Σήμερα, ο Δρ. Χένρυ Χάουαρντ Χολμ (H.H. Holmes) έχει την φήμη του "Πρώτου Κατά Συρροή Δολοφόνου της Αμερικής". Όμως, πόσα από την ιστορία του είναι το αποτέλεσμα παραφουσκωμένων ιστοριών, κίτρινης δημοσιογραφίας και κακός έλεγχος των γεγονότων;
Εδώ, το πρώτο μέρος της ιστορίας του Δρ. Χένρυ Χάουαρντ Χολμς.
Η δολοφονία της οικογένειας Pitezel
Πριν επιστρέψει στο Σικάγο, ο Χολμς συνελήφθη στο Κολοράντο για απάτη και πέρασε το τέλος του 1893 στη φυλακή. Τον Ιανουάριο του 1894, μετά από την αποφυλάκισή του, συνάντησε και παντρεύτηκε την τέταρτη και τελευταία σύζυγό του, την Georgiana Yoke, χρησιμοποιώντας το όνομα "κος HM Howard".
Αυτή τη φορά, ο Χολμς εξήγησε ότι ο πλούσιος θείος του του είχε αφήσει ένα μεγάλο μέρος γης, με την προϋπόθεση ότι θα έπαιρνε το όνομά του. Η Yoke προφανώς δεν είχε κανένα πρόβλημα να το πιστέψει, αλλά δεν ήξερε ότι η γη του Χολμς ήταν κληρονομιά της Minnie Williams. Εν τω μεταξύ, ο Ben Pitezel, η σύζυγός του Carrie και τα παιδιά τους Dessie, Howard, Nelly, Alice και Wharton είχαν μετακομίσει στο Σεντ Λούις του Μισούρι. Το 1894, ο Χολμς ζήτησε από τον Pitezel να αγοράσει μια ασφάλεια ζωής, ώστε να μπορέσει να πλαστογραφήσει το θάνατό του με ένα ιατρικό πτώμα. Ο Pitezel συμφώνησε και το ζευγάρι ταξίδεψε στη Φιλαδέλφεια. Ο Ben αναγκάστηκε να εξηγήσει το σχέδιο στην Carrie.
Δυστυχώς για τον Ben Pitezel, αυτή τη φορά -μετά από πολλές απάτες στις οποίες ήταν συνεργάτες- ο Χολμς τον κορόιδεψε. Μόλις πήγε στην Πενσιλβανία, ο Pitezel έγινε ανυπόμονος περιμένοντας τον συνεργό του να βρει ένα σώμα. Για να περάσει η ώρα, άρχισε να πίνει. Τότε, ο Χολμς άρχισε να του βάζει σφηνάκια. Ίσως, ο Χολμς είχε σχεδιάσει να κάνει κάτι τέτοιο. Ίσως, ήταν απογοητευμένος από τον αλκοολισμό του Pitezel. Και στις δύο περιπτώσεις, όταν ο Ben πέθανε, ο Χολμς του έδωσε μια θανατηφόρα δόση χλωροφορμίου. Χρησιμοποιώντας μια λάμπα πετρελαίου, πριν σπάσει το μπουκάλι του χλωροφορμίου στο πάτωμα, καψάλισε τα μαλλιά και τα ρούχα του Pitezel. Για κάποιο λόγο, αποφάσισε να φανεί ότι ο συνεργός του πέθανε λόγω μιας τυχαίας έκρηξης. Έκανε απαίσια δουλειά, αλλά ο ιατροδικαστής της Πενσιλβανίας το πίστεψε.
Εικονογράφηση εφημερίδας που δείχνει τον Χολμς να οργανώνει τον "τυχαίο θάνατο" του Pitezel, περίπου στα 1890.
Προκειμένου να πάρει τα χρήματα από την ασφαλιστική εταιρία, ο Χολμς χρειαζόταν την Carrie, ή κάποιο άλλο μέλος της οικογένειας, να αναγνωρίσει το σώμα του Ben. Έστειλε ένα γράμμα στον Σεντ Λούις, ζητώντας από την Carrie να πάει, εξηγώντας της ότι ήταν -φυσικά- μια κομπίνα. Εκείνη, μη θέλοντας να εγκαταλείψει το βρέφος της, έστειλε την 15χρονη κόρη της Alice. Δεν ξαναείδαν ποτέ η μια την άλλη. Στην Alice, που σε λίγο ενηλικιωνόταν, δεν άρεσε η συμφωνία. Παρόλο που ο πατέρας της και ο Χολμς συνεργάζονταν για χρόνια, ο Χολμς ήταν ξένος για την υπόλοιπη οικογένεια. Όμως, τα πράγματα χειροτέρεψαν όταν ο Χολμς πήγε την Alice στο γραφείο του ιατροδικαστή, όπου λίγα ρούχα και λίγο χαρτί την χώριζαν από το μαυρισμένο, σάπιο πτώμα του πατέρα της.
Ο Benjamin Pitezel, συνεργός του Χολμς, που τελικά έγινε θύμα του, μαζί με τρία από τα παιδιά του.
Με ενθάρρυνση από τον Χολμς, μπόρεσε να αναγνωρίσει το σώμα από τα δόντια του. Η ασφαλιστική εταιρία συμφώνησε να εκδώσει μια επιταγή ύψους 7.200 δολαρίων στην Carrie Pitezel στο Σεντ Λιούς. Ο Χολμς ενημέρωσε την Carrie ότι ο Ben του χρωστούσε 5.000 δολάρια, ένα χρέος που ξεπλήρωσε γρήγορα η χήρα. Τώρα που είχε τα χρήματά του, παρουσιάστηκαν δύο προβλήματα. Πρώτον, η οικογένεια Pitezel γνώριζε την άνεσή του. Δεύτερον, πίστευαν ότι ο Ben ήταν ακόμα ζωντανός. Σκεπτόμενος γρήγορα, ο Χολμς ζήτησε από την Carrie να του στείλει δύο ακόμη παιδιά από τη Φιλαδέλφεια. Ο Ben κρυβόταν στο Σινσινάτι του Οχάιο, αλλά μια επίσκεψη από μια τόσο μεγάλη και γνώριμη ομάδα θα τραβούσε την προσοχή και θα διέλυε το σχέδιο. Η Carrie έστειλε τον 8χρονο γιο της Howard και την 11χρονη κόρη της Nelly για να συναντήσουν την Alice και τον Χολμς στην Πενσιλβανία. Αυτή και τα δύο εναπομείναντα παιδιά της, ο μεγαλύτερος Dessie και ο μικρότερος, το μωρό Wharton, θα περίμεναν λίγο πριν πάνε να τους βρουν.
Εικονογραφήσεις των Alice, Howard και Nellie Pitezel, θύματα όλοι του Χολμς.
Αυτό που ακολουθεί είναι μια επίδειξη της πονηρής νοημοσύνης και της απάνθρωπης σκληρότητας του Χολμς. Όμως, φαίνεται να έχει υποστεί τις συνέπειες ορισμένων από τις πράξεις του. Σύμφωνα με μεταγενέστερη μαρτυρία της Yoke, ο Χολμς υπέφερε από εφιάλτες κατά τη διάρκεια εκείνης της περιόδου, πιθανώς στοιχειωμένος από τη θέα του σάπιου σώματος του Pitezel. Όμως, από τις 28 Σεπτεμβρίου έως τις 17 Νοεμβρίου του 1894, ο Χολμς κατάφερε με επιτυχία να κινείται μεταξύ οκτώ ανθρώπων που είχε χωρίσει σε τρεις ξεχωριστές ομάδες -Χολμς-Georgiana, Χολμς-τα τρία παιδιά Pitezel, Χολμς-Carrie Pitezel, το μωρό της και η Dessie- στο μεγαλύτερο μέρος των μεσοδυτικών πολιτειών και στον Καναδά. Χωρίς να ξέρει κανείς τι κάνει ή πού ήταν οι άλλες ομάδες.
Ταξίδεψαν από το Σινσινάτι του Οχάιο στην Ιντιανάπολις της Ιντιάνα και έπειτα στο Ντιτρόιτ του Μίσιγκαν, στη συνέχεια στο Τορόντο του Καναδά και έπειτα στο Ogdensburg της Νέας Υόρκης. Όποτε οι ομάδες έφταναν σε μια νέα πόλη, ο Χολμς έλεγε στην Carrie ότι ο σύζυγός της μόλις είχε φύγει από την πόλη και είχε αφήσει οδηγίες να τον συναντήσουν κάπου αλλού. Με το πέρασμα του χρόνου, οι ομάδες έχαναν μέλη.
"Ο Χάουαρντ δεν είναι μαζί μας", έγραψε η Alice σε μια επιστολή που δεν παραδόθηκε ποτέ στη μητέρα της, αμέσως μετά από την άφιξή της στο Ντιτρόιτ. Δεν είναι σαφές τι είχε πει ο Χολμς στα παιδιά ώστε να σταματήσει να τους απασχολεί η απουσία του αδελφού τους, αλλά φαινόταν να μην ενδιαφέρονται. Αντ' αυτού, η Alice διαμαρτυρήθηκε για το κρύο, ότι της έλειπε το σπίτι της και πόσο ήθελε να δει τη μητέρα της και τον αδερφό της. Αυτό που δεν μπορούσε να γνωρίζει ήταν ότι η μητέρα της, το μωρό Wharton και η Dessie, έμεναν στην ίδια πόλη, μόλις τρία τετράγωνα από το ξενοδοχείο τους. Τελευταία φορά που είδαν τα κορίτσια ήταν στο Τορόντο.
Η Carrie Pitezel έστειλε τα παιδιά της πριν από αυτή για να βρουν τον πατέρα τους, αλλά ο Χολμς τα σκότωσε για να καλύψει την δολοφονία του Ben Pitezel.
Η Carrie και η ομάδα της τελικά έφτασε στο Βερμόντ σύμφωνα με τις οδηγίες του Χολμς. Προσπάθησε επανειλημμένα να του στείλει και τα υπόλοιπα παιδιά της ή να μετακομίσει σε άλλη πόλη. Τελικά, ο Χολμς την επισκέφθηκε αυτοπροσώπως. Όταν ούτε αυτή η κίνηση την έπεισε, κατέβηκε στο υπόγειο όπου έσκαψε για λίγο πριν φύγει. Αργότερα, η Carrie βρήκε ένα σημείωμα που της έλεγε να κατέβει εκεί. Όταν το έκανε, ίσα που απέφυγε μια τρύπα που είχε ανοιχτεί, και η οποία τρύπα περιείχε ένα μπουκάλι νιτρογλυκερίνης επικίνδυνα τοποθετημένο. Αργότερα, πίστεψε ότι επρόκειτο για προσπάθεια του Χολμς να σκοτώσει και αυτή. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, ο Χολμς ήταν ήδη σχεδόν παρανοϊκός με τους διώκτες. Όμως, δε συνειδητοποίησε ότι, για εβδομάδες, η ασφαλιστική εταιρία ακολουθούσε τον ίδιο και τους Pitezels. Ενώ ο Καναδάς ήταν εκτός της δικαιοδοσίας της εταιρίας, αν ο Χολμς επέστρεφε στις ΗΠΑ, θα μπορούσε να συλληφθεί.
Η σύλληψη του Χολμς
Ο Χολμς στα τέλη του 1890
Είναι πιθανό ο Χολμς να υποπτευόταν ότι κάτι συνέβαινε. Για ασαφείς λόγους, μετά από την επίσκεψή του στην Carrie Pitezel, επέστρεψε στο Gilmanton του Νιού Χάμσαϊρ και επανασυνδέθηκε με τη σύζυγό του Clara, τον 15χρονο γιο του Robert και τους γονείς του. Εξήγησε ότι ένα τρομερό ατύχημα πριν από οκτώ χρόνια του προκάλεσε αμνησία. Στο νοσοκομείο, έλαβε το όνομα "H.H. Holmes", ερωτεύτηκε και στη συνέχεια παντρεύτηκε τη νοσοκόμα Georgiana πριν θυμηθεί τη ζωή του ως Herman W. Mudgett. Αν και αυτό ήταν ίσως η χειρότερη ιστορία του σε μια μακρά σειρά από τέτοιες, για κάποιο λόγο, τον πίστεψαν. Όμως, λίγο καιρό μετά, ο Χολμς έφυγε για να συνεχίσει τις δραστηριότητές του στη Βοστόνη, αν και υποσχέθηκε ότι θα επέστρεφε σύντομα για να συνεχίσουν τη ζωή τους. Ίσως, για μία και μοναδική φορά στη ζωή του, να το εννοούσε, αλλά δε θα επέστρεφε ποτέ ξανά στο Νιου Χάμσαϊρ.
Στις 17 Νοεμβρίου, ο Χολμς συνελήφθη στην Βοστόνη, αρχικά κατηγορούμενος για κλοπή αλόγων, κατηγορίες που προέρχονταν από το Τέξας. Έπειτα, οι κατηγορίες κλιμακώθηκαν σε ασφαλιστική απάτη, την οποία ο Χολμς ομολόγησε. Στις μεταβαλλόμενες ιστορίες του, ο Χολμς δήλωσε ότι σκόπευε να εξαπατήσει την ασφαλιστική εταιρία δηλώνοντας ένα πτώμα ως τον Ben Pitezel, αλλά ο συνεργός του σκοτώθηκε πριν τα καταφέρουν. Είπε ότι έστησε τη σκηνή ώστε να μοιάζει με ατύχημα για να εξασφαλίσει χρήματα για την οικογένεια του θανόντος, μιας και η εταιρία δεν ήταν υποχρεωμένη να πληρώσει σε περίπτωση αυτοκτονίας.
Ο ντετέκτιβ της αστυνομίας της Φιλαδέλφεια Frank Geyer, ο άνθρωπος που συνέλαβε τον Χολμς.
Επίσης ισχυρίστηκε ότι τα παιδιά του Pitezel ήταν ζωντανά και καλά, ταξίδευαν με την παλιά του φίλη Minnie Williams, η οποία ίσως τα είχε πάει στο Λονδίνο. Μαζί του συνελήφθη και η Carrie Pitezel για συνεργεία σε απάτη -στην τελική, ήξερε το "σχέδιο". Ενώ οι δυο τους ήταν στην φυλακή στη Φιλαδέλφεια, στο Σικάγο η αστυνομία άρχισε να ψάχνει το κτήριο του Χολμς στο Englewood, ενώ στην Ιντιανάπολις, ο αστυνομικός της Φιλαδέλφειας Frank Geyer ξεκίνησε να ψάχνει τα παιδιά του Pitezel.
Όταν ξεθάφτηκαν οι σκελετοί
Σε μια ιστορία δύο πολύ διαφορετικών ερευνών, ο Geyer και ο επιθεωρητής Gary από την ασφαλιστική εταιρία έλεγξαν αρχεία ξενοδοχείων και μίλησαν με ιδιοκτήτες και ενοικιαστές που ίσως είχαν δει μια ομάδα που να ταιριάζει με την περιγραφή του Χολμς και των παιδιών.
Το σαγόνι και τα δόντια του Howard Pitezel που ανακαλύφθηκαν μετά τη σύλληψη του Χολμς.
Στο Englewood, η αστυνομία του Σικάγο και δεκάδες δημοσιογράφοι πλημμύρισαν το υπόγειο του Χολμς. Τότε, από τις αναθυμιάσεις του κεριού ενός εργάτη σε μια παλιά δεξαμενή καυσίμων, προκλήθηκε μια κατά λάθος έκρηξη. Στη συνέχεια, οι Geyer και Gary εντόπισαν ένα σπίτι που είχε νοικιάσει στο Τορόντο ο Χολμς. Όταν πήγαν στο υπόγειο, ανακάλυψαν ένα μαλακό κομμάτι γης και ξεκίνησαν να σκάβουν. Μέσα στον λάκκο, ήταν ένα μπαούλο που ταίριαζε με εκείνο που είχε περιγράψει η Carrie Pitezel ότι είχε μαζέψει τα ρούχα των παιδιών της. Μέσα του, ήταν τα γυμνά, σάπια πτώματα της Alice και της Nellie Pitezel. Όταν ο Χολμς έμαθε για την ανακάλυψη, λέγεται ότι είπε, "Υποθέτω ότι θα με κρεμάσουν γι' αυτό".
Στο Σικάγο, η αστυνομία και οι δημοσιογράφοι, όταν άρχισαν να ψάχνουν το υπόγειο του Χολμς, άρχισαν να ανακαλύπτουν απίστευτα πράγματα. Μια δεξαμενή με παράξενες χημικές ουσίες -που αργότερα αποδείχθηκε ακατέργαστη βενζίνη- ήταν δεξαμενή στην οποία αφαιρούνταν η σάρκα από τα οστά, όπως είπαν, ενώ ο παράξενος φούρνος σίγουρα ήταν κρεματόριο. Ένας γρατσουνισμένος πάγκος, με μερικούς λεκέδες, έγινε τραπέζι ανατομίας και ένα κηλιδωμένο κομμάτι σχοινιού, που βρέθηκε στο κουτί εργαλείων του Patrick Quinlan, ήταν προφανώς η θηλιά που χρησιμοποιούσε για να κρεμάει τα θύματά του στον ανελκυστήρα -ανεξάρτητα από την επιμονή του Quinlan ότι το σχοινί δεν ήταν όπλο.
Εικονογράφηση εφημερίδας που δείχνει τον Χολμς να σκοτώνει την Alice και την Nelly Pitezel. Περίπου 1890.
Αυτό δεν σημαίνει ότι η έρευνα δεν βρήκε τίποτα. Τελικά, το σκάψιμο στο πάτωμα του υπογείου αποκάλυψε μια στοίβα από ανθρώπινα οστά διατηρημένα σε ασβέστη. Οι ερευνητές αποφάσισαν ότι πιθανότατα ανήκαν σε παιδί ηλικίας περίπου 8 έως 10 ετών, αλλά είχαν αποσυντεθεί τόσο άσχημα που ήταν δύσκολο να τα προσδιορίσουν περαιτέρω. Λαμβάνοντας υπόψη ότι αυτή ήταν η ηλικία της αγνοούμενης Pearl Conner, αρχικά, οι ερευνητές ήταν βέβαιοι ότι είχαν βρει στοιχεία εναντίον του Χολμς. Εκείνος όμως ισχυρίστηκε ότι απλά είχε θάψει ένα πτώμα που σάπιζε. Εν τω μεταξύ, ένας έλεγχος του περιεχομένου μιας σόμπας στο υπόγειο αποκάλυψε κομμάτια υφάσματος και μια αλυσίδα ρολογιού, η οποία αναγνωρίστηκε ότι ήταν της Minnie Williams. Επίσης, στη σόμπα, οι ερευνητές βρήκαν αυτό που πιστεύεται ότι ήταν καμένα ανθρώπινα οστά, αλλά μετά από αυτοψία αποδείχτηκε ότι ήταν κομμάτια πυρογενούς αργίλου και τα απομεινάρια γαλοπούλας.
Όμως, ανεξάρτητα από την αλήθεια, έκαναν την εμφάνισή τους αμέσως φανταστικές ιστορίες γι' αυτόν. Το Σικάγο τρελάθηκε. Ξαφνικά, δεκάδες άνθρωποι ισχυρίστηκαν ότι είχαν δουλέψει για τον Χολμς, ή ότι τους είχε προσεγγίσει για να κάνουν ασφάλεια ζωής, ή ότι μόλις που διέφυγαν τον θάνατο ενώ έμειναν στο κτήριο της Wallace Street. Σε ένα από τα πιο εντυπωσιακά παραδείγματα, κάποιος Myron Chappell είπε στην αστυνομία ότι είχε συνεργαστεί με τον Χολμς τονίζοντας ότι θα πουλούσαν σκελετούς σε ιατρικές σχολές, υπονοώντας έντονα ότι είχε βοηθήσει στο να ξεφορτωθούν τα υποτιθέμενα σώματα. Σήμερα, αν και λέγεται ότι η συγκεκριμένη ιστορία είναι αλήθεια, εντούτοις αποδείχτηκε ψευδής αμέσως το 1895. Σύμφωνα με τον γιο του Chappell, ο πατέρας του ήταν μεθυσμένος και τρελός, αλλά η αστυνομία του Σικάγο απέρριψε την δήλωσή του και έλαβε σοβαρά υπόψη τη μαρτυρία. Όταν όμως αποδείχτηκε ότι ο Chappell όντως έλεγε ψέματα, η αστυνομία ένιωσε τόση ντροπή -από αυτό και άλλες αποτυχίες- που σταμάτησε να ανακρίνει άλλους μάρτυρες ή να διερευνάει άλλες περιοχές όπου ίσως είχε ενεργήσει ο Χολμς.
Εικονογράφηση εφημερίδας του 1937 σχετικά με το πώς μπορεί να ήταν μια σκηνή εγκλήματος του Χολμς.
Στην πραγματικότητα, η αστυνομία στο Σικάγο δεν βρήκε αρκετά στοιχεία για να αποδώσει κατηγορίες στον Χολμς για οποιοδήποτε έγκλημα, παρά τις έρευνες στο "κάστρο". Ωστόσο, στο Οχάιο, ο Geyer και ο Gary βρήκαν τελικά κάτι ουσιαστικό ψάχνοντας τον Howard Pitezel. Μια γειτόνισσα θυμήθηκε ένα φορτηγό να φτάνει στο άδειο σπίτι δίπλα, όπου έμενε ένα αγόρι και ένας άνδρας, και υπήρχε μια τεράστια σόμπα. Όταν η γειτόνισσα ρώτησε τους νέους γείτονες τι ήθελαν μια τόσο μεγάλο σόμπα, ο Χολμς της είπε πει ότι τελικά είχε αποφασίσει να μην πάρει το σπίτι και ότι μπορούσε να κρατήσει τη σόμπα αν το ήθελε. Προφανώς υποψιασμένος από την προσοχή της γειτόνισσας, ο Χολμς εγκατέλειψε το σχέδιό του στο Οχάιο. Στην Ιντιανάπολις, δεν αντιμετώπισε τέτοια προβλήματα. Όταν εντόπισαν το σπίτι που είχε ενοικιάσει ο Χολμς, οι Geyer και Gary ανακάλυψαν ότι είχε εγκαταστήσει την ίδια σόμπα κατά τη διάρκεια της σύντομης παραμονής του εκεί. Ψάχνοντας το εσωτερικό, βρήκαν απομεινάρια ρούχων, καμένες φωτογραφίες, πολλά ανθρώπινα δόντια και την κορυφή ενός κρανίου που ανήκε σε ένα αγόρι στην προεφηβεία.
Σκίτσο εφημερίδας του κρανίου του Ben Pitezel και των κομματιών του κρανίου του Howard Pitezel, που βρισκόντουσαν στο γραφείο του εισαγγελέα.
Αυτά τα κομμάτια θα έμπαιναν μαζί με το κρανίο του Ben Pitezel σε ένα κουτί στο γραφείο του εισαγγελέα. Χωρίς καμιά αμφιβολία ότι ο Χολμς είχε δολοφονήσει τα τρία παιδιά της οικογένειας, η δίκη του έλαβε χώρα στη Φιλαδέλφεια.
Η εκτέλεση του Μπαμπούλα
Στη φυλακή, ο Χολμς έγραψε και δημοσίευσε τα απομνημονεύματά του, το "Holmes' Own Story", προσπαθώντας να τον συμπαθήσουν και να μαζέψει βοήθεια προς υπεράσπισή του. Ενώ αυτό και η νέα ανακάλυψη του Τύπου έκαναν την επιλογή της επιτροπής των ενόρκων πιο δύσκολη, η υπόθεση του Χολμς διακυβεύτηκε περισσότερο όταν ο δικαστής αποφάσισε ότι η δίκη του έπρεπε να ξεκινήσει το συντομότερο δυνατόν.
Ο Χολμς έγραψε τον δικό του λογαριασμό για τις δολοφονίες του σε μια προσπάθεια να βρει υποστήριξη κατά τη διάρκεια της δίκης του.
Ο κατήγορος είχε περάσει σχεδόν ένα χρόνο συγκεντρώνοντας μάρτυρες από όλη τη χώρα. Όμως, η υπεράσπιση είχε λιγότερο από ένα μήνα για να προετοιμαστεί. Για να γίνουν ακόμα χειρότερα τα πράγματα, οι δικηγόροι του παραιτήθηκαν. Ο Χολμς θα υπερασπιζόταν ο ίδιος τον εαυτό του ως δικηγόρος. Όμως, προς έκπληξη των παρευρισκομένων στη δίκη, ήταν αρκετά καλός, ίσως χάρη στην εξάσκηση που είχε κάνει λόγω των μηνύσεων στο Σικάγο. Τελικά, οι δικηγόροι του επέστρεψαν, αλλά κάποια πράγματα καταδίκασαν τον Χολμς. Παρά τα πραγματικά στοιχεία που εμφανίστηκαν εναντίον του, αυτό που τον καταδίκασε ήταν οι συναισθηματικές εκκλήσεις που διαδραματίστηκαν μπροστά στους ενόρκους. Για παράδειγμα, η αποδυναμωμένη, γεμάτη τραύματα μαρτυρία της Carrie Pitezel έκανε όλη την αίθουσα να δακρύσει. Η Georgiana Yoke, η οποία όπως είπε ο δικαστής δεν ήταν νόμιμη σύζυγος του Χολμς, δήλωσε εναντίον του ψυχρά, προκαλώντας τον Χολμς να καταρρεύσει πριν την εξετάσει ο ίδιος με μισή καρδιά.
Σκίτσο της Georgiana Yoke κατά τη διάρκεια της κατάθεσής της.
Σε μια μικρή νίκη, οι δικηγόροι του Χολμς ισχυρίστηκαν με επιτυχία ότι η υπό εξέταση υπόθεση επικεντρωνόταν μόνο στο ερώτημα αν είχε σκοτώσει ή όχι τον Ben Pitezel στην Φιλαδέλφεια, και όχι σε ότι είχε συμβεί στα παιδιά του Pitezel ή σε κάποιον στο Σικάγο. Παρ' όλα αυτά, όπως και λόγω του γεγονότος ότι τα αποδεικτικά στοιχεία για τη δολοφονία του Ben Pitezel ήταν -στην καλύτερη περίπτωση- περιστασιακά, οι ένορκοι καταδίκασαν γρήγορα τον Χολμς στην αγχόνη.
Παρόλο που η ιστορία ξεκίνησε στο Σικάγο, πολλές εφημερίδες έγραψαν για τον θρύλο του Χολμς, όπως τον γνωρίζουν οι περισσότεροι σήμερα. Αυτό ξεκίνησε, σε μεγάλο βαθμό, με ένα άρθρο του 1895 με τίτλο "The Castle of a Modern Bluebeard" (το κάστρο του σύγχρονου Κυανοπώγωνα), το οποίο περιελάμβανε για πρώτη φορά αναφορές ότι ο Χολμς παρακολουθούσε τα θύματά του στην Παγκόσμια Έκθεση. Επίσης, παρείχε χάρτες κάθε ορόφου του κτιρίου στο Englewood, βάζοντας ταμπέλες σε δωμάτια με τίτλους όπως "δωμάτιο βασανιστηρίων".
Σκίτσο εφημερίδας με την εκτέλεση του Χολμς
Αυτό το πρώτο άρθρο αποδείχτηκε εξαιρετικά δημοφιλές και σύντομα ανατυπώθηκε σε όλη τη χώρα. Η εφημερίδα New York World οικοδόμησε μια σχέση με τον Χολμς, επιτρέποντάς του πρώτα να στέλνει στήλες στην εφημερίδα καθ' όλη τη διάρκεια της δίκης και στη συνέχεια, μετά από την καταδίκη του, να πληρωθεί 7.500 δολάρια για την ομολογία του. Φαίνεται πιθανό ότι η World και η Philadelphia Inquirer μοιράστηκαν το κόστος για να εξασφαλίσουν αποκλειστικά δικαιώματα, αλλά διάφορες, ψεύτικες εκδόσεις εμφανίστηκαν στον εθνικό τύπο, συμπεριλαμβανομένης της Philadelphia North American, που προσέθεσε την πλέον γνωστή φράση, "Γεννήθηκα με τον διάβολο μέσα μου".
Ωστόσο, η "ομολογία" του Χολμς δεν έχει νόημα. Αν και ισχυρίστηκε ότι σκότωσε 27 ανθρώπους, αρκετοί από αυτούς που κατονόμαζε ήταν ακόμα ζωντανοί -μάλιστα ανέφερε λάθος το όνομα ενός υποτιθέμενου θύματός του. Προτάθηκε ότι ο Χολμς έλεγε ψέμματα για να εξασφαλίσει χρήματα για τις συζύγους και τα παιδιά του, αλλά είναι πολύ πιθανό να έκανε κάτι τέτοιο για να ασκήσει έφεση. Εξάντλησε γρήγορα τις επιλογές του, συμπεριλαμβανομένης μιας αποτυχημένης υπεράσπισης που θα στηριζόταν στην παραφροσύνη, και στις 7 Μαΐου του 1896 -λίγο περισσότερο από μια εβδομάδα πριν από τα 35α γενέθλιά του- τον κρέμασαν στη φυλακή Moyamensing της Φιλαδέλφειας.
Ο θρύλος του διαβόλου της White City
Για λίγο καιρό μετά από την εκτέλεση του Χολμς, η ιστορία του παρέμεινε ζωντανή στη δημόσια συνείδηση. Όμως, στη στροφή του 20ού αιώνα, έσβησε. Στη δεκαετία του 1930, μετά από μια ακόμη Παγκόσμια Έκθεση στο Σικάγο, ένας δημοσιογράφος αναφέρθηκε στην ιστορία του Χολμς, αντλώντας στοιχεία από την ψεύτικη ομολογία του και τη συγκλονιστική αναφορά της New York World. Αν και ο συγγραφέας συλλογίστηκε ότι ο Χολμς θα ήταν 70 χρονών αν ζούσε, δε σκέφτηκε ποτέ πόσοι ακόμη άνθρωποι που είχαν εμπλακεί στην υπόθεση -συμπεριλαμβανομένων των ντετέκτιβ που είχαν δουλέψει στην υπόθεση, τους παλιούς ενοικιαστές του Χολμς και τρεις από τις συζύγους του- ήταν ακόμη ζωντανοί και θα μπορούσε να τους πάρει συνέντευξη, άνθρωποι που θα μπορούσαν να ρίξουν φως σε ό,τι πραγματικά είχε συμβεί. Σε μια ακόμη ανακρίβεια από το "Devil in the White City", ο Larson ισχυρίστηκε ότι το κτήριο στην Wallace Street κάηκε ολοσχερώς το 1895, παρόλο που, όταν ο δημοσιογράφος έγραψε την ιστορία, το κτήριο ήταν ακόμα όρθιο. Λίγο αργότερα, κατεδαφίστηκε για να χτιστεί ένα ταχυδρομείο.
Το ταχυδρομείο στην 63η και Wallace στο Englewood, όπως είναι σήμερα το μέρος του αποκαλούμενου "κάστρου των δολοφονιών".
Στη συνέχεια, το 1940, ο συγγραφέας εγκλήματος και λαϊκός ιστορικός Herbert Asbury ασχολήθηκε με την ιστορία του Χολμς στο βιβλίο του "Gem of the Prairie: An Informal History of the Chicago Underworld". Και αυτός έδωσε έμφαση στην Παγκόσμια Έκθεση του 1893 ως το μέρος της παρακολούθησης των θυμάτων από τον Χολμς, εφηύρε συσκευές βασανιστηρίων που υποτίθεται ότι βρέθηκαν στο υπόγειό του και δήλωσε ότι εκατοντάδες τουρίστες είχαν εξαφανιστεί στο Σικάγο, πολλοί από τους οποίους είχαν μείνει στο ξενοδοχείο του. Ελλείψει πιο αξιόπιστων αρχείων, το βιβλίο του Asbury και η αναφορά της New York World έγιναν τα βασικά στοιχεία του σύγχρονου θρύλου του Χολμς. Στη διάρκεια του 20ού αιώνα, αυτός ο θρύλος εξελίχθηκε με τη σύγχρονη κατανόηση της ψυχοπάθειας, οδηγώντας στην περιγραφή του Χολμς ως ψυχοσεξουαλικά υποκινούμενο κατά συρροή δολοφόνου. Συγγραφείς όπως ο Larson συνεχίζουν να εικάζουν για το αν, σαν παιδί, είχε βασανίσει ζώα. Στην πραγματικότητα, ο Χολμς αγαπούσε τα ζώα -μάλιστα, μεγάλωσε μια κότα στη φυλακή ενώ περίμενε τη δίκη και την εκτέλεσή του.
Υπό το πρίσμα των πραγματικών γεγονότων, πόσο μέρος του θρύλου του Χολμς στέκει πραγματικά;
Δεδομένης της απουσίας άλλων υποψήφιων, φαίνεται σίγουρο ότι ο Χολμς σκότωσε τον Ben Pitezel και τα τρία παιδιά του, ακόμη και αν το αρνήθηκε στο ικρίωμα. Ο Χολμς παραδέχθηκε ότι σκότωσε την Julia κατά λάθος, σε μια αποτυχημένη άμβλωση, πριν δολοφονήσει την κόρη της Pearl για να καλύψει το πρώτο έγκλημα. Πώς ακριβώς σκότωσε αυτούς τους ανθρώπους είναι αβέβαιο. Τα σώματα της Julia και της Pearl δεν ταυτοποιήθηκαν ποτέ οριστικά. Εμφανίστηκαν μπουκάλια με υδροκυάνιο και ακόνιτο (γνωστό και ως λυκοκτόνο και ακονίτης, γένος με πάνω από 250 είδη αγγειόσπερμων) στο κτήριο στην Ιντιανάπολις όπου ανακαλύφθηκαν τα λείψανα του Howard Pitizel.
Εικονογράφηση εφημερίδων των θυμάτων του Χολμς, συμπεριλαμβανομένης της φανταστικής "κα Emily Van Tassel", περίπου 1890.
Και, αν και συχνά υποστηρίζεται ότι ο Χολμς έπνιξε δια ασφυξίας την Nelly και την Alice με έναν σωλήνα αερίου, το σπίτι στο Τορόντο που θάφτηκαν δεν ήταν εξοπλισμένο με αέριο. Όμως, εκτός από την ομολογία, ο Χολμς δεν αναγνώρισε ποτέ τη δολοφονία της Minnie ή της Nannie Williams ή της Emeline Cigrand, ενώ η αστυνομία δεν απέδειξε ότι ήταν νεκρές. Εκτός από την αλυσίδα ρολογιού της Minnie και την ιστορία με το βαρύ μπαούλο, το καλύτερο στοιχείο που μπόρεσαν να παρουσιάσουν ήταν το υποτιθέμενο αποτύπωμα που βρέθηκε στην κρύπτη του τρίτου ορόφου. Το αποτύπωμα φαίνεται ότι ανήκε σε κάποιον που πάλεψε και κλώτσησε για να αποφύγει την ασφυξία, οπότε, από μόνο του αποτέλεσε τροφή για πολλές φαντασιώσεις, ενώ έχει μια ολόκληρη σκηνή δική του στο "Devil in the White City". Αν και πολλοί συγγραφείς κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το αποτύπωμα ανήκε είτε στη Nannie, είτε στη Emeline στις τελευταίες τους στιγμές της, η Emeline ήταν ήδη αγνοουμένη πριν την εγκατάσταση της κρύπτης και ο Χολμς έφυγε για το Τέξας μόλις τρεις εβδομάδες μετά την εγκατάστασή της. Για να γίνουν ακόμα χειρότερα τα πράγματα, πολλοί, όπως ο οικοδόμος ένοικος Henry Darrow -ο οποίος μετέτρεψε το "κάστρο" σε μουσείο για τους περίεργους κάτοικους του Σικάγο- παραδέχτηκε ότι δεν μπορούσαν να δουν το αποτύπωμα. Κατά πάσα πιθανότητα, ήταν μια οπτική ψευδαίσθηση -αν όντως υπήρχε.
Ο Χολμς, με γενειάδα φυλακής, δίπλα σε μία από τις ανατυπωμένες εκδοχές της ομολογίας του, Απρίλιος του 1896.
Ενώ το ξυράφι του Occam υποδηλώνει ότι ο Χολμς πιθανώς σκότωσε την Cigrand και τις αδελφές Williams, οι μοναδικές δολοφονίες που μπορούμε να είμαστε -περισσότερο ή λιγότερο- βέβαιοι είναι οι Conner και οι Pitezel.
Με αυτά υπόψη, ο ψυχοπαθής που περιγράφεται στον μύθο του του Διαβόλου του White City φαίνεται άστοχος, αφήνοντάς μας με ένα πολύ διαφορετικό είδος εγκληματικής ψυχολογίας σε συνάρτηση με τις σύγχρονες αντιλήψεις για τους δολοφόνους και τα διεστραμμένα κίνητρά τους. Στην πραγματικότητα, καμία από τις δολοφονίες του Χολμς δεν ήταν έγκλημα πάθους. Αντιθέτως, ήταν εγκλήματα απελπισίας, που γεννήθηκαν από την επιθυμία του Χολμς να απομακρύνει τους μάρτυρες και όποιον γνώριζε πολλά απ' όσα είχε κάνει. Το γεγονός ότι κατά πάσα πιθανότητα προσπάθησε να σκοτώσει την κα Pitezel με νιτρογλυκερίνη για να την κάνει να σιωπήσει, προσδίδει περισσότερη στήριξη σ' αυτή τη θεωρία.
Αυτό όμως μας αφήνει με ένα ακόμη ερώτημα.
Ποιο είναι χειρότερο: Είναι ο Χολμς το τέρας της συλλογικής φαντασίας που δολοφόνησε εκατοντάδες για τη δική του διασκέδαση, ή είναι ο διάβολος που δολοφονεί παιδιά και προσπαθεί να σκοτώσει ολόκληρες οικογένειες για να καλύψει κάτι τόσο κοινότοπο όσο μια ασφαλιστική απάτη;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου