Τρία χωριά: τα Βρουβιανά , το Αυλάκι και το Περδικάκι βρίσκονται στον αυχένα του βουνού, στην αγκαλιά του δάσους, στο βουητό του Αχελώου και στο σμαραγδί φόντο της λίμνης των Κρεμαστών.
Τα Βρουβιανά απλώνονται νωχελικά απέναντι από τα βουνά των Αγράφων. Μέσα σε μια καταπράσινη πλαγιά και πάνω από έναν όμορφο κάμπο, που καταλήγει στην κοίτη άλλοτε του ποταμού Αχελώου και άλλοτε της τεχνίτης λίμνης των Κρεμαστών. Χρειάζεται να διανύσεις 82 χιλ. από το Αγρίνιο για να φτάσεις στο όμορφο χωριό μας.
Η διαδρομή είναι ευχάριστη. Στα πρώτα χιλιόμετρα ταξιδεύεις δίπλα στη λίμνη των Κρεμαστών. Στη συνέχεια ο δρόμος ανηφορίζει μέσα σε δάσος από έλατα και αισθάνεσαι δέος, αντικρίζοντας την άγρια ομορφιά του βουνού και της λίμνης στο βάθος.
Η ύπαρξη του χωριού μας, χρονολογείται σύμφωνα με μαρτυρίες τουλάχιστον στα 300 χρόνια. Κάποιες μαρτυρίες κάνουν λόγο μέχρι και 500 χρόνια ιστορίας. Η μορφολογία παλιότερα ήταν αρκετά διαφορετική. Συγκεκριμένα εκεί που είναι σήμερα ο ΄΄χαλιάς΄΄ ήταν λάκκα και είχαν καλύβες οι Καρατζουναίοι. Στα τέλει περίπου του 18ου αιώνα, μετά από μεγάλη θεομηνία που κράτησε μέρες, κατέβηκε από το βουνό όλος αυτός ο χαλιάς και σκέπασε το σημείο.
Λέγεται ότι κάποιος Κώστας Καρατζούνης που βρισκόταν στο βουνό, όταν είδε το βουνό να «κατεβαίνει» τουφέκισε με το όπλο του και φώναξε για να προλάβει ο κόσμος να απομακρυνθεί. Μάλιστα μια γυναίκα που δεν πρόλαβε να φύγει, ανέβηκε σε ένα πολύ μεγάλο πουρνάρι και σώθηκε. Πολλοί θα θυμούνται αυτό το δέντρο, που βρισκόταν στο σημείο που είναι σήμερα το σπίτι του Λάζαρου Καρατζούνη.
Σωζόταν μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1980 και φαινόταν μόνο τα κλαδιά του, μιας και ο κορμός του ήταν καλυμμένος από το χαλιά. Μαρτυρίες λένε πως με αυτή τη θεομηνία, είχε κατεβάσει χαλιά από το βουνό προς τον κάμπο και το ρέμα ‘’Αράτσου’’ στις ‘’Κοπρισιές’’, στο σημείο που λέγεται χαλίκι, από όπου πήρε και την ονομασία του. Με την ίδια θεομηνία, τα ορμητικά νερά του Αχελώου, παρέσυραν ένα τεράστιο πλάτανο όρθιο, που χτυπώντας πάνω στο παλιογέφυρο το γκρέμισε. Τα πρώτα σπίτια που κτίστηκαν στο σημείο που είναι σήμερα το χωριό, ήταν τέσσερα: Το Καρατζουναίικο, το Καναβαίικο, το Ματσιουλαίικο και το Ροϊδαίικο.
Τα νοικοκυριά παλιά ήταν διασκορπισμένα στον κάμπο και τις στάνες. Εκεί που ο καθένας είχε τις δουλειές του. Με το πέρασμα των χρόνων και τον ερχομό σύγχρονων μέσων, εγκαταστάθηκαν στο σημείο που είναι σήμερα το χωριό μας, δημιουργώντας ένα πυκνοκατοικημένο και πανέμορφο χωριό. Η αρχική του ονομασία ήταν Προβιανή, (τόπος κατάλληλος για την εκτροφή προβάτων) που όπως λέγεται ήταν και ο λόγος της αρχικής του ονομασίας.
Οι περισσότεροι κάτοικοι είναι κτηνοτρόφοι. Από τα χαράματα βγαίνουν στις πλαγιές ή στον κάμπο με τα κοπάδια τους. Από τα παιδικά τους χρόνια, με μια γκλίτσα στο χέρι που πολλές φορές δεν αποχωρίζονται ούτε στο καφενείο. Πασίγνωστη στη ευρύτερη περιοχή η φιλοξενία στα Βρουβιανά.
Η φιλοξενία που προσέφεραν πάντα με ευχαρίστηση οι Βρουβιανίσοι, σε όποιον περνούσε από το χωριό μας, ήταν κυρίαρχο και χαρακτηριστικό στοιχείο του χωριού. Μάλιστα πολλές φορές, φιλονικούσαν στα καφενεία για το ποιος θα φιλοξενήσει στο σπίτι του, τον όποιο επισκέπτη. Ξακουστό ήταν το εμποροζωοπανήγυρο του Αϊ Γιαννιού στις 29 Αυγούστου. Διαρκούσε μια εβδομάδα και διατηρείται μέχρι σήμερα, διήμερο πλέον. ‘’Κόσμημα’’ της περιοχής, το γεφύρι της Τέμπλας. Είναι ένα έργο τέχνης, που γεφυρώνει την Αιτωλοακαρνανία με την Ευρυτανία. Μεγάλο και επιβλητικό δεσπόζει στην ευρύτερη περιοχή.
Πέτρινο γεφύρι χτισμένο το 1911. Στέκει αγέρωχο και αντέχει τις «επιθέσεις» από τα ορμητικά νερά του Αχελώου. Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, υπήρξαν πολλοί αξιόλογοι Βαλτινοί αρματωλοί. Ένας από αυτούς ήταν ο Γιάννης ο Μπουκουβάλας. Ο γέρο Μπουκουβάλας, ο σπουδαιότερος της οικογένειας των Μπουκουβαλέων.
Ο καπετάνιος που έζησε περίπου στο 1700, με πολλές μάχες και μεγάλες νίκες, στην ευρύτερη περιοχή, με σημαντικότερη αυτή στο Κεράσοβο. Υπήρξε καπετάνιος στο αρματολίκι των Αγράφων και είχε το αρχηγείο και ορμητήριο του, στον κάμπο του χωριού μας. Κατοικούσε με την οικογένειά του, στο σημείο που μέχρι και σήμερα λέγετε: στου Μπουκουβάλα.
Υπάρχει και μια σπηλιά δίπλα στον Αχελώο, η σπηλιά του Μπουκουβάλα, που ο καπετάνιος τη χρησιμοποιούσε ως κρησφύγετο. Μάλιστα μια φορά χρειάστηκε να κρύψει εκεί γυναικόπαιδα του χωριού, για να τα σώσει από τους Τούρκους. Προστατεύοντας τη σπηλιά με τα παλικάρια του και μετά από μάχες πολλών ημερών, κατάφερε να φυγαδεύσει τα γυναικόπαιδα και να τα σώσει. Οι τελευταίοι απόγονοι των Μπουκουβαλαίων, είναι οι κόρες του αείμνηστου Χρήστου Μπουκουβάλα που γεννήθηκε και έζησε στο χωριό μας.
– Τα Βρουβιανά από το 1841 μέχρι το 1912 ανήκαν στον δήμο Ιδωμένης, με την ονομασία Προβιανή. – Το 1912 όταν πολλοί δήμοι καταργήθηκαν και θεσμοθετήθηκαν οι κοινότητες, τα Βρούβιανά ανήκαν στην κοινότητα Σακαρετσίου, με την ονομασία Προβιανή, μαζί με τα χωριά Σακαρέτσι, Βερβίτσα ( Αυλάκι) και Μηλιά.
– Η πρώτη επίσημη καταγραφή από την Εθνική Στατιστική Υπηρεσία, έγινε το 1907 ως οικισμός του Σακαρετσίου, με την ονομασία Προβιανή και 274 κατοίκους.
– Το Προβιανή με τον καιρό επαλείφθηκε και πήρε τη σημερινή του ονομασία, Βρουβιανά.
– Το 1965 μετά από προσπάθειες κατοίκων Βρουβιανών και Αυλακίου , τα δύο χωριά Βρουβιανά και Αυλάκι αποσπάστηκαν από την κοινότητα Σακαρετσίου και σχημάτισαν ξεχωριστή κοινότητα με έδρα τα Βρουβιανά.
– Το 1998 με το σχέδιο Καποδίστρια, τα Βρουβιανά ανήκουν διοικητικά στο δήμο Ινάχου.
– Το 2010 με το νέο σχέδιο Καλλικράτης ανήκουν πλέον στο δήμο Αμφιλοχίας. Οι μεταφορές και οι μετακινήσεις παλιά ήταν ιδιαιτέρα δύσκολες.
Γινόταν με ζώα και πεζοπορία. Τις περισσότερες φορές χρειαζόταν αρκετές μέρες για να φτάσει κανείς στον προορισμό του.
Ο πρώτος δρόμος που εξυπηρετούσε τις ανάγκες των συγχωριανών μας, ήταν από τη μεριά της Ευρυτανίας και έφτανε μέχρι τη γέφυρα της Τέμπλας. Αργότερα οι κάτοικοι του χωριού, με προσωπική εργασία έφτιαξαν το δρόμο μέχρι την πλατεία του χωριού.
-Το 1974 είδαμε με χαρά τη μπουλντόζα να φτάνει στο χωριό μας, λύνοντας το πρόβλημα της συγκοινωνίας. Με τον ερχομό του ηλεκτρικού ρεύματος το 1977, μας έμεινε πλέον ανάμνηση το διάβασμα κάτω από το λιγοστό φώς της λάμπας (λαμπόγιαλο). Δύσκολη και η τηλεφωνική επικοινωνία στο χωριό μας. Μιας και υπήρχαν δύο μονάδες στα καφενεία του Αθ. Φλώρου και Χρ. Β. Μουτσώκου.
Πολλοί θα θυμούνται τον ήχο της μανιβέλας και την αγωνία για το αν θα καταφέρουν τελικά να επικοινωνήσουν. Τα πρώτα τηλέφωνα άρχισαν να μπαίνουν στα σπίτια το 1991, λύνοντας οριστικά το πρόβλημα της επικοινωνίας.
Το νερό και αυτό λιγοστό και με δυσκολίες. Μας ξεδιψούσαν οι δύο βρύσες του χωριού και οι αυτοσχέδιες στέρνες.
Το 1986 με την ολοκλήρωση της υδροδότησης, πρασίνισαν οι κήποι, οι αυλές γέμισαν λουλούδια και οι βαρέλες έγιναν πλέον γλάστρες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου