Για μια πλατφόρμα όπως το Netflix, το να έχει πάνω από μήνα να βγάλει μια σειρά που να σου δίνει το ερέθισμα για να μιλήσεις γι΄αυτή, είναι πολύ. Είναι ένα χρονικό διάστημα που δεν έχει συνηθίσει ούτε εκείνο ούτε εμείς οι θεατές.
Από τη δεύτερη σεζόν του Punisher στα μέσα του Ιανουαρίου, το Netflix κυκλοφόρησε σειρές που σίγουρα δεν ανήκουν σε αυτή την κατηγορία. Το Russian Doll για παράδειγμα, όσο κι αν απασχολεί κόσμο στο εξωτερικό, βλέπεται με δυσκολία. Κι ας είναι σε μια sitcom λογική με 25λεπτα επεισόδια.
Μια δυσκολία στην θέαση έχει και το Umbrella Academy, αλλά αυτή είναι άλλου είδους. Και δεν λέγεται με αρνητικό ή σκωπτικό τρόπο. Λέγεται με καθαρά θετικό. Είναι μια σειρά που μόνο όταν φτάσεις στο τέλος της, ή έστω στο 6ο-7ο επεισόδιο, θα μπορέσεις να καταλάβεις πόσο άρτια έχει συνδέσει τα κομμάτια του δικού της παζλ.
Έχει αρκετούς χαρακτήρες και σε διάσπαση της αφήγησης θυμίζει αρκετά το House on Haunted Hill. Αυτό είναι λίγο αποθαρρυντικό στα πρώτα δύο επεισόδια, όμως αξίζει να το υπερβείς ως όριο, γιατί από κει και μετά αναπτύσσεται η νόηση του θεατή ως προς το τι εξιστορείται.
Μια μέρα του 1981 γεννήθηκαν 41 παιδιά. Καθόλου παράξενο. Το παράξενο είναι πως πιθανότατα να γεννήθηκαν πολλά περισσότερα εκείνη τη μέρα. Ίσως και πενταψήφιος αριθμός. Η διαφοροποίηση όμως με αυτά τα 41 παιδιά είναι πως κυοφορήθηκαν μόλις για λίγα λεπτά. Το πρωί που ξύπνησαν οι μητέρες τους δεν ήταν σε ενδιαφέρουσα. Κάποια στιγμή μέσα στην ημέρα η κοιλιά τους φούσκωσε και το μωρό ήταν έτοιμο να γεννηθεί.
Ένας άντρας, ο Σερ Ρέτζιναλντ Χάργκριβς, τρέχει να βρει αυτά τα παιδιά και να τα αγοράσει από τις μητέρες τους. Οι 7 εξ αυτών τα δίνουν. Η μοίρα των υπολοίπων άγνωστη. Αυτά τα 7 αναπτύσσουν ειδικές ιδιότητες και υπό την σκέπη του Χάργκριβς συστήνουν μια ομάδα διάσωσης. Κι ως τέτοια ζουν. Όχι ως οικογένεια. Γι΄αυτό και δεν αναφέρονται μεταξύ τους με τα ονόματα τους.
Για ένα μεγάλο διάστημα της ζωής τους είναι ο Νούμερο 1,2,3,4,5,6 και 7. Ακόμα και η μητέρα τους είναι ένα ρομπότ με συγκεκριμένες λειτουργίες. Αυτή η απουσία γονικής στοργής παίζει μεγάλο ρόλο στην τρόπο που θα αποδεχτούν τον εαυτό τους μεγαλώνοντας. Στην ουσία δεν αποδέχονται πραγματικά αυτό που είναι. Το θέτουν σε εφαρμογή όταν παρίσταται ανάγκη, αλλά δεν το νιώθουν. Το κάνουν μόνο για επιβίωση.
Το Umbrella Academy όμως δεν είναι μια ακόμα σειρά με ανθρώπους με υπερφυσικά χαρακτηριστικά. Στερεώνεται σε κάτι άλλο. Σε ένα δραματουργικό παιχνίδι με το Χρόνο και σε μια Αποκάλυψη. Σε ένα τέλος του κόσμου. Ένα τέλος που το βλέπουμε στο μέλλον χάρη στην παρελθοντική επιλογή του Νούμερο 5 να μεταβεί χρονικά σε διάφορα μέλλοντα. Μέχρι να φτάσει στο τερματικό.
Σε αυτό το μέλλον δεν έχει απομείνει κανείς από τους 7 ζωντανός. Ο ένας βέβαια είναι πεθαμένος και στο παρόν της αφήγησης. Οι άλλοι 5 όμως, με γονίδια μακροζωίας, κείτονται νεκροί. Μόνο ο Νούμερο 5 είναι ζωντανός. Μόνο αυτός έχει τη γνώση και μπορεί να αποτρέψει αυτό που δεν γίνεται να αποτραπεί, γιατί θα διαλύσει την ακολουθία του χρονικού φάσματος.
Κι αυτό το στοιχείο δίνεται με έναν σχεδόν χιουμοριστικό τρόπο, αφού ο Νούμερο 5 είναι στην 6η δεκαετία της ζωής του, μα έχει σώμα παιδιού. Ως παιδί λέει στον αδερφό του Λούθερ «εγώ την έζησα τη ζωή μου. Εσύ κοίταξε να μην πεθάνεις». Αυτό είναι μια από τις λεπτομέρειες που κάνουν το Umbrella Academy από μια αδιάφορη σειρά, μια σειρά εκλεπτυσμένου μυστηρίου.
Με τόσους χαρακτήρες πρώτης γραμμής αυτό που αρκεί στο σενάριο είναι να βρει εκείνο το «κόλλημα» για τον καθένα. Το στοιχείο εκείνο στο οποίο είτε δειλιάζουν είτε εστιάζουν υπέρ του δέοντος. Και έχουν όλοι. Ο Νούμερο 4 είναι εθισμένος σε ουσίες. Η Νούμερο 7 είναι η μοναδική χωρίς μια ιδιαίτερη ικανότητα. Ο καθένας έχει γαντζωθεί από μια αιχμηρή λεπτομέρεια της ζωής του.
Είναι όμως από τα αιχμηρά που δεν τρυπάνε ως τα μέσα. Απλώς τσιμπάνε. Δεν έχουν φτιαχτεί γι΄αυτό. Τα αιχμηρά είτε τα αφήνεις να σε σκίσουν ως μέσα είτε τα αποφεύγεις. Η ενδιάμεση κι επί μακρόν κατάσταση σε κρατάει μόνιμα σε μια δεσμευτική αδυναμία.
Μια αδυναμία που παίρνει σχήμα και μορφή σε όλους με πολύ στεντόρειο τρόπο από σκηνοθετική άποψη. Απεκδύονται οι χαρακτήρες τους εαυτούς τους με σταδιακό τρόπο και κάθε πέπλο που ρίχνουν, εμφανίζει ένα νέο τρωτό σημείο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου