Η Hρωική μορφή του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου συνδέεται άμεσα με το κοσμοϊστορικό γεγονός της αλώσεως της Πόλης. Στις παραδόσεις, διηγήσεις, θρύλους, προρρήσεις και στα δημοτικά τραγούδια του Ελληνικού λαού υπάρχουν χιλιάδες αναφορές στην άλωση, αλλά και στηn μορφή του μαρμαρωμένου βασιλιά.
Ακόμη και στους Θρήνους έχουμε αναφορές.
Οι Θρήνοι είναι μεταβυζαντινά ποιήματα, όπου αποτυπώνεται ο πόνος για την πτώση της Βασιλεύουσας.
Ο ηρωικός βασιλιάς εμφανίζεται στις τελευταίες του στιγμές κυρίως στον Θρήνο που έχει τίτλο "Ανακάλημα της Κωνσταντινούπολης".
Από τις παραδόσεις η πιο γνωστή είναι για τον "μαρμαρωμένο" βασιλιά, που λίγο πριν σκοτωθεί τον πηρε άγγελος Κυρίου και τον απόθεσε σε μια σπηλιά, όπου θα παραμείνει μέχρι να τον σηκώσει ο άγγελος για να ξαναπάρει πίσω την Πόλη.
Σε πολλά δημοτικά τραγούδια για την άλωση περιγράφεται ο ηρωικός θάνατος, καθώς και ο μυστικός του τάφος στην Κωνσταντινούπολη.
Μαζί με την πίστη και την γλώσσα τους, με αυτούς τους θρήνους, τους θρύλους και τις παραδόσεις για την ανάσταση του Γένους, διατηρούσαν τις ελπίδες τους οι ραγιάδες στα δύσκολα χρόνια της οθωμανικής κατοχής.
Ο Κωνσταντίνος Καβάφης σε δύο ποιήματά του, το "Θεόφιλος Παλαιολόγος" και "Παρθέν" αποτυπώνει συγκινητικά τον θάνατο του Κωνσταντίνου και την πτώση της Πόλης.
Ο Στρατής Μυριβήλης στα διηγήματά του "Πόλεμος", "Το λουλούδι της φωτιάς", αλλά και στο μυθιστόρημά του "Η Ζωή εν τάφω" κανει αναφορές στον ήρωα βασιλιά. Επισης ενα συγκινητικό διήγημα με επίκεντρο την μορφή του Παλαιολόγου είναι το «Χριστούγεννα του 1448 μ.Χ.» του Μ. Καραγάτση.
Όμως η πιο επιτυχημένη τραγωδία είναι "Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος" του Νίκου Καζαντζάκη.
Με τρόπο μοναδικό παρουσιάζεται η αγωνία του Παλαιολόγου να διατηρήσει τις εύθραυστες ισορροπίες ανάμεσα σε λαό και άρχοντες, σε ενωτικούς και ανθενωτικούς, στους γενναίους και σε εκείνους που είχαν ήδη παραδοθεί και στην μάταιη ελπίδα για διαφυγή, στο φως της ελευθερίας και το σκοτάδι της υποταγής.
Ο Κωνσταντίνος προσπαθεί να διασώσει ότι έμεινε από το μεγαλείο μιας ολόκληρης εποχής, από την δόξα της πάλαι ποτέ αυτοκρατορίας.
Ο λαός της Πόλης τον κατηγορεί για τα επερχόμενα δεινά, η εκκλησία τον εχθρεύεται, οι σύμμαχοι τον απαρνιόνται.
Ο ήρωας βασιλιας απορρίπτει το ενδεχόμενο να εγκαταλείψει την Πόλη και να καταφύγει είτε στη Δύση, είτε σε κάποια κτίση που θα του παραχωρούσε ο εχθρός και μένει ολομόναχος.Εκείνος και η αδούλωτη ψυχή της μητερας Ελλάδας.
Μαζί με λίγους πιστούς συντρόφους, θα δώσει την τελική μάχη για την ελευθερία-αθανασία και θα πέσει στις επάλξεις της Πόλης των Πόλεων.
Το έργο αυτό αποτελεί ενα ανεπανάληπτο κάλεσμα σε νεους αγωνες για την ελευθερία, με έναν σύγχρονο Ιερό Λόχο.
Μαραθώνας, Σαλαμίνα, Θερμοπύλες, Μοριάς, Ρούμελη, Κρήτη. Μακεδονικός Αγώνας, Βαλκανικοί Πόλεμοι, Θεσσαλονίκη και Θράκη. Και πιο μετά Άγιοι Σαράντα, Βόρεια Ήπειρος, Πίνδος ως και στις μέρες μας με την μαρτυρικη Κύπρο.
Αυτο το λογοτεχνικό αριστούργημα, αποτελεί μια προσπάθεια εσωτερικής αναγέννησης στα διάχρονικα Ελληνικά ιδεώδη, στους συμβολισμούς και τα σύμβολα μιας εποχής που οί νεοταξιτες επιθυμουν και προσπαθουν να τα θάψουμε για πάντα στην λήθη, θανατώνοντας οριστικά τους ηρωες της ελευθερίας.
Στο έργο του Νίκου Καζαντζάκη, ο Κωνσταντίνος επανέρχεται κυρίαρχος- ηγέτης δείχνοντας υπομονετικά το δύσκολο, αλλά και μοναδικό δρόμο προς την ελευθερία, την δόξα και την αθανασία. Νικά τον Θάνατο ο Παλαιολόγος.
Πώς μπορούμε να μην ανταποκριθούμε στο κάλεσμα του Κωνσταντινου, των Ελλήνων Ηρωων και του Νίκου Καζαντζάκη ;
Πώς να μείνουμε απαθείς και ασυγκίνητοι σε τούτη την διαρκή και άδικη θυσία τόσων αιώνων θεωρώντας την "εθνικισμό" ;
Δεν είναι μόνον το αίμα του Κωνσταντίνου που ρέει στις φλέβες μας, το ζωντανό, αλλά και όλων εκείνων που έπεσαν στα ιερά πεδία της δόξας.
Είναι η φωνή που μας καλεί, να σηκωθούμε και πάλι όρθιοι, με υπερηφάνεια και Ελληνικη αξιοπρέπεια, όπως αρμόζει σε μας που αξιωθήκαμε μια τέτοια πατρίδα.
Από τον Μαραθώνα, την Σαλαμίνα, της Θερμοπύλες και την εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ως το ένδοξο έπος του 1940 με την πρωτοφανή και ανέλπιστη εκείνη εποποιία των ολίγων έναντι του πανίσχυρου ναζιστικού άξονα, η Ιδέα της αδούλωτης ψυχής μεταφέρεται με ένα θαυμαστό τροπο από γενιά σε γενιά.
Μέσα από τις Ομηρικές ραψωδίες, τις μοναδικές αρχαίες τραγωδίες, την Ελληνική-Ρωμαική ιστορια, το αγιασμενο 1821, το δημοτικό τραγούδι, την προφορική παράδοση, κυριάρχησαν τα Ελληνικα ιδεώδη στον λόγο του Σολωμού, του Κάλβου, του Παπαδιαμάντη, του Παλαμά, του Καβάφη, του Σικελιανού, του Σεφέρη, του Ελύτη κλπ.
Την σημερινή εποχή ας σταθούμε στις επάλξεις της βασιλίδος των πόλεων, στην αυτοκρατορική βίγλα, κάτω από το λάβαρο του σωτήρα ημώ Χριστου και του μαρτυρικού δεσπότη Κωνσταντινου, του αλύγιστου στα στίφη των βαρβάρων, τον πολέμαρχο και αρχιστράτηγο των ελευθέρων Ελληνων, στον ανίκητο και αιωνιως "ζωντανό" ηρωα της Βασιλεύουσας.
Αυτό επιβάλει το ιερό καθήκον, το υπέρτατο χρέος έναντι της ιστορία και του Γένους.
Στις εποχες της πνευματικής άλωσης και κατοχής, της εμμετικής σεξουαλικής διαφθοράς και την επέλαση των οπαδών της παγκοσμιοποίησης, των καθημαγμένων και υπόδουλων ψυχών από την οικονομική κρίση, σήμερα όπως και τότε, περιφερόμαστε από πρωτεύουσα σε πρωτεύουσα της Δύσης, ως ανήμποροι επαίτες και εκλιπαρώντας για χρηματα παραδίδοντας κυριαρχία και εθνικό πλούτο, προδίδοντας εθνική συνείδηση και παράδοση.
Αδελφοι σήμερα ο τελευταίος Αυτοκράτορας, Δραγάζης, κρατώντας την βασιλική ρομφαία, στέκει όρθιος, απτόητος, ελπίζοντας να μας οδηγήσει εκ νεου σε νικηφόρους αγώνες, σε μάχες σπουδαίες έναντι του προαιώνιου εχθρού, της εωσφορικής νεοταξικης βαρβαρότητας, μιας ωφελιμιστικής σύγχρονης θεώρησης του πολιτισμού, της κοινωνίας του κέρδους, της απόλυτης κυριαρχίας της οικονομίας που δημιουργεί τους άνθρωπους, οι οποίοι ζουνε μεσα στην ακολασία και τα ταπεινα παθη.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ
ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ (ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ
ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ).
Για τον τελευταίο Έλληνα βασιλιά της Κωνσταντινουπόλεως
έγραψαν πάρα πολλοί, ένας όμως ξεχωρίζει. Αυτός είναι ο Νίκος Καζαντζάκης.
Σε αυτό το έργο μας δίνει ο Καζαντζάκης τις ιστορικές και
κοινωνικές συνθήκες,οι οποίες επικρατούσαν πριν την πτώση της Πόλεως.
Στο εξαιρετικό του έργο για την Άλωση της Πόλης στέκεται σε πολύ σημαντικά σημεία. Στην προσβλητική ένωση των δύο Εκκλησιών.
Στην διχόνοια ανάμεσα στους Έλληνες και στους λίγους Γερμανούς πολεμιστές λίγο πριν την καθοριστική τελική μάχη.
Στο γεγονός ότι δεν έστειλαν στρατιωτική βοήθεια οι Γερμανοί.
Στον δεσμό της Άννας Νοταρά και του αλλοδαπού Ιουστιάνη.
Στην τραγική μορφή, τον Ηρωικό βασιλιά Κωνσταντίνο Παλαιολόγο και την Ελληνική εθνική αξιοπρέπεια.
Η Κωνσταντινούπολη τα τελευταία 200 χρόνια είναι πλέον μια πόλη κράτος,όπως η αρχαία Αθήνα, καθώς την ένδοξη Ελληνική αυτοκρατορία την κατέστρεψαν οι Γερμανοί τον Απρίλιο του 1204 μ.Χ.
Με την επανάκτηση της Βασιλεύουσας ,η αυτοκρατορία είναι πλέον κατακερματισμένη σε μικρά Λατινικά και Ελληνικά κρατίδια.
Αυτά τα μικρά Ελληνικά κρατίδια όπως το Δεσποτάτο της Ηπείρου και της Θεσσαλίας αρνούνται πεισματικά να υπακούσουν στην κεντρική Ελληνική κυβέρνηση της Κωνσταντινούπολης.
Η Κωνσταντινούπολη θα δώσει μόνη έως το τέλος τον αγώνα
επιβίωσης.
Η ΚΡΗΤΙΚΗ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ
Για τον Νίκο Καζαντζάκη υπάρχει ακόμα ένας πρόσθετος λόγος για να να είναι πολύ υπερήφανος.
Στην δεύτερη Άλωση της Πόλης και όχι ολόκληρης της
αυτοκρατορίας πολέμησαν εθελοντικά 40 Κρητικοί ναύτες
στην Κωνσταντινούπολη κατά την τελική πολιορκία (29 Μαΐου 1453 μ.Χ.).
Οι Κρητικοί αυτοί πήγαν εθελοντικά λίγο πριν αρχίσει η καθοριστική μάχη που θα έκρινε την τύχη της Βασιλεύουσας.
Με αυτόν τον τρόπο ενεργούν οι γνήσιοι Έλληνες ,σε αντίθεση με τους σημερινούς ψευδοέλληνες προδότες (λίγοι είναι πλέον οι πραγματικοί πατριώτες).
Οι Κρητικοί ναύτες πολέμησαν τόσο γενναία, με αποτέλεσμα να μην παραδίνουν τους δύο πύργους που κρατούσαν.
Οι Τούρκοι καθώς δεν μπορούσαν να τους σκοτώσουν ,ώστε να καταλάβουν τους δύο πύργους και να τελειώσει ο πόλεμος.
Ο Μωάμεθ πήρε την απόφαση να τους προτείνει πολλά
πράγματα μαζί με πλούσια δώρα, για να σταματήσουν να πολεμούν, καθώς η Πόλη είχε πέσει οριστικά και αμετάκλητα στα χέρια των Αγαρηνών.
Στο εξαιρετικό αυτό έργο ο Καζαντζάκης, θα σταθεί αρκετά στην παρά φύσιν ένωση των δύο εκκλησιών και στην περιβόητη Γερμανική βοήθεια που δεν ήρθε ποτέ.
Ο συγγραφέας στιγματίζει με τον δικό του τρόπο την ένωση των δύο εκκλησιών μερικούς μήνες πριν την Άλωση της Πόλης.
Η ένωση όχι μόνο δεν έφερε καμμιά στρατιωτική βοήθεια ,αλλά
ατίμασε την ορθόδοξη πίστη των Ελλήνων που δέχτηκαν την ένωση της Ελληνικής Ορθόδοξης εκκλησίας με την καθολική εωσφορική εκκλησία του Πάπα.
Κατά την εποχή των Παλαιολόγων η Ελλάδα βρισκόταν σε τεράστια πολιτική, στρατιωτική και εν μέρει ηθική παρακμή.
Αυτό διότι παρακαλούσαν για στρατιωτική βοήθεια τους χειρότερους εχθρούς του Ελληνικού έθνους τους Γερμανούς οι οποίοι είχαν κατακτήσει το 1204 μ.χ, ολόκληρη την Ελληνικη-
Ρωμαϊκή αυτοκρατορία και ξεπέρασαν σε βιαιότητες ακόμα και τους Σαρακηνούς.
Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα ,μεγαλύτερο κατάντημα για έναν λαό και για ένα έθνος από το να παρακαλά τους χειρότερους εχθρούς του να το γλυτώσουν από άλλους εχθρούς και συγκεκριμένα τους Τούρκους.
Οι αδύναμοι Έλληνες παρακαλούσαν τους φοβερότερους εχθρούς του έθνους τους Γερμανούς να τους σώσουν από τους
Τούρκους.
Οι προγονοί μας δεν σκέφτηκαν ούτε για μια στιγμή να μην
πολεμήσουν, όμως παράλληλα ως άνθρωποι επιθυμούσαν να
επιβιώσουν.
Για αυτό κάποιοι πάνω στην απελπισία τους ,κάποιοι εξ αυτών σκέφτηκαν να ζητήσουν την βοήθεια των Γερμανών.
Είναι ολοφάνερο μέσα από το έργο του ,ότι ο Νίκος Καζαντζάκης αισθάνεται πολύ υπερήφανος ως Έλληνας που έδωσαν την πιο κρίσιμη μάχη για την σωτηρία της Πόλης, οι ήρωες προγονοί μας, χωρίς την περιβόητη Γερμανική βοήθεια.
Ενδεικτική περί αυτού οι διάλογοι του Δεσπότη Κωνσταντίνου
Παλαιολόγου και του αρχηγού των 40 εθελοντών Κρητικών ναυτών του καπετάν Χαρκούτση.
Ο Καζαντζάκης θα μας πεί μέσα απο τον καπετάν Χαρκούτση ;
Ντρέπομαι εγώ ο Κρητικός να γυρίζω και να ζητιανεύω βοήθεια από τους Γερμανούς (Φράγκους, Γερμανικό φύλο).
Στην συνέχεια απευθυνόμενος και πάλι ο Χαρκούτσης στον
Παλαιολόγο θα πει ότι ;
Δεν είμαι βασιλιάς, όμως νοιώθω μέσα στα στήθια μου να έχω
βασιλικό Δικέφαλο αετό ,που πετά ψηλά και κρατά στα νύχια
του ολόκληρο τον κόσμο.
Ο μεγαλύτερος υμνητής της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας στην σύγχρονη εποχή στέκεται στην διχόνοια μεταξύ των Ελλήνων και των ελάχιστων Γερμανών που στάθηκαν δίπλα μας εκείνες τις κρίσιμες στιγμές.
Η κατάσταση ήταν τραγική και απερίγραπτη.
Τους λίγους Φράγκους που πολέμησαν στο πλευρό των Ελλήνων, ο Δούκας Νοταράς μαζί με κάποιους άλλους Έλληνες δεν τους θέλουν μαζί τους.
Ο Νοταράς είπε στον Γιάννη Ιουστιάνη (Λατίνος), ότι μόνο άμα
φύγετε εσείς οι λίγοι Φράγκοι από την Πόλη θα μας γλυτώσει ο
Χριστός.
Ο Κωνσταντίνος κάνει απεγνωσμένες προσπάθειες να κρατήσει μονιασμένους τους Ελληνες και τους Γερμανούς.
Δεν ήταν λίγες οι φορές που επενέβαινε ο ίδιος σε διάφορα σημεία του κάστρου και χώριζε τους αντιμαχόμενους.
Μεταξύ άλλων ο Καζαντζάκης κάνει αναφορά στους πλούσιους
λαϊκούς-κληρικούς, που δεν έδιναν ούτε δραχμή για να
βοηθήσουν οικονομικά στο να μην χαθεί η Πόλη .
Δεν βοήθησαν τον πεινασμένο Ελληνικό λαό που πολεμούσε
νηστικός και άϋπνος ,γιατί δεν επαρκούσε αριθμητικά ο μικρός αυτός στρατός να φυλάξει την Κωνσταντινούπολη.
Ένα ακόμη μειονέκτημα ήταν ότι μαζί με την αϋπνία την ,πείνα κλπ, οι περισσότεροι υπερασπιστές της ήταν μεσήλικες ,σε αντίθεση με τους Τούρκους μαχητές που οι περισσότεροι ήταν νέοι, ξεκούραστοι, έχοντας φαγητό.
Δυστυχώς ο πλούσιοι της εκκλησίας ,οπως και οι πλούσιοι λαϊκοί Έλληνες δεν έδωσαν δραχμή για να φάνε οι πολεμιστές και οι άμαχοι .
Οι τελευταίες μέρες πριν από την Άλωση της Πόλης είναι πάρα
πολύ σημαντικές σε ηθικό επίπεδο.Όλοι οι Έλληνες γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι πιθανότητές τους να επιβιώσουν είναι σχεδόν ανύπαρκτες.
Εν τούτοις όλες εκείνες τις ημέρες αντί να πέσει το ηθικό τους
τελείως ,ώστε να πολεμούν με λιγότερο ζήλο και πάθος, αντ’
αυτού μέσα σε αυτήν την απελπισία πολεμούσαν με ακόμα μεγαλύτερη ορμή όπως αρμόζει στο έθνος των Ελλήνων.
Ένοιωθαν να αυξάνονται οι δυνάμεις των σε ηθικό ,πνευματικό και σωματικό επίπεδο εκείνες τις δύσκολες στιγμές.
Ενώ βρισκόταν μέσα στην τέλεια απελπισία ,καθώς το τέλος τους πλησίαζε με γοργούς ρυθμούς, εκείνοι πολεμούσαν με πολύ μεγαλύτερο ζήλο.
Αυτό ακριβώς είναι ένα από τα μεγαλύτερα ηθικά αξιώματα των
Ελλήνων.
Όλοι οι άλλοι λαοί σε περίπτωση που βρίσκονταν στην θέση των Ελλήνων της Αλώσεως ,είτε θα είχαν παραδοθεί,είτε θα πολεμούσαν πάρα πολύ νωχελικά.
Οι Ελληνοχριστιανοί ήρωες θυσίασαν πολύτιμες γυναίκες, κόρες, αδερφές, εξαδέρφες, μητέρες, ανιψιές, για την τιμή και
την επιβίωση της Ελλάδος.
Άλλωστε πως θα μπορούσαν να κάνουν διαφορετικά με τόσους Ήρωες και Αγίους που είχε βγάλει το έθνος μας ,όλους εκείνους τους αιώνες.
Το μεγαλείο της ψυχής των Ελλήνων της Πόλης δεν είχε όριο.
Πρίν την τελική μάχη ο Μωάμεθ έδωσε αρκετές ευκαιρίες στους
Έλληνες για να φύγουν ειρηνικά, μαζί με τις οικογενειές τους και όλη τους την κινητή περιουσία και να πάνε να κατοικήσουν όπου εκείνοι επιθυμούν.
Όμως όλες τις φορές οι Έλληνες απάντησαν αρνητικά.
Γνώριζαν τον διαχρονικό και ιερό τρόπο εθνικής επιβίωσης και
ότι εάν σε περίπτωση που θα τολμούσαν να γίνουν προδότες
θα "έσπαγε" η ιερή ιστορική συνέχεια, η οποία κρατούσε το
έθνος ζωντανό στο πέρασμα πολλών αιώνων.
Ήξεραν πολύ καλά οι Έλληνες της Αλωσης ότι αν γινόταν
προδότες τότε θα κατέστρεφαν δια παντός τον Ελληνισμό.
Αυτό διότι ανα πάσα στιγμή οι επόμενες γενιές Ελλήνων θα τους είχαν ως παράδειγμα με συνέπειες τραγικές καθώς θα
ακολουθούσαν και άλλοι οι οποίοι θα γίνονταν προδότες.
Από την στιγμή που θα καταστραφεί η ιερή ιστορική συνέχεια των ηθικών και των γενναίων Ελλήνων θα ακολουθούσαν γενεές προδοτών και δειλών.
Όμως δεν το επέτρεψαν να γίνει οι ήρωες της Άλωσης ,για να μην διαλυθεί οριστικά το Ελληνικό έθνος.
Οι Έλληνες ήξεραν πάρα πολύ καλά ,πως δεν είχαν πολλές
πιθανότητες να νικήσουν τους Ισμαηλίτες.
Ηξεραν πάρα πολύ καλά ότι οι γυναίκες τους, οι κόρες τους,οι αδελφές τους, οι εξαδέλφες τους, οι μητέρες τους, τα αγόρια τους,τα ανήψια τους, μετά την μάχη θα έπεφταν στα χέρια των Ισμαηλιτών όπως και έπεσαν.
Οι Ισμαηλίτες θα τους σκλάβωναν όλους για να τελούν όλο το
‘’θρησκευτικό’’ λατρευτικό τυπικό του Εωσφόρου,με σε σεξουαλικές ανωμαλίες, όργια , ομοφυλοφιλικο σεξ,
παιδεραστίες κ.λ.π.
Οι άγιοι προγονοί μας, οι κορυφαίοι του κόσμου, οι σπουδαιότεροι άνθρωποι όλων των εποχών στην ιστορία του πλανήτη, οι Έλληνες της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας υπολόγιζαν ως άνδρες και Έλληνες μόνον όσους πολεμούσαν.
Όλους τους υπόλοιπους τους θεωρούσαν άνανδρους, δηλαδή
θηλυπρεπείς, για αυτό τους σιχαινόταν και τους περιφρονούσαν.
Το ίδιο ακριβώς αξίωμα είχε και ο Έλληνας στρατιωτικός -
αυτοκράτορας Ρωμανός ο Δ ο Διογένης.
Όποιος δεν πολεμούσε εκείνους τους αιώνες με το σπαθί στο χέρι δεν τον θεωρούσαν Έλληνα αλλά γυναίκα.
Δεν υπήρχε μεγαλύτερη προσβολή και ατίμωση για έναν γνήσιοΈλληνα άνδρα από το να τον διώξουν από τον Ελληνορωμαϊκό στρατό για οποιαδήποτε αιτία.
Αμέσως έχανε την κοινωνική του θέση και υπόσταση.
Ο Ιωάννης Κουρκουάς-Τσιμισκής συναίνεσε στην δολοφονία του Αγίου Νικηφόρου του Β. Φωκά. Ο Ιωάννης δέχτηκε να δολοφονηθεί ο θείος του διότι όχι μόνον του αφαίρεσε όλα τα στρατιωτικά του αξιώματα, αλλά τον έκανε απλό πολίτη και τον έθεσε σε κατ’οίκον περιορισμό.
Δεν του επέτρεψε ο Άγιος Νικηφόρος να πολεμά ούτε ως απλός στρατιώτης.
Εκείνους τους αιώνες δεν υπήρχε μεγαλύτερη προσβολή από το να μην πολεμάς για την Ελληνορωμαϊκή αυτοκρατορία ,τον Κύριο Ιησού Χριστό, αλλά και για την προστασία του άμαχου Ελληνικού πληθυσμού.
Η ΜΕΓΙΣΤΗ ΤΙΜΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΟΥ ΜΕΣΑΙΩΝΑ.
Τι σήμαινε εκείνους τουςαιώνες να πολεμά κάποιος γενναία σε
καθημερινή βάση μας το έδειξε η μεγαλύτερη Ελληνίδα χριστιανή φιλόσοφος.
Ενδεικτική είναι η ενέργεια της Άννας Κομνηνής ,η οποία
μεσολάβησε στον πατέρα της τον Αλέξιο τον Α Κομνηνό ,να μην τιμωρήσει τον αξιωματικό Αρμενικής καταγωγής τον Αλέξιο Μουσελέ, διότι ήταν γενναίος στα πεδία των μαχών.
Τον Μάϊο του 2019 σας θέτω για πολλοστή φορα το ιστορικό ερώτημα.
Θέλετε να πεθάνετε αργά και μαρτυρικά ως θλιβεροί και άνανδροι ραγιάδες;
‘Η να ακολουθήσετε πιστά και μεθοδικά τις μοναδικές λύσεις γιατην εθνική μας επιβίωση;
Τους προγόνους μόνον με ένα τρόπο τους τιμάμε με τις πράξεις μας, με τον ηθικό τρόπο ζωής,με τα χρηστά ήθη.(1)
Οι μοναδικές λύσεις για την εθνική μας επιβίωση κατά γενική
ομολογία είναι μόνον αυτές οι οποίες σας προτείνει η στήλη
Επικρατέειν ή Απόλλυσθαι.
Ορθοδοξία, χρηστά ήθη, ιστορική γνώση, μουσικά σχολεία ,άρθρο 120 του Ελληνικού συντάγματος παράγραφος 4,αλλαγή
πολιτεύματος και δια παντός κατάργηση των κομμάτων .
Στρατιωτική θητεία για όλες τις γνήσιες Ελληνίδες γυναίκες
συμμαχία με την Συρία και γάμοι με τις Σύριες.
Όλα τα προαναφερόμενα κατά γενική ομολογία με μαθηματική
ακρίβεια θα μας οδηγήσουν στην εθνική επιβίωση.
Στο σημείο αυτό να επαναλάβω για να μην το ξεχνά κανένας
Έλληνας ότι όλοι οι ελεγχόμενοι από τους νεοταξίτες
"πατριώτες" δεν ζητούν ποτέ την εφαρμογή του άρθρου 120 παράγραφος 4 του Ελληνικού συντάγματος,την αλλαγή του πολιτεύματος και τον ιερό εθνικό συνδυασμό, τον οποίο μόνον η στήλη Επικρατέειν ή Απόλλυσθαι.
ΕΠΙΚΡΑΤΕΕΙΝ Η ΑΠΟΛΛΥΣΘΑΙ
Επικρατέειν ή Απόλλυσθαι
Γράφει ο Άγγελος Ευάγγελος Γιαννόπουλος
Η ΑΓΙΑΣΜΕΝΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΔΕΣΠΟΤΗ ΣΤΟΝ ΜΩΑΜΕΘ :
Τὸ δὲ τὴν πόλιν σοι δοῦναι, οὔτ’ ἐμόν ἐστιν οὔτ’ ἄλλου τῶν κατοικούντων ἐν ταύτῃ· κοινῇ γὰρ γνώμῃ πάντες αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν καὶ οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἡμῶν.
ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΑΣ ΚΑΛΩ ΝΑ ΤΙΜΗΣΕΤΕ ΣΤΙΣ 29ΜΑΙΟΥ 2019 ΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΕΙΑ ΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ-ΠΕΣΟΝΤΕΣ ΤΗΣ ΑΛΩΣΕΩΣ.
Δόξα κ τιμή σε αυτούς που έπεσαν για την πατρίδα ,που κράτησαν ζωντανό το έθνος μας που θυσίασαν τα πάντα .
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι κίνδυνοι πολλοί κ σήμερα γυρεύουν να αφανίσουν το έθνος μας θα τους αφήσουμε;