Μεγαλώνουμε λοιπόν. Και αλλάζουμε. Κάθε δευτερόλεπτο και κάθε στιγμή. Γινόμαστε άλλοι, διαφορετικοί. Δεν είμαστε πια οι άνθρωποι του παρελθόντος. Η καθημερινότητα άλλαξε και οι απαιτήσεις αυξήθηκαν.Τη θέση της ανεμελιάς την πήρε πλέον η σοβαρότητα. Και δίπλα της ακριβώς ήρθε και κόλλησε η ωριμότητα. Αυτή η αυστηρή και καλοντυμένη κυρία που ήρθε να σου μάθει την λογική και την ηθική. Πόσο εύκολο είναι όμως, να αφήσεις την χαρά της καρδιάς και αφεθείς στην ορθή κρίση;
Έτσι είναι λοιπόν η ζωή μας. Γεμάτη διλήμματα και επιλογές. Δρόμους που δεν ξέρεις που θα σε οδηγήσουν αλλά είσαι υποχρεωμένος να διαβείς γιατί αλλιώς δεν θα προχωρήσεις.
Διότι, πρέπει να προχωρήσεις. Να γνωρίσεις το αλλιώτικο, να ζήσεις την εμπειρία και να γνωρίσεις τον κόσμο από την αρχή. Και μέσα σε όλα αυτά να βρεις και τον εαυτό σου. Εκείνον που ήξερες αλλά και αυτόν που συνάντησες στην πορεία. Και πίστεψέ με, θα είναι ένας άλλος άνθρωπος. Μπορεί στην αρχή να τρομάξεις και να μην θες να τον δεχτείς. Αλλά στην συνέχεια θα μάθεις να τον αγαπάς και να ακολουθείς τα βήματά του.
Και θα ξανασυστηθείς με τους ανθρώπους. Κάποιους θα αφήσεις, άλλους θα γνωρίσεις και με ελάχιστους θα πορευτείς. Και αυτό γιατί οι ανάγκες αλλάζουν. Διότι, σε κάθε νέο ξεκίνημα ο καθένας έχει διαφορετικές προσδοκίες και στόχους για την ζωή. Αν διασταυρωθούν οι δρόμοι σας, να το χαρείς. Αν πάλι όχι, μην κλάψεις. Σκέψου πως τα καλύτερα σε περιμένουν και ευχαρίστησε την στιγμή που ήρθατε κοντά.
Να μεγαλώνεις λοιπόν. Είναι απαραίτητο. Είναι η φυσική εξέλιξή μας. Αλλά να μην χάνεις το παιδί που κρύβεις μέσα σου. Εκείνο το παιδί που έχει το γέλιο στην ψυχή του.
Που με το παραμικρό θα κάνει την σκανταλιά και θα πέσει στα πατώματα από την χαρά του. Εκείνο το παιδί που δεν ξέρει τι πάει να πει πόνος και ευθύνη. Το μόνο που θυμάται και ζητάει είναι να παίξει στην παιδική χαρά και να δει τους φίλους του. Δεν ξέρει τη ζωή. Δεν έχει βρει την αλήθειά της.
Αυτό το παιδί λοιπόν, μας λείπει. Εκείνη η ανάγκη του τώρα και όχι η αγωνία του αύριο. Η ζωντάνια και ο θαυμασμός της αθωότητας. Να μου πεις, πού να βρω την αθωότητα μεγαλώνοντας; Στην υποκρισία ή στη ζήλια;
Εγώ θα σου πω στο βλέμμα. Στην σπίθα που αυτό εκπέμπει. Και η ζωντάνια που χάθηκε; Στην εργασία; Ή σε εκείνο το σπίτι που πρέπει να συμμαζέψω ώστε τα παιδιά και ο σύζυγος να τα έχουν όλα έτοιμα;
Πού υπάρχει λοιπόν, χρόνος να ψάξω το παιδί; Υπάρχει. Τις στιγμές εκείνες που αναζητάς απαντήσεις. Που είσαι μόνος, μόνη, με παρέα, δεν έχει σημασία. Εκείνες που σκέφτεσαι και εκείνες που μπορείς να είσαι εσύ. Και Εκεί θα βρεις και το παιδί.
Μην το φοβηθείς. Πλησίασέ το. Μίλησέ του και δώσε του το χέρι. Και να το πας μια βόλτα, αγοράζοντάς του παγωτό και τσίχλες για το δρόμο. Κι έτσι δεν θα το ξεχάσεις. Στις δύσκολες στιγμές θα αναπολείς το χαμόγελό του και θα παίρνεις δύναμη.
Νικόλ Παπαδόπουλου, Γαλλική Φιλολογία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου