Η Απομυθοποίηση των Θρησκειών

Η ΑΠΟΜΥΘΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ: ΙΟΥΔΑΪΣΜΟΣ

Ο Μύθος

Πριν από 6000 χρόνια δεν υπήρχε τίποτα, παρά ένας θεός μόνο, που αποφάσισε να δημιουργήσει το Σύμπαν και… τον άνθρωπο. Το σύμπαν το έφτιαξε σε πέντε μέρες και τον άνθρωπο (ένα ζευγάρι) σε μια. Την έβδομη μέρα ξεκουράστηκε! Από τους απογόνους των δύο αυτών ανθρώπων γεννήθηκε ένας λαός με τον οποίο ο θεός σύναψε ειδικές σχέσεις. Ήταν ο εκλεκτός λαός που έκτοτε θα ορίζει σαν παιδί του και θα τον προστατεύει από τους άλλους λαούς που στην διάρκεια του χρόνου θα δημιουργηθούν από τους γεννήτορες Πατέρες. Γεννήτορες όλων είναι οι γνωστοί βιβλικοί Πατέρες ή Πατριάρχες.

Αυτές οι δύο επεμβάσεις του θεού (του σύμπαντος και του λαού του Ισραήλ) περιγράφονται στην Ιερή Βίβλο (Μεγάλο Βιβλίο) των Ιουδαίων και για τους τελευταίους αποτελούν, έτσι λένε, την ιστορία τους που με δυο λόγια έχει κάπως έτσι:

Πολλά πράγματα πήγαιναν στραβά στην αρχή. Από τον Αδάμ και την Εύα μέχρι τα παιδιά τους, τον Άβελ και τον Κάιν, ή και μέχρι τον Νώε, που ο θεός αποφάσισε να τους πνίξει όλους με έναν κατακλυσμό, σώζοντας μόνον την οικογένειά του μαζί με ένα ζευγάρι από κάθε ζώο του πλανήτη! Αλλά κι αργότερα δεν πήγαιναν καλύτερα τα πράγματα (Σόδομα και Γόμορρα) και πολλές αιχμαλωσίες υπέστησαν σαν λαός από τότε που ο Αβραάμ κατέβηκε από την Ουρ των Χαλδαίων (Μεσοποταμία) και κατοίκησε στη χώρα της Χαναάν (Παλαιστίνη).

Στην αρχή μια πώληση του Ιωσήφ, από τα αδέρφια του, ήταν αρκετή ώστε ο εκλεκτός λαός του θεού να βρεθεί σκλαβωμένος στην Αίγυπτο, μέχρι να βρεθεί ο Μωυσής με τον οποίο θα επιχειρήσουν την Έξοδο και με τον Ιησού του Ναυή κατακτήσουν την Χαναάν για δεύτερη φορά! Με την άνοδο των Ασσυρίων, πολύ αργότερα, οι Ισραηλίτες του Βόρειου Βασιλείου οδηγούνται στην εξορία, όπως ακριβώς κατακτήθηκαν και οι Ιουδαίοι του Νότιου Βασιλείου από τους Βαβυλώνιους, εξορισμένοι κι αυτοί στην Βαβυλώνα!

Από την Βαβυλώνα επιστρέφουν μετά την απελευθέρωση του Κύρου, βασιλιά των Μήδων και των Περσών που επιβλήθηκαν των Βαβυλωνίων. Όπως πριν απ αυτήν την εξορία, με τον Δαβίδ και τον Σολομώντα, έτσι και τώρα μετά την απελευθέρωση από την Βαβυλώνα, με την πνευματική καθοδήγηση του Έσδρα και του Νεεμία, οικοδομούν το ναό του Σολομώντα, σύμβολο του Ιουδαϊσμού, δυναμώνοντας τους δεσμούς τους με τον μοναδικό θεό τους.

Η επόμενη αιχμαλωσία ήταν Ελληνική. Κάτω από την ηγεσία των επιγόνων του Μεγάλου Αλεξάνδρου άλλοι εξελληνίζονται και άλλοι παραμένουν πιστοί στις μονοθεϊστικές τους παραδόσεις. Οι τελευταίοι όμως θίγονται από τις καινοτομίες των Ελλήνων που κυριαρχούν σε βάρος της ιερής τους παράδοσης. Οι προκλήσεις του Αντίοχου ήταν το ποτήρι που ξεχείλισε το μίσος, ωθώντας τους εθνικιστές Ιουδαίους με την αυστηρή καθοδήγηση των Ασμοναίων να αντιδράσουν με βία (Μακκαβαίοι)! Δεν θα κυριαρχήσουν για πολύ, γιατί θα βρεθούν κάτω από την κυριαρχία των Ρωμαίων.

Σε ολόκληρη αυτήν την βασανιστική πορεία, ο λαός του Ισραήλ σαν εκλεκτός λαός του θεού τους θα βρίσκεται υπό την καθοδήγηση και την αποκαλυπτική παρουσία του. Ο Νόμος του θα γίνει Νόμος για τους ίδιους και όπως ευελπιστούν και οι ίδιοι, η εμφάνιση του Μεσσία, σαν απεσταλμένο του θεού τους, θα εδραιώσει τον Ισραήλ σε ηγετική εξουσία του πλανήτη και η Βασιλεία του θεού θα απλωθεί σε όλο τον κόσμο δοξάζοντας το όνομά του στους αιώνες των αιώνων, Αμήν!

Η απομυθοποίηση

Ωραία ιστορία για να πείσεις ένα αγράμματο λαό ότι είναι ο περιούσιος λαός κάποιου θεού, σε μια εποχή που ούτε βιβλία υπάρχουν, ούτε η παραμικρή πληροφόρηση και κυρίως ούτε η κριτική σκέψη για πνευματική επεξεργασία των μυθευμάτων. Πριν δύο χιλιάδες χρόνια, ίσως να έπειθαν κάποιους απομονωμένους σε ερημικές τοποθεσίες, όπως εκείνες της Μέσης Ανατολής.

Σήμερα όμως όλα αυτά χρειάζονται αποδείξεις για να τεκμηριωθούν. Η ιστορία δεν γράφεται με μύθους, ούτε με κηρύγματα που γίνονται με την συναισθηματική φόρτιση της δογματικής θρησκευτικής πίστης που δεν επιδέχεται αντίρρηση. Ακόμα και οι έρευνες που έγιναν για να τεκμηριωθεί κάτι από όσα κηρύττει αυτό το «ιερό βιβλίο» δεν απέδωσαν καρπούς. Όλα είναι μύθοι και ψέματα που επινοήθηκαν από το εβραϊκό ιερατείο.

Η ιστορία, μόνον από την ελληνιστική εποχή και δώθε μπορεί να επιβεβαιώσει την ύπαρξη αυτού του ταλαίπωρου λαού που στην κυριολεξία ξύπνησε και ορισμένους που αποφάσισαν να εξελληνιστούν προκειμένου να μορφωθούν. Οι υπόλοιποι προσπάθησαν από την εποχή των Μακκαβαίων να επινοήσουν μύθους και θρύλους που να μοιάζουν με τους μύθους των γειτονικών λαών. Το πέρασμα τότε από την μια θρησκεία στην άλλη γίνεται πιο ανώδυνα. Η συγκριτική θρησκειολογία απέδειξε ότι ολόκληρη η Παλιά Διαθήκη, όπως ονομάστηκε αργότερα, είναι επινοημένα μυθεύματα από τους λαούς της Μεσοποταμίας και των πέριξ κατοικημένων χωρών της Παλαιστίνης.

Ιστορικά είναι επιβεβαιωμένο ότι δεν ισχύει τίποτα. Ούτε ο κόσμος δημιουργήθηκε πριν 6000 χρόνια, ούτε Χαλδαίοι υπήρχαν το 2100 που υποτίθεται κατέβηκε από την Ουρ ο Αβραάμ, ούτε σκλαβωμένους Εβραίους είχε ποτέ η Αίγυπτος. Επίσης, την εποχή που υποτίθεται ο Ιησούς του Ναυή κατακτά την Χαναάν η Παλαιστίνη βρίσκεται υπό την κατοχή των Αιγυπτίων! Τι έξοδο επιχείρησαν και πώς μπορεί κανείς να πιστέψει ότι ένας λαός ήταν χαμένος σαράντα χρόνια στην έρημο;

Ούτε μια επιγραφή δεν βρέθηκε να επιβεβαιώσει την ύπαρξη του ισχυρού κράτους του Δαβίδ, ούτε ένα σκεύος δεν ανασκάφτηκε προκειμένου να επιβεβαιωθεί ο αμύθητος θησαυρός του Σολομώντα! Το μόνο που μπορούμε να δεχθούμε είναι ο λαός αυτός να ξεπρόβαλε από τις αυτόχθονες φυλές της περιοχής και κάποιοι επιτήδειοι (ιερατείο) τους έπεισαν ότι αποτελούν τον περιούσιο λαό κάποιου αόρατου θεού, για να αντέξουν την δουλοκτητική μεταχείριση εκείνων που κάθε τόσο τους κυρίευαν!

Ούτε ένας δεν έβαλε το μυαλό του να σκεφτεί, πώς είναι δυνατόν ένας λαός καθοδηγημένος από τον ίδιο το θεό του, να γίνεται μπαλάκι του πινγκ πονγκ ανάμεσα στους ισχυρούς της περιοχής;

Ακόμα και σήμερα, κανένας δεν απορεί, που σε τόσα αρχαία ελληνικά συγγράμματα, κανένα δεν αναφέρει την ύπαρξη αυτού του περιούσιου λαού!

Πολλές φορές είτε από λάθος είτε εσκεμμένα έρχονται στο φως της δημοσιότητας «ανακαλύψεις» πως τάχα το ένα ή το άλλο επιβεβαιώνει τις γραφές και τότε η είδηση παίρνει την τιμητική της στην πρώτη σελίδα των εφημερίδων. Όταν όμως αργότερα διαψευστεί, είναι τόσο ανούσια η είδηση που γράφεται με μικρά γράμματα στις εσωτερικές σελίδες.

Έτσι το ψέμα επιβιώνει και η αλήθεια θάβεται!

Η ύπαρξή τους έγινε γνωστή όταν σήκωσαν κεφάλι μετά τις ελληνικές κατακτήσεις. Έπρεπε, εκεί να πάει κανείς για να τους γνωρίσει, αφού τίποτα δεν έβγαινε από τα πενιχρά όρια της ύπαρξής τους! Μόνο με τον εξελληνισμό ξύπνησαν κάποιοι και οι υπόλοιποι αντέδρασαν προκειμένου να αντισταθούν στις ελληνικές καινοτομίες. Πιστοί στην οπισθοδρόμηση επινόησαν την Βίβλο. Ποτέ ιερό, θρησκευτικό βιβλίο δεν γράφτηκε με τόσο ηθικά ρυπαρό τρόπο ώστε οι σελίδες του, αντί να στάζουν αγάπη, στάζουν μίσος και έχθρα για όλους τους λαούς της γης! Όποιος δεν ήταν περιτμημένος Ιουδαίος ήταν εχθρός, όχι μόνο του Ισραήλ αλλά και του θεού τους! Ήταν ένας «Εθνικός» που τον περίμενε η ρομφαία κάποιου θεού.

Στο όνομα των εθνικών κυρίως ενσάρκωναν το μίσος για τους Έλληνες αρχικά και των Ρωμαίων αργότερα! Όταν αναφέρονταν στην ειδωλολατρία κατά νου είχαν αυτούς, όπως ακριβώς ένας σφαγέας σκέφτεται το γουρούνι που θα σφάξει! Απολίτιστοι νομάδες της ερήμου αποπειράθηκαν να διδάξουν τους Έλληνες για ηθική, για θεό και για νόμους! Αν είναι δυνατόν!! Άξεστοι και απολίτιστοι, αφομοιώνοντας την ελληνική γνώση επιδόθηκαν σε μια λυσσώδη πνευματική κλοπή αντιστρέφοντας κατάφωρα την αλήθεια.

Χωρίς οι ίδιοι να αποκτήσουν γλώσσα (μέχρι τότε μιλούσαν αραμαϊκά) χωρίς να γνωρίζουν γραφή στην διάρκεια της ολιγόχρονης ιστορίας τους, ξαφνικά τον 1ο και 2ο αιώνα φιλοδόξησαν να φωτίσουν την ανθρωπότητα! Το ελληνικό αλφάβητο, διακήρυτταν, οι Έλληνες από τον Μωυσή το διδάχτηκαν (Ευπόλεμος) και ο Ορφέας, ο ιδρυτής της ελληνικής θρησκείας, τον Μωυσή είχε δάσκαλο και όχι τον Μουσαίο! Πυθαγόρας, Πλάτων και άλλοι αντέγραψαν την Βίβλο, δίδαξαν αστρολογία στους Αιγυπτίους και φώτισαν τον κόσμο με τη σοφία τους! Όταν κάποιος είναι απατεωνίσκος, έτσι πράττει και σκέφτεται.

Παράξενο πράγμα αυτοί οι Εβραίοι!

Στην μυθολογία τα πάνε πολύ καλά στην ιστορία χάλια!

Το 68 μετά την νέα χρονολόγηση οι Ρωμαίοι έδιωξαν τους Ιουδαίους από την Ιερουσαλήμ καταστρέφοντας την πόλη.

Το 132 όμως οι εξεγερμένοι Ιουδαίοι αναγνωρίζουν στον αρχηγό τους Μπαρ Κεχομπά την έλευση του Μεσσία. Τον θεωρούν, σύμφωνα με την υπόδειξη του μεγάλου Ραβίνου τους, Ακίμπα, σαν τον «Υιό του Αστέρος». Όπως ο Ιούδας από τα Γάμαλα παλαιότερα έτσι και αυτός ανακηρύσσεται ηγεμόνας του Ισραήλ, κόβοντας μάλιστα και νομίσματα με την επιγραφή «Για την λευτεριά της Ιερουσαλήμ».

Τρεισήμισι χρόνια ταλαιπωρούσαν τους Ρωμαίους, που με δυο λεγεώνες στρατό πολεμούσαν το Μπαρ Κεχομπά και τους οπαδούς του. Οι Ρωμαίοι τελικά νίκησαν, μόνο αφού έφτασε από την Μεγάλη Βρετανία ο Ιούλιος Σεβήρος. Ο Μπαρ Κεχομπά σκοτώθηκε και ο θεοσέβαστος Ακίμπα γδάρθηκε ζωντανός. Όσοι επέζησαν πουλήθηκαν σαν σκλάβοι και στους υπόλοιπους υπαγορεύθηκε να μην ξαναβάλουν το πόδι τους στην Ιουδαία. Ακόμα και το όνομά της άλλαξε. Τώρα λεγόταν Συρία Παλαιστίνη και η Ιερουσαλήμ Αίλια Καπιτωλίνα, ενώ μπροστά στο ναό τους ορθώνεται το μεγαλοπρεπές άγαλμα του Μεγάλου Έλληνα Θεού Δία και ο έφιππος ανδριάντας του Αδριανού!

Οι Εβραίοι διώχθηκαν ξανά από την Παλαιστίνη και διασκορπίστηκαν σ’ ολόκληρο τον κόσμο.

Μετά από 1800 χρόνια, με τις παρεμβάσεις των θανάσιμων εχθρών τους, των εθνικών, θα αποκτήσουν ξανά πατρίδα! Το 1947.

Η συνέχεια του περιούσιου λαού τώρα είναι γνωστή στον καθένα μας! Εν μέρει αυτός ο ατίθασος λαός κατάφερε να ελέγξει τον κόσμο συνειδησιακά, επινοώντας ακόμα δυο θρησκείες. Τον χριστιανισμό για τους Δυτικούς και τον ισλαμισμό για τους Ανατολίτες!

Όπως έλεγε και ο Νίτσε για τους χριστιανούς «μεταβάλλουν κάθε αξία σε απαξία, κάθε αλήθεια σε ψέμα, κάθε έντιμο σε αχρειότητα».

Η ΑΠΟΜΥΘΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ: ΙΣΛΑΜΙΣΜΟΣ

Ο Ισμαήλ είναι ο γιος του Αβραάμ που απέκτησε με την Άγαρ και γι αυτό, ο τελευταίος, θεωρείται γενάρχης των Αράβων. Ο Ισμαήλ έφυγε στην έρημο Φαράν που έζησε νομαδική ζωή. Παντρεύτηκε μια Αιγύπτια και έκανε 12 παιδιά από τα οποία προήλθε το μεγάλο έθνος των Αράβων.

Η γέννηση του Μωάμεθ ήταν καθορισμένη απ’ τον θεό τους γιατί, απ’ τον 6ο μήνα ακόμα της εγκυμοσύνης της Ανιμέ, της μητέρας του, ο αρχάγγελος Γαβριήλ της ανήγγειλε το χαρμόσυνο γεγονός, λέγοντάς της ότι το παιδί που θα φέρει στον κόσμο θα ονομαστεί Μωάμεθ (ένδοξος), αλλά για την ώρα πρέπει αυτό να κρατηθεί μυστικό. Τρεις μήνες μετά, η Ανιμέ με θαυματουργικό τρόπο και άμωμα, γέννησε τον Μωάμεθ περιτμημένο (sic)! Ο ουρανός φωτίστηκε και η γη σείστηκε. Τα άστρα υποκλίθηκαν μπροστά του και όλα τα είδωλα στον κόσμο γκρεμίστηκαν. Ένας άγγελος του άνοιξε το στήθος, πλένοντας την καρδιά του νεογέννητου από τα μαύρα στίγματα του προπατορικού αμαρτήματος. Μετά την γέμισε με ουράνια σοφία και την επανατοποθέτησε στην θέση της! Από κείνη την στιγμή ο Προφήτης έλαμπε από Φως! Στην παιδική του ηλικία τα ζώα που συναντούσε τον προσκυνούσαν και κάποια από αυτά μιλούσαν με ανθρώπινη φωνή.

Όταν πια έγινε άνδρας, τον επισκέφτηκε ο αρχάγγελος Γαβριήλ και του είπε να διαβάσει ένα μήνυμα του θεού τους. Αυτός του είπε πως δεν ξέρει γράμματα και τρεις φορές επανειλημμένα τον πρόσταξε να διαβάσει. Όταν κατάλαβε ότι μπορεί να διαβάσει ο θεός του έστελνε όλο και περισσότερα μηνύματα που τον κατεύθυναν σ’ ολόκληρη την ζωή του. Κατάφερε να ειρηνεύσει τις φυλετικές διαφορές των αράβων και εδραίωσε την ισλαμική αυτοκρατορία για να υπερασπιστεί το θεό του από τους εχθρούς του. Ο Μωάμεθ ήταν προφήτης, όπως ήταν ο Μωυσής και ο Χριστός.

Αυτούς όμως οι άνθρωποι τους παρανόησαν και γι’ αυτό ο θεός τους (Αλλάχ) έστειλε τον τελευταίο του προφήτη, για να αποκαταστήσει την αρχική καθαρότητα της πίστης στο μοναδικό θεό που όχι μόνο ξεχάστηκε αλλά και διαστρεβλώθηκε απ’ τους Ιουδαίους και χριστιανούς. Αυτός ήταν ο εκλεκτός του θεού που ήρθε να συμπληρώσει ότι οι προηγούμενοι προφήτες (Μωυσής και Ιησούς) άφησαν κενό, συμπληρώνοντας την αποκάλυψη.

Ο Μωάμεθ θεράπευσε πολλούς ανθρώπους και γι αυτό οι «βιογράφοι» του αναφέρουν μύρια θαυμαστά πράγματα που συνέπαιρναν τα μυαλά των πιστών. Για παράδειγμα, ο Μωάμεθ έκανε την σελήνη να μπει στο δεξί του μανίκι και να βγει απ’ το αριστερό ή να γυροφέρνει πάνω απ’ το ναό Κάαμπα της Μέκκα! Όπως και στην περίπτωση του Μωυσή και των 10 εντολών που πήρε απ’ το θεό του, έτσι και εδώ, ένας άγγελος έδωσε στο Μωάμεθ ένα μεταξωτό ρολό. Σ’ αυτό ήταν γραμμένος ο λόγος του θεού του (Καλάμ Αλλάχ) που αργότερα αποτέλεσε τον ιερό λόγο του Κορανίου. Στο ιερό αυτό κείμενο, τα πάντα είναι γραμμένα σε πρώτο πρόσωπο και αποτελούν το Α και το Ω της αστικής και ποινικής τους νομοθεσίας.

Την τελευταία νύχτα της ζωής του στην γη εμφανίστηκε μπροστά του ένα άσπρο ιπτάμενο άλογο πάνω στο οποίο ο Μωάμεθ αναλήφθηκε στους ουρανούς. Μια στάση μόνο έκανε στην Ιερουσαλήμ, όπου και σήμερα ακόμα φαίνονται οι οπλές του αλόγου και το αποτύπωμα του χεριού του στον ιερό Θόλο του Βράχου! Εκεί συναντήθηκε με τον Μωυσή και τον Ιησού που του αναγνώρισαν τον ρόλο του Μεγαλύτερου εκ των Προφητών και ιδρυτή της καλύτερης θρησκείας. Μετά αναλήφθηκε στους ουρανούς και έκτοτε βρίσκεται δεξιά του θεού του, για να κρίνει τους νεκρούς!

Η απομυθοποίηση

Δεν χωρά καμιά αμφιβολία ότι όλα αυτά τα παραμύθια είναι παρμένα απ’ την ιουδαϊκή και χριστιανική παράδοση την οποία την έζησαν για χρόνια. Οι Άραβες είχαν στενούς θρησκευτικούς δεσμούς και με τους ιουδαίους και με τους χριστιανούς. Οι ισλαμιστές θεωρούν την Παλαιά και Καινή Διαθήκη ιερά βιβλία. Θεωρώντας ότι στα εδάφια Δευτ. 18.15 και Κατά Ιωάννη 14.16 ο αναφερόμενος προφήτης ήταν ο Μωάμεθ. Ας σημειώσουμε ακόμα ότι ο βασιλιάς Dhu Nuwas (Δαμιανός) του αραβικού βασιλείου των Ομηριτών (λέγονταν και Μακρίβιοι) υιοθέτησε τον Ιουδαϊσμό σαν επίσημη θρησκεία στο νότιο εκείνο κρατίδιο της Αραβίας, απ’ όπου εξαπέλυσε μάλιστα και επίθεση ενάντια σε χριστιανούς Άραβες, τους Νεγράνους. Ο ιουδαϊσμός είχε πάντα φυλετικό χαρακτήρα που κάτω απ’ την απειλή γειτονικών λαών πήρε έντονα εθνικιστικό χαρακτήρα.

Ο εθνοχριστιανισμός, σαν εξέλιξη του ιουδαιοχριστιανισμού, κάτω απ’ την επιρροή μιας πολυφυλετικής αυτοκρατορίας πήρε κοσμικό χαρακτήρα, επιδιώκοντας, μέσω του συγκρητισμού, να εξελιχθεί σε παγκόσμια θρησκεία. Η μελέτη των αρχαίων δοξασιών-παραμυθιών πλούτισε με συγκριτικό υλικό αποδεικνύοντας πανηγυρικά την ομοιότητα των μύθων, των δοξασιών, των λατρειών και των θρησκευτικών συνηθειών ακόμα και μεταξύ πολύ διαφορετικών λαών. Όμοια και ο ισλαμισμός, η νέα θρησκεία των Αράβων, διαμορφώθηκε κάτω απ’ την ανάγκη που επέβαλλε η ένωση των Αραβικών φυλών. Η συνειδητοποίηση της κοινής τους καταγωγής επέβαλλε την φυλετική ένωση, κάτω από μια κοινή ιδέα, προκειμένου να αντιμετωπίσει, όπως και στους Ιουδαίους, την απειλή των γειτονικών λαών, που έθιγαν τα συμφέροντά τους.

Ο εμπορικός δρόμος που συνέδεε την Μέκκα με την Συρία εκτός των άλλων ήταν και ένας πνευματικός δρόμος που συνέδεε τις τρεις εξ’ αποκαλύψεως θρησκείες. Η έντονη ιουδαϊκή παρουσία άλλωστε στην περιοχή της Αιθρίβου και ο αξιόλογος αραβικός πληθυσμός της Συρίας και Περσίας, καταλυτικά επέδρασαν επάνω τους αφομοιώνοντας τον Ιουδαϊσμό και τον Ζωροαστρισμό.

Οι ρίζες του ισλαμισμού άλλωστε βρίσκονται στην Παλαιά Διαθήκη. Ο Αβραάμ (Ibrahim στα αραβικά) είναι ο πρώτος άνθρωπος που άκουσε και υποτάχτηκε στο θεό του. Islam σημαίνει υποταγή και αυτοί που υποτάσσονται στο θεό τους λέγονται Muslims (Μουσουλμάνοι). Γι’ αυτό ο προφήτης Μωάμεθ σφράγισε το λόγο του θεού τους και ονομάστηκε «Σφραγίδα των Προφητών». Οι εβραϊκές και χριστιανικές ιστορίες που άκουγε στον εμπορικό δρόμο Μέκκας – Συρίας τον έκαναν να ευαισθητοποιηθεί στις κοινωνικές αδικίες των ανειρήνευτων αραβικών πατριών. Σαν προνοητικός, μελλοντικός ηγέτης, αναζητώντας τρόπο να τους ενώσει, τάχθηκε με τους φτωχούς, τους δούλους, τις χήρες και με κάθε καταπιεσμένο, μιμούμενος το marketing plan του «Ιησού».

Μεταναστεύοντας στην νέα Πόλη, η πράξη είχε και συμβολικό χαρακτήρα, γιατί εγκατέλειπε τον πλούτο των εμπόρων της Μέκκας, υποστηρίζοντας τους αδύνατους και καταφρονεμένους αγρότες της Αιθρίβου. Η Αίθριβος ονομάστηκε Medinat um nabi (Πόλη του Προφήτη). Οι Άραβες, μιμούμενοι αργότερα την συνήθεια των Βυζαντινών για την πρωτεύουσά τους, την ονόμασαν κι’ αυτοί απλά Medinat (Μεδίνα) δηλαδή Πόλη! Οι παραδοσιακές αραβικές επιδρομές υιοθετήθηκαν και από το στρατό του Μωάμεθ. Λαφυραγωγούσε τα εμπορικά καραβάνια των μη Μουσουλμάνων με την αιτιολογία ότι πολεμά τους ειδωλολάτρες της Μέκκας, μοιράζοντας τα λάφυρα στους φτωχούς, σαν ένας «Ρομπέν των Ερήμων»!

Ο ιερός πόλεμος ονομάστηκε Jihad και εκτός απ’ τον πλούτο της λαφυραγωγίας έφερνε καινούριους προσήλυτους. Στην Αίθριβο, με ιδιαίτερο ενδιαφέρον στράφηκε στον προσηλυτισμό των ιουδαίων. Έχοντας μέρα ανάπαυσης οι χριστιανοί την Κυριακή και οι ιουδαίοι το Σάββατο, ο Μωάμεθ επέλεξε την «Παρασκευή» μέρα λατρείας για τους Μουσουλμάνους. Αρχικά θεώρησε τα Ιεροσόλυμα, άγια πόλη για τον προσανατολισμό των προσκυνητών, υιοθέτησε την ιουδαϊκή νηστεία απέχοντας με βδελυγμία το χοιρινό κρέας και διατήρησε την περιτομή και για τους Μουσουλμάνους. Το μιμούμενο αυτό ιουδαϊκό πρότυπο θεωρήθηκε απ’ τους εβραίους παρωδία και προσβολή της θρησκείας τους. Έτσι ήρθαν σε ρήξη και διώχτηκαν απ’ την Μεδίνα, αντικαθιστώντας αργότερα την ιερή πόλη των Ιεροσολύμων με την Μέκκα.

Η πίστη στη μοναδικότητα του Αλλάχ κάνει το μονοθεϊσμό των ισλαμιστών αυστηρότερο και απ’ τον γιαχβισμό των ιουδαίων και από τον τριαδικό θεό των ιουδαίων-χριστιανών. Μόνο η αυστηρή υποταγή του μουσουλμάνου στο αυστηρό μονοθεϊστικό σχήμα του ισλάμ μπορούσε να συνενώσει τόσο ανόμοιους πολιτισμούς. Φυλές της πόλης και νομαδικές φυλές της ερήμου δεν ήταν εύκολη υπόθεση να υποταχθούν σ’ ένα ενιαίο πολιτιστικό σύνολο και κοινό κώδικα συμπεριφοράς. Μόνο ένα ιδιαίτερα αυστηρό θεοκρατικό πολιτικό σύστημα μπορούσε να επιβάλλει οργάνωση και πειθαρχία, ασκώντας νομοθετική και εκτελεστική εξουσία, σ’ ένα ιδιόρρυθμο νομαδικό λαό.

Μέσα σε οκτώ χρόνια ο Μωάμεθ επιβλήθηκε σ’ ολόκληρο τον αραβικό κόσμο και σ’ ένα αιώνα το ισλάμ άπλωσε την αυτοκρατορία του από τις Ινδίες μέχρι την Ισπανία. Το ισλάμ έγινε κυρίαρχο, υποτάσσοντας χριστιανούς και ιουδαίους επιβάλλοντάς τους να πληρώνουν φόρο υποταγής. Οι μουσουλμάνοι δέχτηκαν τέσσερα βασικά αντικείμενα πίστης α) Την μοναδικότητα του θεού τους, β) τους απεσταλμένους του Νώε, Αβραάμ, Μωυσή, Ιησού και τον Μωάμεθ σαν επισφράγιση των προφητών γ) τους αγγέλους Γαβριήλ, Μιχαήλ, Αζραήλ, Ισραφήλ και άλλους μικρούς και δ) στην μετά θάνατο Ανάσταση και την Μέρα της Κρίσης. Κανονικό copy paste δηλαδή, καμία πρωτοτυπία!!

Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι στους αγγέλους υπήρχε κάποτε και ο Αζαζίλ ή Λούσιφερ, ο πιο ένδοξος όλων, όμως επαναστάτησε ενάντια στο θεό του και όπως στους ιουδαίους και χριστιανούς έτσι κι εδώ έγινε Σατανάς δηλαδή Ιμπλίς ή Αντούβ Αλλάχ (εχθρός του θεού του). Η πράξη υποταγής στους μουσουλμάνους, επίσης, εκτιμάται περισσότερο απ’ την απλή πίστη των ιουδαίων και χριστιανών. Οι «πέντε κολώνες του Ισλάμ» μπορεί να είναι απλές υποχρεώσεις, όμως απαιτούν αυστηρή εφαρμογή απ’ τους πιστούς μουσουλμάνους, γιατί μέσα απ’ αυτές εκφράζεται το «σύμβολο υποταγής».

Όπως σε κάθε θρησκεία, έτσι και στον ισλαμισμό, τα δόγματά του δεν εμφανίστηκαν ξαφνικά ούτε ασπάστηκαν συνολικά χωρίς διαφωνία. Κάθε νοητικό δημιούργημα προϋποθέτει και την άρνηση, την διαφωνία που εμφανίζεται στους κόλπους της θρησκείας σαν έριδα και αίρεση.

Μετά την μάχη στην Σίφινα, το 657, ανάμεσα στο γαμπρό και ξάδερφο του Μωάμεθ Αλή (γιο του Αμπού Ταλέμ) που παντρεύτηκε την Φατιμέ και το Μωαβία, το ισλάμ διαιρέθηκε σε τρεις ομάδες. Οι περισσότεροι είναι οι Σουνίτες που δέχονται σαν νόμιμους διαδόχους τους τρεις πρώτους χαλίφηδες (Αβουβεκίρ, Ομάρ και Οθμάν). Αυτούς οι Σιΐτες τους θεωρούν σφετεριστές και δέχονται ότι το χαλιφάτο αρχίζει με τον Αλή, το γιο του Αμπού Ταλέμ. Ανάμεσα στους Σουνίτες και Σιΐτες υπάρχει τέτοια έχθρα και μίσος που συχνά τους έφερε σε αιματηρές συγκρούσεις.

Αδιαφορώντας στην μελέτη αυτή για τις αιρετικές και διασπαστικές ισλαμικές τάσεις, κάνοντας αναφορά στους «ανθρώπους της παράδοσης» (αχλ ασσούνα) τους σουνίτες, σιγά-σιγά πλάι στον ιστορικό Μωάμεθ εμφανίστηκε και ο θρύλος, που με τις γνωστές θρησκευτικές υπερβολές του, πλούτισε το ισλάμ με τα στοιχεία που έκαναν τη νέα θρησκεία ανταγωνιστική με τις άλλες δύο «εξ’ αποκαλύψεως» θρησκείες, τον ιουδαϊσμό και το χριστιανισμό.

Οι σημαντικότερες πηγές της ζωής του Μωάμεθ (γέννηση, ζωή και θάνατος) βρίσκονται στα έργα του Ιμπν Ισάκ (704-767). Η βιογραφία του Μωάμεθ γραμμένη πάνω από εκατό χρόνια μετά το θάνατό του, θεωρείται επισφαλής, στην οποία προστέθηκε κάθε θρύλος που τον καιρό εκείνο κυκλοφορούσε ανάμεσα στους πιστούς του Ισλάμ. Οι πληροφορίες που καταγράφουν την ζωή του προφήτη, ο Ιμπν Ισάκ συνέλεξε απ’ τον πατέρα του και δυο θείους του, καθώς και από πληροφοριοδότες που συναντούσε στα ταξίδια που έκανε ανάμεσα στη Βαγδάτη και την Αίγυπτο, όπου σπούδασε. Η έκδοση αυτή, μισό αιώνα αργότερα, αναθεωρήθηκε απ’ τον Ιμπν Χισχάμ που πέθανε το 827 και φυσικά διαστρεβλώθηκε ακόμα πιο πολύ. Κοντολογίς, σπασμένο τηλέφωνο!!

Η γέννηση της δογματικής αλήθειας σαν κόρη οφθαλμού θα διαφυλαχτεί και θα βιωθεί απ’ τους μελλοντικούς πιστούς κόντρα σε κάθε διαφορετική γνώμη και αιρετικό λόγο. Ίσως ο πρώτος αιρετικός λόγος ήταν αυτός των Μουταζιλιτών που απέδιδαν την ιερότητα του Κορανίου όχι στο γράμμα αλλά στο πνεύμα, θεωρώντας όχι μόνο δυνατή αλλά και απαραίτητη την αλληγορική ερμηνεία του Κορανίου. Οι ιδέες τους αφομοιώθηκαν καλύτερα όταν γνώρισαν την αρχαία ελληνική φιλοσοφία, που την μετέδωσαν από τα δυτικά (Ισπανία) ασκώντας σημαντική επίδραση και στην ευρωπαϊκή σχολαστική φιλοσοφία.

Τα λόγια του Προφήτη τους, ότι η μέρα της κρίσης δεν θα έρθει μέχρι να αφανιστεί και ο τελευταίος εβραίος, κάνουν τους μουσουλμάνους να τους συμπεριφέρονται με ιδιαίτερη έχθρα, κάνοντας την ειρήνη στην περιοχή όνειρο θερινής νυκτός και την τιμή του πετρελαίου να ανεβοκατεβαίνει αναστατώνοντας όλο τον κόσμο! Ο φτωχός φονταμενταλιστής πιστός αυτό δεν θα το συνειδητοποιήσει ποτέ, γιατί η πίστη του αλλού αποσκοπεί: στην μετά το θάνατο ημέρα! Έτσι τον έμαθαν να πιστεύει!

Η ισλαμική εσχατολογία, ουσιαστικά, δεν έχει μεγάλες διαφορές απ’ την εσχατολογία των άλλων δυο θρησκειών. Όπως και οι άλλοι, έτσι και οι μουσουλμάνοι, πιστεύουν στην μέλλουσα κρίση, ίσως όχι με τόση ζοφερότητα όσο οι χριστιανοί περιγράφουν την κόλασή τους. Όμως με πολύ μεγαλύτερη λαμπρότητα περιγράφουν τον παράδεισό τους οι ισλαμιστές, κάνοντας τους μουσουλμάνους να πιστεύουν ότι αφού θα αποκτήσουν ξανά το σώμα που είχαν, θα ζήσουν πλουσιοπάροχα στους κήπους του με φαγητά που δεν γεύτηκαν ποτέ και γυναίκες παρθένες (lol) πίνοντας χωρίς να μεθούν και απολαμβάνοντας μια ζωή ανεμελιάς χωρίς άγχος και ατέρμονο τέλος. Αυτές οι δοξασίες φυσικά δεν εμφανίστηκαν απ’ την μια μέρα στην άλλη. Είναι η συνισταμένη των δοξασιών που υπήρχαν και αυτών που με το χρόνο προστέθηκαν αργότερα.



Η ΑΠΟΜΥΘΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ: ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ

Ο αρχάγγελος Γαβριήλ σταλμένος από το θεό του, παρουσιάζεται στην παρθένα Μαρία, μια εβραία, που έκτοτε θεωρείται η πιο ευλογημένη γυναίκα των χριστιανών. Της δίνει να μυρίσει έναν κρίνο και της αναγγέλλει ότι θα μείνει έγκυος, χωρίς την παρέμβαση άνδρα και άμωμα θα γεννήσει τον γιο του θεού τους! (LOL & SIC)

Η “παρθένος” Μαρία προερχόταν από την βασιλική οικογένεια του Δαβίδ. Ο πατέρας της καταγόταν από την Ναζαρέτ και η μητέρα της από την Βηθλεέμ, εκεί που εννέα μήνες μετά, γέννησε άμωμα το γιο του θεού τους, σε ένα σπήλαιο με θαυματουργό τρόπο. Άγγελοι υμνούσαν στον ουρανό κι ένα φωτεινό αστέρι φώτισε τη φάτνη μέσα στην οποία ο Ιησούς σαν σωτήρας της ανθρωπότητας ζεσταινόταν από τα ζώα που φιλοξενούσε. Την όγδοη μέρα, σαν εβραίος, περιτομήθηκε και την τεσσαρακοστή, σύμφωνα με το Μωσαϊκό Νόμο, τον αφιέρωσαν στο Ναό.

Ο βασιλιάς Ηρώδης θορυβήθηκε από την γέννηση αυτή και φοβισμένος πως θα χάσει τον θρόνο, στην προσπάθειά του να τον σκοτώσει, σκότωσε 2.000 παιδιά. Ο Ιησούς δραπέτευσε στην Αίγυπτο. Όταν όμως ήρθε ήταν πάνσοφος και μεγάλος θεραπευτής. Δολοφόνος νεογνών ο θεός τους.

Αφού βρήκε 12 μαθητές, όσες και οι φυλές του Ισραήλ, άρχισε να διδάσκει στα πλήθη που τον ακολουθούσαν θεραπεύοντας τους πάσχοντες με θαυματουργό τρόπο. Ο λαός τον αγαπούσε, όμως η ηγεσία τον φθόνησε πολύ. Μετά από προδοσία ενός εκ των μαθητών του, συνελήφθη και με συνοπτικές διαδικασίες τον εκτέλεσαν με σταύρωση!

Κατά την στιγμή του θανάτου του ο ήλιος χάθηκε σ’ ολόκληρο τον κόσμο για τρεις ολόκληρες ώρες, ο ναός σχίστηκε στα δύο, η γη σείστηκε με δύναμη και θόρυβο μεγάλο και οι τάφοι άνοιξαν. Πολλοί δε αναστήθηκαν τότε και μπήκαν στην πόλη και από την αναστάτωση αυτή φόβος πλημμύρισε σε όλους κάνοντάς τους να πιστέψουν ότι αυτός που πέθανε ήταν πράγματι ο γιος του θεού τους! Μετά τρεις ημέρες όμως αναστήθηκε και παρουσιάστηκε στους μαθητές του, δίνοντάς τους τις τελευταίες οδηγίες. Έπειτα αναλήφθηκε στους ουρανούς και κάθισε δεξιά του πατέρα του.

Οι μαθητές του διέδωσαν την διδασκαλία του και έξω από το Ισραήλ, στα πέρατα του κόσμου! Η έλευση του υιού του θεού τους είχε σκοπό να λυτρώσει τον άνθρωπο από το προπατορικό αμάρτημα. Αυτό, σύμφωνα με την Παλιά Διαθήκη, είναι ένα θανάσιμο αμάρτημα που κουβαλά κάθε άνθρωπος από την στιγμή που θα έρθει στον κόσμο μέχρι να πεθάνει. Ο Ιησούς δίδαξε πώς πρέπει να συμπεριφέρεται ο άνθρωπος στην επίγεια ζωή προκειμένου να βιώσει, μετά θάνατον και την επουράνια κοντά στο θεό τους.

Η απομυθοποίηση

Όλα δείχνουν ότι πρόκειται για έναν ακόμα εβραϊκό μύθο που, επινοήθηκε μετά την καθιέρωση του Βιβλικού Κανόνα. Το ιερατείο, φυσικά ήταν αντίθετο στις απόψεις τους και γι’ αυτό τους έθεσε εκτός, σαν αιρετικούς. Διωγμένοι από το σώμα της Ορθόδοξης εβραϊκής θρησκείας περιπλανώμενοι σε χώρες έντονης ελληνιστικής επιρροής ήταν φυσικό να μπολιαστεί ο αρχικός μύθος με τις πέριξ του Ισραήλ θρησκείες. Το αποτέλεσμα αυτής της κίνησης ονομάστηκε γνωστικισμός. Πιθανότατα οι Γνωστικοί αυτοί να ήταν οι διωγμένοι Εσσαίοι που οι χριστιανοί αργότερα θα αποσιωπήσουν χαρακτηριστικά και με επιμέλεια! Οι ρίζες τους φαίνονται να βρίσκονται στο Ισραήλ, όπως και σε μια κοινότητα στην Αλεξάνδρεια, όμως οι παγανιστικές επιρροές μεταστρέφουν τον μύθο και τη φιλοσοφία του.

Στην κορυφή των δοξασιών εκείνης της περιόδου βρίσκονται οι μυστηριακές θρησκείες του Διονύσου στη Ελλάδα, του Όσιρη και της Ίσιδος στην Αίγυπτο, του Άδωνη στην Συρία, του Μίθρα στην Περσία. Επίσης, σχετικά νέες θρησκείες, του Ορφέα στην Ελλάδα και του Σέραπη στην Αίγυπτο, όλες περιστρέφονται γύρω από τον θεάνθρωπο που γεννιέται, πεθαίνει και ανασταίνεται για να δώσει ζωή και ελπίδα στους ανθρώπους. Η αλληγορία προσφέρεται κατά κόρον στη φιλοσοφική θεώρηση του μύθου. Σοφοί και διδάσκαλοι γράφουν συνεχώς κείμενα μέσα από τα οποία κωδικοποιούν βαθιές πνευματικές αλήθειες, συσσωρευμένες από το χρόνο και την εμπειρία που σήμερα η θρησκειολογία μας φέρνει στο φως σαν συγκριτικά στοιχεία, κάνοντας ορατή την εποχή εκείνη της ενοθείας στην οποία όλες οι θρησκείες συγκλίνουν. Η παγκοσμιοποίηση είναι μια τάση που τείνει να ενώσει την διαφορετικότητα σε ένα πράγμα, να το κάνει κοινό για όλους.

Η ενοθεία έχει ακριβώς αυτήν την ροπή, ενοποιώντας διαφορετικές θρησκευτικές δοξασίες. Εύκολα μπορεί να αντιληφθεί κανείς ότι η τάση αυτή είναι ο προάγγελος του μονοθεϊσμού, όπως τον ξέρουμε σήμερα. Βέβαια ο μονοθεϊσμός δεν είναι καινούρια ιδέα αλλά αντίληψη που δοκιμάστηκε στην Ελλάδα, την Περσία και την Αίγυπτο, όμως εγκαταλείφθηκε. Ανάμεσα σε τόσες απόψεις και τάσεις που δημιουργούν οι φιλοσοφικές κινήσεις κάποιες φαίνεται πραγματικά να επηρεάζουν κάποτε πολλούς δημιουργώντας αυτό που λέμε ρεύμα.

Ο χριστιανικός γνωστικισμός ήταν αυτός που φάνηκε να κερδίζει τη μάχη, στον οποίο, κάτω από το όνομα Χριστός (καθόλου εβραϊκός όρος και κυρίως ιδιότητα και όχι όνομα) κατόρθωσε να ενοποιήσει όλες αυτές τις δοξασίες. Οι διωγμένοι από το ιερατείο, Εσσαίοι, φαίνεται να βρίσκουν κατεύθυνση προς τον γνωστικισμό. Αναφερόμαστε στα τέλη του 1ου αιώνα και της αρχής του 2ου στον οποίο αρχίζει η εξάπλωση των συμπιληματικών γνωστικών «ιερών κειμένων». Σοφοί και διδάσκαλοι αναζητούν νέα κατεύθυνση, προσπαθώντας μέσα από την πληθώρα των αμφίβολων συγγραμμάτων που κυκλοφορούν, την ένωση ή την απόρριψη των κειμένων αυτών, προκειμένου να δικαιολογήσουν την πίστη τους σε κάτι ανώτερο των απαρχαιωμένων θρησκειών.

Οι παλιές θρησκείες, χαρακτηρισμένες σαν ειδωλολατρικές, πολεμούνται ανηλεώς προκειμένου σαν νικητές να δοξάσουν τη νέα θρησκεία στην οποία ο θεός αποκαλύπτεται κάνοντας λυτρωτικό κάλεσμα. Μετά την εδραίωση των ρωμαϊκών κατακτήσεων, είναι γνωστό ότι τα ήθη παρήκμασαν και οι αντιθέσεις μεγάλωσαν, ωθώντας τους νέους ηθικολόγους να αναζητήσουν λύσεις στη φιλοσοφία και την ουτοπία. Η ελπίδα για τη σωτηρία της ψυχής ήταν η ευκολότερη λύση, που άφηνε ανέγγιχτα τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. Η ζωή δεν έχει καμιά αξία πια. Ήταν πρόσκαιρη και κυρίως μεταβατική. Ο νεοπλατωνισμός έδινε ώθηση, όμως παρέμενε ακόμα μυστηριακός και αρχέγονος, ενώ ο γνωστικισμός, με τις αλληγορίες, ζωντάνευε τους μύθους των παγανιστών. Φαινόταν πιο αληθινός και άμεσος για το λαό.

Κάποιοι χριστιανοί γνωστικοί προσπάθησαν να δώσουν μεγαλύτερη αληθοφάνεια στους μύθους τους. Πίστεψαν πως όσα αναφέρονται σαν αλληγορία δεν είναι μύθοι, αλλά αλήθειες, κάνοντάς τους να ξεχωρίζουν από τους πρώτους γνωστικούς. Αυτοί με «ψέματα» θα πείσουν τους αφελείς ότι όλα αυτά είναι αληθινά. Βάζω εισαγωγικά στη λέξη «ψέματα» γιατί οι επίδοξοι εκσκαφείς των γνωστικών κειμένων πείστηκαν και ίδιοι από τις αλληγορίες, εκλαμβάνοντάς τες σαν αληθινή εκδοχή! Βρισκόμαστε ήδη στα μισά του 2ου αιώνα. Ο Ιουστίνος ο Μάρτυς διασώζει εκείνη την εποχή. Οι γνωστικοί θα αγωνιστούν, όμως νικητές θα αναδειχτούν οι δογματικοί χριστιανοί που θα ξεχωρίσουν πλήρως από τους αδερφούς τους, αν και δεν θα μοιάζουν ακόμα σε τίποτα με τους χριστιανούς όπως τους ξέρουμε σήμερα.

Τα συμπιληματικά κείμενα θα αρχίσουν να δένουν το ένα με το άλλο, όμως οι αντιφάσεις θα χάσκουν μέχρι να δοθούν απαντήσεις ώστε να αποτελέσουν τον Κανόνα. Όχι πως μετά θα εξαφανιστούν. Απλά μετά η πίστη θα θολώσει τη λογική, έτσι ώστε να μη φαίνονται στον πιστό. Οι διωγμοί στα τέλη του 3ου αιώνα θα δέσουν τους δογματικούς χριστιανούς αναστατώνοντας ακόμα πιο πολύ την χέρσα αυτοκρατορία των Ρωμαίων. Οι «αιρετικοί» γίνονται η πέτρα του σκανδάλου ανάμεσα στις κοινότητες των χριστιανών που συχνά φτάνουν σε μάχες μεταξύ τους, λύνοντας τις διαφορές με τα χέρια. Εχθροί μπάζουν από παντού, τα σύνορα παραμένουν αφύλακτα και οι επιδρομές και τα πλιάτσικα αυξάνουν. Η αυτοκρατορία κλονίζεται και οι χριστιανοί αρνούνται να υποστηρίξουν τα εγκόσμια αφεντικά. Στις αρχές του επόμενου αιώνα, κάποιος φιλόδοξος αυτοκράτορας θα εκμεταλλευτεί το επαναστατικό πνεύμα των χριστιανών κάνοντάς τους συμμάχους ενάντια στους προσωπικούς του εχθρούς.

Ο επίδοξος Κωνσταντίνος, λάτρης ακόμα του Ήλιου, θα καταφέρει να ιδρύσει την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία με κέντρο την Κωνσταντινούπολη. Τον χριστιανισμό θα αναγνωρίσει σαν κρατική θρησκεία. Ήταν το αντάλλαγμα, αλλά και ο τρόπος που θα συντηρούσε έκτοτε το θρόνο του. Επαναπαυμένοι και οι χριστιανοί που βρήκαν κρατική υποστήριξη αν και συχνά εναντιώνονται και στον ίδιο τον αυτοκράτορα κι ας τον θεωρούν αντιπρόσωπο του θεού στη γη! Οι διαμάχες ανάμεσα στον Κωνσταντίνο και τον Αθανάσιο είναι χαρακτηριστικές.

Ο ένας είχε συμφέρον από τον άλλον! Το τερπνόν μετά του ωφελίμου! Ένας κόλακας φίλος του Κωνσταντίνου, ο Ευσέβιος της Καισαρείας, κατάφερε μεταξύ άλλων με ψέματα να γράψει την πρώτη Εκκλησιαστική Ιστορία, καθιερώνοντας και τον πρώτο Κανόνα των χριστιανών. Αν και αιρετικός ο Καισάρειας, οι δογματικοί μέχρι και σήμερα τον τιμούν για το έργο του. Τα μαγειρέματα από κει και πέρα θα είναι ευκολότερα. Πλαστογραφήσεις και χαλκεύματα θα λαμπρύνουν την νέα θρησκεία, ενώ οι γνωστικοί και οι αρχαίες θρησκείες, που αποτελούσαν την μητρική τους γνώση, θα υποστούν ανηλεή διωγμό από τους απολογητές και τους αιρεσιάρχες!

Η Ελλάδα καταντά επαρχία της Αγίας Πόλης και ο αρχαίος της θησαυρός καταληστεύεται. Η ανθρωπότητα είχε αλλάξει σελίδα. Είχε αρχίσει ήδη ο Μεσαίωνας να αγκαλιάζει κάθε εκδήλωση της ζωής. Η λάμψη του αρχαίου κόσμου σβήνει. Συγγράμματα καίγονται, μνημεία καταστρέφονται, φιλοσοφικές σχολές κλείνουν και οι λάτρεις των αρχαίων θρησκειών βρίσκονται υπό συνεχή διωγμό. Εξορίες, δημεύσεις περιουσιών, βασανιστήρια και εκτελέσεις. Σε λίγους αιώνες όλα θα έχουν αλλάξει και μια νέα αποκαλυπτική θρησκεία θα κάνει την εμφάνιση της: ο Ισλαμισμός.
Ο Μεσαίωνας είχε μπει για τα καλά και το σκοτάδι απλώθηκε παντού!

ΠΕΡΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ – ΑΘΕΙΑ

Από τα αρχαία χρόνια βλέπουμε μια μεγάλη ανάγκη των ανθρώπων να δημιουργούν θεούς, να τους τιμούν και να τους σέβονται. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Ποιοι είναι στ’ αλήθεια οι λόγοι και ποια τα κριτήρια στην δημιουργία μιας νέας θρησκείας; Αυτά είναι δύο από τα πολλά ερωτήματα που θα προσπαθήσω να απαντήσω στο άρθρο.

Πολλοί έχουν την στερεότυπη άποψη πως στα αρχαία χρόνια οι άνθρωποι είχαν μια τυφλή υπακοή προς τις λατρείες τις εποχής τους. Ωστόσο δεν συμφωνώ απόλυτα με αυτή την άποψη. Ποιος μπορεί να μας εγγυηθεί πως, για παράδειγμα οι αρχαίοι Έλληνες, δεν είχαν έστω και μια αμφιβολία για την ύπαρξη θεών; Κανείς. Λέγοντας κάτι τέτοιο αφήνεται να εννοηθεί πως η αρχαιότητα ήταν μια ”σκοτεινή” περίοδος, κάτι που όμως είναι λάθος. Κι αυτό γιατί στην αρχαία Ελλάδα συναντάμε όχι μόνο την αμφιβολία για την ύπαρξη θεών, αλλά (έστω και σε πολύ μικρό ποσοστό) την αθεΐα. Θα υποστηρίξω αυτά που ανέφερα με την επόμενη ιστορία.

Όταν ο Διαγόρας της Μήλου, που του δόθηκε το παρατσούκλι Άθεος, ήταν στην Σαμοθράκη, επισκέφθηκε το ιερό των Μέγα Θεών, το οποίο τιμούσαν κυρίως σαν τον προστάτη των ναυτικών σε κίνδυνο. Σε αυτήν την περίπτωση ένας φίλος τον ρώτησε: “Εσύ που πιστεύεις ότι οι θεοί δεν νοιάζονται για τους ανθρώπους, δεν βλέπεις από την τεράστια ποσότητα των ζωγραφισμένων ιερών πλακών πόσοι άνθρωποι σώθηκαν από την βία της καταιγίδας μέσω των προσευχών και των όρκων τους και έφτασαν σώοι μέχρι το λιμάνι;” Ο Διαγόρας, απαντησε “είναι επειδή οι άνθρωποι που ναυάγησαν και πέθαναν στη θάλασσα δεν ζωγραφίζουν πουθενά” Το ανέκδοτο καταγράφηκε από τον Κικέρωνα και αποτελεί μια μεγάλη βοήθεια στο ότι, δηλαδή, αν και σε πάρα πολύ μικρό ποσοστό, συναντάμε την αθεΐα στην αρχαιότητα.

Σε ένα τεράστιο ποσοστό συναντάμε την αμφιβολία. Ο αρχαίος Έλληνας λειτουργούσε με την άποψη “φύλα τα ρούχα σου, για να ‘χεις τα μισά”. Ο αγρότης, ο οποίος έκανε τακτικά θυσίες στην Δήμητρα, δεν σημαίνει απαραίτητα πως είχε μια τυφλή πίστη σ’ αυτήν, αλλά ότι πολύ απλά δεν ήθελε να ρισκάρει να έχει μια κακή σοδιά.

Οι θυσίες ήταν κάτι ανάλογο με τα σημερινά γιορτινά τραπέζια. Όπως, λοιπόν, στην σημερινή εποχή χρησιμοποιούμε τα Χριστούγεννα σαν μια ευκαιρία να μαζευτούν σε ένα τραπέζι όλοι οι φίλοι και οι συγγενείς, έτσι και στην αρχαιότητα οι θυσίες ήταν μια καλή ευκαιρία να μαζευτούν πολλοί γνωστοί άνθρωποι σ’ ένα μέρος, να συνομιλήσουν, και φυσικά να φάνε, αφού το θυσιαζόμενο ζώο ασφαλώς δεν πετιόταν παρά σε ορισμένες περιπτώσεις, οπού καιγόταν ένα μόνο κομμάτι του. Κάτι καθόλου τυχαίο, καθώς ήταν η μερίδα, που αναλογούσε στην θεότητα.

Για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας θα πρέπει να ειπωθεί πως, όπως και σήμερα, το μεγαλύτερο ποσοστό όντως πίστευε στην ύπαρξη των θεών. Ήθελε να ξέρει πώς υπάρχει κάτι ανώτερο απ’ αυτόν. Ένας άγρυπνος φρουρός, ο οποίος δεν θα αφήσει να συμβεί τίποτα κακό στους υποστηριχτές του. Ένας τελευταίος λόγος που θα μπορούσε να ωθήσει έναν άνθρωπο στο να γίνει μέρος μιας λατρείας ήταν η ανάγκη του να νιώσει ότι ανήκει κάπου. Ότι είναι μέρος μιας ομάδας ανθρώπων, η οποία ομάδα στέκεται πλάι του. Γι αυτό και βλέπουμε ότι σχεδόν όλοι οι άνθρωποι άνηκαν σε κάποιου είδους ομάδας, στις οποίες μπορούσε ο καθένας (αν βέβαια τηρούσε τις προϋποθέσεις) να γραφτεί, πληρώνοντας φυσικά ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό, γιατί όπως και να ’χει θρησκεία και λεφτά πάνε πάντα πακέτο.

Πως δημιουργείται μια θρησκεία

Ασφαλώς μια θρησκεία ή λατρεία δεν δημιουργείται από την μια μέρα στην άλλη. Χρειάζεται μεγάλη προετοιμασία. Το απαραίτητο όμως στοιχείο είναι ο σωστός χρόνος, στον οποίο θα κάνει την εμφάνιση της. Αυτός άλλωστε είναι και το κύριος τρόπος διαμόρφωσης μιας θρησκείας.

Κάθε θρησκεία ή λατρεία διαμορφώνει τα χαρακτηριστικά της ανάλογα με το θρησκευτικό κενό που υπάρχει εκείνη την εποχή. Έτσι βρίσκει τι λείπει από την θρησκευτική ζωή και το υιοθετεί, αποκτώντας οπαδούς σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο χριστιανισμός, ο οποίος εδραιώθηκε σε μια εποχή όπου, άλλες θρησκείες βρίσκονταν σε παρακμή, με μια ανάγκη από μεγάλες μερίδες προβάτων για θρησκευτική ανανέωση.

Επίσης ένα ακόμα δυνατό σημείο του χριστιανισμού ήταν ότι δεν δεχόταν την εξουσία των τότε αυτοκρατόρων, κάτι που έλκυε πολλούς ανθρώπους. Σε πολύ γενικές γραμμές το θρησκευτικό κενό και πολλά τρικ προπαγάνδας χρησιμοποίησε ο χριστιανισμός για να εδραιωθεί στην θρησκευτική ζωή των ανθρώπων. Αυτονόητο είναι βέβαια πως και οι διάφορες συγκυρίες,, και φυσικά η τύχη έπαιξε τον σημαντικότερο ρόλο στην ενδυνάμωση του Χριστιανισμού.

Αλήθεια, ποιες είναι οι επόμενες κινήσεις μια θρησκείας όταν έχει πια αποκτήσει μεγάλη δύναμη και πολλούς οπαδούς; Με μια λέξη: ισοπεδώνει. Έτσι λοιπόν και ο χριστιανισμός ισοπέδωσε τους αντιπάλους του, καταστρέφοντας ναούς, αγάλματα και πολλά άλλα μνημεία στερώντας από την ανθρωπότητα μια μεγάλη κληρονομιά. Η καταστροφή όμως δεν ήταν μια μόνο από τις πολλές πράξεις προσπάθειας εδραίωσης του χριστιανισμού.

Αλήθεια γιατί τα Χριστούγεννα είναι 25 Δεκεμβρίου; Από όλες τις ημερομηνίες του χρόνου γιατί επιλέχθηκε αυτή για την γέννηση του Χριστού; Ένα είναι το σίγουρο. Ότι αυτή η ημερομηνία μόνο τυχαία δεν είναι. Η 25 Δεκεμβρίου είναι πολύ κοντά στο χειμερινό ηλιοστάσιο (21 Δεκεμβρίου), έτσι λοιπόν 25 Δεκεμβρίου ήταν στη αρχαία Ελλάδα τα γενέθλια του Θεού Ηλιου, ο οποίος κατά τους Ρωμαίους ταυτιζόταν με τον Απόλλωνα, κατά τους Αιγυπτίους τα γενέθλια του θεού-ήλιου Όσιρι, και τέλος 25 Δεκεμβρίου ήταν η ημερομηνία της γέννησης του θεού Μίθρα (περσικός θεός), ο οποίος χαρακτηριζόταν ως ο Ανίκητος Ήλιος.

Κι αυτά είναι τρία μόνο παραδείγματα. Παρ’ όλ’ αυτά σε αντίθεση με τους θεούς, ο Χριστός δεν φαίνεται να έχει κάποια ξεχωριστεί σχέση με τον Θεό Ηλιο, που θα δικαιολογούσε την επιλογή αυτής της ημερομηνίας ως την γέννηση του. Έτσι λοιπόν αυτή η επιλογή αποτελεί καθαρά μια προπαγανδιστική προσπάθεια επισκίασης των άλλων θρησκειών. Ένα ακόμα τέχνασμα μιας αρκετά έξυπνης και προσεκτικά μελετημένης θρησκείας.

Είναι εμφανές πως το κοινό χαρακτηριστικό όλων των θρησκειών είναι η σωτηριολογία, κάτι απολύτως λογικό. Και αυτό γιατί ο άνθρωπος θα ακολουθήσει ένα κίνημα, το οποίο αν τηρήσεις τους κανόνες, και φυσικά με την απαραίτητη συνδρομή (συγχωροχάρτια) εξασφαλίζει μια αιώνια ζωή γεμάτη ευτυχία και γαλήνη. Όμως η ιστορία δεν σταματάει εδώ. Γιατί όποιος τολμήσει να μην υπακούσει τις εντολές του θεού τότε τον περιμένουν αιώνια βασανιστήρια στα πύρινα βάθη της κολάσεως.

Παρατηρείται λοιπόν ένας ψυχολογικός πόλεμος, ο οποίος εξαναγκάζει τον άνθρωπο να υποχωρήσει και να θέσει τον εαυτό του δέσμιο της θρησκείας. Αυτή είναι με δύο προτάσεις η σωτηριολογία του χριστιανισμού. Όλες η θρησκείες έχουν σωτηριολογία, που στην ουσία εκβιάζει και φοβίζει τον άνθρωπο.

Σαφές παράδειγμα αποτελούν οι ηλικίες που δείχνουν ενδιαφέρον στην παρακολούθηση των λειτουργιών. Είναι δηλαδή τυχαίο που συναντάμε ανθρώπους τρίτης ηλικίας σε λατρευτικούς ναούς. Φυσικά και όχι. Πλησιάζοντας στο τέλος της ζωής τους οι άνθρωποι θέλουν να είναι σίγουροι πως θα εξασφαλίσουν την εύνοια του θεού, έτσι ώστε να έχουν μια ευνοϊκή μεταθανάτια ζωή. Προσπαθούν, λοιπόν, να χρησιμοποιήσουν μερικά θρησκευτικά παραθυράκια για να πετύχουν τον σκοπό τους.

Τον τελευταίο αιώνα όλο και περισσότεροι άνθρωποι στρέφονται προς τον αθεϊσμό. Πολλοί λένε πως είναι τυχαίο, ενώ παράλληλα άλλοι δεν δέχονται αυτή την άποψη. Όντως το ποσοστό των άθεων έχει ανέβει. Κι αυτό γιατί ο κυριότερος αντίπαλος της θρησκείας εξελίσσεται ραγδαία τα τελευταία χρόνια. Ταξίδια στο διάστημα, επιστημονικές επεξηγήσεις πολλών “θαυμάτων”, μέχρι και προσπάθεια αναπαράστασης της γνωστής σε όλους θεωρίας του Big Bang. Η επιστήμη κερδίζει όλο και περισσότερους ανθρώπους, οι οποίοι αρνούνται να πιστέψουν πως δεν ελέγχουν την μοίρα τους, και απαιτούν έναν, κατά τα λεγόμενα τους, ελεύθερο τρόπο ζωής.

Μήπως όμως τα παραπάνω δεν είναι απλές στατιστικές. Μήπως ο χριστιανισμός μπήκε στην περίοδο της παρακμής του; Ένα είναι το σίγουρο, ότι ο χριστιανισμός έχει περάσει την περίοδο της ακμής του τον Μεσαίωνα. Το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορώ να πω με σιγουριά αν βρίσκεται σε μια φάση παρακμής ή απλής στασιμότητας. Όπως και να ‘χει πρέπει να δούμε τα πράγματα με λογική. Ο χριστιανισμός δεν έχει κάποια βασική διαφορά με κάποια άλλη θρησκεία η λατρεία, η οποία να τον μονιμοποιεί στις ζωές των ανθρώπων.

Δεν θα γίνει αύριο, σιγά-σιγά όμως, σε εκατοντάδες χρόνια ο χριστιανισμός θα καταρρεύσει. Και όχι μόνο ο χριστιανισμός, αλλά και όλες οι άλλες σύγχρονες θρησκείες. ακριβώς όπως κατέρρευσαν οι λατρείες τις αρχαιότητας, Και έτσι θα καταρρεύσει και η αμέσως επόμενη θρησκεία μετά τον χριστιανισμό, και η επόμενη, και η επόμενη. Όσο και να το αρνούνται μερικοί, αυτή είναι η φυσική τάξη των πραγμάτων. Είναι στην φύση του ανθρώπου. Κάποια στιγμή ο χριστιανισμός θα σταματήσει να ολοκληρώνει τους πιστούς του. Και τότε όπως έγινε λίγο πριν την εδραίωση του θα δημιουργηθεί ένα θρησκευτικό κενό, το οποίο θα αρχίσει το κάλεσμα του για μια νέα θρησκεία. Και αυτός ο φαύλος κύκλος θα συνεχιστεί μέχρι το τέλος.

Πολλοί δεν αντιλαμβάνονται την δύναμη που έχουν οι ιδέες.

Οι ιδέες γίνονται δύναμη που κατευθύνουν συνειδήσεις και τιθασεύουν τρόπους συμπεριφοράς, λαούς και κοινωνίες. Η θρησκεία αλλοτριώνει την συνείδηση, σαν ιός που προσβάλει το λειτουργικό σύστημα της λογικής μας. Είναι η μεγαλύτερη αρρώστια του ανθρώπινου πνεύματος! Μόνο έτσι εξηγείται η ανοησία ακόμα και έξυπνων ανθρώπων που πιστεύουν σε παραλογισμούς. Ανόητος δεν γεννιέται κανείς, ανόητος γίνεται με την εκπαίδευση! Είναι αλήθεια ότι ακόμα και στο σχολείο μας λένε την μισή αλήθεια. Δεν είναι δυνατόν την μια ώρα να κάνουμε ιστορία και φυσική και την άλλη θρησκευτικά. Το ένα αναιρεί το άλλο.

Πραγματικά, η αλλοτρίωση είναι αυτή που κρατά τον άνθρωπο αποξενωμένο από τον κόσμο του. Από τότε που η πολιτική εξουσία ανακάλυψε ότι η θρησκεία αποξενώνει τον άνθρωπο και τον αποπροσανατολίζει, αντελήφθη ότι πρέπει να επενδύσει σ’ αυτό το κεφάλαιο, αν πρέπει να έχει τους υπηκόους της μόνιμα υποταγμένους στον ιδεαλισμό και τις ιδεοληψίες που οδηγούν, σαν κολαούζο, στους κανόνες που εξυπηρετούν το Σύστημα.

Η αλλοτρίωση επιτρέπει στην εξουσία να επιβάλλεται καλύτερα στους υπηκόους της, όχι μόνο υπομένοντας αλλά και χωρίς αυτοί να αντιδρούν, αφού σε έναν αλλοτριωμένο εγκέφαλο «ο εχθρός πηγάζει αυθόρμητα μέσα από τη συνείδηση του ατόμου και την υφιστάμενη οργάνωση της κοινωνίας»! Οι πολύπλοκοι μηχανισμοί του δημιουργούν μία κοινωνική σχέση που σαν λερναία Ύδρα μας δένει όλο και πιο σφιχτά, λες και ο πόνος του σφιξίματος είναι βιολογικά αναγκαίος και εμείς, αθεράπευτα μαζοχιστές, ερωτοτροπούμε με το τέρας!

Τότε ο σαδισμός γίνεται όργανο της ταξικής κυριαρχίας. Η σχέση μας με αυτό το απάνθρωπο κοινωνικό σύστημα θα μπορούσε να πει κανείς είναι σχέση αλτρουιστική, γιατί το σύστημα, όπως φαίνεται, φέρεται με αλτρουισμό στις υπνωτισμένες και αλλοτριωμένες μάζες των ανθρώπων, όπως ένας σαδιστής στο μαζοχιστικό του ταίρι! Η θρησκεία, όσο αθώα και να φαίνεται, περιτυλιγμένη με ψεγάδια αγάπης και ανόητους διδακτικούς μύθους, υποκρίνεται και αποξενώνει το ποίμνιο. Με αυτόν τον τρόπο τα παγκόσμια διευθυντήρια ελέγχουν τις εξαθλιωμένες μάζες των λαών που αποδέχονται την πνευματική τους ένδεια και εξαθλίωση.

Απ’ ότι φαίνεται όλα οδεύουν σε ένα μόνο συμπέρασμα.

Την γνωστή έκφραση, ότι “δεν δημιούργησε ο θεός τον άνθρωπο, αλλά ο άνθρωπος τον θεό”

Κανείς δεν ξέρει, κανείς δεν πρόκειται να μάθει.

Δεν είμαι τόσο περίεργος για τον αν υπάρχει κάποιος θεός.

Η περιέργεια μου επικεντρώνεται σε ένα άλλο σημείο. Πως, άραγε, θα χαρακτηρίζεται ο ιουδαϊσμός, με όλα τα παρακλάδια του χριστιανισμός και μουσουλμανισμός, από τους μελετητές του μέλλοντος, όταν πια θα είναι μια αρχαία, νεκρή θρησκεία, όπως τόσες και τόσες παρόμοιες από τις οποίες κι ο ίδιος έκλεψε τις δοξασίες του;

Όπως έλεγε και ο Βολτέρος «Εκείνοι που μπορούν να σε κάνουν να πιστέψεις σε ανοησίες, μπορούν να σε κάνουν να διαπράξεις και εγκλήματα»!

@Νίκος Κ. /2009

πηγη