5 χώρες που υπήρξαν λιγότερο από ένα χρόνο

Ο Άγιος Μαρίνος (Γαληνοτάτη Δημοκρατία του Αγίου Μαρίνου πλήρες όνομα) -το κρατίδιο των μόλις 61,2 τετ. χλμ., που, όπως το Βατικανό, περιβάλλεται εξ ολοκλήρου από

την Ιταλία- σύμφωνα με την παράδοση, ιδρύθηκε από τον Μαρίνο της Ραμπ (ένα νησί της Κροατίας στην Αδριατική Θάλασσα. Στα αρχαιοελληνικά ονομαζόταν Άρβων ή Αρβών), έναν χριστιανό λιθοξόο στις 3 Σεπτεμβρίου του 301, όταν, προσπαθώντας να ξεφύγει από τον διωγμό του Διοκλητιανού, κατέφυγε στον τόπο που βρίσκεται σήμερα το κρατίδιο και έχτισε μια εκκλησία. Από τότε το κρατίδιο παραμένει ανεξάρτητο και αναφέρεται ως το παλαιότερο δημοκρατικό κράτος στον κόσμο.

Οι πέντε χώρες που θα δείτε εδώ αποτελούν το άκρως αντίθετο του Αγίου Μαρίνου καθώς εξαφανίστηκαν από τον χάρτη λιγότερο από ένα χρόνο αργότερα.



1. Δημοκρατία της Καλιφόρνια

Το καλοκαίρι του 1846, μερικοί Αμερικανοί άποικοι που ζούσαν εκεί που τότε ήταν η μεξικανική επικράτεια της Καλιφόρνια, οργάνωσαν μια εξέγερση κατά του προκλητικού ελέγχου που ασκούσε το Μεξικό στην περιοχή. Στις 14 Ιουνίου, περισσότερα από 30 αντάρτες εισέβαλαν σε ένα μεξικάνικο φυλάκιο στην πόλη Sonoma και συνέλαβαν τον στρατηγό και την οικογένειά του που ήταν εκεί. Βρέθηκε ένα λευκό σεντόνι, όπου ζωγράφισαν ένα πεντάκτινο αστέρι και ένα κακόγουστο σχέδιο μιας αρκούδας. Αυτή η αυτοσχέδια σημαία υψώθηκε εκείνη την ημέρα ανακηρύσσοντας την ανεξάρτητη Δημοκρατία της Καλιφόρνια.

Μετά την επιτυχία της αποκαλούμενης "Bear Flag Revolt", ένα από τους αντάρτες, ο John C. Fremont, ανέλαβε τη διοίκηση της ομάδας την 1η Ιουλίου και άρχισε την κατάληψη του Σαν Φρανσίσκο. Μόλις 6 μέρες αργότερα, διαδόθηκε η φήμη ότι δυνάμεις του αμερικάνικου στρατού είχαν βαδίσει προς το Μοντερέι νοτιότερα και είχαν υψώσει τη σημαία των ΗΠΑ, καθιστώντας ουσιαστικά την Καλιφόρνια νέο αμερικανικό έδαφος. Μιας και αυτός ήταν ο στόχος της εξέγερσης εξαρχής, η νέα κυβέρνηση δεν είχε λόγους να διατηρήσει την ανεξαρτησία της ούτως ή άλλως, μόλις 3 εβδομάδες μετά την κήρυξη της ανεξαρτησίας της, η Δημοκρατία της Καλιφόρνια διαλύθηκε.


2. Δυτική Φλόριντα

Αρχικά μέρος της ισπανο-αμερικανικής επαρχίας της Νέας Ισπανίας, η Δυτική Φλόριντα ήταν μια στενή λωρίδα γης στον Κόλπο του Μεξικό που οριοθετούνταν από τους ποταμούς Μισισίπι και Perdido στα δυτικά και στα ανατολικά και από την 31η παράλληλο στα βόρεια. Οι παράκτιες πόλεις Biloxi και Mobile ήταν εντός των συνόρων της, καθώς και η Baton Rouge -όπου, στις 23 Σεπτεμβρίου του 1810, μια φρουρά ισπανικών στρατευμάτων ανατράπηκε από Αμερικανούς έποικους που κήρυξαν την Δυτική Φλόριντα ανεξάρτητη δημοκρατία. Ο Fulwar Skipwith, ένας διπλωμάτης ο οποίος είχε συμμετάσχει στην Αγορά της Λουιζιάνας (η απόκτηση από τις ΗΠΑ 828.000 τετραγώνων γης από την Γαλλία το 1803. Οι ΗΠΑ πλήρωσαν 50 εκατομμύρια φράγκα (11.250.000 δολάρια) συν την ακύρωση χρέους 18 εκατομμυρίων φράγκων για ένα συνολικό ποσό 15 εκατομμυρίων δολαρίων για την περιοχή της Λουιζιάνας. Η αγορά συνέβη κατά την προεδρία του Τόμας Τζέφερσον, υπήρχε πάντως την εποχή εκείνη γενική διαφωνία με την πράξη καθώς ορισμένοι την έκριναν ως αντισυνταγματική), έγινε ο πρώτος και μόνος κυβερνήτης της χώρας.

Η εξέγερση πυροδοτήθηκε από την απροθυμία της Ισπανίας να συμφωνήσει ότι η Δυτική Φλόριντα είχε συμπεριληφθεί στην Αγορά της Λουιζιάνας, και εν συνεχεία την απροθυμία της να δώσει την επαρχία στις ΗΠΑ. Ο πρόεδρος Τζέιμς Μάντισον επέμενε ότι η γη είχε συμπεριληφθεί στην αγορά, και ως εκ τούτου δεν ήταν ούτε ισπανική ούτε ανεξάρτητη επικράτεια, αλλά μάλλον συστατικό των ΗΠΑ. Τον Οκτώβριο, έστειλε τον διοικητή της γειτονικής Επικράτεια της Ορλεάνης να συναντηθεί με τον Skipwith για να επιλύσουν την κατάσταση και παρόλο που ο Skipwith αρχικά απαίτησε η Δυτική Φλόριντα να γίνει δεκτή στην Ένωση ως ανεξάρτητο κράτος, τελικά συμφώνησε την προσάρτησή της στην Ορλεάνη. Το έδαφος τελικά χωρίστηκε μεταξύ της Λουιζιάνα και της Αλαμπάμα.

Παρά το γεγονός ότι το κράτος της Δυτικής Φλόριντα ήταν βραχύβιο, η σημαία του δεν ήταν. Πιστεύεται ότι το αστέρι που απεικονιζόταν στη σημαία ενέπνευσε τόσο την σημαία του Τέξας όσο και εκείνη της Καλιφόρνια κατά τη διάρκεια της εξέγερσης της πολιτείας (ακόμη και σήμερα η σημαία της Καλιφόρνια απεικονίζει ένα αστέρι).


3. Acre

H Acre είναι μια μεσόγεια περιοχή της Νότιας Αμερικής και βρίσκεται περίπου εκεί που ενώνονται η Βραζιλία, η Βολιβία και το Περού 500 μίλια από την ακτή του Ειρηνικού. Αρχικά, ήταν έδαφος της Βολιβίας και διακήρυξε την ανεξαρτησία της τρεις φορές στην ιστορία, αλλά ποτέ δεν επέζησε περισσότερο από ένα χρόνο. Κατ' αρχάς, το 1899, ένας Ισπανός διπλωμάτης ονόματι Luis Rodríguez de Gálvez Arias πήρε την εξουσία στην Acre, αφού είδε πόσο πλούσια είχε γίνει η περιοχή κατά τη διάρκεια μιας ανόδου στην παραγωγή καουτσούκ. Ο Galvez αυτοανακηρύχθηκε Πρόεδρος της Πρώτης Δημοκρατίας της Acre, τον Ιούλιο του 1899 και μετονόμασε την πρωτεύουσα του κρατιδίου σε "Arieopolis", προς τιμήν του. Παρέμεινε στον έλεγχο της μέχρι τον Μάρτιο του 1900, όταν και εισέβαλλαν στρατεύματα της Βραζιλίας και συνέλαβαν τον Gálvez και επέστρεψαν την περιοχή στη Βολιβία.

Λίγους μήνες αργότερα, τον Νοέμβριο του 1900, ανακηρύχθηκε η Δεύτερη Δημοκρατία της Acre, αλλά ακυρώθηκε πολύ σύντομα και η Βολιβία επανέκτησε τον έλεγχο μόλις τέσσερις ημέρες μετά. Μια τελευταία, πολύ πιο οργανωμένη προσπάθεια, που υποστηρίζονταν από έναν στρατό 30.000 επαναστατών με επικεφαλής τον πρώην Βραζιλιάνο στρατιωτικό José Plácido de Castro, οδήγησε στη δημιουργία της Τρίτης Δημοκρατίας της Acre τον Ιανουάριο του 1903. Ωστόσο, μετά από μια σειρά συγκρούσεων με βραζιλιάνικες δυνάμεις, υπεγράφη τον Νοέμβριο συνθήκη ειρήνης με την οποία παραδίνονταν η Acre στην Βραζιλία, ως αντάλλαγμα χρημάτων και την κατασκευή ενός νέου δρόμου που θα συνέδεε την Βολιβία με τον έξω κόσμο. Μέχρι σήμερα, η Acre παραμένει μια από τα 27 συνιστώσες πολιτείες της Βραζιλίας.


4. Έζο

Ο Boshin Sensō (πόλεμος) ήταν ένας ιαπωνικός εμφύλιος μεταξύ της τελευταίας, παραδοσιακής φεουδαρχικής κυβέρνησης της Ιαπωνίας, την Σογκουνάτο Τοκουγκάβα, και μια συμμαχία των μοντέρνων ιαπωνικών δυνάμεων που επιδιώκουν να επιστρέψει η πολιτική εξουσία στην αυτοκρατορική αυλή στο Κιότο. Ο πόλεμος κράτησε για λίγο περισσότερο από ένα χρόνο, από τον Ιανουάριο του 1868 μέχρι τον Μάιο του 1869, όταν η Τοκουγκάβα τελικά νικήθηκε και επανιδρύθηκε η αυτοκρατορική εξουσία στην Ιαπωνία. Όμως, κατά τους τελευταίους μήνες του πολέμου, με την ήττα φαινομενικά αναπόφευκτη, πολλοί από τις δυνάμεις της Τοκουγκάβα είχαν καταφύγει βόρεια στο νησί Έζο (τώρα Χοκκάιντο). Στις 27 Ιανουαρίου του 1869 ίδρυσαν εκεί τη δική τους δημοκρατία. Ο ηγέτης του ναυτικού των Σογκούν, ναύαρχος Enomoto Takeaki, εξελέγη "sosai" (πρόεδρος). Αξίζει να σημειωθεί ότι, στο Έζο έγινε η πρώτη δημοκρατική εκλογή που πραγματοποιήθηκε ποτέ στην Ιαπωνία.

Ο πρόεδρος Enomoto φέρεται να παρακάλεσε την πρόσφατη αυτοκρατορική κυβέρνηση του Κιότο να επιτρέψει στη νέα Δημοκρατία του Έζο να επιβιώσει και να διατηρήσει το παραδοσιακό ιαπωνικό σύστημα, αλλά οι αιτήσεις του απορρίφθηκαν. Καθώς οι αυτοκρατορικές δυνάμεις ενισχύονταν στην ηπειρωτική χώρα, εισέβαλαν στο Έζο τον Απρίλιο του 1869 και μετά από αρκετές βάναυσες συγκρούσεις, ο Enomoto παραδόθηκε στις 26 Ιουνίου. Η Δημοκρατία του Έζο διήρκεσε μόλις 150 ημέρες.


5. Βασίλειο της Κορσικής

Από τα τέλη της δεκαετίας του 1200 μέχρι τα μέσα του 1700 η Κορσική ήταν ένα συστατικό της Δημοκρατίας της Γένοβας, στη σημερινή Ιταλία. Οι Κορσικανοί, ωστόσο, ήταν πολύ δυσαρεστημένοι με τους Γενουάτες ηγέτες που από τις αρχές του 1700 απέκτησε μεγάλη δυναμική ένα κίνημα για τη δημιουργία της Κορσικανικής ανεξαρτησίας. Εντελώς συμπτωματικά, περίπου την ίδια εποχή, έφτασε στη Γένοβα ένας εκκεντρικός Γερμανός τυχοδιώκτης ονόματι Baron Theodore von Neuhoff. Ο Neuhoff είχε ήδη υπηρετήσει στα γαλλικά και σουηδικά στρατεύματα, είχε εργαστεί στην αυλή του βασιλιά Φιλίππου Ε' της Ισπανίας, είχε παντρευτεί και στη συνέχεια εγκατέλειψε έγκυο μια από τις κυρίες της αυλής της βασίλισσας της Ισπανίας, απήγαγε μια καλόγρια και αναγκάστηκε να μεταμφιεστεί σε μοναχό. Μόλις έφτασε στη Γένοβα ο Neuhoff έτυχε να συναντήσει μια ομάδα Κορσικανών επαναστατών, οι οποίοι είτε τον έπεισαν ή τους άφησε να τον πείσουν -ανάλογα ποιανού την ιστορία θέλει να πιστέψει κανείς- να πάει στο νησί για να συμβάλει στη δημιουργία του ως ανεξάρτητο κράτος. Ο Neuhoff έφτασε εκεί τον Μάρτιο του 1736 και αμέσως στέφθηκε βασιλιάς με το όνομα Theodore I. Η βασιλεία του όμως ήταν βραχύβια. Αμφισβητώντας τους Γενουάτες ηγέτες, ο Neuhoff έγινε εχθρός της Γένοβας και ως το κράτος του άρχισε να καταρρέει. Έφυγε από το νησί τον Νοέμβριο. Η Κορσική επέστρεψε πίσω στην επιρροή των Γενοβέζων πολύ γρήγορα, ενώ ο Neuhoff συνελήφθη για χρέη στο Άμστερνταμ.

Ακολούθησαν δύο λίγο πιο επιτυχημένες προσπάθειες της Κορσικής για ανεξαρτησία. Το 1755 ανακηρύχθηκε η Δημοκρατία της Κορσικής από έναν ντόπιο πολιτικό, τον Pasquale Paoli, και παρέμεινε ανεξάρτητη μέχρι που το νησί προσαρτήθηκε από τη Γαλλία το 1769. 25 χρόνια αργότερα, οι βρετανικές δυνάμεις βοήθησαν να εκδιωχθούν οι Γάλλοι από το νησί. Το 1794 ιδρύθηκε ένα αγγλο-Κορσικανικό βασίλειο, αλλά κατέρρευσε όταν τα γαλλικά στρατεύματα επέστρεψαν δύο χρόνια αργότερα. Το νησί παραμένει υπό γαλλικό έλεγχο από τότε.