Τα ραντεβουδάκια

Τα σχολικά ραντεβουδάκια της εποχής....όχι ιδιαίτερα εύκολη υπόθεσηκαι για πολύ προχωρημένους.
Φυσικά το μεγαλύτερο πρόβλημα το είχαν τα κορίτσια...
Οι συναντήσεις πάντα με το φως της ημέρας άντε με το σούρουπο.
Γυμνασιακά χρόνια ...αρρένων και θηλέων

Ο Γιώργος Οικονομίδης έγραψε κάποιους στίχους:

"Με τ’ όνειρό του ραντεβού είχε τ’ όνειρό μου
σε μια γωνιά, θυμάμαι, δρόμου,
ένα αγόρι με συγκίνηση γεμάτο,
μα δε θυμάμαι πια παρακάτω. "

Από τον παλιό Ελληνικό κινηματογράφο θα θυμηθούμε τα ραντεβουδάκια
στο ζαχαροπλαστείο της γειτονιάς...

"Θα πάρεις μια πάστα...μια νουγκατίνα...ένα προφιτερόλ..."
Κλασική η σκηνή με τον Γιώργο Κωνσταντίνου να το περιγράφει
στον σερβιτόρο γιατί είχε τράκ έχοντας μπροστά του την Αλίκη...
Ευτυχισμένες στιγμές καθισμένοι στο μικρό τραπεζάκι...
Τα μάτια και προς την βιτρίνα για τον φόβο κάποιου γνωστού
που θα περνούσε και θα τους έβλεπε.
Αν έπεφτε επάνω στο ζευγαράκι κανένας καθηγητής εκεί ερχότανε
το τέλος του κόσμου.

Αν ήταν και από το θηλέων ακόμα χειρότερα γιατί θα καλούσε
τον κηδεμόνα ο γυμνασιάρχης...για συστάσεις.
Φυσικά αν η αναγνώριση γινότανε σε ώρες σχολείου πρώτα έπεφτε
η αποβολή και μετά τα υπόλοιπα.
Καλύτερα τα πράγματα όταν είχαν τελειώσει την μέση εκπαίδευση
(όπως έλεγαν).

Τα ραντεβουδάκια θα είχαν και περιπάτους ακόμα και μετά την δύση
του ηλίου με φόντο την Ακρόπολη.

Εκεί οι πρώτοι όρκοι πίστης και αγάπης και τα πρώτα σχέδια
για την ημέρα που θα πήγαινε ο ενήλικος πλέον με τους γονείς
του και την ανθοδέσμη στο σπίτι της ενήλικης να την ζητήσει
από τους γονείς της έχοντας και το μεγάλο ατού
..."εργάζομαι και μπορώ να ζήσω την κόρη σας..."

Δεν ήταν απελευθερωμένη τελείως η γυναίκα...θα έπρεπε κάποιος
να την ζήσει.
Αστεία ακούγονται από τους νέους σήμερα....

πηγη