Η κομμουνιστική ΕΣΣΔ να είναι το αντίπαλο δέος της Δύσης, το καταλαβαίνω. Η Ρωσία, ως μια καπιταλιστική χώρα, γιατί αποτελεί το ίδιο δέος; Ρητορικό το ερώτημα διότι το βαθύ σύστημα των ΗΠΑ έχει ανάγκη εχθρού, για να δουλέψει. Την ίδια ανάγκη έχουν και οι πολεμικές μπίζνες. Πως αλλιώς θα δουλέψει το λεγόμενο στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα; Έτσι θα δουλεύει, θα κερδίζει, θα κυριαρχεί και θα προσφέρει στους Αμερικανούς πολίτες την αίσθηση ότι είναι πανίσχυρα προστατευμένοι.
Και πλάι σε αυτό το σύμπλεγμα δημιουργήθηκαν εταιρίες κολοσσοί, ανοικοδόμησης των κατεστραμμένων από τις πολεμικές επιχειρήσεις των αμερικανικών δυνάμεων. Αναπτύχθηκαν μέχρι και ιδιωτικοί στρατοί. Όλα αυτά για να δουλέψουν καλά, χρειάζονται πολέμους. Χρειάζονται φόβητρο. Και γιατί να ψάξουμε για κάτι καινούργιο, όταν έχουμε τη Ρωσία, ας είναι και καπιταλιστική; Αυτή ξέραμε, αυτήν εμπιστευόμαστε!
Έτσι πορευόμαστε και στο μέσον η Ευρώπη αμήχανη, αργή, εσωστρεφής με καχύποπτους μεταξύ τους εταίρους δεν μπορεί να αποφασίσει για το δικό της αυτοτελή ρόλο. Μόνο που και το αντίπαλο δέος, έχοντας διαβάσει καλά τα αμερικανικά σχέδια, ξεπέρασε την κρίση μετάβασης και προετοιμάζεται για την δική του άμυνα.
Ο Ρώσος ηγέτης κατάφερε να εκσυγχρονίσει τις ένοπλες δυνάμεις και σε πολλά οπλικά συστήματα να γίνει πρωτοπορία. Μάλιστα, οι Αμερικανοί εκφράζουν ανησυχίες για την επιστημονική πρόοδο στη Ρωσία, είτε αυτή αφορά την κατάκτηση του διαστήματος, είτε οπλικά συστήματα, είτε ηλεκτρονικά μέσα που είναι σε θέση να παραλύσουν τις παγκόσμιες επικοινωνίες.
Απειλές για εσωτερική κατανάλωση
Σε ότι αφορά τους συμβατικούς πολέμους της Δύσης, με συγκεντρωμένο το ενδιαφέρον στη Συρία, η μόνη εξήγηση που μπορεί να δοθεί είναι ότι ο πόλεμος ασκείται με απειλές για εσωτερική πολιτική κατανάλωση των κοινωνιών της Βρετανίας και των ΗΠΑ. Τόσο η Μέι όσο και ο Τραμπ είναι στριμωγμένοι πολιτικά. Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Αμερικανός πρόεδρος, ο οποίος «τιτίβισε» για τους νέους, έξυπνους και ωραίους πύραυλούς του, δεν έκανε απολύτως τίποτα στο μέτωπο της Βόρειας Κορέας, παρά τις απειλές του.
Και όπως σημειώνει ο Martin Wolf στους Financial Times, οι ΗΠΑ θα μπορούσαμε να πούμε πως έχουν το πλεονέκτημα των ισχυρών και πιστών συμμάχων. Δυστυχώς, ο κ. Τραμπ, όμως, έχει εξαπολύσει οικονομικό πόλεμο εναντίον τους. Αν μια απόφαση για επίθεση στην Βόρεια Κορέα προκαλούσε καταστροφή στη Σεούλ και στο Τόκιο, οι στρατιωτικές συμμαχίες των ΗΠΑ θα έφταναν στο τέλος τους. Μια συμμαχία δεν μπορεί να είναι σύμφωνο αυτοκτονίας.
Το συμπέρασμα κατά την αμερικανική δεξαμενή σκέψης Stratfor είναι ότι δεν υπάρχει εύκολη στρατιωτική επιλογή στη Συρία. Ακόμα και η επιχείρηση που θα γίνει με τον καλύτερο τρόπο, εντέλει θα οδηγήσει σε κλιμάκωση και πολλαπλασιασμό των παραγόντων που οδηγούν σε λάθος υπολογισμούς και οι οποίοι είναι ήδη παρόντες σε μια τόσο περίπλοκη σύγκρουση.
Η απειλή -σημειώνει ο Wolf- είναι η παρακμή της Δύσης, συμπεριλαμβανομένων και των ΗΠΑ. Είναι η κυριαρχία της απόσπασης κερδών ως οικονομικού μοντέλου, η αδιαφορία για την τύχη μεγάλου μέρους των πολιτών, η διαφθορά της πολιτικής από το χρήμα, η αδιαφορία για την αλήθεια και η θυσία των μακροπρόθεσμων επενδύσεων για χάρη της ιδιωτικής και δημόσιας κατανάλωσης.
Η μικρή Ευρώπη και η μεγάλη Ασία…
Και για όσους έχουν κολλημένα τα βλέμματα στην Μέση Ανατολή, να σημειώσουμε ότι το μέλλον της παγκόσμιας οικονομίας και κατά συνέπεια και της ισχύος, βρίσκεται στην Ασία, όπου κατοικεί σχεδόν το 45% του παγκόσμιου πληθυσμού. Και εκεί, σύμφωνα με όλες τις προβολές, η οικονομία της Κίνας θα είναι το 2040 σχεδόν διπλάσια από αυτήν των ΗΠΑ με όρους ισοτιμίας αγοραστικής δύναμης και 30% μεγαλύτερη σε τιμές αγοράς.
Αυτό δεν το γνωρίζουν μόνον οι Αμερικανοί. Το γνωρίζουν πολύ καλά και οι Ρώσοι, που δεν μένουν εγκλωβισμένοι στην αντιπαράθεση με τις ΗΠΑ, στο ευρωπαϊκό πεδίο. Με μήκος 3.000 χιλιόμετρα, ένας αγωγός φυσικού αερίου φιλοδοξεί να δώσει διέξοδο προς τα ανατολικά στα τεράστια ρωσικά κοιτάσματα. Ξεκινά από τη Σιβηρία, φτάνει στα σύνορα με την Κίνα και θεωρείται ένα από τα πλέον φιλόδοξα ενεργειακά σχέδια του πλανήτη. Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά καθώς το κόστος για την σύνδεση του μεγαλύτερου εξαγωγέα φυσικού αερίου με τον μεγαλύτερο καταναλωτή υπολογίζεται στα 55 δισ. δολάρια.
Με λίγα λόγια, το σχέδιο απομόνωσης της Ρωσίας, της μεγαλύτερης σε έκταση χώρας του πλανήτη, με τεράστιο φυσικό πλούτο, δεν θα βγει εύκολα, ούτε με πολεμική αναμέτρηση στη Συρία. Δούλεψε καλά μέχρι σήμερα, αλλά δείχνει να εξαντλεί τα όριά του. Αυτό έχει γίνει κατανοητό και από τις ηγέτιδες δυνάμεις της ΕΕ, μόνο που είναι τόσο δύσκαμπτη η διαδικασία λήψης αποφάσεων, λόγω απουσίας οικονομικής και πολιτικής ενοποίησης, που οδηγεί σε μια επικίνδυνη παραλυσία.
Μια ισχυρή ΕΕ δεν χωράει σε καμία περίπτωση, με πολιτικά κριτήρια, 27 χώρες. Τα εξ ανατολών φρένα ενισχύουν τις διαλυτικές τάσεις. Και επειδή η Ρωσία ανήκει και στην Ευρώπη, είναι ολέθριο λάθος να στηριχθεί χωρίς αντίσταση η επιχείρηση ασφυξίας που έχει σχεδιάσει το αμερικανικό σύστημα.
Γράφει ο Δημήτρης Χρήστου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου