Του ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΣΤΑΡΑΝΤΖΗ
Δικηγόρου στον Άρειο Πάγο.
Εξ’ αιτίας και με αφορμή το βιβλίο της ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού γράφτηκαν και δημοσιεύτηκαν πολλά, από τους αγνοούντες τη Νεοελληνική ιστορία και δυστυχώς πολύ λίγα από τους γνωρίζοντες,
φοβούμενοι, ασφαλώς, οι δεύτεροι τη φοβερή κατηγορία και διαβολή του «αντιδραστικού» και του «φασίστα». Αυτά συμβαίνουν στη χώρα μας, όπου κατ’ αντιστροφή του ιστορικού αξιώματος την ιστορία τη γράφει ο Νικητής, την ιστορία του εμφυλίου πολέμου του 1944 και 1948 δεν την έγραψε ο Νικητής αλλά ο … ηττημένος. Εξ’ ίσου όμως σοβαρό ατόπημα και επιστημονικώς απαράδεκτη αλλοίωση που διαπράχθηκε σε βάρος της ιστορικής αλήθειας με το βιβλίο της ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού, για το οποίο η Ακαδημία Αθηνών έχει καταθέσει εμπεριστατωμένες και ιστορικά έγκυρες και ηλεγμένες απόψεις, η αλήθεια κακοποιήθηκε, διεστραβλώθηκε και αλλοιώθηκε και από μερικούς διεθνολογούντες, οι οποίοι, δίκην «αβανταδόρου» έσπευσαν σε πρόσθετη παρέμβαση υπέρ των πρώτων για να συναντηθεί έτσι η ιστορική άγνοια με την άγνοια του διεθνούς δικαίου και των διμερών και διεθνών συνθηκών που έχει υπογράψει η χώρα μας.
Θέλοντας οι «διεθνολόγοι» να αντιροπήσουν και να μειώσουν τη βαρβαρότητα, την απανθρωπιά του τουρκικού στρατού και – όχι μόνο – κατά την καταστροφή της Σμύρνης το 1922, σε βάρος του άμαχου Ελληνικού πληθυσμού, προσέφυγαν, με παχυλή άγνοια και με αβάσταχτη ελαφρότητα, στο άρθρο 59 της Συνθήκης της Λωζάνης – Συνθήκη Ειρήνης μετά της Τουρκίας που υπέγραψε η χώρα μας, ως ηττηθείσα την 30 Ιανουαρίου και 24 Ιουλίου του 1923 στην ομώνυμη πόλη της Ελβετίας. Νομίζοντες ότι εκεί και από κει θα αντλήσουν συγκεκριμένα και συγκροτημένα επιχειρήματα για να θεμελιώσουν κατηγορία εναντίον του Ελληνικού στρατού ότι αυτός διέπραξε απανθρωπιές και βαρβαρότητες, ως καταχτητικός στρατός στα εδάφη της Μικράς Ασίας και Ανατολίας μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1922.
Τα άρθρο της Συνθήκης της Λωζάνης έχει ως εξής:
Άρθ. 59 «Η Ελλάς αναγνωρίζει την υποχρέωσιν αυτής όπως επανορθώσει της προξενηθείσας εν Ανατολία ζημίας εκ πράξεων του ελληνικού στρατού ή της ελληνικής διοικήσεως, αντιθέτων προς τους νόμους του πολέμου».
Στα νομικά κείμενα, όπως είναι τα κείμενα των διμερών και των διεθνών συνθηκών, ισχύουν οι καθιερωμένοι μέσα στο νομικό πολιτισμό της Ευρώπης τρόποι ερμηνείας, ως εργαλεία αποκαλύψεως του αληθούς νοήματος σε περίπτωση ασάφειας στη διατύπωση των κειμένων. Η ερμηνεία αρχίζει με τη γραμματική ερμηνεία και διαμέσου της λογικής ερμηνείας καταλήγει τελολογική.
Η «γραμματική ερμηνεία» συνίσταται στην αναζήτηση της γραμματικής – γλωσσικής σημασίας των χρησιμοποιουμένων λέξεων από το νόμο ή τη διμερή ή διεθνή συνθήκη που παραμένει νομικό σώμα και κείμενο και δευτερευόντως πολιτικό. Κάθε ερμηνεία εκ των λέξεων άρχεται και ουδεμία ερμηνεία δύναται να υπερβεί το δυνατόν νοηματικόν περιεχόμενον της χρησιμοποιημένης εννοίας. Μια λοιπόν ανάγνωση και γραμματική ερμηνεία του άρθρου 59 της Συνθήκης της Λωζάνης μας οδηγεί στα κάτωθι αναμφισβήτητα συμπεράσματα.
1) Το άρθ. 59 διατυπώνεται με αξίωση των νικητών Τούρκων για να ρυθμίσει ζημίες που προκάλεσε ο ελληνικός στρατός.
2) Με τον διαυγή όρο «ζημιές» εννοούνται μόνον οι καθαρώς και αποκλειστικώς υλικές ζημίες που προκλήθηκαν σε λιμάνια, αεροδρόμια, δημόσια κτίρια κλπ εξ’ αιτίας των πολεμικών επιχειρήσεων.
3) Πουθενά δεν αναφέρεται στη Συνθήκη της Λωζάνης περί ηθικών βλαβών του τουρκικού πληθυσμού οι οποίες προκληθήκανε από τον ελληνικό στρατό.
4) Η φράση του άρθ. 59 «Αντίθετες προς τους νόμους του πολέμου» θέλει να αναδείξει και επισημάνει όχι θηριωδίες και βαρβαρότητες οι οποίες γίνονται σε βάρος της ηθικής προσωπικότητας του αμάχου – της τιμής, της υγείας της υπόληψης των γυναικών, της σωματικής ακεραιότητος, της ζωής κλπ – αλλά υλικές καταστροφές οι οποίες γίνονται κατά τη διεξαγωγή του πολέμου και κατά παράβαση της Αρχής της αναλογίας και του σκόπιμου, του ενδεδειγμένου για την επίτευξη στρατιωτικού στόχου. Καταστροφή πχ. στρατιωτικού ή πολιτικού νοσοκομείου, σχολείο μαθητών, καταστροφή νηπιαγωγείου και ασύλου ανιάτων. Αυτές είναι οι ζημιές πέραν και αντίθετες προς τους νόμους του πολέμου.
5) Πλην των υλικών ζημιών ή έννομος εσωτερική και διεθνής τάξη αναγνωρίζει αν όχι υπέρτερες τουλάχιστον ισότιμες με τις υλικές και τις ηθικές βλάβες και ζημίες και είναι αυτές ο ψυχικός πόνος, η ψυχική οδύνη, η ψυχική στενοχώρια που αισθάνεται ο αδικηθείς όταν κυρίως έχει προσβληθεί στην ηθική του προσωπικότητα στην οποία περιέχονται κυρίως άϋλες, ηθικές αξίες, π.χ. η τιμή των γυναικών, υπόληψη, σωματικός βασανισμός, ψυχικός βασανισμός.
6) Μέσα σε αυτή την έννοια της ηθικής ζημιάς και βλάβης υπάγονται και οι θηριωδίες και οι βαρβαρότητες ενός στρατού αμυνόμενου ή επιτιθέμενου.
Η ηθική ζημιά αναφέρεται σε όλα εκείνα τα άϋλα πνευματικά και ηθικά αγαθά που συνιστούν τη προσωπικότητα του Ανθρώπου. Κάθε άλλη ζημιά είναι υλική. Γι΄ αυτές και μόνο τις υλικές ζημιές ορίζει το άρθ. 59. Δεν κάνει λόγο για ηθική ζημιά. Στην ηθική ζημιά υπάγονται οι ωμότητες, οι βαρβαρότητες, οι απανθρωπιές ενός στρατού που διαπράττονται κυρίως σε άμαχο πληθυσμό σε βάρος της τιμής, της αγνότητος γυναικών σε κακοποίηση γερόντων, ανηλίκων κλπ. Στον πόλεμο και μεταξύ των εμπολέμων οποιαδήποτε βία, ακόμα και η πιο έντονη, η πιο τραχεία και βάναυση θεωρείται συνέπειά του και αποτέλεσμά του. Στον πόλεμο, γράφει ο Κλαούζεβιτς στη «Φιλοσοφία του πολέμου»οι ηθικές ιδέες φαντάζουν … ως φλυαρίες. Το πράγμα διαφοροποιείται όταν η βία του πολέμου στρέφεται εναντίον αμάχου πληθυσμού κατά του οποίου διαπράττονται ωμότητες και θηριωδίες, βαρβαρότητες και απανθρωπιές. Τότε προσβάλλεται και ο ηθικός πολιτισμό της ανθρωπότητας και υπάρχει έγκλημα κατά του πολιτισμού της Ανθρωπότητας. Στην δίκη της Νυρεμβέργης εκδικάσθηκε και έγκλημα κατά του πολιτισμού της Ανθρωπότητας προταγμένο από του κατηγορούμενους Γερμανούς Στρατηγούς.
ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ: Αναφέρει πουθενά το αρθρ. 59 της Συνθήκης της Λωζάνης για ηθικές βλάβες ή ηθικές ζημίες σε βάρος του Τουρκικού πληθυσμού; Εάν ο στρατός μας είχε διαπράξει ωμότητες, απανθρωπιές, θηριωδίες, βαρβαρότητες, δεν θα αναφερόταν σε μια διάταξη, σε μια παράγραφο της Συνθήκης; Εάν είχαν διαπραχθεί αυτά που αναφέρουν οι παρερμηνεύοντες το αρ. 59 της Συνθήκης, οι συκοφάντες της χώρας μας και του στρατού μας δεν θα απαιτούσε η νικήτρια Τουρκία την αποκατάσταση; Ή δεν θα ζητούσε τη παροχή συγνώμης, ως το ηπιότερο αίτημα σε βάρος ηττημένης χώρας; Ο νικητής πάντα επιβάλλει τους όρους του και ο νικητής πάντα γράφει την ιστορία.
Δεν προκύπτει από την αληθή ερμηνεία του αρ. 59 της Συνθήκης της Λωζάνης ότι ο στρατός μας έκανε θηριωδίες και βαρβαρότητες στην Ανατολία σε βάρος του Τουρκικού Λαού, ούτε μπορεί να κατηγορηθεί ότι έγινε αίτιος … «συνωστισμού»!!!
Η ιστοριογραφία εξυπηρετεί την ιστορική αλήθεια και δεν καταντά θεραπαινίδα της πολιτικής σκοπιμότητας. Η ιστορία συνήθως κατασκευάζει ιδεολογία, αλίμονο όμως στην ιδεολογία όταν θέλει να κατασκευάσει ιστορία.
Τα γεγονότα είναι ιερά: ο Κανών αυτός οριοθετεί την ιστοριογραφία και δεσμεύει τη κριτική-ιστορική έρευνα. Πέρα απ’ το χρυσό αυτό κανόνα υπάρχει η πλαστογραφία της ιστορίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου