Η ζωή δεν χρωστάει σε κανέναν. Μόνο εγώ σε εμένα.

Πόσες φορές άκουσα εμένα, εσένα, τον καθένα, να λέει «μου το χρωστάει η ζωή».

Μα.. Η ζωή δεν χρωστάει σε κανέναν.

Εγώ κι εσύ, χρωστάμε στον εαυτό μας, όλα όσα με τις επιλογές μας, στερήθηκαμε, όλα όσα δεν μπόρεσαμε να ζήσουμε μέχρι τώρα.

Θεωρούσα πως μου χρωστάει η ζωή. Επειδή υπέφερα. Επειδή ταλαιπωρήθηκα. Επειδή πέρασα δύσκολα, δίχως να σκορπίσω κακιά ποτέ.

Μέχρι που κατάλαβα πως δεν μου χρωστάει η ζωή, αλλά χρωστάω εγώ, σε εμένα!

Και μου χρωστούσα πολλά. Όλα όσα ονειρεύτηκα. Όλα όσα δεν τόλμησα. Όλα όσα δεν έζησα. Πολλά που άφησα στην μέση.

Και τότε βρήκα το θάρρος. Βυθίστηκα στο κυνήγι των επιθυμιών μου. Διεκδίκησα όλα όσα ποθούσα, δίχως να ξέρω τον τρόπο πάντα, χωρίς να μου είναι γνώριμος ο δρόμος. Ακολουθώντας συχνά λάθος μονοπάτια, δυσδιάβατα, βρώμικα, γεμάτα φιδοφωλιές.

Έτσι αγάπησα, προδόθηκα, έμαθα, ξανά πόνεσα και μπήκα στην ζωή βαθιά, χωρίς μετάνοιες, δίχως ενοχές. Με αγάπη προς εμένα, τόλμησα και έζησα.

Κατάλαβα. Όταν ήμουν έτοιμη κατάλαβα. Πως η ζωή είναι τα δάκρυα, είναι ο πόνος, είναι οι δυσκολίες, είναι το γέλιο, είναι η αγάπη, είναι η αγκαλιά και ας κρατάει λίγο. Είναι όλα μαζί, χαρές και λύπες.

Η ζωή δεν χρωστάει σε κανέναν. Διότι αν δεν γευτείς το αλάτι, την ζάχαρη, αν δεν διψάσεις, δεν θα εκτιμήσεις το νερό που τα ξεπλένει όλα. Που σβήνει όλες τις γεύσεις και ξανά από την αρχή..