Σήμερα, ο Δρ. Χένρυ Χάουαρντ Χολμ (H.H. Holmes) έχει την φήμη του "Πρώτου Κατά Συρροή Δολοφόνου της Αμερικής". Όμως, πόσα από την ιστορία του είναι το αποτέλεσμα παραφουσκωμένων ιστοριών, κίτρινης δημοσιογραφίας και κακός έλεγχος των γεγονότων;
Το δεύτερο μέρος της ιστορίας του Δρ. Χένρυ Χάουαρντ Χολμς την επόμενη εβδομάδα.
Όλος αυτός ο κόσμος που κοίταζε τις πανύψηλες κατασκευές στο Jackson Park του Σικάγου και απολάμβανε την θέα από την πρώτη ρόδα του κόσμου, κανείς από αυτούς δεν ήξερε ότι ένας διάβολος -με μπλε μάτια- βρισκόταν ανάμεσα τους. Το όνομά του -ή καλύτερα, το πιο πρόσφατο όνομά του- ήταν Δρ. Χένρυ Χάουαρντ Χολμς.
Το 1893, εκατομμύρια άνθρωποι από όλο τον κόσμο συγκεντρώθηκαν στην δεύτερη μεγαλύτερη πόλη των ΗΠΑ για να δουν την Παγκόσμια Έκθεση με το White City, μια εντυπωσιακά αρχιτεκτονικά δομημένη περιοχή στην καρδιά της πόλης. Τα ελληνορωμαϊκά θαύματα του White City που περιέβαλαν το Jackson Park ήταν κτήρια πιο ψηλά και πιο εκθαμβωτικά απ' ό,τι ίσως θα έβλεπαν ποτέ στην ζωή τους οι περισσότεροι από τους επισκέπτες. Σχεδιάστηκαν από τους καλύτερους αρχιτέκτονες της χώρας -όπως ο Stanford White, ο Charles McKim και ο Daniel Burnham-, ενώ οι κήποι και οι χώροι του ήταν κατασκευασμένοι από τον Fredrick Law Olmsted, τον αρχιτέκτονα τοπίου που σχεδίασε το Central Park της Νέας Υόρκης.
Η White City της Παγκόσμιας Έκθεσης του 1893 στο Σικάγο
Ποτέ ξανά στο παρελθόν δεν είχε συνεργαστεί τόσο ταλέντο στην αρχιτεκτονική σε ένα έργο και δεν υπήρχε κάτι παρόμοιό του. Άνθρωποι ταξίδευαν απ' όλες τις ΗΠΑ μεγάλες αποστάσεις για να δουν την White City.
Όμως, αυτό που τους ενέπνευσε να πάνε, δεν τους προετοίμασε καθόλου για την πραγματικότητα.
Ξανά και ξανά, ο Χολμς προσέγγιζε κάποιον περαστικό, πιθανότατα μια νέα ελκυστική γυναίκα, που είχε πάει στην πόλη λόγω όσων είχε ακούσει από κάποιον που είχε ήδη επισκεφτεί την White City, ή είχε διαβάσει σε κάποια εφημερίδα. Με περισσότερα από 27 εκατομμύρια άτομα απ' όλο τον κόσμο, ο Χολμς έχει πολλά θύματα, κυρίως γυναίκες, για να επιλέξει. Με πρακτική ευγένεια, πρόσφερε σε κάποια ένα δωμάτιο στο κοντινό ξενοδοχείο του. Η νεαρή γυναίκα, κολακευμένη από την φιλοξενία του εμφανίσιμου ξένου, δεχόταν την προσφορά.
Η πρώτη ρόδα στον κόσμο κατασκευάστηκε στην Παγκόσμια Έκθεση του Σικάγου ως απάντηση των ΗΠΑ στον Πύργο του Άιφελ, που κατασκευάστηκε για την Παγκόσμια Έκθεση του 1889 στο Παρίσι.
Εκείνη τη νύχτα, καθώς το θύμα του τακτοποιούνταν στο δωμάτιό του, ο οικοδεσπότης περιπλανιόταν στα μυστικά χωρίσματα και διάδρομους του ξενοδοχείου, χρησιμοποιώντας κάθε τμήμα του αυτοσχέδιου κτηρίου για έναν μακάβριο σκοπό. Πίσω από έναν τοίχο, μέσα από ένα μυστικό κρησφύγετο, ο Χολμς γύρισε μια βαλβίδα αερίου και παρακολούθησε, καθώς το αεροστεγές σφραγισμένο δωμάτιο που βρισκόταν το θύμα του στην άλλη πλευρά του τοίχου, γέμιζε με θανατηφόρο αέριο.
Ο Χολμς, πριν προσαχθεί στη δικαιοσύνη τον Νοέμβριο του 1894, είχε διαπράξει αυτή την φρικτή πράξη κάμποσες φορές -από 24 έως 200. Έτσι λέει τουλάχιστον η ιστορία.
Χένρυ Χάουαρντ Χολμς: Ένας άνθρωπος του μύθου και του μυστηρίου
Ο Χολμς, του οποίου το "ξενοδοχείο" λέγεται ότι ήταν ένα πολύπλοκο αρχοντικό δολοφονιών, όπου ίσως 25 έως 200 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί.
Ο Herman Webster Mudgett, ο οποίος άλλαξε τον όνομά του σε "Henry Howard Holmes", ήταν μυστήριος άνθρωπος. Ήταν κομπογιαννίτης, ασχολήθηκε με ασφαλιστικές απάτες, ψεύτικες εφευρέσεις, αλλά και περίπλοκα σχέδια για να κρύψει χρήματα από πιστωτές. Έκανε τα πάντα, αρκεί να υπήρχαν χρήματα. Ήταν ένας ψυχαναγκαστικός ψεύτης, που σπάνια κοίταζε τους ανθρώπους στα μάτια, δημιουργώντας νέα ονόματα και ιστορίες για τον εαυτό του για να ταιριάζει στους σκοπούς του. Κάποτε, ήταν γιος ενός Άγγλου Λόρδου. Άλλες φορές, είχε έναν πλούσιο θείο στη Γερμανία.
Όμως, αυτό που είναι βέβαιο είναι ότι ο Χολμς σκότωσε 9 ανθρώπους, σε μια σειρά ολοένα και πιο απελπισμένων κόλπων χειραγώγησης, στο πρώτο μισό της δεκαετίας του 1890. Οπότε, γιατί τόσοι πολλοί πιστεύουν ότι ο αριθμός των θυμάτων ποικίλει από 24 μέχρι και 200;
Άρθρο της New York World του 1895 με το "κάστρο των δολοφονιών" του Χολμς, που προέρχεται από τους πολλούς, σύγχρονούς του μύθους.
Η εικόνα του Χολμς που έχει μείνει στην ιστορία, μια εικόνα που πρόσφατα αναβίωσε στο βιβλίο του Erik Larson "The Devil in the White City" (2003), είναι αυτή που υπήρχε από τότε που ζούσε ο Χολμς. Η New York World τον αποκάλεσε "ο σύγχρονος Κυανοπώγων". Ο Χολμς έκανε αίσθηση σε όλη τη χώρα με τη σύλληψή του τον Νοέμβριο του 1894 και τη δίκη του το 1895 -αρχικά, για ασφαλιστική απάτη, έπειτα για δολοφονία. Ήταν η απάντηση των ΗΠΑ στον Τζακ τον Αντεροβγάλτη, του οποίου οι τρομακτικές δολοφονίες στην άλλη άκρη του Ατλαντικού είχαν γοητεύσει τους αναγνώστες επτά χρόνια νωρίτερα. Ένα σύγχρονο, αστικό τέρας μιας εκσυγχρονισμένης και ολοένα πιο αστικής εποχής, ο Χολμς ήταν, σύμφωνα με την αστυνομία του Σικάγο, ο πρώτος μιας "νέας τάξης εγκληματιών", ένας άνθρωπος τόσο μονομανής με την ανθρωποκτονία, που μετέτρεψε το ξενοδοχείο του σε "κάστρο δολοφονιών". Μια προφανώς τέλεια εικόνα του κακού με ανθρώπινη μορφή -που πιστεύεται ότι μετατράπηκε πραγματικά σε διάβολο ενώ ήταν φυλακισμένος- ο Χολμς αποκαλείται συχνά σήμερα ο "πρώτος κατά συρροή δολοφόνος της Αμερικής", ένας τίτλος τιμής που πάρθηκε από το βιβλίο του Harold Schechter για τα εγκλήματά του, "Depraved".
Είναι όμως η ονομασία και η ιστορία ακριβή; Και αν όχι, από πού προέρχονται;
Στο βιβλίο του 2017, "H.H. Holmes: The True History of the White City Devil", ο συγγραφέας Adam Selzer προσπαθεί να απαντήσει σε αυτά τα ερωτήματα, μελετώντας πρόσφατα ψηφιοποιημένα αρχεία δικαστηρίων, αστυνομικά αρχεία, άρθρα εφημερίδων και συνεντεύξεις που προηγουμένως δεν ήταν διαθέσιμες σε άλλους συγγραφείς. Τελικά, οι λεπτομέρειες και οι αποκλίσεις που αποκάλυψε εγείρουν σοβαρά ερωτήματα σχετικά με το πόση "αλήθεια" υπάρχει στην ιστορία του Χολμς.
Μετά την εξέταση των αποδεικτικών στοιχείων, ο Χολμς μπορεί να είναι ακόμα το τέρας που γνωρίζει ο κόσμος, αλλά όχι ο διάβολος που πιστεύουμε.
"Γεννήθηκα με τον διάβολο μέσα μου"
Ο Herman Mudgett γεννήθηκε στο Gilmanton στην πολιτεία Νιού Χάμσαϊρ το 1861. Όταν τελείωσε το σχολείο στα 16 του, έγινε δάσκαλος και σύντομα έβαλε στο μάτι μια ντόπια, την Clara Lovering. Αν και ο Χολμς έπεισε την ίδια και την οικογένειά της να συναινέσουν στο γάμο, η σχέση ξεθύμανε σχεδόν αμέσως μόλις εκείνη έμεινε έγκυος. Στα 19 του, έφυγε από το Νιού Χάμσαϊρ για να μελετήσει ιατρική, εγκαταλείποντας την Clara και τον γιο τους, Robert.
Αρχικά, γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο του Βερμόντ, αλλά έφυγε για το Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν, είτε για να απομακρυνθεί από την οικογένειά του, είτε λόγω της έμφασης που έδινε η διδακτέα ύλη του συγκεκριμένου Πανεπιστημίου στην ανθρώπινη ανατομή (όπως λένε πολλοί). Φήμες και ανέκδοτα όσων τον γνώριζαν εκείνη την εποχή ανέφεραν επανειλημμένα τη συνήθειά του να κλέβει ιατρικά πτώματα, τόσο άθικτα, όσο και τεμαχισμένα. Όπως ανέφερε η σπιτονοικοκυρά του στο Burlington, "παρατήρησα μια κακή δυσοσμία στο δωμάτιο του Χολμς, που προερχόταν από ένα 'σκούρο πράγμα' κάτω από το κρεβάτι. Με μια σκούπα, τράβηξα έξω το 'πράγμα' και διαπίστωσα ότι ήταν ένα νεκρό μωρό".
Όμως, σύμφωνα με τους συμφοιτητές του στο Μίσιγκαν, ο Χολμς ήταν ήσυχος, σοβαρός και σκυθρωπός. Δε μιλούσε πολύ και, παρόλο που φαινόταν λίγο παράξενος, έδειχνε ως επί το πλείστον άκακος.
Η Clara Lovering, η πρώτη από τις τέσσερις "συζύγους" του Χολμς, την οποία εγκατέλειψε για να σπουδάσει ιατρική
Εκτός από το να κλέβει περιστασιακά πτώματα ή κάποιο πόδι, οι περισσότεροι τον θυμούνται ότι εκπαιδευόταν ώστε να γίνει ιεραπόστολος στο βασίλειο των Ζουλού στην Αφρική -κάτι που δεν ισχύει-, ενώ άλλοι θυμούνται αόριστα ένα περιστατικό με μια ντόπια χήρα. Στο τελευταίο έτος του στην ιατρική, ο Χολμς κατηγορήθηκε ότι "δεν τήρησε την υπόσχεσή του", ένα αρκετά σοβαρό έγκλημα εκείνη την εποχή. Η κατήγορός του ισχυρίστηκε ότι ο Χολμς της είχε κάνει πρόταση γάμου και ολοκλήρωσαν τη σχέση τους, αλλά αργότερα ανακάλυψε ότι ήταν ήδη παντρεμένος. Αν αυτό ήταν αλήθεια, οι κατηγορίες δε θα του επέτρεπαν να αποφοιτήσει. Όταν δημοσιοποιήθηκε η υπόθεση, πολλοί που ήξεραν τον Χολμς από την σχολή θεώρησαν ότι κάτι τέτοιο δεν του ταίριαζε. Ανάμεσα στους υποστηρικτές του ήταν και ο καθηγητής Herdman, ο οποίος τον βοήθησε να υπερασπιστεί με επιτυχία τον εαυτό του και δεν αποβλήθηκε από το σχολικό συμβούλιο. Αργότερα, μετά την τελετή αποφοίτησής του, ο Χολμς είπε στον Herdman ότι η χήρα έλεγε την αλήθεια. Εκείνη τη στιγμή, έγραψε αργότερα ο καθηγητής, "ήταν η πρώτη θετική απόδειξη που είχα ότι ο τύπος ήταν ένας κακοποιός, και του το είπα εκείνη τη στιγμή". Αργότερα, ο Herdman συνειδητοποίησε ότι ο Χολμς προσπάθησε να μπει στο σπίτι του, σε δύο ξεχωριστές περιπτώσεις.
Η πρώιμη εγκληματική σταδιοδρομία ενός υποσχόμενου νέου γιατρού
Αναλόγως του ποιον ρωτάς, τα πιο θανατηφόρα παιχνίδια του Χολμς ίσως είχαν αρχίσει από την ιατρική σχολή.
Το 1895, στην αυτοβιογραφία του "Holmes' Own Story", ο Χολμς ισχυρίστηκε ότι ο ίδιος και ένας Καναδός συμφοιτητής του σχεδίαζαν να κλέψουν τα πτώματα από το εργαστήριό τους και να τα παρουσιάσουν ως ζωντανούς ανθρώπους, αλλά με διαφορετική ταυτότητα, για να πάρουν χρήματα από την ασφάλεια. Το σχέδιο, όπως το αναφέρει ο ίδιος, επικεντρώθηκε σε μια συγκεκριμένη ντόπια οικογένεια -ένας άνδρας, μια γυναίκα και η μικρή κόρη τους- που όλοι τους είχαν πεισθεί να υπογράψουν ασφαλιστήρια συμβόλαια ζωής. Όταν η οικογένεια πείστηκε να φύγει από την πόλη, ο Χολμς και ο συνεργός του θα παρουσίαζαν τρία ακρωτηριασμένα σώματα, με τις σωστές ηλικίες και εμφάνιση, θα έπαιρναν τα χρήματα και θα μοιράζονταν τα κέρδη. Συμφώνησαν επίσης να μοιράσουν την δουλειά. Λόγω έλλειψης πτωμάτων, ο Χολμς ισχυρίστηκε ότι βρήκε ένα σώμα στο Σικάγο, αλλά ο συνεργός του δεν τον ακολούθησε ποτέ. Διατήρησε το πτώμα σε ένα βαρέλι, όπου παρέμεινε μέχρι που μετακόμισε στο Σικάγο το 1886. Μέχρι τότε είχε αποσυντεθεί τόσο, που το μόνο που μπορούσε να το κάνει ήταν να το θάψει στο υπόγειό του. Τουλάχιστον, αυτό είπε όταν αργότερα η αστυνομία βρήκε ανθρώπινα οστά στο σπίτι του.
Ο Χολμς σε πορτρέτο αποφοίτησης από το Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν, 1884
Μετά την αποφοίτησή του, ο Χολμς -ακόμα Herman Mudgett- εγκαταστάθηκε στο Mooers Forks της Νέας Υόρκης και δούλευε ως γιατρός και δάσκαλος. Αν και υπάρχουν αντικρουόμενες αναφορές ότι ο Χολμς έδειξε στους μαθητές του ένα κομμένο πόδι ή ότι παντρεύτηκε μια γυναίκα η οποία μετά εξαφανίστηκε, ένα -ίσως πραγματικό- περιστατικό από αυτή την περίοδο είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό. Μια μέρα, ένας βετεράνος του εμφυλίου πολέμου μπήκε στο γραφείο που μοιραζόταν ο Χολμς με έναν άλλο γιατρό, κάποιον Steele. Ο βετεράνος ήταν ετοιμοθάνατος από μια πληγή από τον πόλεμο, όπως ισχυρίστηκε, και ζήτησε από τους γιατρούς να του κάνουν αυτοψία για να το επιβεβαιώσουν ώστε να εξασφαλίσει σύνταξη από τον στρατό για τη σύζυγό του. Ο Χολμς συμφώνησε ενθουσιασμένος. Όταν πέθανε ο βετεράνος, ο Χολμς βρήκε τη σφαίρα που είχε παραμείνει στο στήθος του για περισσότερα από 20 χρόνια. Την έβγαλε, μαζί με τα θρυμματισμένα πλευρά του νεκρού, και αρνήθηκε να τα παραδώσει, εκτός αν τον πλήρωνε ο Steele. Ο Steele, ο οποίος είχε ήδη αρκετά στοιχεία για την φύση του τραύματος και την αιτία θανάτου, αρνήθηκε. Απ' όσο γνώριζε ο Steele, ο Χολμς κράτησε τα πλευρά. Πιθανώς, ο Steele είχε τους λόγους του για να πει αυτή την ιστορία. Στην τελευταία τους συνάντηση, ο Χολμς ζήτησε δανεικά για να βγάλει εισιτήριο για το Σικάγο. Δεν επέστρεψε ποτέ για να αποπληρώσει το χρέος του.
Άφησε όμως πίσω άλλα πράγματα. Το ένα ήταν ένα κιβώτιο που περιείχε όλα τα απομνημονεύματα της ζωής του μέχρι εκείνη τη στιγμή. Το άλλο ήταν το όνομα Herman Mudgett.
Αγοράζοντας και κτίζοντας το "Κάστρο των Δολοφονιών"
Η έπαυλη των δολοφονιών του Χολμς. Παρόλο που υπάρχουν φήμες ότι 200 άνθρωποι έχασαν την ζωή τους εντός των τειχών της, αρχίζουν να δημιουργούνται αμφιβολίες σχετικά με το αν ο Χολμς ήταν ο διάβολος που λέγεται.
Όλα αυτά τα χρόνια υπάρχουν πολλές εικασίες γιατί επέλεξε το όνομα "H.H. Holmes". Αρκετοί συγγραφείς έχουν προτείνει ότι άντλησε έμπνευση από τις δημοφιλείς ιστορίες του Σέρλοκ Χολμς, αλλά κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Οι ιστορίες του σερ Άρθουρ Κόναν Ντόιλ ήταν εξαιρετικά δημοφιλείς τη στιγμή της σύλληψής του το 1894, αλλά ο Σέρλοκ Χολμς εμφανίστηκε για πρώτη φορά σε έντυπη μορφή το 1887 στο "A Study in Scarlet", ενώ η πρώτη αμερικανική έκδοση δημοσιεύθηκε το 1890. Ήδη από το 1886, το όνομα "H.H. Holmes" εμφανίζεται σε εφημερίδες του Ιλινόις και νομικά έγγραφα -όταν ο Χολμς πήρε κυβερνητική άδεια για να ασκήσει την φαρμακευτική στην πολιτεία.
Το 1886, μετά από την άφιξή του στο Σικάγο, ο Χολμς επισκέφθηκε το φαρμακείο του Dr. E.S. Holton στο Englewood, μια γειτονία του Σικάγο. Στο "Devil in the White City" του Larson, η σκηνή σκιαγραφείται με έντονες λεπτομέρειες. Ο ηλικιωμένος Δρ Holton, στον επάνω όροφο, ξαπλώνει στο κρεβάτι του θανάτού του, ενώ η κα Holton πουλάει με ανυπομονησία το κτήριο στον νεαρό, όμορφο γιατρό, παρόλο που εκείνος δεν μπορεί να πληρώσει όλο το ποσό.
Η διάταξη του δεύτερου και τρίτου ορόφου του ξενοδοχείου του Χολμς. Απαριθμείται ο ύποπτος σκοπός κάθε δωματίου, σύμφωνα με τον τύπο.
Μετά από λίγο καιρό που το κτήριο πέρασε στο όνομα του Χολμς, οι γείτονες άρχισαν να ρωτούν τι συνέβη στην κα Holton, η οποία προφανώς εξαφανίστηκε. Ο Χολμς τους είπε ότι μετακόμισε στην Καλιφόρνια, αλλά ο Larson, καθώς και άλλοι συγγραφείς, υπονοούν έντονα ότι την σκότωσε -ίσως και τον Δρ Holton. Όμως, αυτό που μόνο ο Selzer φαίνεται να έχει παρατηρήσει είναι ότι "ο Dr. E.S. Holton" δεν ήταν γέρος. Ήταν μια νεαρή γυναίκα. Η Dr. Elizabeth Sarah Holton ήταν έγκυος τη στιγμή της άφιξης του Χολμς και προφανώς άρπαξε την ευκαιρία που της δόθηκε. Μέχρι τη στιγμή που οι δημοσιογράφοι και οι ερευνητές ενδιαφέρθηκαν για τον Χολμς και το περίφημο κτήριό του -αν σκεφτήκαν καθόλου και τους πρώην ιδιοκτήτες- υποτίθεται ότι και εκείνοι ήταν ακόμη δύο θύματά του. Στην πραγματικότητα όμως, η Δρ. και ο κος Holton ήταν ζωντανοί και ζούσαν μόλις λίγα τετράγωνα μακριά.
Μετά από την απόκτηση του διώροφου κτιρίου, ο Χολμς ξεκίνησε μια σειρά ανακαινίσεων. Το πιο αξιοσημείωτο για όσους είναι ήδη εξοικειωμένοι με την ιστορία είναι μάλλον τα -αποκαλούμενα- μυστικά περάσματα, οι ψευδείς τοίχοι, τα ψεύτικα φρεάτια ανελκυστήρων, οι πόρτες-παγίδες, το κρεματόριο στο υπόγειο και, τελικά, ο τρίτος όροφος με δωμάτια που θα φιλοξενούσαν τους επισκέπτες της Παγκόσμιας Έκθεσης.
Όντως είχε ξενοδοχείο ο Χολμς;
Η αναφερθείσα διάταξη του δεύτερου ορόφου του "κάστρου των δολοφονιών" του Χολμς. Ο χώρος ήταν ακριβώς πάνω από την επιχείρηση. Θα μπορούσε αυτός ο όροφος να είναι απλά χώρος αποθήκευσης;
Στο "Devil in the White City", ο Larson αναφέρει ότι, το 1893, ο Χολμς άρχισε να διαφημίζει το νέο του "Ξενοδοχείο για την Παγκόσμια Έκθεση". Ωστόσο, οι υπάρχουσες ψηφιοποιημένες εφημερίδες και το ιστορικό αρχείο εφημερίδων του Ιλινόις δεν έχουν στοιχεία για ένα τέτοιο ξενοδοχείο. Στην πραγματικότητα, σύμφωνα με έγγραφα, ενώ ο Χολμς ανέγειρε τον τρίτο όροφο για να λειτουργήσει ως ξενοδοχείο, δε λειτούργησε ποτέ ως τέτοιο. Πριν ανοίξει το ξενοδοχείο, οι δανειστές του Χολμς -οι συνεχείς αντίπαλοί του- διεκδίκησαν τα έπιπλα που είχε αγοράσει, πράγμα που σημαίνει ότι ο όροφος ήταν άδειος, εκτός από το γραφείο του και ένα μεγάλο θόλο με αμίαντο. Είναι πιθανό κάποιοι απελπισμένοι επισκέπτες της έκθεσης να έμειναν εκεί, αλλά φαίνεται απίθανο και ίσως συνέβη για πολύ λίγο. Στις 13 Αυγούστου του 1893, στο αποκορύφωμα της Παγκόσμιας Έκθεσης, μια πυρκαγιά -ενδεχομένως που την ξεκίνησε ο ίδιος ο Χολμς για να εισπράξει την ασφάλεια- κατέστρεψε τον τρίτο όροφο και ανάγκασε την εκκένωση ολόκληρου του κτηρίου. Ένας από τους ενοικιαστές του Χολμς δήλωσε στους δημοσιογράφους ότι βγήκαν όλοι από το κτήριο με ασφάλεια, αναφέροντας τον καθέναν από τους ενοικιαστές των κατοικιών και των εμπορικών καταστημάτων στους δύο πρώτους ορόφους: έναν ράφτη, έναν φαρμακοποιό και έναν κοσμηματοπώλη. Δεν αναφέρθηκε ούτε ξενοδοχείο, ούτε ενοικιαστής του ξενοδοχείου.
Το κάστρο του Χολμς στο Englewood με τον τρίτο όροφο μερικώς κατεστραμμένο το 1896.
Όμως, γιατί ο Χολμς προσπάθησε να προσθέσει ξενοδοχείο στο κτήριο;
Όσο ο Χολμς ζούσε στο Englewood είχε ένα κτήριο όπου έκανε πολλές περίεργες επιχειρήσεις και "σχέδια για γρήγορο πλουτισμό": κομπογιαννίτικες θεραπείες κατά του αλκοολισμού, μια εταιρεία παραγωγής αντιγράφων και ένα στούντιο για να κάμπτει γυαλί για τους νέους ουρανοξύστες του Σικάγο χρησιμοποιώντας μεταποιημένους κλιβάνους ως φούρνους.
Όμως, ακόμη και αν είναι ανακριβές αν ο μεσαίος όροφος του κτηρίου λειτούργησε ως ξενοδοχείο κατά τη διάρκεια της Έκθεσης, ο γιατρός δεν παύει να είναι διαβολικός. Εκτός από τη συνήθειά του να εξαπατά τους πιστωτές του, να βρίσκει ψεύτικα ονόματα, να σχεδιάζει πώς να διαπράξει κάθε είδους απάτη και να είναι δίγαμος, ο Χολμς ήταν πράγματι δολοφόνος.
Τα αληθινά εγκλήματα του Χολμς
Λίγο μετά την άφιξή του στο Σικάγο, ο Χολμς γνώρισε την Myrta Belknap από τη Μινεάπολη ενώ εκείνη ήταν στην πόλη για δουλειά. Μετά από ένα γρήγορο φλερτ, έπεισε τους γονείς της να τους επιτρέψουν να παντρευτούν, επικυρώνοντας τη συμφωνία αγοράζοντάς τους ένα σπίτι. Ο Χολμς, επανήλθε για λίγο ως Herman Mudgett και υπέβαλε αίτηση διαζυγίου από την Clara Lovering, υποστηρίζοντας ότι είχε διαπράξει μοιχεία. Και ενώ ο Χολμς παντρεύτηκε την Belknap, δεν είδε ποτέ το διαζύγιό του. Δεν είναι σαφές αν η Belknap και ο Χολμς παντρεύτηκαν νομικά ή είχαν απλά μια θρησκευτική τελετή, αλλά πριν από το 1890, το ζευγάρι ζούσε στο Wilmette με την κόρη τους, Lucy. Σύντομα όμως, οποιαδήποτε αγάπη είχε ο Χολμς για τη νέα του σύζυγο, αυτή ξεφούσκωσε λίγο μετά από τη γέννηση της κόρης του. Άρχισε να μένει στο γραφείο του και οι επισκέψεις του στο Wilmette έγιναν σπάνιες.
Τότε εμφανίστηκαν οι Conner. Το 1890, ο κοσμηματοπώλης Ned Conner, η σύζυγός του Julia, και η κόρη τους Pearl, νοίκιασαν ένα διαμέρισμα στο κτήριο του Χολμς στην Wallace Street.
Εικονογράφηση της Julia και της Pearl Conner, τις οποίες ο Χολμς ομολόγησε ότι σκότωσε.
Όταν ο Χολμς έδωσε μια ευκαιρία στον Conner να αγοράσει το κτήριο, εκείνος συμφώνησε ενθουσιασμένος. Όμως, θα ανακάλυπτε ότι η αγορά δεν ήταν καλή κίνηση. Ο Χολμς παρέλειψε να του πει πόσο χρεωμένο ήταν το κτήριο, χρέος που πλέον είχε περάσει στον Ned Conner. Επιπλέον, ο γάμος του με τη Julia διαλύθηκε γρήγορα, με τσακωμούς που οδήγησαν σε διαζύγιο, το οποίο τότε ήταν ακόμα κάτι ασυνήθιστο. Όταν συνειδητοποίησε ότι ο Χολμς και η Julia ήταν εραστές, άρχισε να αναρωτιέται αν ο Χολμς είχε κλείσει -έμμεσα- μια συμφωνία μαζί του: το κατάστημα για τη σύζυγό του. Ο Ned έφυγε και πούλησε το κατάστημα πίσω στον Χολμς. Τι ακριβώς σκέφτηκε η Julia για όλα αυτά, παραμένει αβέβαιο.
Εκτός από τα δάνεια και τις επιχειρηματικές συμμετοχές που διατηρούσε στο όνομά του, τα διάφορα ψευδώνυμά του, το όνομα της Belknap και το όνομα της μητέρας της Belknap, ο Χολμς είχε πλέον προσθέσει και την Julia στη λίστα των "σοβαρών υποθέσεων". Όμως, λίγο καιρό μετά, η Julia και η Pearl -οι οποίες ήταν γνωστές στην γειτονιά- ξαφνικά εξαφανίστηκαν. Ο Χολμς είπε ότι πήγαν να επισκεφτούν την οικογένειά τους, αλλά δεν τις είδαν ποτέ ξανά.
Η αγνοουμένη Cigrand
Επόμενη ήταν η Emeline Cigrand. Μια όμορφη, νεαρή γραμματέας και δακτυλογράφος σε μια αντίπαλη κλινική θεραπείας του αλκοολισμού. Η Cigrand πιθανότατα συναντούσε τον Χολμς μέσω του συχνού συνεργού του και "επιχειρηματικού συνεργάτη" του, Ben Pitezel, τον οποίο ο Χολμς είχε στείλει για θεραπεία στο κέντρο. Σύντομα, ο Χολμς της προσέφερε το διπλάσιο μισθό για να συνεργαστεί μαζί του. Το πότε ακριβώς έγινε πιο οικεία η σχέση τους είναι ασαφές. Τεχνικά, η σχέση τους ήταν κρυφή, αλλά αρκετοί ένοικοι του σπιτιού είχαν τις υποψίες τους.
Λίγο πριν από τα Χριστούγεννα το 1892, η κα Lawrence, μια άλλη ένοικος του Χολμς, είχε την τελευταία συνάντησή της με την Cigrand. Η νεαρή γυναίκα της προσέφερε ένα δώρο και της μίλησε αόριστα για το μέλλον, κάνοντας την γειτόνισσά της να την ρωτήσει αν θα έφευγε από την δουλειά της και, ενδεχομένως, από το Σικάγο. Η Cigrand είπε "ίσως". Μετά από αυτό, εξαφανίστηκε. Ανήσυχη η κα Lawrence ρώτησε τον Χολμς να μάθει που βρισκόταν. Η Cigrand, δήλωσε ο Χολμς, παντρεύτηκε τον αρραβωνιαστικό της Robert Phelps -τον οποίο κανείς δεν είχε συναντήσει ποτέ ή δεν είχε ακούσει ποτέ πριν- και είχε φύγει από την πόλη για μήνα του μέλιτος. Ήταν πολύ πιθανό να μην επιστρέψει ποτέ.
Εικονογράφηση της of Emeline Cigrand, της νεαρής στενογράφου η οποία λέγεται ότι σκότωσε ο Χολμς.
Έβγαλε μια κάρτα γάμου από την τσέπη του, η οποία ήταν -ύποπτα- δακτυλογραφημένη αντί για τον πιο παραδοσιακό τυπωμένο τρόπο. Η κα Lawrence αισθάνθηκε άβολα. Σίγουρα, σκέφτηκε, η Cigrand θα της είχε πει γι' αυτό το τόσο σοβαρό ρομάντζο ή θα την χαιρετούσε πριν φύγει. Προφανώς, στον Χολμς δεν άρεσε η απάντηση. Ωστόσο, δε σκότωσε την κα Lawrence. Αντ' αυτού, λίγες μέρες αργότερα επέστρεψε με ένα απόκομμα εφημερίδας στο οποίο αναφερόταν ο γάμος της Cigrand με τον Robert Phelps.
Το άρθρο έγραφε:
"Η νύφη, αφού ολοκλήρωσε την εκπαίδευσή της, εργάστηκε ως στενογράφος στο γραφείο της County Recorder. Από εκεί, πήγε στο Dwight και έπειτα στο Σικάγο, όπου συνάντησε τη μοίρα της".
Αν και εκείνη την εποχή κανείς δεν υποψιαζόταν τον Χολμς για την εξαφάνιση της Cigrand ή ότι είχε γράψει ο ίδιος την ανακοίνωση της εφημερίδας, φαινόταν -και φαίνεται- η πιο πιθανή εξήγηση. Εκτός από τη διαπίστωση της διπλής έννοιας του "συνάντησε τη μοίρας της", η κα Lawrence κατέθεσε αργότερα ότι μετά την εξαφάνιση της Cigrand είδε τον Χολμς, τον Pitezel και έναν άλλο συνεργάτη του -που τον κατονόμασε ως Patrick Quinlan- να μετακινούν ένα βαρύ μπαούλο από τον τρίτο όροφο έξω από το κτήριο. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, ήταν σχεδόν βέβαιη ότι περιείχε το σώμα της Emeline Cigrand.
Οι άτυχες αδελφές Williams
Επόμενες ήταν οι αδελφές Williams. Κάποια στιγμή στη δεκαετία του 1880, ο Χολμς συνάντησε την Minnie Williams για δουλειές στην Βοστόνη και είδε δύο πράγματα που του άρεσαν. Ήδη πλούσια και ορφανή, η Minnie περίμενε να κληρονομήσει μια ακόμη μικρή περιουσία μετά το θάνατο του ηλικιωμένου κηδεμόνα της. Επιπλέον, η Williams, που συχνά περιγράφεται ως "απλή", μπορούσε να κολακευτεί και να την χειριστεί κανείς εύκολα.
Ο Χολμς, με το όνομα Howard Gordon πλέον, κυριάρχησε στην Williams. Απέκτησε τέτοιο έλεγχο πάνω της -αλλά και στα οικονομικά της- που εκείνη αποποιήθηκε πολλές από τις ακίνητες περιουσίες της και το 1893 μετακόμισε στο Σικάγο. Για να περιορίσει τις επιπλοκές, ο "Howard" εξήγησε ότι για "επιχειρηματικούς λόγους" ο κόσμος στο Ιλινόις τον αποκαλεί "H.H. Holmes". Όπως πολλοί πριν, αλλά και μετά από αυτήν, για κάποιο λόγο τον πίστεψε. Λίγο μετά από την άφιξή της "παντρεύτηκαν". Δεν υπάρχει κανένα αρχείο του γάμου -ο τρίτος του Χολμς. Αν υπήρχε, ίσως να έχει χαθεί, αλλά είναι πιθανό ο Χολμς να κανόνισε απλά μια απάτη τελετή.
Η Minnie Williams, μια ακόμη "συζύγους" του Χολμς που εξαφανίστηκε και πιστεύεται ότι είναι ένα ακόμη θύμα του.
Μετά από το θάνατο του πατέρα τους, διάφοροι συγγενείς ανέθρεψαν την Minnie και την αδελφή της Nannie -η οποία μερικές φορές αποκαλείται λανθασμένα "Anna". Η Minnie μεγάλωσε στη Βοστόνη, ενώ η Nannie έζησε στην Αλαμπάμα. Οι δύο τους διατηρούσαν αλληλογραφία. Όταν όμως οι επιστολές της Minnie ανέφεραν τον πρόσφατο γάμο της με έναν όμορφο, πλούσιο και γοητευτικό γιατρό, κανόνισαν να βρεθούν στο Σικάγο. Κατά τη επίσκεψη της κουνιάδας του, ο Χολμς πήγε μαζί τους στην Παγκόσμια Έκθεση, μία από τις ελάχιστες γνωστές επισκέψεις του εκεί. Αρχικά, η Nannie ήταν σκεπτική με τον "Howard", βρίσκοντάς τον λιγότερο γοητευτικό απ' ότι της είχε πει η αδερφή της. Όμως, όσο περισσότερη ώρα περνούσε στην επιχείρησή του, τόσο περισσότερο καταλάβαινε γιατί η αδελφή της ήθελε να μείνει μαζί του. Απ' όσα γνωρίζουμε, καμία τους δεν έφυγε ποτέ.
Ένα δεύτερο νοτιοδυτικό κάστρο;
Πρώτα εξαφανίστηκε η Nannie. Αυτό είναι πολύ σίγουρο. Στη συνέχεια, ο Χολμς ταξίδεψε στο Φορτ Γουόρθ του Τέξας με την Minnie ώστε να πάρει στην κατοχή του μια έκταση που είχε εκείνη από την περιουσία της οικογένειάς της. Μαζί τους ήταν ο Ben Pitezel, βοηθώντας τον Χολμς στην κατασκευή ενός νέου κτηρίου, σχεδιασμένου να είναι πανομοιότυπο αντίγραφο του κτηρίου στο Σικάγο, με "μυστικά περάσματα" κλπ.
Το σχέδιο του Χολμς εδώ είναι ασαφές. Ενώ είναι δελεαστικό να πούμε ότι ήθελε να χτίσει ένα δεύτερο "ξενοδοχείο δολοφονιών", αυτή η θεωρία έχει μερικά προβλήματα. Εκτός από την πιθανότητα ότι δεν ήταν ένα ξενοδοχείο που λειτουργούσε, το κτήριο του Χολμς στο Σικάγο ίσως δεν είχε μυστικά περάσματα. Αυτά τα χαρακτηριστικά θα μπορούσαν εύκολα να είναι χώροι αποθήκευσης για το απόθεμά του, ενώ μια "κρυφή" πίσω σκάλα ήταν για τους εργαζόμενους, ώστε να μπορούν να μετακινούνται μεταξύ των ορόφων χωρίς να τους βλέπει κανείς.
Ορισμένοι υπάλληλοι, όπως ανέφερε ο Ned Conner, περιστασιακά κοιμόντουσαν στους λεγόμενους κρυφούς θαλάμους. Λαμβάνοντας υπόψη ότι ο Conner αναρωτιόταν αν ο Χολμς είχε σκοτώσει την πρώην σύζυγό του και την κόρη του, αυτή η μαρτυρία για την "υπεράσπιση" του Χολμς θα έπρεπε να είναι σημαντική. Αν είπε ότι δεν υπήρχαν μυστικά περάσματα, υπάρχει λόγος να πιστεύουμε ότι δεν υπήρχαν μυστικά περάσματα. Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι την εποχή που υποτίθεται ότι ο Χολμς ήταν απασχολημένος προσελκύοντας επισκέπτες της Έκθεσης στο θάνατό τους, εκείνος βρισκόταν αρκετές πολιτείες μακριά.
Ο Benjamin Pitezel, ο μακροχρόνιος συνεργάτης και τελικό θύμα του Χολμς, περίπου στα 1890
Ο Χολμς έφυγε από το Τέξας λίγο μετά την ολοκλήρωση του νέου κτηρίου. Αν σκόπευε να χτίσει ακόμη ένα θανατηφόρο κρησφύγετο στο Φορτ Γουόρθ, η αναχώρησή του δεν είχε νόημα. Όμως, ταιριάζει με ένα άλλο κίνητρο. Αν και ο Χολμς δεν έχτισε το "κάστρο των δολοφονιών" στο Englewood -το ανακαίνισε μόνο-, πολλοί ερευνητές προτείνουν τη συνήθειά του να μισθώνει και να απολύει εργάτες, κάτι που προερχόταν από την επιθυμία του να διατηρήσει μυστική την διάταξη του κτηρίου. Ωστόσο, έκανε το ίδιο πράγμα στο Φορτ Γουόρθ και προφανώς ποτέ δεν είχε την πρόθεση να ζήσει εκεί. Και στις δύο περιπτώσεις, τα κατασκευαστικά έργα ήταν απλώς ακόμη μια απάτη. Δανειζόμενος από πολλές τράπεζες και αναθέτοντας εργασίες με υποσχέσεις πληρωμής, ο Χολμς συγκέντρωσε πολύ ξεπλυμένο χρήμα, αποσπώντας την προσοχή των πιστωτών του με την πρόοδο στο κτήριο. Μόλις ολοκληρώθηκε το κτήριο, έφυγε από το Τέξας.
Φαίνεται όμως ότι η Minnie Williams δεν έφυγε ποτέ από εκεί.
Εικονογραφήσεις της Minnie (αριστερά) και της Nannie (δεξιά) Williams, οι οποίες εξαφανίστηκαν και των οποίων τα σώματα δεν βρέθηκαν ποτέ.
Αργότερα, αρκετοί μάρτυρες ανέφεραν ότι είδαν την Minnie μετά από αυτή την περίοδο. Ωστόσο, σχεδόν κανείς από αυτούς δεν την γνώριζε, ενώ αργότερα ο Χολμς παραδέχτηκε ότι είχε πληρώσει τη σύζυγο του Patrick Quinlan ώστε να μιμηθεί τη γυναίκα που είχε εξαφανιστεί. Τα σώματα των Minnie και Nannie δεν βρέθηκαν ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου