλούν «προγονικά πνεύματα». Είναι δυνάμεις που κρύβει η ίδια η γη, ο ίδιος μας ο πλανήτης. Στην Ιρλανδία για παράδειγμα τα ονόμασαν ξωτικά. Υπάρχει μια αρχαία παράδοση που συνδέεται με το «Λούσιφερ», που είναι ο άγγελος του φωτός κι όχι μια σατανική παρουσία όπως την ξέρουμε. Ο Λούσιφερ έρχεται στη γη και μαζί του έρχονται και πάρα πολλά άλλα πλάσματα, που στη συνέχεια γίνονται τα ξωτικά της κέλτικης παράδοσης. Ο Λούσιφερ ήταν ένας προχριστιανικός μύθος για τον τρόπο που η συνείδηση και η δύναμη μπλέχτηκαν με τον πλανήτη σε μια εποχή που οι άνθρωποι δεν είχαν εμφανιστεί ακόμα.

Πώς μπορούμε να ξυπνήσουμε τα κοιμώμενα πλάσματα της γης; Υπάρχουν διαφορετικά επίπεδα «κοιμωμένων». Φαίνεται να έχουν σχέση με την εσωτερική μας αφύπνιση. Μπορούμε να τους βρούμε σε διάφορες περιοχές, σε μια κατάσταση αιώνιας ακινησίας. Με την εσωτερική μας όραση, τους αντικρίζουμε σαν πλάσματα που κοιμούνται πάνω στην πέτρα, σε κάποιο λόφο ή οπουδήποτε, ή σαν κάποιο γέροντα που κοιμάται σε μια σπηλιά ή σε ένα υπόγειο μέρος. Εξυπηρετούν διάφορες λειτουργίες. Κάποιες φορές είναι φύλακες και ξυπνούν μόνο όταν υπάρχει κίνδυνος ή μεγάλη ανάγκη. Επί χιλιάδες χρόνια η παράδοση αυτών των πλασμάτων ήταν διαδεδομένη. Κάποιος πήγαινε σε μια περιοχή και «κοιμόταν» για ένα διάστημα μέχρι να έρθει κάποιος άλλος να τον αντικαταστήσει. Τώρα κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Η αλυσίδα της παράδοσης έσπασε…

Ο θρύλος επαναλαμβάνεται και συνήθως αποκαλείται «Ο Βασιλιάς Κάτω από το Λόφο». Μιλά πάντα για κάποιον τοπικό ήρωα ο οποίος δεν πέθανε, αλλά κοιμάται σε ένα μυστικό μέρος, περιμένοντας το κάλεσμα των συμπατριωτών του όταν θα έχουν την ανάγκη του. Στο θρύλο αυτό συμμετέχουν οι μυθικές φιγούρες του Αρθούρου και του Μέρλιν στην κέλτικη παράδοση, ο «Μαρμαρωμένος Βασιλιάς» στην ελληνική παράδοση, ο θιβετιανός ήρωας Γκεσάρ και ο Καρλομάγνος στην τευτονική παράδοση. Στα κελτικά ρομαντικά έπη, ο Πάρσιφαλ δίνει το Άγιο Δισκοπότηρο στον «Πάσχοντα Βασιλιά» Αρθούρο λέγοντας του: «Drink. You and the Land are One» («Πιες. Εσύ και η Χώρα ΕίσαστεΈνα»).

Ο τάφος του X. Φ. Λάβκραφτ στο Πρόβιντενς του Ρόντ Άιλαντ έχει την επιγραφή: «I Am Providence»(«Εγώ Είμαι το Πρόβιντενς»). Ο μάγος Μέρλιν εξαφανίζεται και κοιμάται σε ένα μυστικό υπόγειο μέρος, περιμένοντας να ξαναφτιαχτεί η Στρογγυλή Τράπεζα και να τον ξυπνήσει. Ο Γουίλιαμ Μπλέηκ είχε κάποτε ένα όραμα του γίγαντα Άλμπιον, ο οποίος ήταν ένας από τους μεγαλύτερους ονειρευτές και ο οποίος είχε πάρει πάνω του όλη τη χώρα της Αγγλίας. Στην αρχαία ελληνική παράδοση ο Τιτάνας Κρόνος κοιμόταν περιμένοντας κάποιες συγκεκριμένες πλανητικές κινήσεις, για να ξυπνήσει και να επαναφέρει τη Χρυσή εποχή.

Όμως ο «Ονειρευτής» μπορεί να είσαι κι εσύ ο ίδιος.

Ο «Ονειρευτής» μπορεί να είναι τοπικός, εθνικός, φυλετικός, μυθικός, θρησκευτικός ή ακόμα και πλανητικός. Το ζήτημα των Ονειρευτών φαίνεται να συνδέεται με το πώς η συνείδηση και η ενέργεια μπαινοβγαίνουν μέσα στο σχετικό χρόνο, με το πώς εμπλεκόμαστε εμείς οι ίδιοι με τη διαδικασία αυτή και με το πώς αντιλαμβανόμαστε ή «θάβουμε» κάποια πράγματα.

Ο χριστιανικός κωδικός θρύλος των «Επτά Κοιμώμενων Νέων της Εφέσου», σχετίζεται επίσης με όλα αυτά. Το 250 μ.κ.ε. επτά νεαροί κρύφτηκαν σε μια σπηλιά κοντά στηνΈφεσο για να γλυτώσουν από τους διωγμούς. Αποκοιμήθηκαν στη σπηλιά και ανακαλύφθηκαν εκεί διακόσια χρόνια μετά, το ίδιο νέοι όσο ήταν όταν κοιμήθηκαν. Η μνήμη αυτών των «επτά αγίων» γιορτάζεται στις 27 Ιουλίου, ημέρα προσευχής για όλους εκείνους που υποφέρουν από αϋπνία! Ακόμη πιο αρχαία είναι η ιστορία του Επιμενίδη, ο οποίος περιπλανήθηκε σε μια «Νεραϊδοσπηλιά» (Νυμφαίο) της Κρήτης, τον 7° αιώνα π.κ.ε. άκουσε τα τραγούδια των νεράιδων, αποκοιμήθηκε και ξύπνησε εκατό χρόνια αργότερα.

Θυμηθείτε και τη Χιονάτη με τους «Επτά Νάνους», η οποία τρώει ένα μαγεμένο μήλο και πέφτει σε έναν βαθύ ύπνο από τον οποίο ξυπνά μόνο με το φιλί του αγαπημένου της. Το παραμύθι της «Ωραίας Κοιμωμένης» (The Sleeping Beauty), που τρυπιέται στο δάχτυλο από μια μαγεμένη βελόνα και πέφτει σε έναν εκατονταετή ύπνο, ταυτίζεται με μια αρχαιότερη ιστορία της Βόρειας Μυθολογίας, στην οποία ο Βόταν μαγεύει την Μπρουνχίλντα και την βάζει να κοιμηθεί αιώνια, περικυκλωμένη από μια μαγική άσβηστη φωτιά, από τις φλόγες της οποίας μόνο ο πιο γενναίος ήρωας μπορεί να περάσει και να ξυπνήσει την Μπρουνχίλντα μ’ ένα φιλί. Η ωραία κοιμωμένη ή ο κοιμώμενος ήρωας είναι ο βασιλιάς ή η βασίλισσα των Ξωτικών.

Κατά τους Χριστιανούς μυστικιστές του μεσαίωνα, δεν είναι παρά ο ίδιος ο Εωσφόρος που κοιμάται στο κέντρο της Γης (στην Κούφια Γη). Κατά τη νεότερη παράδοση του Φανταστικού (βλέπε τα έργα του Χ.Φ.Λάβκραφτ και της σχολής του) δεν είναι παρά ο «Κθούλου» που «στον οίκο του στη βυθισμένη Ρ’λυέ κοιμάται και ονειρεύεται» αλλά και εκείνος ο αινιγματικός στίχος από το θρυλικό Νεκρονομικόν: «δεν είναι νεκρό εκείνο που αιώνια μπορεί να περιμένει, κι έπειτα από το πέρασμα ανείπωτων αιώνων ακόμη κι ο θάνατος μπορεί να πεθάνει».Ή μήπως οι «Δικαιωμένοι Ανθρωποι» (The Justified Men) δεν είναι παρά οι Δικαιωμένοι Αρχαίοι της Μου-Μου» (The Justified Ancients of MuMu); Πρέπει να βρούμε τον αιδεσιμότατο Kirk για να μας το απαντήσει…

@Ναούμ Θεοδοσιάδης, strange n1 Ιούνιος 1998 /Ξωτικά, εκδόσεις Αρχέτυπο, 2006

O θάνατος του Βασιλιά Αρθούρου.
Ενα έργο του James Archer (1860) γεμάτο με κωδικούς συμβολισμούς.



Rip Van Winkle. “The myth of the sleeping valley” Irving Washington
Ο θρυλικός ήρωας που κοιμήθηκε 100 χρόνια ονειρευόμενος τον κόσμο των ξωτικών.



“Ήτανε για καλή ή για κακή μου μοίρα που το πάθος μου για περιπλάνηση έχει ικανοποιηθεί. Περιπλανήθηκα μέσα σε διαφορετικές χώρες και είδα με τα μάτια μου πολλές από τις άστατες σκηνές της ζωής. Δεν μπορώ να πω ότι τις μελέτησα με το μάτι ενός φιλόσοφου, τις είδα μάλλον με το πλανόδιο βλέμμα που οι ταπεινοί εραστές του γραφικού αφήνουν να κυλήσει απ’ τη βιτρίνα ενός μαγαζιού έργων τέχνης σε μια άλλη και που πότε απορροφιέται από την απεικόνιση της ομορφιάς, πότε από τις παραμορφώσεις της γελοιογραφίας και πότε από τη χάρη του τοπίου.

Όπως όμως είναι η μόδα στους μοντέρνους τουρίστες να ταξιδεύουνε με το μολύβι στο χέρι και να φέρνουν πίσω το χαρτοφύλακά τους γεμάτο με ιχνογραφήματα, έτσι κι εγώ έχω τη διάθεση να φτιάξω μερικά για τη διασκέδαση των φίλων μου. Οπωσδήποτε όμως, όταν σκύβω και κοιτάζω τις σημειώσεις μου, που κράτησα γι’ αυτό το σκοπό, η καρδιά μου σχεδόν ραγίζει καθώς ανακαλύπτει πόσο το οκνό μου χιούμορ μ’ έφερε μακριά από τα μεγάλα πράγματα, που μελετιούνται από κάθε κανονικό ταξιδιώτη, που θα ‘θελε να εκδόσει ένα βιβλίο.

Φοβάμαι πως θα δώσω την ίδια απογοήτευση, που δίνει κι ένας άτυχος τοπιογράφος, που, ενώ ταξίδεψε στην Ευρώπη, ακολουθώντας όμως τη στροφή της αλήτικης κλίσης του, σκιτσάρισε κώχες, γωνιές και πλατείες. Συνακόλουθα το βιβλίο ιχνογραφίας του ήτανε γεμάτο από αγροτόσπιτα, τοπία και σκοτεινά ερείπια· αμέλησε να ζωγραφίσει τον Άγιο Πέτρο ή το Κολοσσαίο, τον καταρράχτη του Τέρνι ή τον κόλπο της Νάπολης· και σ’ ολόκληρη τη συλλογή του δεν είχε ούτε ένα παγόβουνο ή ένα ηφαίστειο”. Ουάσινγκτον Ίρβινγκ.



Την συναρπαστική ιστορία του Ακέφαλου Καβαλάρη αφηγείται ο Ουάσινγκτον Ίρβινγκ στον Μύθο της Κοιμισμένης Κοιλάδας
«Ολόκληρη η γειτονική περιοχή είναι γεμάτη με τοπικές ιστορίες, στοιχειωμένες μεριές και εσπερινές δεισιδαιμονίες· σε καμία άλλη μεριά της χώρας δε διασχίζουν τόσο συχνά τον ουρανό οι διάττοντες αστέρες και πουθενά αλλού δε λάμπουν οι μετεωρίτες έτσι όσο πάνω απ’ αυτή την κοιλάδα και φαίνεται πως ο απαίσιος εφιάλτης τούτο το μέρος έχει διαλέξει για να στήνει τα παιχνίδια του. Οπωσδήποτε όμως το κυρίαρχο πνεύμα, που συχνάζει σ’ αυτή τη στοιχειωμένη περιοχή και φαίνεται να είναι επικεφαλής όλων των δυνάμεων του αέρα, είναι η παρουσία ενός ακέφαλου σώματος πάνω σ’ άλογο. Μερικοί λένε πως είναι το φάντασμα κάποιου Γερμανού στρατιώτη, που το κεφάλι του κόπηκε από μια μπάλα κανονιού σε μια ανώνυμη μάχη στον Επαναστατικό Πόλεμο και που οι ντόπιοι τον βλέπουν κάθε τόσο να τρέχει ορμητικά μέσα στη σκοτείνια της νύχτας σαν να ήταν καβάλα στα φτερά του ανέμου.

Οι παρουσίες του δεν περιορίζονται στην κοιλάδα, φορές-φορές επεκτείνονται στους γειτονικούς δρόμους και μάλιστα στους γύρω χώρους μιας εκκλησίας, που δεν ήταν και πολύ μακριά. Πραγματικά, μερικοί από τους πιο αυθεντικούς ιστορικούς αυτών των μερών, που με μεγάλη προσοχή έχουνε συλλέξει και έχουν αντιπαραβάλει όλα τα στοιχεία που υπάρχουν και που αφορούν αυτό το φάντασμα, υποστηρίζουν πως το σώμα του στρατιώτη έχει ενταφιαστεί στην αυλή της εκκλησίας και ότι το φάντασμα τρέχει με τ’ άλογο στο πεδίο της μάχης αναζητώντας νυχτιάτικα το κεφάλι του· και ότι το ορμητικό τρέξιμο, που μοιάζει με μεσονυχτιάτικο σίφουνα την ώρα που μερικές φορές διασχίζει την Κοιλάδα, χρωστιέται στην αργοπορία του και στη βιασύνη του να γυρίσει πίσω στην αυλή της εκκλησίας πριν να χαράξει η μέρα. Τέτοιο είναι το γενικό νόημα αυτής της μυθικής δεισιδαιμονίας, που προμήθεψε υλικά για πολλές άγριες ιστορίες σ’ αυτή την περιοχή των σκιάσεων και το φάντασμα είναι γνωστό, σ’ όλα τα χωριάτικα τζάκια, με το όνομα του Ακέφαλου Καβαλάρη της Κοιμισμένης Κοιλάδας».

πηγη