Προσπαθώντας να σώσω όλους τους άλλους, ξέχασα εμένα.

Γράφει η ψυχολόγος Άρτεμις Βαμβουνάκη.

Κοιτάζω στον καθρέφτη μου κι αναρωτιέμαι τι απόγινε ο εαυτός μου. Το πρόσωπό μου θαρρώ ότι έχω καιρό να το προσέξω. Σαν κουρασμένο μου φαίνεται. Σαν να είναι και παραπονεμένο συνάμα. Θέλει να μου μιλήσει ο εαυτός μου , να μου εκφράσει πολλά.. Θέλει να μου παραπονεθεί για όλες εκείνες τις στιγμές που δεν ήμουν παρών για αυτόν. Και πίστεψέ με είναι πολλές, μα πάρα πολλές.

Σε ξέχασα εαυτέ μου και το γνωρίζω καλά. Πήγα να σε χάσω , ίσως τελικά να σε έχασα για λίγο, να σε παραμέλησα. Σε εγκατέλειψα, σε άφησα μόνο σου δίχως εμένα. Άδειο κορμί να τρέχεις για εκείνους. Τους αγαπημένους άλλους της καρδιάς μου, εκείνους που αγαπώ και συμπαθώ τόσο πολύ.

Στη προσπάθειά μου να σώσω όλους τους άλλους, ξέχασα εμένα. Σε άφησα μονάχο, παγωμένο και αδειανό κορμί δίχως ψυχή. Χωρίς να σε στηρίζω για να αντέχεις στα δύσκολα και να σε φροντίζω πια. Δεν είναι ότι δε σε αγαπάω και δε σε νοιάζομαι. Ίσα ίσα. Μα συγχώρα με έπρεπε να βοηθήσω τους αγαπημένους μου, με είχαν ανάγκη. Χρειαζόταν να είμαι παρών για εκείνους. Ακόμα με χρειάζονται. Δε σου απολογούμαι , ξέρω , έχεις δίκιο.

Προσπαθώντας να σώσω όλους τους άλλους, ξέχασα εμένα. Γιατί πίστευα ότι δεν έχω ανάγκες ,ότι είμαι δυνατός και δε με επηρεάζει τίποτα. Έπαψα να με φροντίζω, να τρέφομαι σωστά, να με περιποιούμαι. Κάπου στο δρόμο με έχασα. Εσύ μου έκρουες το καμπανάκι του κινδύνου και εγώ δε σε άκουγα εαυτέ μου. Γυρνούσα το κεφάλι από την άλλη πλευρά. Δεν το άντεχες, έτρεχες για όλα και κοίτα πως κατάντησες. Δεν έχεις κουράγιο και δε σε βλέπω να γελάς πια. Να χαμογελάς και να διασκεδάζεις τη ζωή σου. Δε σε αναγνωρίζω πια.

Στο υπόσχομαι πια να σε φροντίζω σαν μικρό παιδί για να μου αντέχεις στα δύσκολα. Σου υπόσχομαι από εδώ και στο εξής , να μη σε εγκαταλείψω. Να σου μιλάω συχνά, να ακούω τις ανάγκες και τα θέλω σου και να σου χαμογελάω. Σε αγαπάω εαυτέ μου, πιο πάνω από όλους γιατί χωρίς εσένα δε θα υπάρχω και εγώ πια.


αναπνοές