Πρέπει να τη θυμόμαστε τη μαμά μας...
Να τη θυμόμαστε, να την ακούμε και να της λέμε και κανένα «ευχαριστώ». Όχι μόνο επετειακά «ευχαριστώ», αλλά και μικρά, καθημερινά, συχνά.
Μαμά, σ’ ευχαριστώ γιατί…
Γράφουμε για να πούμε στις μαμάδες μας ότι είμαστε ευγνώμονες για όλα. Εντάξει, ντρεπόμαστε λίγο που περιμέναμε να έρθει η Γιορτή της Μητέρας για να μας το υπενθυμίσει, αλλά οι προθέσεις μας είναι οι καλύτερες και τα «ευχαριστώ» μας μιλούνια.
Μαμά, σ’ ευχαριστώ γιατί…
Γιατί κάθε φορά που χτυπούσα μου ‘δινες ένα φιλάκι για να περάσει. Και περνούσε!
Γιατί ανεχόσουν, ανέχεσαι και θα ανέχεσαι κάθε μου στιγμή γκρίνιας κι εγωισμού.
Γιατί είσαι ο κυματοθραύστης μου…
…και γιατί ποτέ δεν γκρίνιαξες γι’ αυτό.
Γιατί με προειδοποίησες χιλιάδες φορές να ντυθώ καλύτερα, αλλιώς θ’ αρρωστήσω. Και 9 στις 10 είχες δίκιο.
Και για όλες τις σουπίτσες που μου έφτιαξες όταν τελικά αρρώστησα.
Για όλα τα «μπράβο» που μου είπες.
Για κάθε «Δεν πειράζει, μωρό μου. Μη στεναχωριέσαι» που τόσο εννοούσες.
Για τα ξενύχτια και τις ολονυχτίες.
Για τις βόλτες, τις φίλες, τις σπουδές, τις δουλειές, τους έρωτες που έχασες για ‘μένα.
Για τη δύναμη που επιδεικνύεις κάθε φορά που η δική μου λιγοστεύει.
Για την ψυχραιμία, τη νηφαλιότητα και την αυστηρότητα που έδειξες στις εφηβικές μου ανοησίες.
Και για τα τρία-τέσσερα «χαστούκια» που μου ‘ριξες και με συνέφερες όταν χρειαζόταν.
Για τα υπέροχα γεμιστά.
Για το αντηλιακό που μου πασαλείφεις στο πρόσωπο όποτε με πετύχεις.
Για τα βλοσυρά βλέμματα που λένε «κανόνισε την πορεία σου» -κι εγώ την κανονίζω.
Σ’ ευχαριστώ που είσαι τέτοιο σπουδαίο παράδειγμα.
Και που είσαι τόσο δυνατή κι αλύγιστη, που μοιάζεις αθάνατη.
Σ’ ευχαριστώ που πότισες, όχι εύκολα, την αυτονομία και την ανεξαρτησία μου.
Σ’ ευχαριστώ για τη σπάνια κατανόηση.
Σ’ ευχαριστώ για τα δεκάδες όρια που επέβαλες όταν ήμουν μικρή.
Για τις χιλιάδες σακούλες που φέρνεις κάθε φορά που ‘ρχεσαι σπίτι μου.
Για την αγκαλιά σου που ‘ναι καταφύγιο.
Για την ενέργειά σου που ‘ναι ζωογόνος και με σπρώχνει να γίνομαι καλύτερη.
Σ’ ευχαριστώ που μ’ έμαθες ν’ αγαπάω τα βιβλία, τη μουσική, τη θάλασσα, τις παρέες και τα περίεργα φαγητά.
Σ’ ευχαριστώ που με κάνεις να νιώθω ότι όλα θα λυθούν όταν η μανούλα είναι εδώ.
Σ’ ευχαριστώ που μου χάρισες αδερφές κι έμαθα ότι δεν είμαι το κέντρο του κόσμου –ούτε του δικού σου, ούτε κανενός.
Ευχαριστώ για όλα τα σούπερ καλοκαίρια που περάσαμε μαζί.
Και που ποτέ (ή σχεδόν ποτέ) δεν μου φόρτωσες τα προβλήματά σου κι ας ήταν δεκάδες.
Ευχαριστώ που αγαπάς όποιον μ’ αγαπάει και που διακριτικά μισείς όποιον με στενοχωρεί.
Ευχαριστώ που μ’ έμαθες ότι κανείς δεν είναι τέλειος.
Ευχαριστώ που δεν με πιέζεις να μιλάμε πιο συχνά στο τηλέφωνο.
Και που ό,τι κι αν κάνω, όσο κακό παιδί κι αν γίνω, ξέρω ότι εσύ πάλι θα μ’ αγαπάς.
Πηγή
Να τη θυμόμαστε, να την ακούμε και να της λέμε και κανένα «ευχαριστώ». Όχι μόνο επετειακά «ευχαριστώ», αλλά και μικρά, καθημερινά, συχνά.
Μαμά, σ’ ευχαριστώ γιατί…
Γράφουμε για να πούμε στις μαμάδες μας ότι είμαστε ευγνώμονες για όλα. Εντάξει, ντρεπόμαστε λίγο που περιμέναμε να έρθει η Γιορτή της Μητέρας για να μας το υπενθυμίσει, αλλά οι προθέσεις μας είναι οι καλύτερες και τα «ευχαριστώ» μας μιλούνια.
Μαμά, σ’ ευχαριστώ γιατί…
Γιατί κάθε φορά που χτυπούσα μου ‘δινες ένα φιλάκι για να περάσει. Και περνούσε!
Γιατί ανεχόσουν, ανέχεσαι και θα ανέχεσαι κάθε μου στιγμή γκρίνιας κι εγωισμού.
Γιατί είσαι ο κυματοθραύστης μου…
…και γιατί ποτέ δεν γκρίνιαξες γι’ αυτό.
Γιατί με προειδοποίησες χιλιάδες φορές να ντυθώ καλύτερα, αλλιώς θ’ αρρωστήσω. Και 9 στις 10 είχες δίκιο.
Και για όλες τις σουπίτσες που μου έφτιαξες όταν τελικά αρρώστησα.
Για όλα τα «μπράβο» που μου είπες.
Για κάθε «Δεν πειράζει, μωρό μου. Μη στεναχωριέσαι» που τόσο εννοούσες.
Για τα ξενύχτια και τις ολονυχτίες.
Για τις βόλτες, τις φίλες, τις σπουδές, τις δουλειές, τους έρωτες που έχασες για ‘μένα.
Για τη δύναμη που επιδεικνύεις κάθε φορά που η δική μου λιγοστεύει.
Για την ψυχραιμία, τη νηφαλιότητα και την αυστηρότητα που έδειξες στις εφηβικές μου ανοησίες.
Και για τα τρία-τέσσερα «χαστούκια» που μου ‘ριξες και με συνέφερες όταν χρειαζόταν.
Για τα υπέροχα γεμιστά.
Για το αντηλιακό που μου πασαλείφεις στο πρόσωπο όποτε με πετύχεις.
Για τα βλοσυρά βλέμματα που λένε «κανόνισε την πορεία σου» -κι εγώ την κανονίζω.
Σ’ ευχαριστώ που είσαι τέτοιο σπουδαίο παράδειγμα.
Και που είσαι τόσο δυνατή κι αλύγιστη, που μοιάζεις αθάνατη.
Σ’ ευχαριστώ που πότισες, όχι εύκολα, την αυτονομία και την ανεξαρτησία μου.
Σ’ ευχαριστώ για τη σπάνια κατανόηση.
Σ’ ευχαριστώ για τα δεκάδες όρια που επέβαλες όταν ήμουν μικρή.
Για τις χιλιάδες σακούλες που φέρνεις κάθε φορά που ‘ρχεσαι σπίτι μου.
Για την αγκαλιά σου που ‘ναι καταφύγιο.
Για την ενέργειά σου που ‘ναι ζωογόνος και με σπρώχνει να γίνομαι καλύτερη.
Σ’ ευχαριστώ που μ’ έμαθες ν’ αγαπάω τα βιβλία, τη μουσική, τη θάλασσα, τις παρέες και τα περίεργα φαγητά.
Σ’ ευχαριστώ που με κάνεις να νιώθω ότι όλα θα λυθούν όταν η μανούλα είναι εδώ.
Σ’ ευχαριστώ που μου χάρισες αδερφές κι έμαθα ότι δεν είμαι το κέντρο του κόσμου –ούτε του δικού σου, ούτε κανενός.
Ευχαριστώ για όλα τα σούπερ καλοκαίρια που περάσαμε μαζί.
Και που ποτέ (ή σχεδόν ποτέ) δεν μου φόρτωσες τα προβλήματά σου κι ας ήταν δεκάδες.
Ευχαριστώ που αγαπάς όποιον μ’ αγαπάει και που διακριτικά μισείς όποιον με στενοχωρεί.
Ευχαριστώ που μ’ έμαθες ότι κανείς δεν είναι τέλειος.
Ευχαριστώ που δεν με πιέζεις να μιλάμε πιο συχνά στο τηλέφωνο.
Και που ό,τι κι αν κάνω, όσο κακό παιδί κι αν γίνω, ξέρω ότι εσύ πάλι θα μ’ αγαπάς.
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου