Η Ρένα Βλαχοπούλου και η ιδιαίτερη της αδυναμία στα ζώα (σπάνιες φωτογραφίες)

Λατρεία για τα ζώα

Ιδιαίτερη αδυναμία είχε η Ρένα Βλαχοπούλου στα ζώα. Δεν ξεχώριζε το είδος! Τ’ αγαπούσε όλα!

Πάντα είχε λοιπόν κοντά της κατοικίδια. Πότε σκύλο, πότε γάτα, πότε και τα δυο µαζί.

– Εγώ κι ο Κωνσταντάρας ήμασταν οι προστάτες όλων των αδέσποτων της Βάρκιζας.
Όταν βγαίναµε να τα ταΐσουμε, ουρές από πίσω µάς ακολουθούσαν.
Και μας γνώριζαν όλοι και µας αγαπούσαν.
Κάποτε είχα ένα σκυλί πολύ καλόψυχο αλλά φωνακλάδικο. Τον Μάρκο!
Ανησυχούσε ένα γείτονα, που τον έλεγαν επίσης Μάρκο.
Δεν ήταν συνωνυµία, απλώς εγώ για να τον πειράξω τον έβγαλα µε τ΄ όνοµα του παράξενου γείτονα!
Κάθε φορά που έβγαινα στο μπαλκόνι και φώναζα Μάρκο, έβγαινε ο γείτονας απ᾿ απέναντι και µε ρωτούσε:

– Τι θέλετε, κυρία Ρένα;
– Τίποτα, χρυσέ µου, τον σκύλο µου φωνάζω!
– Κι ήταν ανάγκη να τον φωνάζεις Μάρκο;
– Ε, τι να κάνω! Αυτό τ’ όνοµα του ταιριάζει. Είναι παράξενος σαν εσένα!

Γινότανε ἐξαλλος κι εγώ γελούσα πολύ.

Δυστυχώς, ο Μάρκος μου πρέπει να πήγε απ’ τη φόλα του παράξενου κυρίου Μάρκου.

Με τον (παράξενο) Μάρκο.

Άλλη µια φορά είχα µια σκυλίτσα, τη Λούση.
Ήταν πολύ όμορφη και πολύ θηλυκιά.
Όταν βγαίναµε βόλτα, όλα τ’ αρσενικά σκυλιά της Βάρκιζας µαζευόντουσαν και µας ακολουθούσαν.
Ειδικά όταν ήταν στις µέρες της, διαδήλωση έξω απ᾿ το σπίτι µας.
Αφού είχε βγει κι ανέκδοτο τότε στή γειτονιά.
Όλοι έλεγαν πως τ’ αδέσποτα σκυλιά και των άλλων περιοχών ρωτούσαν:
Πού είναι, βρε παιδιά, το σπίτι της Βλαχοπούλου για να πάµε να πηδήξουµε κι εμείς;
Μεγάλη πλάκα είχαμε.

Με την όμορφη Λούση.

Όμως, το πιο αγαπημένο µου σκυλί ήταν ο Μάο.Ο πασίγνωστος Μάο. Το είχα σαν παιδί µου, δεκαεπτά χρόνια.
Πράγματι, η Ρένα στενοχωρήθηκε πολύ που έχασε τον Μάο. Ο Μάο ήταν ένα πανέξυπνο πεκινουά, που
όπως έλεγε η Ρένα, µόνο η μιλιά του έλειπε. Δεν θέλησε όµως πια να τον αντικαταστήσει.

Ο Μάο ήταν µοναδικός κι αξιαγάπητος.

Με το αγαπημένο της πεκινουά, Μάο.

Στα τελευταία χρόνια της ζωής της για συντροφιά έχει τον Μήτσο, ένα καναρίνι που της κελαηδούσε γλυκά και της κρατάει συντροφιά έστω και µέσα απ’ το κλουβί του.