Οι ήρωες Έλληνες στρατιωτικοί της Μικράς Ασίας, μαζί με τους εξωτερικούς, εχθρούς, όλους εκείνους τους αιώνες αντιμετώπιζαν και τους εσωτερικούς εχθρούς.Αυτοί ήταν οι Αλλοδαποί αξιωματούχοι, της πολιτικής "αριστοκρατίας" της Κωνσταντινουπόλεως. Εκείνοι χωρίς να πολεμούν, ήθελαν να ασκούν την ανωτάτη εξουσία, για να διαλύσουν την Ελληνική-Ρωμαική αυτοκρατορία. Ήθελαν οι αλλοδαποί πολιτικοί ευνούχοι, να δίνουν διαταγές από τα παλάτια, την ώρα που οι Έλληνες στρατιωτικοί. μάτωναν, έχαναν της ζωές τους, έμεναν ανάπηροι και έπεφταν αιχμάλωτοι, στα πεδία των μαχών για την Ελλάδα. Οι Ήρωες στρατιωτικοί της Μικράς Ασίας σε καμία περίπτωση δεν δεχόταν να θυσιάζονται, επί τόσους αιώνες για την Ελλάδα και να τους κυβερνούν ανθέλληνες αλλοδαποί θηλυπρεπείς προδότες. Οι ευνούχοι πολιτικοί από την Βασιλεύουσα το μόνονπου έκαναν όλους εκείνους τους αιώνες ήταν να
καταστρέφουν το Ελληνικό έθνος, μαζί με την αυτοκρατορία του.
Αμέσως μετά τον θάνατο του Βασίλειου του Β, οι αλλοδαποί πολιτικοί κατέστρεψαν την αυτοκρατορία .
Παράλληλα οι πολιτικοί αριστοκράτες, εδραίωσαν δια παντός την εξουσία τους. Έκτοτε δεν επέτυχε να τους εκτοπίσει η Ελληνική στρατιωτική αριστοκρατία της Μικράς Ασίας. Δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο, καθώς η παγκόσμια Ελληνική- Ρωμαική αυτοκρατορία, με βάσεις τον Πλάτωνα, τον Χριστό και την ηθική ζωή, διαλύθηκε ολοσχερώς μέσα σε 42 χρόνια. Αριθμός ρεκόρ.
Αναλογιστείτε ότι 42 χρόνια πρίν από τον θάνατο του Βασίλειου του Β., η Ελλάδα είχε φτάσει στο απόγειον της δυνάμεως της, σε ηθικό, πολιτικό, κοινωνικό και στρατιωτικό επίπεδο παραράλληλα, από την ημέρα που είχε δημιουργηθεί το έθνος των Ελλήνων. Όμως δυστυχώς εκείνα τα χρόνια, η πολιτική "αριστοκρατία", είχε διαλύσει ολοσχερώς τον Ελληνικό στρατό. Είχαν αφαιρέσει την ανωτάτη πολιτική-στρατιωτική εξουσία από της Ελληνικές στρατιωτικές οικογένειες της Μ. Ασίας. Κατέστρεψαν όλες της υποδομές του στρατού και του κράτους.
Έφτασαν μέχρι να βάλουν στον αυτοκρατορικό θρόνο έναν δικό τους, τον Κωνσταντίνο Δούκα. Όταν ανέλαβε εκ νέου αυτοκράτορας ένας εκ των Ελληνικών στρατιωτικών οικογενειών της Μ. Ασίας, ο Ρωμανός ο Δ Διογένης, βρήκε εντελώς διαλυμένο τον Ελληνικό στρατό.
Οι στρατιώτες χωρίς ασπίδες, σπαθιά, και άλογα, ήταν απλήρωτοι, με σκισμένες σημαίες, με κουρελιασμένες στολές.
Έκτοτε είχαν εδραιωθεί οριστικά και αμετάκλητα, οι αλλοδαποί πολιτικοί στην διοίκηση του Ελληνικού-Ρωμαικού αυτοκρατορικού κράτους. Συνδιοικούν πλέον μαζί με τους Έλληνες στρατιωτικούς.
Η συνδιοίκηση της αυτοκρατορίας, μεταξύ Ελλήνων και αλλοδαπών, επισφραγίστηκε με τον γάμο, ανάμεσα σε ένα πολύ επιφανές μέλος της Ελληνικής στρατιωτικής αριστοκρατίας τον Ρωμανό Διογένη, και την χήρα του Κωνσταντίνου Δούκα, την Αυγούστα Ευδοκία την Μακρεμβολλίτισσα. Πρώτη φορά στα παγκόσμια χρονικά, έχουμε έναν τέτοιο γάμο, ανάμεσα στις δύο πλεύρες, Όλους τους προηγούμενους αιώνες, οι Ήρωες, Έλληνες στρατωτικοί, παντρευόταν, μόνον με μέλη της στρατιωτικής αριστοκρατίας. Όμως ήταν τόσο κρίσιμη η κατάσταση του Ρωμαικού κράτους, ώστε οι πρόγονοί μας, να μην έχουν το χρονικό περιθώριο, να εκτοπίσουν, τους πολιτικούς-προδότες από την εξουσία.
Η οριστική επισφράγιση, της συνεργασίας μεταξύ των δύο πλευρών, έγινε μερικά χρόνια αργότερα, με τον γάμο τους Αλέξιου Κομνηνού (Ελληνική ηρωική, στρατιωτική αριστοκρατία της Μικράς Ασίας, και της Ειρήνης Δούκα (πολιτική, Σημιτική αριστοκρατία). Χωρίς αυτούς τους δύο γάμους, δεν θα μπορούσαν να επιστρέψουν, οι Έλληνες στρατιωτικοί στην διοίκηση του Ρωμαικού κράτους.
Η δυναστεία των Κομνηνών κράτησε αξιόμαχο τον αυτοκρατορικό στρατό, όμως δυστυχώς συνέχισε την εγκληματική πολιτική, των Έβραίων αξιοματούχων σε όλους τους τομείς.
Όλες αυτές οι ενέργειες ήταν μόνιμα εις βάρος της αυτοκρατορίας, με αποτέλεσμα να συμβάλλουν στην κατάρρευση του Ελληνικού-Ρωμαικού κράτους.
Όταν ανέβηκε στον θρόνο ο Μανουήλ ο α, βρισκόταν πλέον η Ελληνική αυτοκρατορία στο τελικό στάδιο κατάρρευσης της.
Αυτό διότι από την εποχή του παππού του Μανουήλ , του Αλέξιου Κομνηνού, είχαν ξεκινήσει οι εωσφορικές σταυροφορίες. Κατά την διάρκεια της βασιλείας του Μανουήλ είχαμε μια ακόμη σταυροφορία από τους Γερμανούς.
Η είδηση της επικείμενης Β σταυροφορίας, προκάλεσε μεγάλο πονοκέφαλο στο Μανουήλ, ο οποίος ήξερε πολύ καλά τι είχε συμβεί κατά την διάρκεια της βασιλείας του παππού του Αλέξιου (Α σταυροφορία). Επί της ουσίας οι τρείς πρώτες σταυροφορίες, ηταν τέστ δυνάμεως και αντοχής, ώστε να δούνε οι Γερμανοί από κοντά της δυνάμεις και τις αντοχές της Ελληνικής-΄Ρωμαικής αυτοκρατορίας. Παράλληλα την ίδια στιγμή οι Γερμανοί καιροφυλαχτούσαν, σε περίπτωση που έκριναν ότι υπήρχε η ευκαιρία, και ήταν έτοιμοι να επιτεθούν και κατά τις τρείς πρώτες σταυροφορίες. Τελικά αυτό δεν ήταν εφικτό κατά της τρεις πρώτες εωσφορικές σταυροφορίες, αλλά έγινε εφικτό κατά την τέταρτη.
Η ενέργεια των Kομνηνών να παραχωρήσουν με την άνοδο του Αλέξιου του α, όλο το εμπόριο και όλη την οικονομία στα χέρια των λατίνων είναι προδοτική και εγκληματική. Αυτό διότι το Ελληνικό-Ρωμαικό κράτος χάνει σταδιακά όλη του οικονομική δύναμη.
Οι Έλληνες αρχίζουν να αντιδρούν πάρα πολύ έντονα σε αυτήν την σκληρή-άδικη πολιτική των Κομνηνών. Ήδη από τον 12 αιώνα πολλές χιλιάδες λατίνοι υπήρχαν στην Κωνσταντινούπολη. Οι λατίνοι (Γερμανοί) απολάμβαναν προνόμια και ήταν προκλητικοί προς τους Έλληνες της Κωνσταντινούπολης.
Τα αδικαιολόγητα προνόμια τα οποία έδωσε ο Αλέξιος ο Α Κομνηνός στους Βενετούς και στους υπόλοιπους, επιχείρησε να τα αφαιρέσει ο γιός του Αλέξιου του Α, ο Ιωάννης ο Β. Ο Ιωαννης έκανε ενέργειες ώστε να βάλει τέλος στα προνόμια των δυτικών. Όμως η ενέργεια του Ιωάννη του Β, είχε ως αποτέλεσμα να ξεκινήσουν νέες εχθροπραξίες από την πλευρά τους στο Αιγαίο, στο Ιόνιο και την Αδριατική. Για αυτό αναγκάστηκε, ο Ιωάννης Β Κομνηνός, να ξαναδώσει πίσω τα προνόμια, όταν ο στόλος των Βενετών κινήθηκε εχθρικά προς τα εδάφη της αυτοκρατορίας.
Οι λατίνοι ειχαν αλλοιώσει πολλές πλευρές της δημόσιας ζωής και απέκτησαν τον έλεγχο στο εμπόριο-οικονομόα συμβάλλοντας στην παρακμή της αυτοκρατορίας.
Η Ρωμαική οικονομία, πλέον ήταν έρμαιο της δύσης της Βενετίας, της Γένουας, των άλλων πόλεων, και των Γερμανών. Οι Έλληνες αντιστάθηκαν στις προκλήσεις τους, με μεγάλες εξεγέρσεις, οι οποίες βάφτηκαν με αίμα. Τον Μαιο του 1182, έγινε η πρώτη εξέγερση κατά των λατίνων. Μια επανάσταση που σημαδεύτηκε από σφαγές και εξανδραποδισμούς. Οι Λατίνοι αντέδρασαν κατά των Ελληνων.
Η επεκτατική πολιτική τους εκφράστηκε με την επίθεση των Ούγγρων στην Βαλκανική το 1183,καθώς και με την επίθεση των Νορμανδών κατά των Ρωμαικών εδαφών το 1185, με αποτέλεσμα την άλωση της Θεσσαλονίκης.
Ακολούθησε νέα επανάσταση του δυσαρεστημένου από τα γεγονότα λαού κατά την οποία σφαγιάστηκε ο Ανδρόνικος ο Α Κομνηνός.
Την επόχη των Κομνηνών, μια νέα νεοταξική δύναμη έχει ανατείλει. Αυτή είναι οι Σελζτούκοι Τούρκοι. Τους Σελτζούκους τους έφεραν στην θέση των Αράβων, οι οποίοι είχαν εξασθενίσει οριστικά σαν στρατιωτική δύναμη, εξαιτίας των τριών κορυφαίων Ελλήνων αυτοκρατόρων, οι οποίοι βασίλεψαν κατά σειρά στον Ελληνικό-Ρωμαικό θρόνο. Αυτοί ήταν ο Άγιος Νικηφόρος ο Β Φωκάς, ο ανηψιός του Αγίου ο Ιωάννης ο Α, και ο κορυφαίος των Ελλήνων ο ιερός Βασίλειος ο β.
Για να είμαστε συνέχεια, εμπλεκόμενοι σε αμυντικούς πολέμους, από το Ανατολικό μέτωπο, αμέσως οι εωσφοριστές από την νέα τάξη, στην θέση των Αράβων, έστειλαν εναντίον των Ελλήνων τους Σελτζούκους.
Τους πολέμους μεταξύ των Τούρκων και της Ρωμαικής αυτοκρατορίας υποκινούσε, ο βάρβαρος Γερμανός ηγεμόνας, Φρειδερίκος βαρβαρόσα.
Την εποχή των Κομνηνών, πάντοτε η Ουγγαρία λόγω της γεωγραφικής της θέσης, ήταν το σημείο που διασταύρωναν τα πυρά τους, η Ελληνική- Ρωμαική αυτοκρατορία και η Γερμανία.
Συνεπώς ήταν αναγκαίο ο Μανουήλ, να υποτάξει, και την Ουγγαρία. Από την Ουγγαρία και την Κροατία αντίστοιχα οριζόταν οι σφαίρες επιρροής των Βενετών και των Γερμανών. Για τον ίδιο λόγο κατέλαβε την Δαλματία ο Έλληνας Βασιλιάς.
Το Σωτήριο έτος 1176 μ.Χ., ο Φρειδερίκος Βαρβαρόσα, ζητά επίμονα για μια ακόμη φορά, να σπάσουν οι Τούρκοι μονομερώς την συνθήκη ειρήνης με την Ρωμαική αυτοκρατορία.
Ο Μανουήλ ο α Κομνηνός, βρισκόταν εκείνο το διάστημα μαζί με τον Ελληνικό στρατό, στο κάστρο του Μυριοκέφαλου.
Από το κάστρο του Μυριοκεφάλου, ο Μανουήλ με τον πολυάριθμο στρατό του, καθώς είναι άγνωστο το γιατί, να περάσει από τις κλεισούρες του Τζυβριτζη (πέρασμα του Τσαρδάκ).
Οι Έλληνες στρατηγοί αντέδρασαν, και ανέφεραν ότι είναι πολύ επικίνδυνα να περάσουν, από τόσο στενούς δρόμους με τόσο μεγάλο στράτευμα, άμαξες, ζώα, βοηθητικούς κλπ.
Παράλληλα οι ανιχνευτές του Ελληνικού στρατού, είχαν δει τους Τούρκους να περιμένουν επάνω στους λόφους, να είναι κρυμμένοι, για αυτό αμέσως ενημέρωσαν τον βασιλιά Μανουήλ.
Όμως ο Μανουήλ δεν δεχόταν λέξη, σχετικά με την επιστροφή από άλλο δρόμο.
Η εμπροσθοφυλακή με αρχηγούς τους Ιωάννη και Ανδρόνικο Άγγελο, πέρασε χωρίς προβλήματα τα στενά.
Όμως λίγο αργότερα όταν εισήλθε το κυρίως σώμα στρατού με την οπισθοφυλακή, έκλεισαν οι Τούρκοι τις δύο μοναδικές εξόδους του στενού περάσματος αρχίζοντας την επίθεση τους, από τους λόφους.
Τότε επικρατεί πανδεμόνιο στην Ελληνική πλευρά, καθώς η προσπάθεια υποχώρησης ήταν εντελώς αδύνατη.
Αυτό όχι γιατί ήταν ισχυροί οι Τούρκοι από εκείνη την μεριά, αλλά γιατί εμπόδιζαν την υποχώρηση, τα ζώα με τις άμαξες και τους βοηθητικούς. Τα βέλη έπεφταν σαν "βροχή", από τους λόφους εναντιόν των Ελληνων.
Οι Έλληνες ήταν εγκλωβισμένοι, με συνέπεια, να κατέβουν οι Τούρκοι από τους λόφους και να σφάξουν τους περισσότερους.
Ο λατίνος Βαλδουίνος, ο αδελφός της γυναίκας του Μανουήλ έπεσε μαχόμενος μαζί με τους λατίνους στρατιώτες του, ενώ μεγάλο μέρος του Ελληνικού πεζικού καταπατήθηκε από τα άλογα του στρατου.
Σε εκείνες τις τραγικές στιγμές, το χάος αύξησε το κομμένο και υπερυψωμένο κεφάλι του Ανδρόνικου Βατάτζη, ανηψιού του Μανουήλ, ο οποίος είχε πάει σε άλλη εκστρατεία, εναντίον των Τούρκων της Αμάσειας.
Ο βασιλιάς πολεμόντας, κατόρθωσε να σπάσει τον Κλοιό των Τούρκων, μαζί με λίγους στρατιώτες και να ενωθούν, με την επμροσθοφυλακή, η οποία παρακολουθούσε την μάχη εκ του μακρόθεν. Είναι άγνωστο εάν φοβήθηκαν η εάν δεν μπορούσαν να επέμβουν, είτε δεν επιθυμούσαν να εμπλακούν στην μάχη.
Το πιό πιθανόν είναι να έμειναν άναυδοι από τον αιφνιδιασμό και την σφοδρότητα και σε συνάρτηση με την απαράδεκτη απόφαση του Μανουήλ, να μην ήθελαν να πολεμήσουν.
Πιθανόν, με αυτόν τον τρόπο ήθελαν να δείξουν την δυσαρέσκεια τους στην απόφαση του Μανουήλ, να μην ακούσει τους έμπειρους στρατηγούς, και εν συνεχεία τους ανιχνευτές, με αποτέλεσμα να πέσει σε μια θανάσιμη ενέδρα.
Για πρώτη φορά στα Ελληνικά ιστορικά χρονικά, μια
εμπροσθοφυλακή γίνεται θεατής και δεν συμμετέχει καθόλου στην μάχη.
Δεν υπήρξε μεχρι τότε παρόμοιο περιστατικό σην Ελληνική ιστορία.
Μόνον οι βάρβαροι-αλλοδαποί μισθοφόροι του Ελληνικού-Ρωμαικού στρατού, παρουσίαζαν τέτοιου είδους συμπεριφορά.
Ειδικά η μάχη του Μυριοκεφάλου, ήταν μια τρομερή μάχη.
Όμως το μόνον που έκαναν οι στρατιώτες της εμπροσθοφυλακής ήταν να καθήσουν σε έναν λόφο, και να βλέπουν τους Σελτζοπύκους να σφάζουν τους υπόλοιπους Έλληνες.
Αυτή η συμπεριφρά, ήταν τελείως απαράδεκτη, για Έλληνες στρατιώτες της αυτοκρατορίας.
Οι σπουδαιότεροι άνθρωποι όλων των εποχών στην ιστορία του πλανήτη οι ήρωες Έλληνες της Ρωμαικής αυτοκρατορίας υπολόγιζαν ως άνδρες και Έλληνες μόνον όσους πολεμούσαν.
Όλους τους άνανδρους (θηλυπρεπείς) οι οποίοι δέν πολεμούσαν για την Ελλάδα τους σιχαινόταν και τους περιφρονούσαν.
Aνάμεσα στα εκατομμύρια των αξιωματικών του μεσαίωνα είναι και ο στρατηγός-αυτοκράτορας Ρωμανός ο Δ Διογένης, οποίος περιφρονούσε τους δειλούς που περίμεναν βοήθεια από τον Χριστό και δεν πολεμούσαν.
Όποιος δεν πολεμούσε εκείνους τους αιώνες με το σπαθί στο χέρι δεν τον θεωρούσαν Έλληνα και άνδρα αλλά γυναίκα. Δεν υπήρχε μεγαλύτερη ατίμωση και προσβολή για έναν γνήσιο Έλληνα άνδρα από το να τον διώξουν από τον Ελληνικό-Ρωμαικό στρατό για οποιαδήποτε αιτία. Αμέσως έχανε την κοινωνική του θέση και υπόσταση. Ο Ιωάννης Κουρκουάς-Τζιμισκής συναίνεσε στην δολοφονία του Αγίου Νικηφόρου Φωκά, ο οποίος ήταν και θείος του διότι όχι μόνον του αφαίρεσε όλα τα στρατιωτικά του αξιώματα, αλλά τον έκανε απλό πολίτη και τον έθεσε σε κατ οίκον περιορισμό.
Δεν του επέτρεψε ο Άγιος Νικηφόρος να πολεμά ούτε ως απλός στρατιώτης. Εκείνους τους αιώνες δεν υπήρχε μεγαλύτερη προσβολή από το να μήν πολεμάς για την Ελληνική-Ρωμαική αυτοκρατορία, τον Κύριο Ιησού Χριστό καθώς και για την προστασία του άμαχου Ελληνικού πληθυσμού.
Η ΜΕΓΙΣΤΗ ΤΙΜΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΟΥ ΜΕΣΑΙΩΝΑ.
Τι σήμαινε εκείνους τους αιώνες να πολεμά κάποιος γενναία σε καθημερινή βάση μας το έδειξε η μεγαλύτερη Ελληνίδα Χριστιανή Φιλόσοφος.
Ενδεικτική είναι η ενέργεια της μεγαλύτερης Ελληνίδας φιλοσόφου μαζί με την Υπατία, της Πριγκίπισσας Άννας, η οποία μεσολάβησε στον πατέρα της, τον αυτοκράτορα Αλέξιο Κομνηνό, να μην τιμωρήσει τον αξιωματικό Αρμενικής καταγωγής τον Αλέξιο Μουσελέ, διότι ηταν γεναίος στα πεδία των μαχών.
Κυριολεκτικά ήταν ανεξήγητη, απαράδεκτη, ως και προδοτική, η απόφαση του Μανουήλ, να περάσουν από τα στενά, καθώς ανάμεσα σε όλα τα δεινά, οι Τούρκοι, είχαν ρίξει δηλητήρια σε όλες τις πηγές νερού.
Το αποτέλεσμα ήταν να προκληθεί δυσεντερία, και οι Ελληνες στρατιώτες να είναι εντελώς αδύναμοι.
Ο Βασιλιάς σε όλη του την ζωή, συμμεριζόταν πάντοτε της ταλαιπωρείες των Ελλήνων Στρατιωτών από τις ασκήσεις, είτε απο τίς μάχες και φρόντιζε να τους ξεκουράζει όσο χρειαζόταν, κάθε φορά.
Όμως εκέινη την στιγμή, θα κάνει κάτι τελείως αψυχολόγητο και παράλογο.
Αυτό διότι διέταξε να συνεχίσει ο εξαντλημένος Ελληνικός στρατός την πορεία του.
Εκείνη την φοβερή νύχτα της μεγάλης σφαγής, οι Τούρκοι κύκλωσαν τον λόφο που κατέφυγαν τα υπολείμματα του Ελληνικού Στρατού.
Όλο το βράδυ απειλούσαν με δυνατές φωνές, οτι θα έσφαζαν και τους υπόλοιπους.
Τελικά το πρωί, παραδόξως ο σουλτάνος Κιλίτζ Αρσλάν, δεν εκμεταλεύτηκε στο έπακρο την θέση του, και πρότεινε ειρήνη στον Μανουήλ.
Ο λόγος για τον οποίο έγινε αυτό, ήταν, ότι ο Κιλίτζ Αρσλάν, θαύμαζε κρυφά τον Μανουήλ, για το πόσο γενναίος πολεμιστής ήταν.
Όλοι οι σύγχρονοι του Μανουήλ, τον θαύμαζαν πολύ, για την γεναιότητα του, στα πεδία των μαχών, εκ τούτοις ο μεγαλύτερος του θαυμαστής, για τις πολεμικές του ικανότητες στα πεδία των μαχών ήταν ο Τούρκος σουλτάνος.
Αυτό το βλέπουμε και από το γεγονός, οτι ο Κιλίτζ Αρσλάν ζητούσε συνέχεια, ειρήνη από τον Μανουήλ σε διαφορετικά χρονικά διαστήματα. (1)
Δυστυχώς στην συνέχεια ο σουλτάνος, αγκάστηκε να υπακούσει στον Βαρβαρόσα, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να τηρήσει την συνθήκη ειρήνης.
Ο ίδιος ο Μανουήλ παρομοίασε την ήττα του, με την καταστροφή του Ρωμανού Δ, στο Μαντζικέρτ (1071μ.χ.).
Μετά από αυτήν την καταστροφή, την οποία είχε προκαλέσει, ο Γερμανός Φρειδερίκος Βαρβαρόσα, έγραψε επιστολή οπου ονόμασε τον εαυτό του "αυτοκράτορα" των Ρωμαίων, ενώ τον Μανουήλ απλό Βασιλιά.
Μια από τις συνέπειες της ήττας στο Μυριοκέφαλο
ήταν ότι ο Ελληνικός Στρατός αποδεκατίστηκε πολύ άσχημα.
Τώρα πλέον μόνον δευτερεύουσας σημασίας μάχες μπορούσε να διεξάγει τα επόμενα 28 χρόνια ζωής που απέμειναν στο κράτος, καθώς στις 13 Απριλίου του 1204 μ.Χ., θα πέσει στα χέρια των σατανιστών ψευδοσταυροφόρων.
Ο Μανουήλ έχασε την καλή ψυχική του υγεία.
Δεν ξαναγέλασε ποτέ στην ζωή του και πέθανε ύστερα απο τέσσερα χρόνια, απο στεναχώρια για το τεράστιο στρατηγικό του σφάλμα που έκρινε εν πολλοίς την τύχη της Αυτοκρατορίας.
Δεν θα πρέπει να λησμονηθεί ότι πριν από την απίστευτη συντριβή στο Μυριοκέφαλο, σε όλες τις προηγούμενες εκστρατείες, οι Έλληνες επέστρεφαν στην Βασιλεύουσα μέσα από την πρωτεύουσα του σαυλτανάτου των Σελτζούκων, το Ικόνιο.
Αυτό το έκανε σκόπιμα ο Μανουήλ, ως επίδειξη δύναμης, ανωτερότητας και κυριαρχίας έναντι των Τούρκων.
Για αυτό ο Μανουήλ, εξαιτίας του λαμπρού νεανικού παρελθόντος, υποτίμησε για μια ακόμη φορά τους Τούρκους, με συνέπεια, με αποτέλεσμα την εθνική καταστροφή στο Μυριοκέφαλο.
Η τύχη της Ελληνορωμαικής αυτοκρατορίας, αλλά και ολόκληρου του Ελληνικού έθνους, μέχρι σήμερα, κρίθηκε κατ ουσίαν στις 15 Δεκεμβρίου του 1025 μ.χ., με τον θάνατο του κορυφαίου των Ελλήνων.
Όμως το οριστικό χτύπημα, δώθηκε στις 17 Σεπτεμβρίου του 1176 μ.Χ., στο Μυριοκέφαλο.
Η Ρωμαική αυτοκρατορία, αποδεκατισμένη πολύ άσχημα, σε αριθμό στρατιωτών, θα πέσει στις 13 Απριλίου του 1204 μ.Χ., στα χέρια των Γερμανών.
ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΩΝ ΕΩΣΦΟΡΙΣΤΩΝ
ΤΗΣ "ΝΕΑΣ" ΤΑΞΗΣ, ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ ΠΛΕΟΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ.
Η στρατηγική του Βασίλειου Β, υπήρξε άψογη στο Κλειδί.
Στον αντίποδα ο αυτοκράτορας Μανουήλ Κομνηνός, σε μια παρόμοια περίπτωση, το έτος 1176 μ.Χ., εγκλωβίστηκε σε ενέδρα που έστησαν οι Τούρκοι, στις Κλεισούρες του Τζυβριτζη (πέρασμα του Τσαρδάκ) στα στενά του Μυριοκεφαλου.
Δυστυχώς όπως είχε παρατάξει, το ιππικό και τις βοηθητικές άμαξες, εγκλωβίστηκαν όλοι οι Έλληνες στρατιώτες, με αποτέλεσμα να σκοτώσουν τους περισσότερους οι Σελτζούκοι.
Πρίν από 1005 χρόνια ακριβώς, έγινε η μεγάλη και ιστορική μάχη, η οποία έκρινε την τύχη της Ελληνικής Μακεδονίας.
Η Ελληνικότητα της Μακεδονίας είναι θεμελιωμένη επάνω στις θυσίες και στα αίματα εκατομμυρίων Ελλήνων Ηρώων.
Για την απελευθέρωση της Μακεδονίας πολέμησε για περισσότερο από 30 χρόνια ο κορυφαίος Έλληνας όλων των εποχών. Ο Βασίλειος και οι Έλληνες στρατιώτες πολεμούσαν χειμώνα-καλοκαίρι, στις πεδιάδες και τα βουνά της Μακεδονίας.
Στις 29 Ιουλίου του 1014 μ.Χ., ο κορυφαίος αυτοκράτορας όλων των εποχών κέρδιζε την μάχη του Κλειδιού.
Οι Βούλγαροι με αρχηγό τον Σαμουήλ, ήταν
καλά οχυρομένοι, στο στενό, με αποτέλεσμα να μην μπορεί ο Ελληνικός-Ρωμαικός στρατός
, να τους αντιμετωπίσει σε μια ανοιχτή μάχη.
Απέφευγαν συνέχεια τις κατά μέτωπον μάχες σε πεδιάδες.
Η τακτική τους ήταν ο ανταρτοπόλεμος στα βουνά και οι ενέδρες.
Στις 14 Ιουλίου του 1014 μ.Χ., ήταν πολύ καλά οχυρωμένοι στο στενό του Κλειδιού.
Όμως οι Κουμάνοι (Βούλγαροι) έκαναν το ίδιο λάθος για τρίτη συνεχόμενη φορά, να επαναπαυτούν στο φυσικό εμπόδιο του πολύ δύσβατου βουνού, το οποίο θεωρούσαν αδιάβατο.
Το ίδιο ακριβώς λάθος είχαν κάνει άλλες δύο φορές, στις μάχες του Σπερχειού και του Αξιού.
Τότε ήταν απολύτως σίγουροι ότι ήταν
τελείως αδύνατον να περάσει ο Ελληνικός αυτοκρατορικός στρατός.
Εντούτοις οι Έλληνες βρήκαν δυο φορές τον τρόπο να παρακάμψουν τα φυσικά εμπόδια, πέρασαν στην απέναντι πλευρά, προκαλώντας μεγάλες απώλειες στους Βούλγαρους.
Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο ηττήθηκαν και στο Κλειδί οι Κουμάνοι, καθώς επαναπαύτηκαν στο ανυπέρβλητο φυσικό εμπόδιο του όρους Μπέλλες.
Οι Βούλγαροι (Κουμάνοι, Τουρκικό Φύλο) δεν ήταν σε θέση να αντιληφθούν το μεγαλείο της Ελληνικής ψυχής, σε συνδυασμό με την πολιτιστική-θρησκευτική, ανωτερότητα των Ελλήνων.
Η αδιαμφισβήτητη πολιτιστική ανωτερότητα, έκανε τους προγόνους μας πολύ γεναίους και ικανούς για κάθε τι το οποίο όλοι οι υπόλοιποι λαοί το νόμιζαν ως ακατόρθωτο.
Οι προγονοί μας έκαναν το αδύνατο να είναι εφικτό, αμέτρητες φορές εκείνους τους αιώνες με βάσεις την Ορθοδοξία, την αρχαία Ελληνική γραμματεία, και την ηθική ζωή.
Αυτό ήταν ένα πράγμα το οποίο μόνον οι ιεροί Έλληνες εκείνων των εποχών ήταν ικανοί να το επιτύχουν.
Είχαν υψηλές ηθικές αρχές, αρχαία Ελληνική παιδεία, πίστευαν στον Χριστό, ενώ φυσικά πέρα από την δύναμη του μυαλού, και της ψυχής, είχαν και άριστη εκπαίδευση.
Η μάχη στο Κλειδί υπήρξε το αποκορύφωμα της πολυετούς διαμάχης μεταξύ Ελλήνων και Βουλγάρων η οποία τελείωσε με νίκη των προγόνων μας.
Επί χρόνια ετοιμαζόταν ο Βασίλειος για την τελική μάχη στο Κλειδί.
Οι συνεχόμενες επιθέσεις του Βασίλειου β στα Βουλγαρικά εδάφη είχαν μειώσει την ισχύ του Σαμουήλ που αγωνιζόταν να σταθεροποιήσει την εξουσία του στο κεντρικό τμήμα της Βουλγαρίας.
Η στρατηγική του στον Βουλγαρικό πόλεμο υπήρξε πολύ ευφυής. Έκανε εκστρατείες από το κέντρο πρός την περιφέρεια.
Τα κατεκτημένα εδάφη, τα προστάτευε με μια σειρά από κάστρα, σε καίρια σημεία. Πρώτη σημαντική στρατιωτική βάση, έγινε η Φιλιππούπολη. Αμέσως μετά κατέλαβε, τα φρούρια γύρω από την Σαρδική.
Με αυτήν την υπέροχη στρατηγική επέτυχε να ελέγξει την Βορειοανατολική διαδρομή,από από την πεδιάδα του Ισκέρ μέχρι τον Δούναβη, και από το Περνίκ, και το Ραντομίρ, εώς τα Σκόπια.
Με μιά νέα "αλυσίδα" οχυρών στην περιοχή του Δούναβη, εμπόδισε τις προσπάθειες των Κουμάνων (Βουλγάρων), να ενισχυθούν από τους ομοεθνείς τους Ούγγρους και Πετσενέγους-Πατζινάκες.
Παράλληλα με την προέλαση του προς τα Σκόπια και την μάχη του Αξιού, εμπόδισε τους Βούλγαρους, από μια νέα καταστροφική κάθοδο και τους υποχρέωσε να συγκεντρώσουν τις δυνάμεις τους στην πρωτεύουσα τους την Αχρίδα. Τα επόμενα χρόνια του πολέμου, ο Έλληνας βασιλιάς είχε ως βάση και κέντρο ανεφοδιασμού τις Σέρρες.
Την άνοιξη του 1014 ξεκίνησε για το Κλειδί, το οποίο την σημερινή εποχή ονομάζουμε Ρούπελ (Νομός Σερρών).
Η παράταξη του στρατεύματος είχε δύο ίλες ιππικού ως εμπροσθοφυλακή, μια από κατάφρακτους, μια απο μονόζωνους, και μετά ακολουθούσε το κυρίως σώμα του Ελληνικού Στρατού. Ο Βασίλειος είχε ως στόχο να φθάσει στο στενό ανάμεσα σε Κλειδί και Κίμβα Λόγγο, στην κοιλάδα του Μελένικου και της Στρούμνιτζας, όπου είχαν οι Βούλγαροι Ελληνικά εδάφη υπό την κατοχή τους.
Η κατάκτηση τους θα του άνοιγε τον δρόμο για τις Πρέσπες και την Αχρίδα, την καρδιά του Βουλγαρικού κράτους.
Ο Σαμουήλ γνωρίζοντας ότι το στενό στο Κλειδί αποτελούσε το σημείο που περνούσε πάντοτε ο Ελληνικός στρατός, όσες φορές εκστράτευσε κατά της Βουλγαρίας, αποφάσισε να συγκεντρώσει το σύνολο των Κουμάνων και να οχυρωθεί στο Κλειδί.
Το Κλειδί ήταν το στενότερο πέρασμα στην κοιλάδα του ποταμού Στρώμνιτσα, ο οποίος είναι παραπόταμος του Στρυμόνα.
Εκεί ανέμεναν οι Βούλγαροι την επίθεση των Ελλήνων.
Πρίν από την καθοριστική μάχη ο Σαμουήλ σκέφτηκε να λύσει την πολιορκία με αντιπερισπασμό.
Ήθελε πάση θυσία να διασπάσει της Ελληνικές
δυνάμεις.
Για αυτό έστειλε τον Δαβίδ Νεστορίτση, με σημαντικές δυνάμεις, για να καταλάβει την Θεσσαλονίκη.
Την Θεσσαλονικη υπερασπιζόταν ο Θεοφύλακτος Βοτανειάτης.
Ο Θεοφύλακτος Βοτανειάτης με την βοήθεια του γιού του Μιχαήλ, επέτυχε να αναχαιτίσει την επίθεση, έξω από την πόλη και να τρέψει τους Βούλγαρους σε φυγή, συλλαμβάνοντας πολλούς αιχμαλώτους.
Οι Έλληνες-Ρωμαίοι στο Κλειδί στρατοπέδευσαν σε απόσταση από το στενό και έστειλαν ανιχνευτές να εντοπίσουν τον εχθρό.
Το στενό το είχαν κλείσει οι Βούλγαροι με πρόχειρα αναχώματα απο πέτρες, κορμούς δέντρων, κάρα και βράχους.
Οι Βούλγαροι ηταν κρυμμένοι και δεν φαινόταν.
Η ενέδρα ήταν σίγουρη, για αυτό ο Βασίλειος πήρε την απόφαση να αλλάξει την διάταξη του στρατού.
Τοποθέτησε μπροστά το πεζικό και πίσω το ιππικό, για να είναι σίγουρος ότι οι στρατιώτες του πεζικού δεν θα ανακόπτονταν από το Ιππικό.
Οι εντολές του αυτοκράτορα ηταν ξεκάθαρες.
Το Ελληνικό στράτευμα έπρεπε να είναι σε συνεχή επαγρύπνηση, οπλισμένο, για να επέμβει όποτε και αν χρειαζόταν.
Σε κάθε πόλεμο-μάχη ο Βασίλειος φρόντιζε πάντοτε οι γραμμές των στρατιωτών να είναι συμπαγείς και να μην χαλούν για κανέναν λόγο.
Η πρώτη νύχτα κύλησε ομαλά χωρίς προβλήματα.
Οι Βούλγαροι δεν φαινόταν πουθενά στις γύρω βουνοκορφές.
Την επόμενη ημέρα ο Βασιλιάς έδωσε εντολή στον στρατό να προχωρήσει προς το Κλειδί, ενώ ήξερε οι Βούλγαροι θα επιτεθόταν όταν εκείνος καί οι Έλληνες θα πλησίαζαν τα φράγμα.
Όταν η εμπροσθοφυλακή πλησίασε στα αναχώματα, εκδηλώθηκε η πρώτη επίθεση από τους Βούλγαρους, οι οποίοι έριχναν βράχους, ενώ παράλληλα με βέλη και πέτρες χτυπούσαν τους Έλληνες.
Παρά το πάθος του ένδοξου Ελληνικού στρατού, οι προσπάθειες να περάσουν τα αναχώματα απέβησαν άκαρπες, με αποτέλεσμα να έχουμε νεκρούς και τραυματίες.
Ο Βασίλειος (Βουλγαροκτόνος) όταν είδε την δυσκολία των επιχειρήσεων διέταξε υποχώρηση του στρατεύματος. Διέκρινε την αδυναμία προελάσεως των στρατευμάτων εξαιτίας του στενού περάσματος.
Εάν συνέχιζαν τις επιθέσεις, αυτό θα επέφερε τον αφανισμό του στρατεύματος.
Σε εκείνο το χρονικό σημείο, παρουσιάστηκε ο στρατηγός Νικηφόρος Ξιφίας και είπε το σχέδιο του στον βασιλιά.
Ο στρατηγός Νικηφόρος Ξιφίας θα πήγαινε μαζί με τους στρατιώτες, από την πίσω μεριά του Όρους Μπέλλες και θα ανέβαιναν το βουνό, ώστε στην συνέχεια να κυκλώσουν τους Βούλγαρους.
Μέσα στον καύσωνα στα Μακεδονικά βουνά, πολεμούσαν οι πρόγονοι μας, χωρίς να επηρεάζονται στο ελάχιστο, από της υψηλές θερμοκρασίες.
Στις 29 Ιουλίου του 1014 μ.Χ., ο Στρατηγός Νικηφόρος Ξιφίας, ανέβηκε μαζί με άλλους Έλληνες, από την πίσω πλευρά, του πολύ δύσβατου όρους Μπέλλες, και βρέθηκε στις πλάτες των Βουλγάρων.
Αναλογιστείτε ότι οι Έλληνες για μερικές ώρες ανέβαιναν στα τέσσερα το απότομο βουνό με αποτέλεσμα να μπαίνουν τα αγκάθια μέσα στα χέρια και στα πόδια τους, με συνέπεια να είναι καταματωμένοι.
Αυτό το έκανε ο στρατηγός Νικηφόρος Ξιφίας μαζί με τους στρατιώτες, διότι το βουνό από την πίσω μεριά δεν είχε ούτε μονοπάτι.
Τότε για μία ακόμη φορά το αδύνατο είχε γίνει δυνατό.
Έκπληκτοι αλλά και έντρομοι έβλεπαν οι Βούλγαροι, τον Στρατηγό Νικηφόρο Ξιφία με τους Έλληνες στρατιώτες, να προελαύνουν από την πίσω πλευρά κατεβαίνοντας από το δύσβατο βουνό.
Άραγε υπάρχουν λόγια που να μπορούν να περιγράψουν τέτοιου είδους Ήρωες !!!
Στην συνέχεια ο Βασίλειος επιτέθηκε την ίδια στιγμή με τον Στρατηγό Ξιφία, με αποτέλεσμα οι περισσότεροι Βούλγαροι να πέσουν στα χέρια των Ελλήνων.
Η μάχη στο Κλειδί ήταν πολύ καθοριστική, για την έκβαση του Ελληνοβουλγαρικού πολέμου.
Η νίκη του Βασίλειου στο Κλειδί, ήταν στην πραγματικότητα η αρχή του τέλους για τους Βούλγαρους.
Σε αυτήν την μάχη κρίθηκε η τύχη της Ελληνικής Μακεδονίας.
Πραγματικά δεν υπάρχουν λόγια για τους ένδοξους προγόνους.
Μετά την μάχη του Κλειδιού αρχίζει οριστικά η αντίστροφη μέτρηση, για την απαλλαγή των Ελλήνων, από τα τρομερα μαρτύρια των Βουλγάρων.
Οι Βούλγαροι επί αρκετούς αιώνες έκαναν ανελέητες σφαγές, κλοπές, εμπρησμούς, βιασμούς, σκλάβωμα Ελληνίδων γυναικών.
Επικρατέειν ή Απόλλυσθαι
Γράφει ο Άγγελος Ευάγγελος Γιαννόπουλος
Όλα αυτά με την απαραίτητη προυπόθεση να μην επιβάλλουν τα πιστεύω τους σε τρίτους, είτε δια της βίας, είτε με πλάγιους τρόπους. Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που η άλλη πλευρά δεν συναινεί ;
Είναι λοιπον δίκαιο να καθήσουμε να αφανιστούμε όλοι οι Έλληνες χωρίς να έχουμε πειράξει κανέναν απολύτως ;
Όλα αυτά διότι από τα αρχαία χρόνια ο πολιτισμός μας, και η ιδεολογία μας, είναι εμπόδιο στην δημιουργία παγκόσμιου εωσφορικού κράτους.
Αναφέρομαι πάντοτε στο τμήμα του Εβραικού λαού που από τα αρχαία χρόνια εγκατέλειψε τον Θεό και τους προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης, για να ενταχθεί στον εωσφορισμό και στους δαίμονες του Φοινικικού δωδεκαθέου, και όχι σε όλους τους Έβραιους.
Από όλους τους προαναφερόμενους, εξαιρείται, ένα μικρό μέρος. βάση των Φιλοσοφικών-μαθηματικών σταθερών, μέτρον άριστον και μηδέν άγαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου