EΞΟΡΚΙΣΜΟΙ ΙV:
VADE RETRO SATANA
«Όλες οι μαγικές διεργασίες αποσκοπούν στην απελευθέρωση του εαυτού από τις σπείρες που σχηματίζει με το σώμα του ο Αρχαίος Όφις, ώστε στην συνέχεια ο εαυτός να πατήσει με το πόδι του πάνω στην κεφαλή του Όφη και να τον κατευθύνει πλέον σύμφωνα με την δική του θέληση. “Θα σου προσφέρω”, δηλώνει ο Ευαγγελικός Όφις, “όλα τα βασίλεια της γης αν με προσκυνήσεις και με λατρέψεις”. Ο μυημένος πρέπει τότε να του απαντήσει: “Δεν θα προσκυνήσω αλλά θα σου συντρίψω την κεφαλή με τα πόδια μου. Εσύ δεν θα μου προσφέρεις τίποτα, αλλά εγώ θα σε χρησιμοποιήσω και θα αποσπάσω εκείνο που θέλω, διότι εγώ είμαι ο Κύριος σου και ο Αφέντης σου”
Ο Ιησούς στην έρημο
Ο Ιησούς παρουσιάστηκε στον Ιωάννη τον Πρόδρομο – εξάδελφοι εξ αίματος καθώς η Μαρία, μητέρα του Ιησού, και η Ελισαβετ, μητέρα του Ιωάννη ήταν κι αυτές εξαδέλφες κι εγκυμόνησαν εκ θαύματος αμφότερες, η πρώτη κατά τον Ευαγγελισμό και η δεύτερη ενώ βρισκόταν σε προχωρημένη ηλικία- , ο οποίος ασκήτευε στην έρημο, προκειμένου να βαπτιστεί όπως όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι που ήθελαν να εξαγνιστούν από τις αμαρτίες τους και το αμάρτημα που έφεραν από τους πρωτόπλαστους. Ο λόγος που ο Ιησούς επέλεξε να βαπτιστεί είναι κατ’ αρχήν για να λάβει το χρίσμα (βλέπεMindhack:Εξορκισμοί ΙΙ) αλλά κυρίως για να ξεπλύνει την αμαρτία του Κόσμου κατά τον ίδιο τρόπο που έμελλε να σηκώσει την αμαρτία του Κόσμου επάνω στον Σταυρό που κουβάλησε στην μαστιγωμένη από το φραγγέλιο πλάτη του μέχρι τον Γολγοθά του Μαρτυρίου ως απόγονος του Αδάμ, ως ενσάρκωση όλων των εκπεσμένων ανθρώπων.
ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ
Μετά την Βάπτιση Του, το Άγιο Πνεύμα οδήγησε τα βήματα Του στην έρημο της περιοχής του όρους Σαραντάριο που τοποθετείται βορειοδυτικά της περιώνυμης πόλης Ιεριχούς. Στο όρος αυτό δέχθηκε να θέσει τον εαυτό του σε πειρασμό ώστε να δοκιμασθεί, να νικήσει και να εκδηλώσει την δύναμη και τα πνευματικά Του χαρίσματα μέσα από την σύγκρουση Του με τον Διάβολο που ο Αδάμ δεν κατόρθωσε να καθυποτάξει. Ο νικητής Ιησούς δεν αισθάνθηκε ποτέ την ντροπή και την ενοχή του Πρώτου Ανθρώπου που ήρθε για να σώσει.
Πριν τον Ιησού είχαν νηστέψει κατά τον ίδιο τρόπο ο Μωυσής κι ο προφήτης Ηλίας. Με τον ίδιο τρόπο που ο Λόγος του Ιησού αναφέρεται διαρκώς σε όλους όσοι προφήτεψαν τον ερχομό Του πιστοποιώντας την Γραφή, έτσι ακολουθεί και το παράδειγμα της νηστείας {Δ, στ.4-11}.Να παραθέσουμε σε αυτό το σημείο το πείραμα του Dr. Ηenry Samuel Tanner, ο οποίος θαυμάζοντας την τεσσαρακοστή δοκιμασία του Ιησού στην έρημο, θέλησε να βάλει τον εαυτό του στην ίδια διαδικασία στοManhattan, το 1880, προκειμένου να αποδείξει ότι ο άνθρωπος μπορεί να επιβιώσει δίχως τροφή, συντηρώντας το σώμα του μόνο με νερό και αέρα διαμέσου της αναπνοής. Η έρευνα του έφερε στο φως την προσπάθεια πολλών ασκητών της προχριστιανικής εποχής και θεώρησε ότι βασίζεται στην αρχαία ιατρική παθολογία που γνώριζε πολύ καλά κι είχε υπολογίσει την δύναμη και την αντοχή των ζωτικών οργάνων του ανθρώπου πέραν της κατάστασης της χειμέριας νάρκης. Μάλιστα, ο Tannerεπιχείρησε τη νηστεία όχι άπαξ αλλά δις προκειμένου να πείσει όσους δεν είχαν πεισθεί ότι δεν πρόκειται περί απάτης.
Η νηστεία διήρκεσε σαράντα ημέρες και σαράντα νύκτες. Ο αριθμός των ημερών είναι, όπως είπαμε, ο ίδιος με τον αριθμό των ημερών του Μωυσή και του Ηλία και δεν θα μπορούσε να τον ξεπεράσει διότι τότε η ανθρώπινη σάρκα του Ιησού θα έπαυε να είναι αληθινή οπότε θα έπαυε να υφίσταται η ενσάρκωση του θείου. Η νηστεία γίνεται στην έρημο του όρους Σαραντάριο διότι μόνο όταν ο άνθρωπος μείνει μόνος, ολομόναχος, ο έρημος τόπος μπορεί να αποτελέσει το είδωλο που θα καθρεφτίσει όσα συμβαίνουν στον εσωτερικό του κόσμο και μόνο στην απόλυτη ερημιά ο Διάβολος τολμά κι επιλέγει να πλησιάσει για να πειράξει. Η νηστεία πρέπει να γίνεται κρυφά όπως και η προσευχή (Κήπος της Γεσθημανής, βλέπε Mindhack: Εξορικισμοί ΙΙΙ) μας δίδαξε ο Ιησούς (Κατά Μάρκον, 6:5-8 και 16-18).
«Ουκ επ’ άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος ἀλλ᾿ ἐπὶ παντὶ ῥήματι ἐκπορευομένῳ διὰ στόματος Θεοῦ» αποκρίθηκε ο Ιησούς στον Διάβολο όταν του ζήτησε να μετατρέψει τις πέτρες σε ψωμί ώστε να μπορέσει να τραφεί. Έχουμε περιγράψει στα προηγούμενα άρθρα ότι η επικοινωνία του ανθρώπου με τον Θεό πραγματώνεται μέσω της τροφής. Πριν το προπατορικό αμάρτημα, ο Αδάμ κι η Εύα δεν χρειάζονταν να τρώνε διότι τρέφονταν από την ίδια την Ενέργεια του θεού που είχε εμφυσήσει την ζωή με την πνοή Του στο πλασμένο από την δύναμη σώμα τους. Η βρώση του απαγορευμένου καρπού από το Δέντρο της Γνώσης διέρρηξε την σχέση τους με τον Δημιουργό τους διότι έπαψαν να είναι στην Πρόνοια της Ενέργειας, οπότε απόκτησαν σαρκικές ανάγκες που έπρεπε να καλυφθούν με υλική τροφή. Ο Ιησούς με την θυσία Του γίνεται ο ίδιος τροφή ώστε ο άνθρωπος να θρέψει πλέον το πνεύμα και την ψυχή του αποκαθιστώντας την φθορά. Ο Ιησούς έρχεται να χορτάσει την πνευματική πείνα του ανθρώπου με την σπορά του Λόγου Του που αιωνίως θα πέφτει από τον ουρανό στην γη ως ατέρμονο μάννα. Αυτός είναι κι ο άρτος, ο επιούσιος που υπόσχεται ο Ιησούς στον άνθρωπο με την προσευχή που του παραδίδει στην “επί του όρους ομιλία”. Όταν ο άνθρωπος μπει και πάλι υπό την σκέπη της θείας πρόνοιας, ο άρτος που θρέφει την σάρκα αλλά κυρίως αυτός που θρέφει την ψυχή είναι εξασφαλισμένα από το Άγιο Πνεύμα.
Όταν ο Διάολος βρίσκει οχυρωμένη την σάρκα του Ιησού απέναντι στην ανθρώπινη ανάγκη της πείνας του προσφέρει την Άγια Πόλη, δηλαδή την Ιερουσαλήμ, όπως μας βεβαιώνει, o σύγχρονος ιστορικός της πορείας του θεανθρώπου, Ιώσηπος (Ιουδαϊκή Αρχαιολογία).
Ο Ιησούς επιτρέπει στον Διάβολο να τον μεταφέρει πετώντας στην στέγη του Ναού του Σολομώντα κι από εκεί να του προσφέρει την Ιερή Πόλη, η θέα της οποίας προκαλούσε ζάλη. Πολλοί απορούν για ποιο λόγο ο Χριστός να δεχθεί να μεταφερθεί από τον Πειραστή και πολέμιο Του αλλά δεν υπήρχε τίποτα απολύτως να φοβηθεί εφόσον έφερε το κάλεσμα της ακεραιότητας της αποστολής Του. Όπως επέτρεψε στους Γραμματείς και τους Φαρισαίους να τον Σταυρώσουν, έτσι επέτρεψε και στον εχθρό του να τον μεταφέρει ώστε να συντριβεί από το ίδιο μάταιο ύψος που προσπαθούσε να τον πείσει να ανέβει. Με τον ίδιο τρόπο, τον πειράζει από την κορυφή του ψηλότερου όρους του πλανήτη του δείχνοντας Του όλα τα βασίλεια του Κόσμου, τα οποία προσφέρει με τον όρο να τον δεχτεί ως Θεό Του, απαρνούμενος τον Ένα και αληθινό Θεό. Έχουμε πει στα προηγούμενα άρθρα πως ο Διάβολος είχε την δικαιοδοσία να το κάνει αυτό εφόσον ο επίγειος κόσμος του ανήκει από την στιγμή της Πρώτης Πτώσης (βλέπε Mindhack, Εξορκισμοί Ι,ΙΙ). Όμως η βασιλεία του Ιησού δεν είναι στον επίγειο αλλά στον πνευματικό κόσμο των Ιδεών. Ο Μεσσίας ήρθε να σώσει τον άνθρωπο από την Πτώση ώστε να μπορέσει να γυρίσει στην θεία του Φύση. Εάν προσκυνούσε θα αποδεχόταν το Εγώ Του καταδικάζοντας και τον άνθρωπο τελειωτικά.
Ο τρίτος πειρασμός είναι η προσπάθεια του Διαβόλου να βγάλει τον Ιησού από τον Δρόμο του. Ο κίνδυνος του θανάτου από πείνα είναι ορισμένος κι όπως εξηγήσαμε έφτασε στα όρια της ανθρώπινης αντοχής κι όχι παραπέρα. Ο κίνδυνος να γκρεμίσει τον εαυτό Του από τα βράχια ώστε να φανούν τάγματα Αγγέλων που θα τον σώσουν έχει ως στόχο να κλονίσει την εμπιστοσύνη του Ιησού στον Πατέρα Του, όπως ακριβώς κλονίζεται κάθε στιγμή η πίστη του ανθρώπου από τις δυσκολίες της ζωής. Όταν στην προσευχή του Πάτερ Ημών λέμε στον Θεό «γεννηθήτω το Θέλημα Σου» υπογράφουμε μια πνευματική συνθήκη τυφλής και αδιαπραγμάτευτης εμπιστοσύνης μαζί Του, δεχόμενοι να μας οδηγήσει μέσα από τις μυστήριες ατραπούς Του, εκεί όπου Εκείνος κρίνει ότι βρίσκεται ο Ανώτερος Εαυτός μας. Πώς, λοιπόν, ο Ιησούς θα μπορούσε να προκαλέσει τον Θεό γκρεμίζοντας τον εαυτό Του από τα βράχια; Η ισχυρή εμπιστοσύνη του Ιησού στον Πατέρα όλων μας φάνηκε στην επιλογή Του να μην προκαλέσει τον θεό ενώ ο Διάβολος ήθελε να το κάνει.
«Γέγραπται γὰρ ὅτι τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ ἐντελεῖται περὶ σοῦ τοῦ διαφυλάξαι σε» [4,10]
Ο Ματθαίος όπως και ο Λουκάς μας διδάσκουν πως αν βρισκόμαστε στην σωστή οδό έχουμε την προστασία της Θείας Πρόνοιας και μόνο αν βίαια βγάλουμε τον εαυτό μας από αυτόν τον δρόμο κινδυνεύουμε. Στην ανατολική πνευματική σκέψη, η πορεία αυτή μπορεί να βρει έκφραση σε φιλοσοφικά πατήματα όπως είναι ο Δρόμος του Τάο ή η εξισορρόπηση μεταξύ των ενεργειών Yin καιYang ή ακόμη η ροή της ενέργειας που πρεσβεύει η Patanjali Yoga ή το Οκταπλό Μονοπάτι του Βούδα. Πρωταρχική ιδέα όλων αυτών και κυρίως της yoga είναι η Ahimsa –το πρώτο yamas από το πρώτο σκαλοπάτι στο δρόμο προς την πνευματική ανέλιξη-, δηλαδή η μη-βία.
ΚΑΤΑ ΜΑΡΚΟΝ
Η προσέγγιση του Ευαγγελιστή Μάρκου χαρακτηρίζεται σε όλη την έκταση του Ευαγγελίου από την κοινωνική και επαναστατική πλευρά της παρουσίας του Ιησού που θα μας επιτραπεί να αναφέρουμε ότι έχει καταφέρει να αποδώσει με αιχμηρή αμεσότητα, ο σκηνοθέτης Pier Paolo Pasolini στην κινηματογραφική ταινία του 1964, «Ιl Vangelo secondo Matteo».
Ο Μάρκος την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος από τον Ουρανό στην Γη δεν την παρουσιάζει μόνο ως θεία παρουσία επιβεβαίωσης της θείας φύσης αλλά κυρίως ως σημάδι και σύμβολο γενναιότητας, η οποία έρχεται να ενδυναμωθεί μέσα από την φλόγα της πίστης. Όταν ο Ιησούς ανεβαίνει στην έρημο του όρους Σαραντάριο έχοντας ως σύντροφο και συνοδοιπόρο το Άγιο Πνεύμα προοικονομεί την πορεία του προς τον Γολγοθά του Μαρτυρίου. Ένας πνευματικός Γέροντας έλεγε πως ο Θεός σου λέει σε κάθε δύσκολη στιγμή «κάνε εσύ ένα βήμα και μην σε νοιάζει εγώ είμαι εδώ» θέλοντας να εξηγήσει ακριβώς αυτή την εμφάνιση του Αγίου Πνεύματος που μας οδηγεί, αν το ακολουθήσουμε, στην προσωπική μας πνευματική νίκη, την οποία ευθύς αμέσως σπεύδουν να υπηρετήσουν τάγματα αγγέλων.
Ενισχύοντας την επαναστατική και σκληρή φύση του Ιησού , ο Μάρκος μας λέει πως αφέθηκε να μπει σε πειρασμό για να μπορεί να βοηθήσει με το παράδειγμα του, όλους τους ανθρώπους που μπαίνουν στην ίδια θέση.
«Και έμεινεν εκεί εις την έρημον σαράντα ημέρας πειραζόμενος από τον Σατανάν, χωρίς ούτε ελάχιστον να υποχωρήση στους πειρασμούς· και ήτο εκεί μαζή με τα θηρία της ερήμου, οι δε άγγελοι του Θεού τον υπηρετούσαν». {1,13}
H Οσία Μαρία, η Αιγυπτία που δοκιμάστηκε γυμνή και νηστική επί σαράντα επτά ολόκληρα έτη στην έρημο προσπαθώντας να εξιλεωθεί για τις αμαρτίες του παρελθόντος είχε υπερβεί την ανθρώπινη φύση σε τέτοιο βαθμό ώστε όταν την βρήκε νεκρή ο Άββας Ζωσιμάς, στεκόταν δίπλα του καθώς την θρηνούσε ένα λιοντάρι σε πλήρη ηρεμία. Η αναφορά στα θηρία ενισχύει την ατρόμητη και άφοβη φύση του Ιησού καθώς και υπογραμμίζει εντόνως την απομακρυσμένη και πλήρως απομονωμένη θέση της ερήμου που διάλεξε ο ίδιος να δοκιμαστεί.
Στους στίχους αυτούς παρατηρείται μια διαφορά ως προς την αναφορά στην οντότητα που έβαζε σε πειρασμό τον Ιησού. Ο Ματθαίος και ο Λουκάς αναφέρονται στον Διάβολο ενώ ο Μάρκος στον Σατανά. Στο πρώτο άρθρο των Εξορκισμών έχουμε προσπαθήσει να εξηγήσουμε πως ο Διάβολος κι ο Σατανάς αποτελούν δύο διαφορετικές οντότητες και ξεχωριστές από τον Εωσφόρο.
Στο πλαίσιο της κοινωνικής πλευράς των γεγονότων του Κατά Μάρκον Ευαγγελίου χωράει να βρει τόπο και η κοινωνιολογική ανάλυση της προσωπικότητας του Ιησού. Στην πραγματεία του για την κοινωνική αυτοκτονία, ο Emile Durkheimπεριγράφει τους ανθρώπους –επί παραδείγματι οι Χριστιανοί μάρτυρες- που θυσίασαν με δική τους θέληση την ζωή τους έχοντας ως κίνητρο την αλήθεια της λατρείας τους στο θείο ως “βιρτουόζους της πίστης» θέλοντας να εξηγήσει πως πιστεύοντας με όλη την δύναμη του εγκεφάλου τους σε κάτι θείο υπερέβησαν την κοινωνική τους διάσταση ενώ δεν αναγνώριζαν ότι αυτή η επιρροή ήταν σαφώς προερχόμενη από την ίδια την κοινωνία.
ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ
Ο Ευαγγελιστής Λουκάς δεν υπήρξε μαθητής του Ιησού αλλά του Παύλου, ο οποίος προστέθηκε στον κύκλο των μαθητών-αποστόλων ύστερα από την δοκιμασία της τύφλωσης. Σύμφωνα με την παράδοση. το ευαγγέλιο του Λουκά γράφτηκε υπό την υπαγόρευση της πανάγιας μητέρας του Ιησού, Μαρίας.
Ο Λουκάς περιγράφει τον Ιησού ως «πλήρη πνεύματος»[4,1] θέλοντας να τονίσει και να προσδώσει στο πρόσωπο του το δώρο που του έκανε ο Θεός μέσω του Βαπτίσματος από τον Ιωάννη ώστε να έλθει σε απόλυτη ισορροπία η διπλή του φύση, η θεϊκή με την ανθρώπινη. Η διαφορά του Χριστού με τον Αδάμ είναι ακριβώς αύτη: ο Αδάμ δεν κατόρθωσε να νικήσει την αδυναμία της ανθρώπινης φύση του κι έτσι έχασε την θεϊκή διάσταση αυτής ενώ ο Χριστός ενσαρκώθηκε στον Κόσμο αυτό έχοντας ως μοναδική αποστολή να δοκιμαστεί πάνω στον Σταυρό, προάγοντας τον άνθρωπο προς την διάσταση που απώλεσε από την αδυναμία της σάρκας του. Ο Χριστός περιπλανήθηκε στην έρημο δίνοντας πνευματική μάχη, την οποία προκάλεσε ο ίδιος με σκοπό να αντιμετωπίσει την προσπάθεια της παραπλάνησης από τον Διάβολο. Η σάρκα του ήταν αθώα όπως όφειλε προκειμένου να θυσιαστεί και να ανέλθει.«Καὶ εἶπεν αὐτῷ ὁ διάβολος· εἰ υἱὸς εἶ τοῦ Θεοῦ, εἰπὲ τῷ λίθῳ τούτῳ ἵνα γένηται ἄρτος». [4,3]
Βλέπουμε στο κατά Λουκάν, ότι ο Διάβολος προκαλεί διαρκώς τον Ιησού να του αποδείξει αν είναι όντως αυτός ο Υιός του Θεού. Δεν είναι βέβαιος διότι η αποκάλυψη έγινε κατά την Βάπτιση μέσω της φωνής και της εμφάνισης του περιστεριού (βλέπε Mindhack, Eξορκισμού ΙΙ). Η παρουσία του Ιησού στον επίγειο Κόσμο ήταν κρυφή μέχρι εκείνη την στιγμή οπότε ο Δίαβολος τον διερευνά κατά τον ίδιο τρόπο που προσπάθησαν να τον δοκιμάσουν οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι˙ τον σταύρωσαν για να διαπιστώσουν αν όντως είναι ο Μεσσίας κι αν όντως μπορεί να επαναφέρει τον εαυτό του πίσω από τον Θάνατο αφού του είχαν ζητήσει ήδη να πραγματοποιήσει ενώπιον τους θαύμα που να αποδεικνύει την δύναμη του, απελευθερώνοντας τον εαυτό του από τα δεσμά τους.
Εδώ, παρατηρούμε την φαυλότητα της ανθρώπινης σκέψης. Κατηγόρησαν τον Ιησού ότι εκβάλει τα δαιμόνια από τους ανθρώπους με την δύναμη που του παρείχε ο διάβολος κατά τον ίδιο τρόπο που έλεγαν ότι από αυτόν πηγάζει η δύναμη του να ιαίνει τους ασθενείς αλλά ζητούσαν να χρησιμοποιήσει την ίδια δύναμη που θεωρούσαν διαβολική για να τους αποδείξει ότι είναι σταλμένος από τον Θεό. Τα δεσμά του Ιησού ήταν φτιαγμένα ακριβώς από την ποιότητα αυτής της φαυλότητας που τον καταδίκασε στον θάνατο που επιζητούσε ώστε να ολοκληρώσει την αποστολή Του.
«Καὶ ἀναγαγὼν αὐτὸν ὁ διάβολος εἰς ὄρος ὑψηλὸν ἔδειξεν αὐτῷ πάσας τὰς βασιλείας τῆς οἰκουμένηςἐν στιγμῇ χρόνου» [4,5]
Aς μείνουμε στην φράση “εν στιγμή χρόνου”. Η ελληνική γλώσσα στην οποία καταγράφηκε η ιστορία του Ιησού από τους Ευαγγελιστές μπορεί να αποδώσει μέσα σε τρεις λέξεις την συσσώρευση της γνώσης χιλιάδων ετών ανθρώπινης διάνοιας κι επιστήμης. Για να μην μακρηγορήσουμε επί του ζητήματος του χρόνου και της συσχέτισης του με την Σταύρωση μπορεί όποιος θέλει να συμβουλευτεί το άρθρο μας Ο Σταυρός του Dali και η Τέταρτη Διάσταση, στο Mindhack.
O χρόνος είναι μια πλάνη της αντίληψης του ανθρώπινου νου. Ο χρόνος είναι γραμμικός και στην ουσία τον μόνο που βιώνει ο άνθρωπος είναι την καθετότητα του παρόντος που διαπερνά την πραγματικότητα του μικρόκοσμου του, όπως με τον ίδιο κάθετο τρόπο συμβαίνει και η δίοδος του Αγίου Πνεύματος με την προσευχή και τον διαλογισμό. Υπό αυτή την έννοια και οπτική, ο Διάβολος επιτέθηκε στον Ιησού με την λαμπρότητα της οικουμένης –δηλαδή, με την ελληνική σημασία της κατοικούμενης Γης του πλανήτη που δικαιωματικά ανήκει στον Διάβολο και κυριαρχείται από την εξουσία του επί της αμαρτίας (επεξηγείται ενδελεχώς σε κάθε άρθρο των Εξορκισμών)- αιφνιδιάζοντας τον με το πανόραμα της οπτασίας της ερήμου ώστε να μην προλάβει να οχυρωθεί απέναντι στον τεράστιο κίνδυνο της πλάνης που προσφέρει η στιγμή. Στην ουσία του προσφέρει την εξουσία που έχει κυριαρχώντας στον επίγειο κόσμο στον οποίο πρώτος εξέπεσε όμως ο Ιησούς δεν την αναγνωρίζει εφόσον δεν έχει πηγάζει από τον Πατέρα Του. Άλλωστε η βασιλεία σε έναν κόσμο φθαρτό, θνητό και απατηλό δίχως διάρκεια δεν μπορεί να νικήσει την Βασιλεία των Ουρανών που προετοίμαζε ο Ιησούς.
«Καὶ συντελέσας πάντα πειρασμὸν ὁ διάβολος ἀπέστη ἀπ᾿ αὐτοῦ ἄχρι καιροῦ». [4,13]
Συνάψεις
Η μελέτη των μυστηρίων γίνεται μέσα από την ερμηνεία των συμβόλων. Η οπτική και η φιλοσοφία που χρησιμοποιεί ο μελετητής για να ερμηνεύσει το εκάστοτε σύμβολο προάγοντας την αποκάλυψη της αλήθειας και την αποκρυπτογράφηση της γνώσης που ενυπάρχουν σε αυτό μπορεί να διαφέρουν από την άποψη της προέλευσης αλλά αν παρατηρήσουμε τα κείμενα ανά τους αιώνες θα δούμε πως συντείνουν προς την ίδια κατεύθυνση, την οποία μπορεί να μεταφράσει σωστά, ακόμη κι ο κοινός νους χωρίς ιδιαίτερη σπουδή αφού όλες οι απαντήσεις βρίσκονται θησαυρισμένες στην συλλογική συνείδηση των ανθρώπων.
Όλοι κάποια στιγμή στην ζωή τους έχουν συζητήσει για το προπατορικό αμάρτημα και την αληθινή σημασία κι έννοια του και λίγο ως πολύ όλοι γνωρίζουν την σεξουαλική απόδοση στην φύση της παράβασης της εντολής. Θα δώσουμε δύο από τις επικρατούσες προσεγγίσεις του ζητήματος που δεν προέρχονται από τον χώρο της θεολογίας αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν θεολογούν εξίσου. Οι προσεγγίσεις αυτές συμπληρώνουν η μία την άλλη προκειμένου να συντελεστεί η ερμηνεία.
Ο Σίμων, ο Μάγος έδρασε περίπου το 75 μ.χ και στα «Φιλοσοφούμενα» τα οποία συνέγραψε στην ελληνική γλώσσα – εδώ δεν μας ενδιαφέρει η αιρετική και γνωστική ιδιότητα που του αποδίδεται αλλά η εξήγηση των συμβόλων- παρομοιάζει τον Παράδεισο με την γυναικεία μήτρα και την Εδέμ με τον χώρο που την περιβάλει για να την προστατεύσει. Από την Εδέμ πηγάζει ένας ποταμός, δηλαδή, ο ομφάλιος λώρος που διαιρείται σε τέσσερα ρεύματα προσφέροντας τροφή στο έμβρυο, δηλαδή οι δύο αρτηρίες και οι δύο φλέβες που στέλνουν στο βρέφος αίμα και οξυγόνο. Στο εσωτερικό της μήτρας κρύβεται το μυστήριο της αναπαραγωγής. Το Δέντρο της Γνώσης εξελίχθηκε να θεωρείται συμβολικά το Δέντρο του Καλού και του Κακού διότι οι πρωτόπλαστοί απέκτησαν με την βρώση του Ιερού Φρούτου την επίγνωση αυτών των δύο ποιοτήτων της ενέργειας. Η Γυναίκα και το Ερπετό έφτασαν να συμβολίζουν την σεξουαλική πράξη στην οποία η Εύα παρέσυρε τον Αδάμ απελευθερώνοντας το νοητικό τους βλέμμα καθώς ο Όφις -η λεγόμενη ενέργεια kuntalini*- πυροδότησε την ενόραση τους ώστε να δουν τον Κόσμο όπως είναι˙χάνοντας την θεϊκή τους φύση εξέπεσαν στην παγίδα της θνητής σάρκας φέροντας πλέον τον Όφη, τον οποίο προσπαθούμε να εξορκίσουμε με την Βάπτιση (βλέπεMindhack: Εξορκισμού ΙΙ). Κοντολογίς, η ανθρώπινη σεξουαλική επιθυμία υποβίβασε τον άνθρωπο δαιμονοποιώντας τις πράξεις του αφού όλα πλέον περιστρέφονται γύρω από αυτήν. Κοντολογίς, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η επιθυμία παρέκλινε από την φύσης της.
Ο Σίμων είχε αναρίθμητους μαθητές κι ακόλουθους, όπως λέγεται, στους οποίους δίδαξε -εκτός από την Ιερή Μαγεία- την πρακτική του εξορκισμού που ακολουθούσε την περιγραφή των εξορκισμών που λαμβάνουν χώρα στην Καινή Διαθήκη ώστε να μπορούν να εκβάλλουν τα δαιμόνια από τους ανθρώπους κατά το παράδειγμα του Ιησού.
Ο λουθηρανός θεολόγος Jakob Böhme – o οποίος φυλακίστηκε για το εξαιρετικό σύγγραμμα του Aurora και αποφυλακίστηκε με τον όρο ότι δεν θα ξαναέγραφε ποτέ στην ζωή του- στην μυστικιστική διδασκαλία του Theosofia Revelata Practica τοποθετεί στην περιοχή του υπογάστριου του ανθρώπινου σώματος τον «σκοτεινό κόσμο» του ανθρώπου ήτοι την Κόλαση, ο οποίος φωτίστηκε κι εξαγνίστηκε από τον Λόγο του Ιησού Χριστού που συνέτριψε τον Όφη δημιουργώντας τον Αναγεννημένο Άνθρωπο με την λαμπερή καρδιά που ανήκει πλέον στον Θεό. Ο Böhme μίλησε για την αντίφαση του Καλού και του Κακού που συνυπάρχουν στον άνθρωπο αφού η μία ουσία προϋποθέτει την άλλη, όπως το Φως διαδέχεται το Σκοτάδι συνθέτοντας με ανώτερο τρόπο τον Κόσμο.
Ο Böhme μίλησε, επίσης, για τα απόκρυφα ενεργειακά κέντρα του ανθρώπου τα οποία συμπίπτουν με τα λεγόμενα chakra της ινδικής παράδοσης και για να εξυπηρετήσουν τις δυνάμεις του ανθρώπου πρέπει αυτός να υπαχθεί σε συγκεκριμένη πνευματική άσκηση. Στον χριστιανισμό αποκαλούνται απλώς ψυχικά κέντρα και ενεργοποιούνται με την προσευχή και την νηστεία.
*Θεοσοφία καλείται η γνώση των θείων πραγμάτων που για να αποκτηθεί χρειάζεται να επέλθει ιερή έμπνευση από τον Θεό.
Την φράση «ύπαγε οπίσω μου Σατανά» ο Ιησούς την απευθύνει και στον Πέτρο όταν εκείνος προσπάθησε να του πει να ζητήσει από τον Θεό να τον σπλαχνιστεί και να τον απαλλάξει από το μαρτύριο της Αποστολής του. (Κατά Ματθαίον, Ι΄ΣΤ:20-24)
Η δοκιμασία του Ιησού στην έρημο καταγράφεται από τους τρεις Ευαγγελιστές Ματθαίο, Μάρκο και Λουκά καθώς επίσης και η εκβολή δαιμόνων από ανθρώπους αλλά όχι από τον αγαπημένο του μαθητή Ιώαννη.
Όταν ένας άνθρωπος νηστεύει δοξολογείται πως όλα τα σατανικά δαιμόνια του Κόσμου έρχονται εναντίον του ώστε να τον αποτρέψουν από την προσπάθεια του. Όμως το όπλο του ανθρώπου απέναντι σε αυτή την επίθεση είναι ένα και είναι πανίσχυρο. Ο Διάβολος απεχθάνεται τα εμπόδια. Εκτός από αυτό, το σημαντικότερο είναι πως εκ φύσεως αποτελεί υποδεέστερη οντότητα καθώς με την ισχυρή φράση «ύπαγε οπίσω μου Σατανά» ο Ιησούς μας διδάσκει ότι εμείς τον εξουσιάζουμε με την θέληση μας ενώ αυτός αδυνατεί κι είναι υποχρεωμένος να υποταχθεί σε αυτήν. Λουκάς [4,8] «καὶἀποκριθεὶς αὐτῷ εἶπεν ὁ Ἰησοῦς· ὕπαγε ὀπίσω μου, σατανᾶ· γέγραπται γάρ, Κύριον τὸν Θεόν σου προσκυνήσεις καὶ αὐτῷ μόνῳ λατρεύσεις».
Για όλους αυτούς τους λόγους, ο μεγαλύτερος εχθρός του ανθρώπου δεν είναι ο Διάβολος ή ο Σατάνας αλλά η ακηδία, μια λέξη με την οποία οι αρχαίοι ημών έλληνες πρόγονοι φρόντισαν να προσδώσουν όλα τα χαρακτηριστικά της πνευματικής αδράνειας. Ο Διάβολος βρίσκεται μέσα μας κι από μας εξαρτάται αν θα του επιτρέψουμε να μετουσιωθεί σε οντότητα. Μας συναντά όταν είμαστε μόνοι. Στην έρημο μπορεί να βρεθεί ένας άνθρωπος ακόμη κι όταν είναι περιστοιχισμένος από δεκάδες άλλους διότι η ερημία, το πεδίο της πάλης και της μάχης, είναι εσωτερική.
Βιβλιογραφία:
- Kοινωνικές αιτίες της αυτοκτονίας – Emile Durkheim, εκδόσεις Γερ. Αναγνωστίδη
- Μυστήρια της Ανατολής, εκδόσεις Δομή
- Μυστήρια της Δύσης, εκδόσεις Δομή
- Γιόγκα και Αποκρυφισμός- Έλενα Μπλαβάτσκυ, Θεοσοφικές Εκδόσεις, Αθήνα 2008
- Η βιογραφία του Διαβόλου- Peter Stanford, Εκδόσεις Αρχέτυπο, 1996
- Παλαιά Διαθήκη
- Καινή Διαθήκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου